φακ

                              Χθες κοιμήθηκα με το λαπτοπ ανοιχτό και πάλι. Το κρεβάτι μου το πήρα διπλό από απωθημένο της παιδικοεφηβικοφοιτητικής εως τώρα παραμονής στο πατρικό. Και όλως περιέργως όλο κάτι έχω στο πλάι μου και κοιμόμαστε παρέα. Για υλικά μιλάμε φυσικά. 

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, κι ούτε ποτέ είχα τέτοια χούγια να κοιτάω ανούσιες κοκότες στην τηλεόραση ή συμβουλές μακιγιάζ και άλλα κοριτσίστικα, αλλά βλέπω τώρα μια περσόνα και το γιουτιουμπ τσάνελ της και θέλω να κλάψω όχι με την χαζογκομενίστικη έννοια αλλά με την άλλη. 

Γιατί θέλω τις φίλες μου. Γιατί μου λείπουν πάρα πολύ. Γιατί θέλω να πάρουμε το αμάξι, ένα αμάξι τέλος πάντων και να έχουμε ραδιόφωνο και να λέμε στο δρόμο μαλακίες και να κάνουμε μαλακίες και να πάμε για καφέ στον ήλιο με τα γυαλιά ηλίου μας, τα μαϊμού ή μη και την αρμονία της οικειότητας και της αγάπης μας και την σιωπή και το πείραγμα που με κανέναν δεν μπορώ να έχω στον ίδιο βαθμο με τον ίδιο τρόπο και τόνο (γιατί μιλάμε και για κάποια χρόνια προϋπηρεσίας)... και να τους πω οτι μεθαύριο έχω ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα και δεν μου αρέσει αλλά θα πάω γιατί δεν βαριέσαι, μπορεί να είναι κουλ τυπάκι και τελικά να πηγαίνουμε πότε πότε γι καμιά μπύρα και δεν είναι το ίδιο να το μοιράζομαι με την "οικογένεια" εδώ

και θέλω να σηκωθώ να πάρω το αεροπλάνο ΤΩΡΑ για Θεσσαλονίκη αλλά και για Αθήνα. 

ΓΑΜΩΤΟ!