Ξεκίνησα 2:00 το βράδυ από εδώ με ένα γκρουπ μουσικών που έπαιζαν musique française όπως μου είπαν και έφτασα 7:40 στην πόλη του φωτός. Και ήταν όντως η πόλη του φωτός. Όχι όπως την θυμόμουν τις τελευταίες φορές.
Όπως δεν την είχα ποτέ φανταστεί.
Κοιμήθηκα ένα δίωρο (που λέει ο λόγος ύπνος, -καταβάθος ανοιγόκλεινα διαρκώς τα μάτια μου και κοιτούσα στο παράθυρο γιατί δεν άντεχα να είμαι εκεί και να "σπαταλάω" τον χρόνο μου σε ύπνο-) και έπειτα περπάτησα από το σπίτι ως το κέντρο.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να την θαυμάζω.
Δεν μπορούσα να την χορτάσω
και μόνο μια σκέψη είχα διαρκώς στο μυαλό μου για την πόλη αυτή...
"Ποιος είδε το Παρίσι και δεν το λιμπίστηκε;"
Ήθελα τόοσο να φωνάξω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου!
Ψέμματα.
Σκεφτόμουν και άλλο ένα πράγμα...
Αυτό το τραγούδι:
και έπειτα μπήκα σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο δίπλα στον Σηκουάνα.. κι είχε ένα μικρό κουτί-δωμάτιο στον επάνω όροφο, όπου χωρούσε μόνο μια καρέκλα και μια κόκκινη γραφομηχανή, και γύρω γύρω υπήρχαν παντού κολλημένα σημειώματα.
Ανάμεσα σ' αυτά, το μάτι μου έπεσε στο καταλληλότερο:
"Dad, thank you for giving me the opportunity to see the world"
Έμεινα._
Τίποτα δεν θα με εξέφραζε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου