Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Χριστούγεννα είναι...




...το μικρό μας Χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο με πολύχρωμες μπάλες και στολίδια. Πράσινες, κόκκινες, φουξ, κίτρινες, μπλε, ασημί, ροζ, μοβ μπάλες, κόκκινα μπαρμπαδελάκια στολιδάκια, καμπανούλες, νιφάδες χιονιού κρεμασμένες στο δέντρο, ο μικρός Άγιος Βασίλης που μπαίνει πάντα σε σημείο που να φαίνεται και το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο στολίδι στην καλύτερη θέση, ώστε να φαίνεται απο παντού, τα πολύχρωμα λαμπάκια. Η φάτνη κάτω απο το δέντρο...

...τα στολίδια στο τραπεζάκι του σαλονιού που παίρνουνε ρεσώ και είναι πανέμορφα αναμένα. Τα κόκκινα Χριστουγεννιάτικα λουλούδια που δεν ξέρω ποιο είναι το όνομα τους, τα κεριά που είναι διακοσμητικά και δεν τα έχουμε ανάψει ποτέ...

...ο μικρός μου αδερφός που κάθε χρόνο κρύβει τα στρατιωτάκια του μέσα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, ένα παιχνίδι εμπνευσμένο απο την λατρεμένη ταινία "Toy Story" και η ανυπομονισία του να στήσουμε το δέντρο για να παίξει με τα στρατιωτάκια του...

...το άπειρο φαί σ' όλη την διάρκεια των Γιορτών αλλά ακόμα περισσότερο τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς! Εκείνες τις μέρες το ενδιαφέρον διαρκεί μέχρι την ώρα του μεσημεριανού φαγητού και μετά απο αυτό σ' όλη τη διάρκεια της μέρας (και της νύχτας εδώ που τα λέμε) το μόνο που κάνεις είναι απλά να χωνεύεις...

...τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά γιατί ως γνωστόν γίνεται ΧΑΜΟΣ! Μελομακάρονα, Κουραμπιέδες, Μπακλαβάς, Καταίφι, Σιροπιαστά, Σοκολατάκια, Ανώμαλα και Βασιλόπιτες φυσικά. Άπειρες Βασιλόπιτες...

...τα βράδια που καθόμαστε στο χοντρό χαλί με μαξιλάρια και αναμένα τα στολίδια που προανέφερα (στο τραπεζάκι) με την μαμά και διαβάζουμε Χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Ο "Συμεών και η Άγια Νύχτα", "Κάθε Πρωτοχρονιά", "Ο Αληθινός Άγιος Βασίλης", "Η Άγια Νύχτα", "Καλά Χριστούγεννα" και άλλα των οποίων τον τίτλο δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή αλλά είναι must!...

...το γράμμα που γράφω κάθε χρόνο στον Άγιο Βασίλη και ζητάω πάντα να μου φέρει δώρο ένα μικρό κουτάβι (κατά προτίμηση χάσκι) και ποτέ δεν μου το φέρνει οπότε γράφω και μερικά ακόμα παρακάτων αν θέλω να ζητήσω κάτι άλλο...

...η ταινία κινουμένων σχεδίων με τον Εμπενίζερ Σκρούτζ που έχει ήρωες της Ντίσνευ και είναι τέλεια και είχαμε ρίξει πολύ κλάμα όταν είχε χαλάσει...

...τα κάλαντα που λέω κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και Χριστουγέννων με την κατακόμβη είτε στον βόρειο ή νότιο τομέα και γυρνάω πάντα στο σπίτι εξουθενωμένη αφού είμαστε όλο το απόγευμα στους δρόμους και φυσικά πάντα με τις τσέπες γεμάτες γλυκά, σοκολατάκια, γλειφιτζούρια, καραμέλες μέχρι και ολόκληρα κουτάκια χυμούς κερασμένα απο τα σπίτια όπου έχουμε πει τα κάλαντα. Επίσης μετά απο τα κάλαντα είναι πολύ πιθανό να έχει κοπεί η φωνή μου, δυστυχώς...

...τα Χριστουγεννιάτικα χαρτζιλίκια είναι κάτι που επίσης συμβαίνει κάθε Χριστούγεννα και δεν με χαλάει καθόλου μπορώ να πω...

...οι οικογενειακές συζητήσεις οποιουδήποτε περιεχομένου που λαμβάνουν χώρα στο σαλόνι μας κάτω απο το αναμένο με λαμπάκια Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας πειράζοντας ο ένας τον άλλον που και που...












Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Δυσπρόσιτοι γλυκιοί μου Άνθρωποι





Είναι μερικοί άνθρωποι μέσα στη ζωή σου με τους οποίους έχεις αποκτήσει ένα άλφα επίπεδο οικειότητας και έχεις καταλήξει οτι τους θέλεις μέσα σ' αυτήν, γιατί αποτελούν ένα όμορφο, μεγάλο ή μικρό, κομμάτι της. Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι για τυπικούς, αδιευκρίνιστους πολλές φορές ή και κοινωνικά αναγκαστικούς λόγους (δημιουργώντας έναν δικό μου κακοφτιαγμένο όρο) ξεκινούν με την αφορμή ενος γεγονότος να απομακρύνονται απο κοντά σου και εσύ απο κοντά τους αντίστοιχα.


Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου άπειρα προσωπικά παραδείγματα, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά και κάτι μου λέει πως ο καθένας απο μας έχει πιάσει τον εαυτό του να αναπολεί τις στιγμές που έχει περάσει με τους δικούς του δυσπρόσιτους γλυκούς του ανθρώπους.

Εκεί που θέλω να καταλήξω και αυτό που με προκάλεσε να γράψω αυτό το κείμενο είναι το πόσο άδικο και χαζό μοιάζει αν το σκεφτείς να χάνεις τέτοια άτομα ολοκληρωτικά, απο τέτοιους σαχλούς λόγους. Υποτίθεται πάντα οτι είναι στο χέρι σου να φτιάξεις, βελτιώσεις, προσπαθήσεις περισσότερο για αυτό που πιστεύεις οτι δεν έπρεπε να είχε χαθεί, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Νομίζω πως στις περισσότερες περιπτώσεις κάτι τέτοιο θα έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οποιος βρίσκει τα κότσια να το κάνει, να ανοίγει δηλαδή τα χαρτιά του, είναι μάγκας ή αφελής το δίχως άλλο.



Μου λέιπουν οι Δυσπρόσιτοι γλυκιοί μου άνθρωποι. Η Α., ο Γ., η Φ., και όλοι οι άλλοι...






Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

tears' salt taste






Δεν Μπορώ Να Κοιμάμαι Στραβά Και Να Ξυπνάω Όμορφα.


sometimes I need your affection more than you know

















Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

sweet October




Είναι κάποια Σαββατοκύριακα που μένεις μέσα. Είτε απο επιλογή είτε καταλάθος είτε λόγω κακού προγραμματισμού, η αιτιολόγηση δεν έχει σημασία. Αν είσαι λοιπόν τυχερός αυτές τις ώρες ίσως καταφέρεις να βρεις μια φωτεινή πλευρά και να κάνεις δημιουργικές σκέψεις. Πάνε κάποιες μέρες που βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση.


Αυτό που απασχόλησε ευχάριστα τον νου μου αφορούσε την τακτικότητα, την οργανωτικότητα, τον προγραμματισμό και την υπευθυνότητα. Λέξεις που εμένα προσωπικά μου προκαλούσαν αλλεργία, έβγαζα σπυριά στη σκέψη τους και μου δημιουργούσαν έναν κόμπο στο λαιμό. Όλα αυτά μέχρι εκείνη την στιγμή.

Δε θα 'ταν πολύ ωραίο να απολαμβάνω την τακτικότητα μου; (σκέφτηκα)

Πόσο τέλειο θα φάνταζε να ευχαριστιέμαι και να γουστάρω να κάνω πράγματα που θα με έβαζαν σε τάξη;
Ή να έβαζα τάξη εγώ στα πράγματα καλύτερα! Μόλις σκέφτηκα και εκείνη την τέλεια σκηνή της Μαίρη Πόπινς! A spoonful of sugar makes the medicine go down! Θα μπορούσα να περιποιούμαι περισσότερο τον εαυτό μου και να μου αρέσει αυτό. Να αγοράσω ένα concealer και σκουλαρίκια αξιοποιώντας επιτέλους τις τρύπες στα αυτιά. Να φτιάχνω χειροτεχνίες αντι να σπαταλάω κι άλλες χαμένες ώρες στο λαπτοπ, να μη σηκώνομαι χωρίς να στρώνω το κρεβάτι μου, να ξυπνάω λίγο πιο νωρίς και να γίνομαι μια ιδέα ομορφότερη πριν ξεκινήσω τη μέρα μου, ή απλά να φάω πρωινό που πότε δεν έτρωγα ως τώρα και είναι τόσο βασικό -έτσι λένε τουλαχιστον-.


Σκέψεις και θεωρίες όμως απο μόνες τους δεν θα είχαν καμιά αλλαγή στη ζωή μου. Είμαι ευτυχισμένη που αυτή τη φορά αποφάσισα να δράσω! :)
Πήρα την απόφαση του Οκτώβρη!
Αυτός θα είναι ο τακτικός και ευτυχισμένος μου Οκτώβρης λοιπόν

Και διανύωντας τον ήδη είμαι ικανοποιημένη απο τον εαυτό μου αν και έχω πολλά περιθώρια βελτίωσης. Ίσως ακολουθήσει ο τακτικότερος Νοέμβρης και να 'ναι καλύτερος απο τον Οκτώβρη. Μακάρι. Προς το παρόν το απολαμβάνω!

Και τώρα αν και 1:21 το βράδυ, εγώ η "κάθομαι_στο_πισι_και_αναλύω_τα_πάντα" (όπως με αποκαλεί η Φ.) θα κλείσω το μαραφέτι και θα συνεχίσω την χειροτεχνία που είχα αφήσει στη μέση κανοντάς με πιο περήφανη









Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

το ποτήρι είναι μισογεμάτο!





Λοιπόν όταν με ρώταγαν μικρή ποια είναι η πιο αγαπημένη μου εποχή, πάντα κοντοστεκόμουνα πριν απαντήσω, τις περισσότερες φορές δε μπορούσα να διαλέξω μια μονάχα (εδώ θα μου πείτε πως πλέον δεν έχω πρόβλημα αφού δεν έχουμε ούτε εποχές, μα δεν με νοιάζει) και έτσι έλεγα δυο μαζί.

Τα τελευταία όμως χρόνια πιστεύω πως έχω κατασταλλάξει.
Το καλοκαίρι είναι! Ποια άλλη θα μπορούσε να το φτάσει;
όσο γοητευτικό κι αν είναι το κρύο του χειμώνα, όσο κι αν νοσταλγώ την εικόνα μου με το χοντρό μακρύ παλτό με το υπέροχο χρώμα ή τις αρβύλες που ελάχιστοι έχουν συμπαθήσει και εγώ λατρεύω, όσο κι αν η βροχή καμιά φορά εκτός απ' την πόλη νιώθεις να πλένει και την ψυχή σου, σαν να σε λυτρώνει ένα πράγμα...
τίποτα δεν είναι σαν το καλοκαίρι. τίποτα.

Όμως δεν ξεκίνησα να γράφω έχοντας στο νου μου να πω για το καλοκαίρι. Εξάλλου μια τέτοια κουβέντα θα μου έπιανε πολλές ώρες και αναρτήσεις προσπαθώντας να αποδώσω ολοκληρωμένα την ομορφιά του.
Μονάχα να, σκεφτόμουνα τον Αύγουστο και τα συναισθήματα που μου προκαλεί...

Τον Αύγουστο σκέφτομαι αυτό το απόγευμα. Τον μήνα που απ' τους τρεις δεν ήθελα να 'ρθει. (εκτός απο τις μέρες που έφερνε μαζί του, στην κατασκήνωση).
κι αυτό γιατί μετά δεν είχε άλλο. Ήταν ο μήνας που έφερνε το τέλος του καλοκαιριού που τόσο αγαπώ. Μου θύμιζε πως θα γυρίσω πάααλι στα "ίδια" του χειμώνα. Όχι πια φραπέ, μόνο γαλλικό.
Πέρα όμως απο αυτές τις σκέψεις, σήμερα πείσμωσα και είπα

"γιατί;;"

Γιατί θα πρέπει να μου θυμίζει αυτό; Γιατί να καταλήγει σ' αυτό το μονοπάτι πάλι ο συλλογισμός μου; Στο κάτω κάτω δεν είναι μόνο αυτή η όψη των πραγμάτων;
Δεν είναι απλά ο μήνας που φέρνει το τέλος του θέρους μα είναι και η κορύφωση του!
Ναι!

Ο Αύγουστος είναι απ' όλους ο πιο "καλοκαιρινός" ο πιο ζεστός! ο πιο ηλιόλουστος όλων!
ένας μήνας που φέρνει την έξαψη στην ψυχή και το δέρμα σου και γλυκαίνεσαι πιο πολύ απο κάθε άλλη φορά! Πιο πολύ καρπούζι! Μεγαλύτερη ανάγκη για βουτιά! Μακρύτερα τα μακροβούτια! Περισσότερος ιδρώτας που σου τη δίνει στα νεύρα μα εγώ το απολαμβάνω αυτό!





Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

η ευτυχια κρυβεται σε δυο δωματια με ενα μεγαλο κηπο με γκαζον και τρεισ τεσσερισ αληθινουσ φιλουσ





















Θέλω Μέσα Απ' Την Καρδιά Μου Να Γυρίσουμε Στα Bella Playa. Τα Αγριοπούλια Μου, Ο Σπαράγγης Μας Και Εγώ.






















Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

καρδιά μαρουλιού



Περίεργα πλάσματα είναι. Σκληρόκαρδα; Εεεε.. όχι και όλα.

Στη δική μου περίπτωση όμως... Η ανυπαρξία κίνησης, λόγου, νεύματος αγάπης είναι δεδομένη.
Βασικά όχι κίνησης. Πράξεις υπάρχουν να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι. Η απουσία όμως των άλλων δύο είναι δυστυχώς παραπάνω από αισθητή.

Θα ήθελα να είμαι σε μια γωνιά να το ζήσω, μια στιγμή που θα της λες σ' αγαπώ και θα το νιώθεις!
Ή έστω απλά που θα της λες σ' αγαπώ. Γιατί σίγουρα θα της λες... Δε μπορεί...
άσχετα αν ποτέ όσο ζω δε σε θυμάμαι να το χεις κάνει ποτέ






Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Έτσι, τρομακτικά απλά





Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν... Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...


Όχι απ' τη ζωή. Δεν αναφέρομαι εγώ αυτή τη στιγμή σ' αυτό. Απ' τη ζωή ΜΑΣ. Απ' τη δική μου, τη δική σου, τη δική τους. Απ' τη μέρα μου, τη βδομάδα μου, τα γύρω μου όλα. Χάνονται. Για τον οποιονδήποτε λόγο αλλά χάνονται. Ξενερώνουν, ξενερώνεις... Δε με νοιάζει το γιατί!

Πώς γίνεται αυτο;!;!
Μα πώς;!;!!

Πείτε μου ΠΩΣ!!!


Παρέες ουυυ, στην τελική αυτό είναι το φυσιολογικό. Αλλά ΦΙΛΟΙ;!; ΑΓΑΠΕΣ αληθινές;! Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Ή μήπως τελικά δεν ήταν ποτέ; Κι αν αφού έχεις μοιραστεί τόσα πολλά ακόμα δεν έχεις καταφέρει ν' αγαπήσεις τότε πότε θα το καταφέρεις;!

Και μ' αυτούς στην τελική; Περνάς την ώρα σου ευχάριστα, ονειρεύοντας κάτι το ιδανικό;! Αυτό;;;


Όσο και να το σκέφτομαι δεν μπορώ να το χωνέψω. Τελικά ίσως όλοι να είμαστε σε θέση να αντικατασταθούμε. Μπορεί να 'ναι ψυχρό αυτό και να μην αρέσει στον καθένα, σαφώς ούτε και σ' εμένα, αλλά το μικρό μου μυαλό εκεί οδηγείται.



Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...

Έτσι.





Τρομακτικά Απλά














Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

~Betrayed~





Δεν σου έδωσε ποτέ το δικαίωμα. Ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειάστηκες. Και συ τώρα είσαι αυτή που γίνεσαι θύμα προκατάληψης εις βάρος του. Λόγω φήμων... Ψέμματα! Όχι φήμων. Λόγω γεγονότων πραγματικών. Κι όμως γιατί νομίζεις πως σε αφορούν, όταν τα ακούς απο τρίτους; Ο προδομένος; Ο προδομένος δε σου έδειξε ποτέ καμία αδυναμία. Ανάμεσα σας καμία αδυναμία. Με τους άλλους έκανε λάθη πολλά. Πολλά και βαριά. Δεν τον θαυμάζεις γι' αυτό.


Τον καταδικάζεις;


Και οκ για εκείνα που έμαθες. Για 'κείνα που υποτίθεται οτι δεν ξέρεις τι κάνεις; Απομακρύνεσαι; Αποφεύγεις; Ξεκόβεις; Τι;! Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και για ποιον απ' ολους; Και πως καταλαβαίνεις πότε φέρεσαι εγωιστικά ή πραγματικά νοιάζεσαι για κείνον πρώτα; Προσπαθείς να προφυλαχτείς; Και ναι να του μιλήσεις στα ίσα του μπαγάσα. Αλλά όταν δε θες να προδώσεις και τους τρίτους; Τότε τι κάνεις; Θεε μου είναι τόσο μπερδεμένο. Το βλέπεις να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου και δεν σου αρέσει Καθόλου! Γιατί να συμβαίνει όλο αυτό; Για το καλό σου θα σου πουν.
Αυτό που είναι δεδομένο είναι πως όλα αυτα κάποια στιγμή θα βγουν στο φώς. Αργά ή γρήγορα έτσι γίνεται με όλα. Εκεί είναι που θα βυθιστείς στις τύψεις σου και ίσως η συγνώμη να μην είναι αρκετή. Εγώ πρώτη πιστεύω πως δεν θα 'ναι αρκετή. Ο προδομένος στη σκέψη σου θα 'χει σιχαμένο μορφασμό και μια δόση απαξίωσης στο βλέμμα. Και έσυ θα είσαι μια ακόμα κακιά μάγισσα.



Δεν νιώθω και πολλά. Δε ξέρω αν θα προτιμούσα ποτέ να μην είχα μάθει. Την άγνοια όμως δε τη συμπάθησα ποτέ, ειδικά για κείνους που 'χουν κομμάτι, όχι ψίχουλο, εδώ μέσα.




Θα 'θελα να μιλήσω ανοιχτά, μα δεν ξέρω αν τελικά θα το μπορέσω.



Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Pardonnez-moi







Δε με νοιάζει θα το κλέψω. Θα το κλέψω απο εκείνο το blog γιατί είναι τόσο αλήθεια. Και η αλήθεια είναι για να λέγεται. Και με εκφράζει τόσο. Τους τελευταίους μήνες με στοιχειώνει η σκέψη εκείνη.



"Ακόμα χειρότερο απο το να φέυγει κάποιος που αγαπάς, είναι να ξέρεις οτι θα φύγει"



πιο πολύ για κείνη στενοχωριέμαι, για κείνη και για τις ιστορίες που έχω τόσο καιρό να ακούσω και πια δε θυμάμαι...







Eternal sunshine




γέλιο! Γέλιο πολύ! Στριφογυρίζαμε στο κρεβάτι. Σε τσιμπούσα, προσπαθούσα... Αγωνιζόμουν βασικά να σε γαργαλίσω! (είναι πάντα μια πρόκληση για μένα να καταφέρω να σε γαργαλίσω! και πόσο τέλεια ένιωσα όταν βρήκα το σωστόοο σημείο! -μήνες πριν βέβαια.- Αυτό που πάντα πιάνει! Ένιωσα σα μικρό παιδάκι που κερδίζει σε χαζοδιαγωνισμό!! Ενθουσιασμός..)
ας μη παρεκλείνω όμως,
Γυρνούσαμε απο δω, απο κεί. Σε κοίταζα, σε παρατηρούσα βασικά. Ναι είσαι ιδιαίτερα όμορφος όταν σε κοιτάω απο πάνω. Ταυτόχρονα δε σταματούσα στιγμή να σκέφτομαι τρόπους να σε πειράξω. Να αντιδράσεις. και να γυρίσει το παιχνίδι... να με πειράξεις και εσύ.

Και έξαφνα το διεστραμμένο μυαλό μου δημιούργησε τις Σαλομαχίες!
ΧΑ! Πόσο βλακώδες μοιάζει! Και όσο βλακώδες μοιάζει, άλλο τόσο αηδιαστικό είναι.
Αηδιαστικό, σιχαμένο και τέλειο! Χμμμ, και μη νομίζεις οτι επειδή πήρες την μάχη, πήρες και τον πόλεμο... Μη το νομίσεις στιγμή!

Και πάντα θα θυμάμαι, ελπίζω και σύ το ίδιο, τη μέρα που σ' αυτό το πλανήτη, σ' αυτό τον κόσμο έλαβε χώρα η πρώτη σαλομαχία.



παύση


Ξέρεις είναι τόσο κλισέ αυτό το "Ζήσε την κάθε στιγμή!"
και δεν είναι ωραίο όταν μια αλήθεια γίνεται κλισέ. Πόσο μάλλον για μια ΤΌΣΟ όμορφη αλήθεια. Ξέρω οτι ήταν μοναδικό το απόγευμα εκείνο. Θα 'πρεπε να με πικραίνει αυτό;
Που δε θα το ξαναζήσω ΠΟΤΕ; ΠΟΤΕ το ίδιο;
Δεν νομίζω...
Δεν είμαστε καν σε θέση να καταλάβουμε τη σημασία του. Όχι όσο η αλήθεια του.
Τυχεροί πρέπει να νιώθουμε. Τυχεροί και μόνο.



Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο ειν' το επόμενο λιμάνι




Και πήγαμε εκδρομή επιτέλους! Πήγαμε για πικ νικ μέσα στα τρεχούμενα νερά τα δέντρα τα ψηλά και τα καταπράσινα και τα τρεχούμενα νερά τα γάργαρα τα ορμητικά! Και το τοπίο ήταν μαγευτικό!

Κι ήταν Ωραία!

Μακριά απο όλην αυτή τη στατική τη μούχλα. Εκεί όλα κινούνταν κι όλα ήταν τόσο χαλαρά. Φυσικά χαλαρά. Μακριά απο το ΣΚΑΤΟΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ! Μακριά απο το βαρετό ξύπνημα, απο το βαρετό μεσημέρι, το βαρετό απόγευμα... ΜΑΚΡΙΑ!

Κι ήταν Ωραία!

Και γελούσαμε! Γελούσαμε πολύ! Πέρασε καιρός απο τότε που γελάσαμε τόσο πολύ, Μαζί! Και κάναμε πολλών ειδών μαλακίες. Και η ψυχή μας το ευχαριστήθηκε! Και ίσως να μην μιλήσαμε για όλα εκείνα, αφού δεν είναι όπως παλιά. Αλλά, μην αρνηθείς, πως...

Ήταν Ωραία!

Η μουσική που διάλεξες ήταν τέλεια. Και απόλαυσα τα πάντα. Ακόμα και τις "επιθέσεις" των πελώριων εκείνων σκυλιών, που πιθανώς να παίξουν θέλαν τα καημένα, αλλά όσο να πεις μια τρομάρα την πήραμε έτσι όπως αιφνιδίασαν την σιέστα μας. Ξαπλώναμε χαζεύοντας την αράχνη και ύστερα το μυρμήγκι.

Κι ήταν Ωραία!

Ελπίζω να ξαναφύγουμε μαζί. Γιατί ξέρω οτι θα 'ναι ωραία.





Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Σίγμα...





όπως Στέφανος... όπως Στέλλα... όπως Σύνη...

όπως Σ' αγαπώ





Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Paco de Lucia...

...κι έτσι φάση!




Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Πυροτεχνήματα*!!




Ένιωσα την ανάγκη να γράψω.

Δεν είμαι καλά.
Αν και χθες είχα μια απ' τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου σήμερα δεν είμαι καλά.
Λες να θέλω ψυχίατρο;
Πόσο ανώμαλα πλάσματα είμαστε άραγε; Πως γίνεται να αλλάζουμε τόσο γρήγορα διαθέσεις και ορέξεις;
Δε ξέρω αν έχεις παρατηρήσει ποτέ αλλά συνήθως μετά απο τις πιο ευτυχισμένες και χαρούμενες και γεμάτες στιγμές, έρχονται οι πιο καταθλιψιάρικες διαθέσεις.
Είναι άσχημο.. τόσο άσχημο. Και άδικο.

Σαν πυροτεχνήματα. Ένα μπουμ (χρώματα, σχήματα πανέμορφα στον ουρανό μόνο για λίιιιιγα δευτερόλεπτα) και μετά πάλι μαύρο. Μαύρο, και αυτό όχι καθαρό αλλά μουτζουρωμένο με έκφυλους καπνούς χρώματος καφέ σκατί.






Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Κλασσικές Αξίες



Είναι κάποια πράγματα που τοποθετούνται στην κατηγορία με όνομα "Κλασσικές Αξίες".

όπως να φυτεύεις φακές ή φασόλια στο δημοτικό σε κεσεδάκια απο γιαούρτι.
ή όπως να βλέπεις μικρός ταινίες όπως ο Βασιλιάς των λιονταριών.
ή όπως να ακούς Guns 'n' Roses στην εφηβεία σου.
ή όπως να αφήνεις ενα μάθημα τουλάχιστον στην πρώτη εξεταστική σου, για την επόμενη...

Κάτι σαν και αυτό ίσως να είναι και το χάσμα αυτό.
Το χάσμα που δεν ξεπερνιέται ολοκληρωτικά και αργείς να το χωνέψεις. Στην αρχή ίσως δε θέλεις να το χωνέψεις. Σου αρέσει η ιδέα οτι θα καταφέρεις εσύ! αυτό που τόσες και τόσες γενιές δε κατάφεραν...
Δε ξέρω ίσως στο δικό μου μυαλό έχω απορρίψει αυτήν την εκδοχή τελικά. Του ιδανικού χάπι έντ.
Αλλά αυτόν τον χώρο τον έφτιαξα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Για να περιγράφω την δικιά μου οπτική γωνία.

Δε θα σε καταλάβουν, και δε θα τους καταλάβεις.
Είναι ο χρόνος που το κάνει όλο αυτό και όσα φέρνει και παίρνει μαζί του, στο πέρασμα του...

Ας είμαστε τουλάχιστον όσο πιο διακριτικοί μπορούμε με τούτο το χάσμα.
διακριτικοί και προσεκτικοί.
Γιατί..

Οι άνθρωποι που σ' αγαπούν περισσότερο είναι αυτοί που μπορούν και να σε πληγώσουν περισσότερο.







Υ.Γ.: 'Ηρθε η ώρα... :(