Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

cigarettes after sex





04:28

έχει ένα περίπου μήνα που ανακάλυψα αυτό το υπέροχο συγκρότημα. Και ακούω τώρα το συγκεκριμένο τραγούδι, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι από την χημεία του αμύλου,
(εδώ κανονικά θα ταίριαζαν αποσιωποιητικά ίσως, αλλά θα επιμείνω στο κόμμα)

μεγάλο πουστράκι το μυαλό ώρες ώρες...
μάλλον όχι ώρες ώρες, 
ΑΥΤΕΣ τις ώρες. 
Τις ώρες του ξημερώματος ή της πίσσας της νύχτας ανάλογα τι προτιμάει κανείς.



κι έτσι τελείως τυχαία δεν ξέρω πως 
ακούω το κομμάτι Dreaming of you και χαζεύω κάτι φωτογραφίες σου. Και ξέρω ότι είναι μαλακία και η αξία που σου δίνω δεν ανταποκρίνεται στην αξία που έχεις στ' αλήθεια ή που θα έπρεπε να σου αποδώσω αλλά το μυαλό παίρνει πρωτοβουλίες το "πανέξυπνο". 
και αρχίζεις να κάνεις τις ηλίθιες ερωτήσεις; 
-γιατί;
-γιατί όχι εγώ;
-γιατί δεν βλέπεις αυτό κι εκείνο;
να το πούμε ωμά -γιατί στ'αρχίδια σου...;

τουλάχιστον αυτή την φορά έχουμε τα συγκαλά μας να δούμε την υπερβολή στον στοχασμό.
μας συγχαίρω ειρωνικά και ειλικρινά.




καθόλου αμελητέο ως αβαντάζ, δεν είμαι πλέον αχάριστη ελπίζω.





ps. Ελπίζω όπως γρήγορα θα 'ρθεις, γρήγορα και να φύγεις πάλι. 

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

zoom zoom zang !



laisse moi zoom zoom zang
dans ta benz benz benz
Gal', quand tu pointes ton bumpa
ça m'rend dingue dingue dingue ! 



αυτό. Πολύ είναι; 




και βασικά όχι αυτό. Όχι το cover. Το ορίτζιναλ απο NTM ζήτησα αλλά ούτε αυτό δεν μου κάθεται.. 
πφφ
και μετά κατεβάζεις εικόνες σαν αυτή : 
ως προσωπικός παρήγορός σου









Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

φακ




                              Χθες κοιμήθηκα με το λαπτοπ ανοιχτό και πάλι. Το κρεβάτι μου το πήρα διπλό από απωθημένο της παιδικοεφηβικοφοιτητικής εως τώρα παραμονής στο πατρικό. Και όλως περιέργως όλο κάτι έχω στο πλάι μου και κοιμόμαστε παρέα. Για υλικά μιλάμε φυσικά. 
Δεν ξέρω για ποιον λόγο, κι ούτε ποτέ είχα τέτοια χούγια να κοιτάω ανούσιες κοκότες στην τηλεόραση ή συμβουλές μακιγιάζ και άλλα κοριτσίστικα, αλλά βλέπω τώρα μια περσόνα και το γιουτιουμπ τσάνελ της και θέλω να κλάψω όχι με την χαζογκομενίστικη έννοια αλλά με την άλλη. 

Γιατί θέλω τις φίλες μου. Γιατί μου λείπουν πάρα πολύ. Γιατί θέλω να πάρουμε το αμάξι, ένα αμάξι τέλος πάντων και να έχουμε ραδιόφωνο και να λέμε στο δρόμο μαλακίες και να κάνουμε μαλακίες και να πάμε για καφέ στον ήλιο με τα γυαλιά ηλίου μας, τα μαϊμού ή μη και την αρμονία της οικειότητας και της αγάπης μας και την σιωπή και το πείραγμα που με κανέναν δεν μπορώ να έχω στον ίδιο βαθμο με τον ίδιο τρόπο και τόνο (γιατί μιλάμε και για κάποια χρόνια προϋπηρεσίας)... και να τους πω οτι μεθαύριο έχω ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα και δεν μου αρέσει αλλά θα πάω γιατί δεν βαριέσαι, μπορεί να είναι κουλ τυπάκι και τελικά να πηγαίνουμε πότε πότε γι καμιά μπύρα και δεν είναι το ίδιο να το μοιράζομαι με την "οικογένεια" εδώ
και θέλω να σηκωθώ να πάρω το αεροπλάνο ΤΩΡΑ για Θεσσαλονίκη αλλά και για Αθήνα. 

ΓΑΜΩΤΟ!








Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

not everybody can keep this bluebird...






there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pour whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you?




"The last night of the Earth poems"
Charles Bukowski





Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

το γαλλόπουλό μου







Από καιρό ήθελα να γράψω αυτήν την ανάρτηση. Και πάλι δεν περιέχει όλα όσα θα έπρεπε μέσα. Είναι ένας μικρός αυτοσχεδιασμός που ίσως καλύπτει ένα μέρος της αλήθειας...
Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως νικιέται η φύση ώρες ώρες. 
...εννοώ είναι τόσο εντυπωσιακό πως τα πιο απίθανα και απίστευτα μπορούν να χωράνε σε μικροσκοπικά πράγματα. 

αλλά να χθες γύρισα από την σχολή και πέρασα απ'το ταχυδρομείο να παραλάβω τα δέματά μου. Και ήταν και το δικό σου κυρία μου. Και ήταν απίστευτο ως συνήθως. 

και ήθελα να γράψω κάτι για 'σένα. Να γράψω το ότι ΕΣΥ συγκεκριμένα, δεν ξέρω για τους άλλους -κι ας ξέρω πως όλοι είμαστε μαγικά διαφορετικοί- ΕΣΥ βασίλισσα της Αιγύπτου είσαι μια σε όλο το γαλαξία μας. Εσύ που τρως μπρόκολα και κουνουπίδια νερόβραστα, χίλια μύρια μπαχάρια και τηγανητό λάχανο και τα καλοκαίρια την βγάζεις με 5 6 αυγά βραστά στην παραλία. Πίνεις τσάι κάθε βράδυ του χειμώνα, και σκέτο ελληνικό τα καλοκαίρια. Εσύ που έχεις το σπίτι σου στολισμένο με όλη την πανίδα και την χλωρίδα με έναν τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις πως να τον κάνεις να μην είναι ένα κιτσαριό και μισό. Εσύ κυρία μου με τις πλεξούδες και τους κεφτέδες στο κεφάλι και τα ξυλάκια και τα ψεύτικα πλαστικά λουλούδια στα μαλλιά. Εσύ που στο 1,50 σου με το ζόρι και τα 40 σου κιλά, κι αυτά με το ζόρι χωράς μια ωριμότητα 7 χιλιάδων στρεμμάτων και μια καρδιά ακόμα μεγαλύτερη. Μια ευαισθησία και μια τρέλα που όμοια της ποτέ ο Θεός δεν φαντάστηκε να φτιάξει. Που αν όλοι είχαν την αίσθηση κοινωνικής ευθύνης που εσύ έχεις και την αγάπη για την πλάση τότε ο κόσμος λίγο θα απείχε απ'τον Παράδεισο. Που τρέχεις στα λιβάδια, τις παραλίες και τα βουνά και ψάχνεις να γευτείς κάθε γωνιά αυτού του όμορφου πλανήτη. Εσύ που έρχεσαι με βρίσκεις και βγαίνουμε και μιλάμε για βιβλία και για ζωή και για τους ανθρώπους και το πρωί βάζουμε να δούμε μια σαπουνόπερα από την Γκαμπόν. Γιατί τι ποιο φυσιολογικό, 2 Ελληνίδες αντί για Κωνσταντίνου και Ελένης να βάζουν μια αφρικάνικη σαπουνόπερα; 
και να γελάμε στο πρωινό μας ξύπνημα. 
Εσένα που τώρα που είμαστε σε διαφορετικές χώρες και δεν έχεις σταθερό τηλέφωνο ξέρω πως μπορώ να σε βρω μόνο αν πάρω ένα χαρτί γράψω τις λέξεις που θέλω και περιμένω την Δευτέρα να σου στείλω τις σκέψεις μου για να φτάσουν σε καμιά βδομάδα περίπου στα χέρια σου. Γιατί είσαι ΜΕΣΑ στην ΑΛΗΘΙΝΗ ζωή. 
και το γαμάτο σου χαμόγελο που όλοι λατρεύουν μόλις αντικρίζουν σ'αυτή την τρελή μικροσκοπική αναλογία του υπόλοιπου σώματος... 
πόσα σφηνάκια, τραπέζια μας χάρισαν εξαιτίας του σ'εκείνο το πεντάμηνο;

εκείνον τον καφέ στην παλιά Λυών που είχε ήλιο και καθίσαμε μεσημεράκι και φύγαμε βράδυ και μοιραστήκαμε ό,τι φοβόμαστε κι ό,τι νιώθουμε ποτέ δεν θα τον ξεχάσω. Ούτε και την επιμονή σου να ακολουθήσουμε έναν άγνωστο -συμπατριώτη μεν- γιατί τα καλύτερα πάντα έλεγες ότι γίνονται στα σπίτια. Κι ήσασταν πάνω στην σκεπή και όλη η πόλη πιάτο, με τα ποτάμια της και τα όλα της... κι εγώ το καλύτερο που κατάφερα ήταν να έχω το κεφάλι έξω απ' το παράθυρο, έχοντας ανέβει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Κι ύστερα να τρώμε μια απίθανη μακαρονάδα μ'αυτόν τον σκεϊτά τον επιτυχημένο Αθηναίο που μόλις πριν λίγες ώρες γνωρίσαμε, σ'ένα σπίτι που δεν ήταν καν δικό του. 

ΕΣΕΝΑ λοιπόν, πολύ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ. 

και σ'ευχαριστώ για όλα τα βράδια που με φρόντισες στον καναπέ σου. Για όλα τα βράδια που με ακολούθησες και με ανέχτηκες στην ερωτική μου τύφλα, τότε που δεν είχε ίχνος υπερηφάνειας αξιοπρέπειας και λογικής. Για όλα τα βιβλία που μου δάνεισες, για όλες τις συμβουλές που μου χάρισες και όλες είχαν κάτι να πουν. 
άλλες κατάλαβα κι άλλες όχι...

υ.γ. πρώτη φορά σου είπα ευθέως πως σε αγαπάω σ'εκείνο το μπαρ τα ξημερώματα.. κι εσύ δοκίμασες-έβαλες το κραγιόν μου στα χείλη σου. Που εσύ πάντα ήσουν μια φυσική, κι εγώ πάντα στις εξόδους κραγιόν φορούσα. 
και τότε κατάλαβα πως το μήνυμά μου είχε φτάσει απ' την καρδιά μου στην καρδιά σου.




bref...

Νιώθω τόσο τυχερή να σε έχω γνωρίσει στ'αλήθεια. 
και να σε κρατώ δια αλληλογραφίας.

κι όταν τα γράμματα θα είναι πασέ, θα σου στέλνω περιστέρια χαζή μου