και αναρωτιέμαι, μέχρι ποιο εξευτελιστικό σημείο φτάνει η αυτοκαταστροφή;

ΒΓΕΣ ΕΞΩ . _






ΤΩΡΑ



ΦΤΑΝΕΙ

Πως κυριεύεις την σκέψη σου; Που είναι η απάντηση ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;
τι πρέπει να κάνω;


Μια έγκυρη σταθερή σηματοδότηση ζητάω, είναι πολύ; 
ο,τι κι αν είσαι έλα και πάρε με από εδώ. 

farewell

logic isn't educated in living a lie with someone you obsess

My freedom’s future serenading the Now,
From a not-too-distant reach.
It equals the greatest changing of my furthest scenery.
It hands me actuality, and then it’s history.
So when we reach another, who are we touching but ourselves?
Though most consider it a mystery, ability only grows when
You believe in limitless capacity~
And can handle social impact when we work in circles well.
It’s how I know why I choose you;
Saves my life from indecision of available mazes,
Repetition of insatiable phases,
The complacency of failed age.
We accept too many shortcuts, and think the point of life is to be saved.
But it ain’t…

I want you to prevent the things you can and will

Don’t let the microscopic bother hardly, none can touch the shell

You call a soul…


His support’s unstable,
she’s too fragile to tell.
She thinks he’s far fetched cause he progresses so well.
He secretly trusts his doubt, blaming his experience, mistakes his intellect for old age and more experience. She holds on tighter making him believe his support is still stronger than his skill can achieve.
She tries to match his work and convince herself to stay but every step he makes towards perfection drives her trial away.
She can’t get mad so she acts out of silence.
She feels it’s the opposite of hurting her self confidence. He jokes about the consequence and plays it off as cute. Their relationship is beautiful~ their confrontation mute.
They settle for the surface, an emotion made of strain.
The closest they come to love is grieving each others pain.
Bottled up past, scared to face the wind that blows over the mask that covers what’s within. He can’t ask her to be what he can’t define.
He feels something’s missing,
she feels it’s just time. Her spine is her problem, the mind is his.
Logic isn’t educated in living a lie with someone you obsess,killing your comfort by refusing to stress their best quality as passing a test.
I guess it’ll subside later on down the line but,
for now, this is a problem.

Ανάρτηση ημιτελής

απασχολείς τον εγκέφαλό μου 25 ώρες το 24ωρο εδώ και 5 μήνες.

Θέλω να κάνω μαζί σου τα ΠΑΝΤΑ.


Έχεις ιδέα τι περιλαμβάνει αυτή η φράση;

τώρα αρχίζεις και καταλαβαίνεις γιατί πρόκειται για μια ανάρτηση ημιτελή.
περπατάω στον δρόμο και νομίζω πως είσαι εσύ πάντα. Αυτός εκεί με το μαύρο τι-σερτ. 
Λες και πριν από 'σένα δεν υπήρχε αυτό το χρώμα.
Θέλω να με πας στο Ροδολίβος,
και να μετρήσω όλες τις ελιές σου,
να μετρήσω την περίμετρο της κεφάλας σου και της κοιλιάς σου της τεράστιας,
να κοιμηθούμε ξανά μαζί -ή μάλλον για πρώτη φορά, γιατί εγώ εκείνο το βράδυ δεν είχα κλείσει μάτι-
να μου μάθεις να στρίβω τα καλύτερα τσιγάρα
να γλείψουμε κάθε γωνιά αυτής της πόλης.
κι όχι αυτής μόνο.
να πάμε μαζί για δίπλωμα, για να μην έχει όρια η περιπλάνηση,
να μου δείξεις πόσο πολύ γουστάρεις αυτό που κάνεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
(...)

κι ύστερα αναρωτιέμαι εγώ τι έχω να σου δώσω;
και η κατάσταση χρήζει ψυχολογικής βοήθειας

και τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί αναρωτιέμαι
ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ ΣΕ ΚΛΑΜΑΤΑ;

μπας και φύγει ποτέ αυτό το πάθος που δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ;

εξημέρωση

Είναι 

σαν την φωτογραφία αυτή

06:22 π.μ.

Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος έχει ήδη λήξει . 

Εδώ βλέπεις την επόμενη μέρα. 

θα μπορούσαμε να έχουμε την ευκαιρία να την δούμε μαζί. 

αλλά αυτά είναι συλλογισμοί του ενός. 

Κι όταν μας δόθηκε και ΠΑΛΙ ο χρόνος, ο τόπος και ο τρόπος 

[ γιατί 

δες την !

σχεδόν ολόγιομο είναι και εδώ. ]

την ξανα-αφήσαμε να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. 

κι ότι κατάφερα να την δω μέσα απ'το τζάμι του λεωφορείου.

μέσα από εμπόδια. 

θολή.

Θα ήθελα τόσο πολύ να εξημερώσω έναν άνθρωπο σαν κι εσένα . 

"ελπίζω η σχέση σου με την μουσική να είναι καλύτερη από αυτήν με τους ανθρώπους"

about ecstasy

   "Αγαπητέ συλλέκτη . Σε μισούμε . Το σεξ χάνει όλη του τη δύναμη και τη μαγεία όταν γίνεται σαφές, μηχανικό , παρατραβηγμένο , όταν γίνεται μια μηχανιστική μανία . Γίνεται βαρετό . Μας δίδαξες περισσότερο από όλους όσους ξέρω πόσο λάθος είναι να μην το ανακατεύεις με το συναίσθημα , τον πόθο, την επιθυμία ,τη λαγνεία , τις ιδιοτροπίες , τα καπρίτσια , τους προσωπικούς δεσμούς , με τους βαθύτερους δεσμούς που του αλλάζουν το χρώμα , τη γεύση , τους ρυθμούς , την ένταση .

   Δεν ξέρεις τι χάνεις εξετάζοντας τη σεξουαλική δραστηριότητα κάτω από το μικροσκόπιο , μέχρι την έκρηξη των απόψεων που αποτελούν άλλωστε και τα καύσιμα που την πυρπολούν . Διανοητικά , φανταστικά , ρομαντικά , συναισθηματικά . Αυτό δίνει στο σεξ την όλο εκπλήξεις υφή του , τους λεπτούς μετασχηματισμούς του , τις διακριτικές του μεταλλαγές , τα αφροδισιακά στοιχεία του . Συμπιέζεις τον αισθησιακό σου κόσμο . Τον μαραίνεις , τον πεθαίνεις της πείνας , τους στραγγίζεις το αίμα .

   Αν τροφοδοτούσες τη σεξουαλική σου ζωή με όλη την έξαψη , τις περιπέτειες που εκχέει η αγάπη στον αισθησιασμό , θα ήσουν ο πιο αποτελεσματικός άντρας στον κόσμο . Η πηγή της σεξουαλικής δύναμης είναι η περιέργεια , το πάθος . Ενώ εσύ παρατηρείς τη μικροσκοπική φλόγα να πεθαίνει από ασφυξία . Το σεξ δεν ευδοκιμεί στην μονοτονία . Χωρίς αίσθημα , ανακαλύψεις , παραξενιές , δεν υπάρχουν εκπλήξεις στο κρεβάτι . Το σεξ πρέπει να ανακατεύεται με δάκρυα , γέλια , λέξεις , υποσχέσεις , σκηνές , φθόνο , ζήλια , όλα τα καρυκεύματα φόβου , των μακρινών ταξιδιών , των καινούριων προσώπων , μυθιστορήματα , ιστορίες , όνειρα, φαντασιώσεις , μουσική , χορό , όπιο , κρασί .

   Πόσα χάνεις με τούτο το περισκόπιο στην κορυφή του πέους σου , όταν θα μπορούσες να χαίρεσαι ένα χαρέμι από ξεκάθαρα και ανεπανάληπτα θαύματα ; Δεν υπάρχουν δύο ολόιδιες τρίχες , μα δεν μας αφήνεις να χαραμίσουμε λέξεις περιγράφοντας τες . και δύο μυρωδιές , μα αν επεκταθούμε ουρλιάζεις ''παρατήστε την ποίηση''. Δεν υπάρχουν δύο επιδερμίδες με την ίδια υφή , ούτε με το ίδιο φως , θερμοκρασία , σκιές , ποτέ η ίδια χειρονομία . Όταν ξυπνήσει στον εραστή πραγματικός έρωτας μπορεί να σκαρφαλώσει στην κλίμακα των αιώνων της ερωτικής παράδοσης . Τι εμβέλεια , τι αλλαγές ηλικίας , τι παραλλαγές ωριμότητας και αθωότητας , διαστροφής και τέχνης...

   Ώρες ολόκληρες καθόμασταν και σκεφτόμασταν πώς να είσαι . Αν έχεις αποκλείσει από τις αισθήσεις σου το μετάξι , το φως , το χρώμα , τη μυρωδιά , το χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία, θα πρεπε να είσαι εντελώς μαραμένος τώρα . Υπάρχουν τόσες πολλές μικρότερες αισθήσεις , όλα τρέχουν όπως οι παραπόταμοι στο μεγάλο ρεύμα του σεξ , τροφοδοτώντας το . Μόνο η ένωση του σφυγμού του σεξ και της καρδιάς μπορούν να δημιουργήσουν έκσταση."

Anaïs Nin, "Delta of Venus"

Βασικά ήθελα να σου πω,
"ναι μου αρέσει πολύ να τρέχω με το ποδήλατο. Είναι γαμάτη αίσθηση, και ό,τι καλύτερο τα ξημερώματα που η πόλη είναι άδεια. Έχεις ποδήλατο εδώ; 
-
Καλά το φαντάστηκα, σιγά μην είχες. 
Ναι ξέρω εσύ είσαι σκεϊτάς. Ήσουν μάλλον... 
Να βρεις ένα
να σε βγάλω να δεις την πόλη και εκτός συνόρων. Μη φοβάσαι φλωράκο. 

Αύριο; 
Χλωμό ...

[Δεν ξέρω ... δύσκολο]. Δεν μας κέρδισε το τελευταίο..

Θα βάλω να δω το ''Όλα είναι δρόμος'' μιας που δεν το χω 'δει.
τι; 
γαμάει ε;

(Λοιπόν αν γαμάει φίλε τότε θα 'πρεπε ήδη να είχες κανονίσει να το βλέπαμε παρέα.)
-Αν ήθελες.-

και τελικά αντ'αυτού:

"Αύριο κανόνισα να δω μια φίλη. Αν θες στείλε μήπως κανονίσουμε τίποτα αργότερα ... "

κι ίσως να μην καταλάβεις ποτέ πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που έχουμε 
εδώ και τώρα .

Ναι, ναι... Έχει μια σταθερή πορεία στη ζωή - Κοιτάζει μπροστά: όπως εσύ. Είμαι πολύ κουρασμένη

"Τον Σεπτέμβριο η Μπίμπι ερωτεύτηκε έναν ντράμερ. Τη νύχτα που τον γνώρισε, γύρισε σπίτι κλαίγοντας με λυγμούς, είπε, Θα σκάσω, θα σκάσω, τον θέλω τόσο που θα πεθάνω, και καταβρόχθισε ένα ολόκληρο κουτί σοκολατάκια με ρούμι. (...)

Είχε ερωτευτεί ένα αγόρι που σύχναζε στο αγαπημένο της μπαρ κι έπαιζε κρουστά με διάφορα συγκροτήματα της μόδας, τους Πλασμάτικς, είπε, και τους Ρούντις - η ουσία είναι πως από τη στιγμή που τον γνώρισε άρχισε να κλαίει και κάτι έπαθε η ψυχή της, κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω και που δεν μπορούσε να μου εξηγήσει. Κατέβαινε κάθε βράδυ στο Μπάουερυ και τον έβρισκε, και μια φορά που δεν τον βρήκε έκλαψε περισσότερο από όσο έκλαιγε τα βράδια που τον έβρισκε. (...)

Ο Ζαχαρίας δεν της τηλεφωνούσε σχεδόν ποτέ, αν και πράγματι της είχε τηλεφωνήσει μια-δυο φορές κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο αβέβαια. (...)

Αργά το επόμενο βράδυ εμφανίστηκε στην πόρτα ντυμένος στα μαύρα - τα μάτια του μου φάνηκαν τεράστια - έμοιαζε διαφανής - το δέρμα του είχε κολλήσει στα κόκκαλά του. Κάθισε αμίλητος στο δωμάτιο της Μπίμπι και την περίμενε να γυρίσει κοιτώντας τον ακάλυπτο χώρο απέναντι. Κι όταν γύρισε η Μπίμπι, τον βρήκε εκεί, μισοξαπλωμένο στο κρεβάτι της - και ήταν το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στην πόλη κι έλαμπαν τα μάγουλά της και οι φακίδες της μαζί. Συνέχισε να φεγγοβολάει ως τα Χριστούγεννα. ούτε έκλαιγε, ούτε κατηγορούσε το χωριό της. κάθε βράδυ ξενυχτούσε στα κλαμπ με τον Ζαχαρία, κι όταν είχε το Όλντσμομπιλ πήγαιναν στο Χάρλεμ, στο "Κόττον Κλάμπ" και στου Βίνσεντ και άκουγαν τζαζ - οι φούστες της Μπίμπι κόντυναν και στένεψαν σε σημείο που δεν μπορούσε πια να περπατήσει. Ένιωθε ασυγκράτητα σέξυ: η Μπίμπι βρισκόταν στην καλύτερη στιγμή της. (...)



Το ωροσκόπιο έλεγε: Εξακολουθείτε να θέλετε να προσαρμόσετε τη ζωή στα όνειρά σας και όχι τα όνειρά σας στη ζωή."


κι ύστερα σκέφτηκα ένα βράδυ στον Ροδανό δίπλα να μιλάω στο τηλέφωνο μ' έναν από 'κείνους τους σοφούς ανθρώπους, που κυκλοφορούν ανάμεσα στους οικογενειακούς φίλους, που πρέπει να ρουφάς τον λόγο τους και παράλληλα να τα θυμάσαι όλα λέξη λέξη ώστε να προσπαθήσεις να τα απόκρυπτογραφήσεις αργότερα.

που με ρώτησε 

"είσαι ευτυχής ή ευτυχισμένη;"

I'm not frightened. 
I'm not frightened of anything. 
The more I suffer, the more I love.
Danger will only increase my love. 
It will sharpen it, forgive its vice.
I will be the only angel you need.
You will leave life even more beautiful than you entered it.
Heaven will take you back and look at you and say: 
Only one thing can make a soul complete and that thing is

love.






Bernhard Schlink, "The reader"

τεφτέρι

είναι τόσα τα πράγματα που θέλω να μάθω.
τόσο με εκνευρίζει η αυτοπεποίθησή σου και η σιγουριά σου που τρελαίνομαι.
να περπατήσουμε απ' την νέα παραλία ως τα κάστρα. Αλλά να μην λες πράγματα βαρετά. Πράγματα που έχεις πει και σε άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι εγώ να σε διακόπτω μόνο για να πω κάτι πραγματικά γαμάτο.
να μην φτάνει το δωδεκάωρο.
και να μην αισθάνομαι κούραση όσες ώρες κι αν έχω κάνει να κοιμηθώ.
να σου μάθω και να μου μάθεις πράγματα.
να αφεθώ και να μαζευτώ όπως και όταν εγώ νομίζω και να 'ναι όλο αυτό αβίαστο.
να μου δείξεις αυτό το αξιοζήλευτο πάθος σου για το αντικείμενό σου.
και την αλήθεια πίσω απ' το προφίλ του αδιάφορου.
ένα καλό κομμάτι από τις ειλικρινείς σκέψεις σου.
ζητάω πολλά;

όταν είμαστε κοντά όμως είναι όλα τόσο περίεργα διαφορετικά
το βλέμμα σου είναι αυτόνομο σε εριστικό θα έλεγα βαθμό
και
δεν καταλαβαίνω ακόμα που πάνε και κρύβονται όλα αυτά τα "θέλω"...

εντάξει όμως 

εκεί που αγοράζεις το βιβλίο που ήθελες εδώ και ένα χρόνο και τελικά η ανάγνωση προκύπτει καταναγκαστική και όχι απόλαυση,

και εκεί που ξανακάνεις το piercing που ήθελες εδώ και δύο χρόνια (γιατί όταν το πρωτοέκανες προέκυψαν μαλακίες και σου έκλεισε η τρύπα) αλλά τελικά ΔΕΝ είναι στο σημείο που ήθελες και -λίγα χιλιοστά είναι που κάνουν την διαφορά από την ικανοποίηση και τον ενθουσιασμό στην ξενέρα της μάζας-

εκεί,

λυπάμαι που θα το πω 
αλλά,

ΕΚΕΙ είναι που η αισιοδοξία σταματά
και η κατάσταση γαμιέται.

εσύ δεν έκανες τίποτα παραπάνω από ένα νεύμα, ένα λάμδα πιο παχύ κι ένα βλέμμα πιο αργό και απ'το αργό σου βλέμμα χελώνας (το οποίο συνδυάζεται με μισάνοιχτο στόμα ύπνου).

κι εγώ έμεινα. Κατεβάζοντας Erykah Badu και ακούγοντας τον δίσκο του Questlove με J Dilla τακτικώς και ανελλιπώς. Έσκασα δε, και δεν λυπήθηκα τα λεφτά, ακόμα κι αν είχα μείνει σε άσχημη και άτυχη φάση στο τέλος και αγόρασα από το Croix Rousse ένα ινδιάνικο μεταλλικό βραχιόλι. Σαν αυτό που φόραγες και σε κορόιδευα. Συμμαζεύω το δωμάτιο μου τις τελευταίες μέρες, προσπαθώντας να κάνω τον χώρο μου βιώσιμο. Και στο συμμάζεμα αυτό απάνω, βρήκα δύο μπαγκέτες ξέμπαρκες. Μια από τον Σ. και μάλλον από κάποιο ξέφρενο λάιβ στον Παπαγάλο, σουβενίρ των εφηβικών μου χρόνων και μια από ένα καλοκαιρινό λάιβ των De facto στην Εύβοια (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Θ.) 

αν και όλα τακτοποιήθηκαν, 
οι δύο μπαγκέτες περιφέρονται ακόμα στο δωμάτιό μου.

knowledge is power

Οι μέρες είναι όλο και περισσότερο ασήκωτες. Όμως το σχέδιο αισιοδοξία πρέπει -ή μάλλον θέλω- με κάθε μέσο να βγει νικητήριο. Από όλους τους ανθρώπους κάτι μαθαίνουμε. Από όλες τις εμπειρίες επίσης. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι πάντα εμφανές. 

Θυμάμαι μια φράση που μου είχες πει εκείνο το βράδυ. Τότε που δεν ήξερα τι μου γίνεται. (ακόμα κι αν ήξερα και δεν ήθελα να το αποδεχτώ)

μου είπες

"είτε έτσι γίνει, είτε αλλιώς, όλα για καλό θα είναι. Γιατί στο τέλος θα μάθεις. 
όποια απόφαση κι αν πάρεις."

κι ήταν ότι πιο απρόσμενο περίμενα να ακούσω από έναν άνθρωπο σαν εσένα. Κι ότι πιο υπέροχο.


και μετά είναι αλήθεια, βρίσκεσαι να συμβιώνεις με πολύ κόσμο, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ακόμα κι αν τα όρια σου δεν είναι εξ αρχής ευδιάκριτα, κατά βάθος ξέρεις
ότι είναι εκεί.

έτσι και εγώ ελπίζω να μάθω να μην είμαι πλέον τόσο αχάριστη, και να είμαι περισσότερο αυθόρμητη και ειλικρινής μέσα από τις συμβουλές, τα παράπονα και τα λόγια σου. Να θέτω την κρίση μου σε λειτουργία παράλληλα με την καρδιά μου.
γιατί παραδέξου το,
δεν βλέπουμε κάθε στιγμή καθαρά.


κι όταν τελικά έρχεται η στιγμή της γνώσης, τότε καταλαβαίνεις ότι πολύ σωστά ήρθαν τα πράγματα.

sourire:)

Broc Bar, Rue Lanterne    03/06/2014

Είναι η μονιμότητα που μας τρομάζει. 

Θυμάμαι έναν Οκτώβρη. Θυμάμαι έναν Οκτώβρη αισιόδοξο. Ήταν το 2011 αν δεν κάνω λάθος. Ίσως η τελευταία φορά που είπα κάτι στον εαυτό μου και το τήρησα. Και αυτό είχε διάρκεια. Την τεράστια διάρκεια ενός μήνα. Ήταν ένας Οκτώβρης αισιόδοξος και συνεπής. 

Χθες μίλησα με την Ε. στο τηλέφωνο. Μιλήσαμε για 2 ώρες και ίσως να θέλαμε κι άλλο. Της εξήγησα τι σκέφτομαι. 

τις σκέψεις μου. 

~

Φεύγω από αυτήν την πόλη. Την αγάπησα, κι ας με φυλάκισε. Θα μου λείψει το φεγγάρι νύχι, το broc, το Look bar, το nuage noir, τα αδελφοπόταμα, η γλώσσα, τα quai, οι συναυλίες που παίζουν σε κάθε γωνιά καθ'όλη την διάρκεια της χρονιάς... 

τα αγόρια εδώ φοράνε μεταλλικά βραχιόλια και είναι όμορφο και νορμάλ, κρατάνε δερμάτινες τσάντες και κανείς δεν θα τους κοιτάξει περίεργα ούτε θα τους χλευάσει για το δερμάτινο παπουτσάκι τους. 

τα κορίτσια είναι δραστήρια, φοράνε όμορφα πουκάμισα και ζακέτες, πάνω στα όμορφα ποδήλατά τους. 

για παράδειγμα:

Αυτήν την στιγμή ακριβώς, κάθεται δίπλα μου -μόνη της κι αυτή- μια γυναίκα γύρω στα 40 με σγουρά κοντά μαλλιά -αυτό το κλασσικό ξανθό- και γράφει με την πέννα της στο μπλοκάκι της απολαμβάνοντας το τσάι της. 

Ξέρω ότι αυτές οι εικόνες δεν θα υπάρχουν, ή θα μοιάζουν γελοίες στην πόλη μου.

Η μια εικόνα φέρνει την άλλη και μόλις επανήλθε μια που είχα θάψει προσωρινά για να την ακουμπήσω εδώ, ώστε να ζήσει για πάντα. 

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη βραδιά στο Hot Club de Lyon... σε ακόμη μια jazz συναυλία, 

ένα ζευγάρι.

Η γυναίκα ήταν ίδια με αυτήν που μόλις περιέγραψα δίπλα μου. Καθόταν ήρεμη και είχε το κεφάλι της στον ώμο του αγαπημένου της πανέμορφου μαυρούλη άνδρα. Κι εκείνος της κρατούσε το χέρι και το χάιδευε τρυφερά.

και τους έπαιρνε αγκαλιά και τους δυο η jazz και τους τύλιγε και τους σήκωνε ψηλά στα ουράνια φαντάζομαι.

κι είναι αστείο γιατί θυμάμαι ακόμα και που ακριβώς καθόταν ο καθένας. 

Έτσι κάπως ξύπνησα μια νότα πιο δραστήρια και αισιόδοξη σήμερα και εγώ. Αγόρασα μια εβδομαδιαία συνδρομή ποδηλάτου και αποφάσισα ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι ο τρόμος της μονιμότητας θα υπάρχει όπως και να 'χει, ότι και να κάνω. 

Επίσης σήμερα σκέφτομαι ότι τα θέλω μας δεν είναι πάντα ξεκάθαρα και κρύβουν πάντα μια σταγόνα ενοχής και αμαρτίας. 

κι ας είναι αστεία η δεύτερη λέξη. 

Έχω καιρό να νιώσω ότι κάνω κάποιον ευτυχισμένο, ότι είμαι κάτι πέρα από ένα τομάρι και μισό. 

Χθες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο αγαπημένη μου Ε., δάκρυσα. Και χάρηκα. Γιατί ένιωσα πως ένιωσα. 

Ίσως είναι που τους τελευταίους μήνες παρα-μιλάω με τον εαυτό μου. 

Ξέρεις σήμερα αποφάσισα ότι αν κάνω μια βόλτα τουλάχιστον στην πόλη την μέρα, τότε θα έχω εκμεταλλευτεί τέλεια τον χρόνο που μου μένει. Κι αυτό θα φτάνει! Και στο κάτω κάτω, η πόλη θα είναι εδώ. 

Αν ποτέ αποφασίσω ότι θέλω να γυρίσω, το μόνο πρόβλημα θα είναι να βρω και να αποδεχτώ πως θέλω πραγματικά. και να το τολμήσω. 

Connais-toi, toi-même

:)

και τώρα πέρα από την jazz γιατί ξέρω ότι έχει κουράσει αυτή η ιστορία, το να κάνω ποδήλατο με αυτό το τραγούδι στα αυτιά και να τραγουδάω σαν την τρελή μέσα στην πόλη έχει όντως αξία ανεκτίμητη.

Υ.Γ. η Rue Lanterne ήταν που μας τα κανε λατέρνα.

clop

Θυμάσαι την τελευταία φορά που η καρδιά σου εκρήγνυται απ' τον πόθο;
κι ας μην ξέρει για τι ακριβώς
που το στομάχι σου καίγεται με σπασμούς από την αγωνία;

δεν ξέρω αν όλα αυτά αύριο θα μου ακούγονται γελοία, 
αλλά έτσι συνέβη εκείνο το βράδυ.
και έμεινα μόνο με την παρήγορη σκέψη ότι μπορώ να εξιστορήσω όλα αυτά τα περιττά...

ενώ θα μπορούσα να τα ζήσω ίσως;
ποιος ξέρει...


Δεν ξέρω αν θυμάσαι την τελευταία φορά που σε καβάλησε μια σκέψη σου... 
Δεν ξέρω εν τέλει αν θυμάσαι αυτό που σου λέω, 
αλλά εγώ πάντα θα θυμάμαι το βράδυ της απόλυτης ξεφτίλας.

λίγες μέρες μετά την ξεκάθαρη δήλωσή μου -με ύφος σχεδόν θιγμένο σχετικά με την αξιοπρέπειά μου-

Αν όμως θυμάσαι έστω και ένα από όλα αυτά, 
ελπίζω θα με καταλάβεις.

Λένε πως οι γυναίκες προδίδουν τους άνδρες
για λίγη ανασφάλεια έτσι λένε οι Κασσάνδρες
μακάρι να ήτανε τόσο απλό.


και για να τελειώνουμε με τις ενοχές κυρίες και κύριοι: 

Ας επικαλεστούμε και πάλι τον σοφό Δεληβοριά όπου με τρεις σειρές εξηγεί τα πάντα: 


Κάποιες μέρες η αγάπη απλά στρίβει το δρόμο
κοιτάει λίγο πίσω σηκώνει τον ώμο
και χάνεται ενώ εσύ ρωτάς το κενό



.

place fernard rey

Όταν είσαι μόνος σου σε ένα καφέ, γίνεσαι παρατηρητής.
Παρατηρητής των σκέψεων σου και των ανθρώπων. 
Το μυαλό τρέχει σε δυο ταχύτητες.
Έχουμε την εσωτερική και την εξωτερική παρατήρηση. 

Όσον αφορά την εξωτερική παρατήρηση:
Για τον χώρο:
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτή η όμορφη εικόνα, μπορεί να υπάρχει για κάποιους ως καθημερινότητα. Φυσικά στο βάθος, το μουσικό χαλί του καφέ είναι λίγη ακόμα jazz... Η Lyon είναι jazz. H Γαλλία ολόκληρη πλέον είναι jazz για 'μένα...
Για τους ανθρώπους:
Είναι ωραίο να συναντιέσαι με τα βλέμματά τους.
Δίπλα μου, δύο κοπέλες διαβάζουν για την χειρομαντία...
"είμαστε χαζές έως καθυστερημένες ορισμένες φορές..." σκέφτομαι.
Παραδίπλα ένας εικοσιοκτάρης με σακάκι και τζιν κάθεται επίσης μόνος του.
Αλλά αυτός δεν είναι στην ίδια κατηγορία παρατηρητή. Έχει άλλη παρέα.
Το τσιγάρο του και τα ακουστικά στα αυτιά.
Φαίνεται απασχολημένος και απομονωμένος.
Ο κόσμος που περνάει είναι αδιάφορος, προς το παρόν τουλάχιστον.
χα! Με το που το λέω περνάει ένας τύπος που είχαμε δει την δεύτερη βραδιά στο "bec de jazz" (σας το 'πα). Εμένα και τότε αδιάφορος μου είχε φανεί ο συγκεκριμένος αλλά έτυχε να διαφωνούμε στο συγκεκριμένο σημείο με την τότε παρέα. 

Εσωτερική παρατήρηση: 
Για τον χώρο: Θα μου λείψουν όλα. 
Να μπορούσα να είμαι στον ίδιο χώρο τον ίδιο χρόνο με Σ., Φ. και Ο. και θα μπορούσα να μείνω την μισή μου ζωή εδώ. Μελόδραμα. Σταματάω.
Το καφέ που αποφασίζεις να καθίσεις μόνη σου, σπάνια επιλέγεται τυχαία..
Παρόλα αυτά σήμερα επέλεξα το "λάθος" καφέ. Όχι τελείως λάθος βέβαια. Ας πούμε ότι αυτό ήταν το plan B της υπόθεσης.
Για τους ανθρώπους: Ως επί το πλείστον έναν σκέφτομαι.
Το ηλίθιο γυναικείο μυαλό αναλύει διαρκώς την πιθανή εγκεφαλική και καθημερινή δραστηριότητα του προαναφερθέντος και καταλήγει σχεδόν πάντα στο ίδιο σημείο:
Στο τίποτα. 
Ένα διαρκές ανούσιο χάσιμο χρόνου.
Δεν ξέρω πως, αλλά ηλιθιωδώς ελπίζει ότι η σκέψη αυτή θα μπορέσει να σταθεί ως κάτι αντίστοιχο της θεωρίας του χάους και το παράδειγμα του φαινομένου της πεταλούδας, 
όπου το φτερούγισμα μιας πεταλούδας εδώ και τώρα δηλαδή, θα μπορέσει να επηρεάσει με κάποιο τρόπο την ζωή κάποιου (στην προκειμένη περίπτωση), σε απόσταση 600 χιλιομέτρων μακριά από εδώ... 
με κάποιο μαγικό τρόπο.


και μετά με πείραξαν οι κοπέλες δίπλα που μελετούσαν στα βιβλία τους χειρομαντία...




Ανόητη meuf

Look bar

Μόλις έχει μπει ο Μάρτιος. Ή μήπως τέλος Φεβρουαρίου. Η μνήμη μου δεν με βοηθάει εδώ…

Μετά το hot club πήγαμε μια βόλτα από Flaningans. Ήπιαμε μπύρες και εσείς γκρινιάζατε. Κι οι μπύρες ήταν κερασμένες, γιατί κουφάλα, σου έκατσε τελικά! Παρά την γκρίνια σου. Και χάρηκα απ’την καρδιά μου!

Μετά περπατήσαμε, ο ψηλός, η χελώνα και εγώ ως ΤΟ μαγαζί. Διασχίσαμε τον Saône και φτάσαμε μετά από ένα δεκάλεπτο περπάτημα στο Look bar. Είπες δυο κουβέντες με τον (φυσικά μαύρο) πορτιέρη. –γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι ένας τύπος που δουλεύει πόρτα σ’ένα μπαρ της Νέας Ορλεάνης;-

Μπορώ να με φανταστώ ακόμα και τώρα να γελάω με τα γαλλοθεσσαλονικιώτικά σου. Και δεν είναι τυχαίο που αυτή η -ανύπαρκτη έστω- λέξη έχει τρία λάμδα.
Και τελικά τον έπεισες παρά του ότι ήταν περίπου τρεις και μισή, να μας αφήσει να μπούμε. Γιατί εκτός των άλλων, όταν ένα μαγαζί εδώ κλείνει,
ΚΛΕΙΝΕΙ._

~

Το Μαγαζί

Φυσικά και θα είχε βαριές μπορντώ κουρτίνες για να περάσεις, αλλά η φαντασία μου έφτανε μόνο ως εκεί. Που να φανταστώ τι κρύβεται πίσω από αυτές τις κουρτίνες;
Ξύλινο μπαρ, χαλί χοντρό κάτω, μπορντώ επίσης αν θυμάμαι καλά. Φως κίτρινο και διακριτικό. Πάνω από το μπαρ ξύλο σκαλισμένο διαχωριστικό για το δεύτερο πάτωμα.
-μακάρι να είχα τις απαραίτητες γνώσεις να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια-
Και φυσικά ξύλινες σκάλες σε μια άκρη που σε βγάζουν εκεί. Χώρος ενιαίος. Κουρτίνες βαριές και μπορντώ παντού. Σε μια γωνία, υπάρχει ένα φωτιστικό με ένα μικρό άγαλμα

Πίσω από το μπαρ, δυο άνδρες, έχουν και οι δυο πάνω από 55 χρόνια στην πλάτη τους αλλά δεν θα ταίριαζε κανένας άλλος να βρίσκεται στην θέση τους.
Εκείνη την νύχτα ήπιαμε cocktail maison (αυτό θυμάμαι να λες τουλάχιστον),
κόσμος διαφόρων ηλικιών, ηθών και προτιμήσεων.
Α, και ένας μεσιέ που είχε βγει νοκ-αουτ και έπεφτε μια απ’ την μια, μια απ’ την άλλη αφού κοιμόταν όρθιος. Μια παρέα κοπέλες παρακεί, τον σήκωναν κάθε λίγο που πήγαινε να πέσει. 

Πόση ατμόσφαιρα σε ένα μπαρ;;!

Δεύτερη νύχτα στο Look bar ακούω από κάποιον στην παρέα να λέει ότι το μπαρ έχει 40 χρόνια λειτουργίας και κάποτε λέει ήταν οίκος ανοχής… Φήμες ή μη, το μυστήριο που το περιβάλλει δένει ακόμα περισσότερο.

Τελευταία φορά ήταν γύρω στις 02:00 όταν επιχειρήσαμε να το επισκεφθούμε.
Αυτήν την φορά ήμασταν μόνες μας εγώ και η Κ.
Στην πόρτα πάντα ο ίδιος τύπος, μιλάει με 3-4 ακόμα και κάνοντας να μπούμε μας ρίχνει ένα προβληματισμένο βλέμμα, συνοδευόμενο από την ατάκα:

-Tout le monde est majeur, huh?

Κοιταζόμαστε και γελάμε δυνατά.

-Ouai on a vingt-trois ans.. pas de souci.

Καθόμαστε στο μπαρ. Δεν είχαμε ιδέα τι θέλαμε να πιούμε, αλλά δεν είχε σημασία. Γιατί ήξερε ο μπάρμαν. Ήταν ο Γιάννης Αγγελάκας με μαύρο ζιβάγκο, κάτασπρο μαλλί και φράντζα. Τον εμπιστευτήκαμε γιατί τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε με αυτό το παρουσιαστικό και μετά από την ατάκα: «Les meufs aiment beaucoup..»
Και φυσικά μας έφερε ένα τέλειο κοκτέιλ. Δυνατό, όχι σαν εκείνα τα φλώρικα της Βαστίλης.
Και δεν παίζει γαλλικά τραγούδια, όλως παραδόξως. Μόνο Jim Morrison.
Μετά από λίγο η μουσική σταματάει. Και εμφανίζεται από το πουθενά ένας jitano με μακριά μαλλιά και μια κιθάρα αλα μπρατσέτα, με σάπια δόντια ξεκινώντας να παίζει και να τραγουδάει ισπανικά τραγούδια. Έρχεται δίπλα μας, δεν έχει πολύ κόσμο και τραγουδάει όπως και όσο μπορεί ενώ παράλληλα απολογείται για τα φάλτσα του εξηγώντας μας -τραγουδώντας παρακαλώ-, ότι έχει πονόλαιμο. Πίσω του μια χοντρή παρδαλή με ένα ντέφι στο χέρι απλώνει την χερούκλα της στο μέρος μας και περιμένει επίμονα το κατιτίς για το θέαμα.

Η βραδια κλείνει με ένα τελευταίο νούμερο. Αυτό με τα ταχυδακτυλουργικά. Πρόκειται για δύο ταλαντούχους νεαρούς, τον Martin και τον Matthieu. Ένα δίδυμο αχτύπητο που με δυο τράπουλες και μια ευκολία σαν να ‘χαν εμπειρία χρόνων μας μάγεψαν. Φεύγοντας, μας άφησαν σε μια ντάμα κούπα και ένα εφτάρι απάνω, τα τηλέφωνα τους. Τόσο απλά, διακριτικά.

Μόνο στο Look bar γίνοντα αυτά.

σουρεάλ

ουρανίομαι

Ήταν από τα πιο περίεργα ταξίδια που πρόκειται να ζήσω σε αεροπλάνο.
Όχι γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην πτήση κατ’ ανάγκη.

Επρόκειτο για μια θέση δίπλα στο παράθυρο.

Πάντα ξενερώνω όταν έχω θέση δίπλα στο παράθυρο. Αντίθετα με την πλειοψηφία, μου αρέσει να βρίσκομαι όσο περισσότερο στο κέντρο του αεροσκάφους. Γιατί νομίζω ότι έχω καλύτερη οπτική επαφή με το σύνολο όσων συμβαίνουν στον αέρα εκείνη την στιγμή.
Γιατί κατ’εμέ,
το αεροπλάνο είναι το σημείο αναφοράς.

και αυτό χαμένο στον ουρανό.

Υπάρχει ένα ποντιακό ρήμα...

ουρανίομαι*

Κι έτσι προχθες στην κλασσική πασχαλιάτικη οικογενειακή μάζωξη, αναφέρθηκε το ρήμα αυτό. Κι η χάρη που κρύβει.

Κι όπως πετούσαμε, σε μια πτήση που έμοιαζε σαν να συμβαίνει σε ένα όνειρο και όχι στ’αλήθεια, που το μόνο πράγμα που δεν έπαθα τελικά όσον αφορά την θέση, ήταν να ξενερώσω.. (Μοναδική μαγεία)
Σκεφτόμουν το «ουρανίομαι».

Και για όσους το γνωρίζουν, θα καταλάβουν γρήγορα την αντίθεση που κρύβεται μεταξύ της όμορφης ετυμολογίας της και της επικριτικής της ιδιότητας.

Αναρωτιέμαι… Είναι στ’αλήθεια επικριτική;  Ή εξαρτάται από το άτομο και τον τρόπο τελικα;

«Μην ουρανίεσαι!»

Στην απογείωση, έπιασα τον εαυτό μου, μη έχοντας κανένα χέρι να κρατήσω και να σφίξω, να έχω δέσει το ένα μου χέρι με το άλλο.

Ώστε έτσι είναι όταν πετάς μόνος σου, σκέφτηκα.

Το θέμα είναι να μπορείς να ουρανίεσαι χωρίς να χάνεσαι.Και κυρίως 

χωρίς να την ψωνίζεις.

Να ξες να πατάς γερά στη γη. 

και να μπορείς να ορθώνεις το βλέμμα σου παράλληλα στον ορίζοντα, χωρίς ντροπές και ενδοιασμούς.

Μεγάλο πράγμα.

Ένα Κυριακάτικο πρωινό με ήλιο, 
δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα Κυριακάτικο πρωινό
όταν το μόνο πράγμα που έχεις όρεξη να κάνεις, με τέτοιο σκηνικό,
είναι να αφήνεις τον χρόνο να περνάει από πάνω σου αφήνοντας σου τα χειρότερα σημάδια του.

Βάζω να ακούσω Δεληβοριά. 
Δεληβοριά άκουσα και όταν πρωτοήρθα εδώ.
Όταν μου έλειπες και σε ήθελα και αποζητούσα το ενδιαφέρον σου.
κι είναι αστείο έως γελοίο που μετά από δύο μήνες δεν θέλω να κάνω τίποτα.
Κοροιδευόμαστε;

10 Φεβρουαρίου: "Επέτρεψέ μου αγάπη μου, να σκεφτώ κάτι δυνατό."
6 Απριλίου: -


Και έχω φωτογραφίες σου εδώ, φωτογραφίες μας. Και τις κοιτάω αλλά δεν μου μιλάνε. Δεν μου λένε τίποτα.
Το μόνο που μου λένε είναι η ατάκα που μου πέταξες χθες: "είμαι κατά της απόστασης"
Λες και η ερώτηση ήταν ποια είναι η γνώμη σου για την εξωσωματική γονιμοποίηση
και πρώτα πρώτα η επιμονή μου να πείσω και εσένα και εμένα ότι μπορεί να δουλέψει,
που τώρα μοιάζει με το χειρότερο καρναβάλι.

Δεν έπιασε καμιά σκηνοθεσία

Καμιά μετάδοση δεν έγινε όπως πρέπει

κι έτσι αποκλείστηκε 

αποκηρύχτηκε 

το τραγουδάκι που δεν ήτανε γραφτό 

να πει "σ'αγάπησα, στ' αλήθεια σ'αγαπώ"

Καμιά φωνή δεν άρχισε να ψάλλει

κανένα όργανο δεν έπιασε τον τόνο

κι έτσι αποκρύφτηκε

αποσιωπήθηκε

το τραγουδάκι που δεν ήτανε γραφτό

να πει "σ'αγάπησα, στ' αλήθεια σ'αγαπώ"

όπως δεν στέκουν τα χαράματα

Είχα αγοράσει κεριά από την πρώτη εβδομάδα. Είχαν δυο μήνες που έστεκαν εδώ, διακοσμητικά. 

Τα άναψα προχθές. Με τη σκέψη σου. 
Και την βοήθεια 75cl αυτού εδώ.






Είσαι ο Μέγας Ανατολικός.

...pour oublier tous mes emmerdements

και έμεινα με το μολύβι στα χείλη και ένα μπουκάλι κρασί με τον φελλό μέσα, σε μια εξαναγκασμένη κατανάλωση.

~

Και άκουσα πάνω από 20 φορές το ίδιο κομμάτι:

ώσπου να κοιμηθώ και πάλι με τα φώτα ανοιχτά.

ο πτυσσόμενος χρόνος

Αποχαιρετιστήκαμε και μπήκαν στο τραίνο, κι όπως αυτό άρχισε να απομακρύνεται, άρχισα να κλαίω.
Δεν ξέρω γιατί. Προσπαθούσα να μην το δείχνω και χαμογελούσα παράλληλα.
τότε κατάλαβα ακόμα καλύτερα, τι σημαίνει να μένεις μακριά από αυτούς που αγαπάς.



Και προχθές μιλήσαμε στο τηλέφωνο, θυμάσαι; 
Ήθελα να μπω στο ακουστικό και να βγω με έναν μαγικό τρόπο από την άλλη μεριά για λίγα μόνο λεπτά. Όσο χρειάζεται για δύο ζεστές αγκαλιές. 

Και από την χαρά μου που σας άκουγα, δάκρυζα. 
Και με κοιτούσε η Κ. δύο μέρες μετά να μιλάω στο τηλέφωνο και να κλαίω από χαρά και είχε μείνει άφωνη.
Και τότε, πιο άμεσα από ποτέ βίωσα το νόημα αυτών των δύο λέξεων.

Μου λείπεις.










~

viens par ici

Ξεκίνησα 2:00 το βράδυ από εδώ με ένα γκρουπ μουσικών που έπαιζαν musique française όπως μου είπαν και έφτασα 7:40 στην πόλη του φωτός. Και ήταν όντως η πόλη του φωτός. Όχι όπως την θυμόμουν τις τελευταίες φορές.
Όπως δεν την είχα ποτέ φανταστεί. 
Κοιμήθηκα ένα δίωρο (που λέει ο λόγος ύπνος, -καταβάθος ανοιγόκλεινα διαρκώς τα μάτια μου και κοιτούσα στο παράθυρο γιατί δεν άντεχα να είμαι εκεί και να "σπαταλάω" τον χρόνο μου σε ύπνο-) και έπειτα περπάτησα από το σπίτι ως το κέντρο.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να την θαυμάζω.
Δεν μπορούσα να την χορτάσω
και μόνο μια σκέψη είχα διαρκώς στο μυαλό μου για την πόλη αυτή...

"Ποιος είδε το Παρίσι και δεν το λιμπίστηκε;"

Ήθελα τόοσο να φωνάξω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου!

Ψέμματα. 
Σκεφτόμουν και άλλο ένα πράγμα... 
Αυτό το τραγούδι:

και έπειτα μπήκα σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο δίπλα στον Σηκουάνα.. κι είχε ένα μικρό κουτί-δωμάτιο στον επάνω όροφο, όπου χωρούσε μόνο μια καρέκλα και μια κόκκινη γραφομηχανή, και γύρω γύρω υπήρχαν παντού κολλημένα σημειώματα. 
Ανάμεσα σ' αυτά, το μάτι μου έπεσε στο καταλληλότερο:


"Dad, thank you for giving me the opportunity to see the world"


Έμεινα._
Τίποτα δεν θα με εξέφραζε καλύτερα.