Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

ο πτυσσόμενος χρόνος



Αποχαιρετιστήκαμε και μπήκαν στο τραίνο, κι όπως αυτό άρχισε να απομακρύνεται, άρχισα να κλαίω.
Δεν ξέρω γιατί. Προσπαθούσα να μην το δείχνω και χαμογελούσα παράλληλα.
τότε κατάλαβα ακόμα καλύτερα, τι σημαίνει να μένεις μακριά από αυτούς που αγαπάς.



Και προχθές μιλήσαμε στο τηλέφωνο, θυμάσαι; 
Ήθελα να μπω στο ακουστικό και να βγω με έναν μαγικό τρόπο από την άλλη μεριά για λίγα μόνο λεπτά. Όσο χρειάζεται για δύο ζεστές αγκαλιές. 

Και από την χαρά μου που σας άκουγα, δάκρυζα. 
Και με κοιτούσε η Κ. δύο μέρες μετά να μιλάω στο τηλέφωνο και να κλαίω από χαρά και είχε μείνει άφωνη.
Και τότε, πιο άμεσα από ποτέ βίωσα το νόημα αυτών των δύο λέξεων.

Μου λείπεις.










~




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου