Σάββατο 30 Ιουνίου 2012



"Εκείνη την περίοδο, εγώ και ο αδερφός μου, μαλώναμε σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας. Ήθελα να του σκίσω τις σημειώσεις, να πετάξω τα Λουκυ Λουκ του απ' το παράθυρο και να διαγράψω το παιχνίδι που έπαιζε στον υπολογιστή από την επιφάνεια εργασίας αλλά και από τον κάδο ανακύκλωσης.
Τολμώ να πω ότι έκανε την ζωή μου κόλαση. Τα νεύρα μου, με το που τον κοίταζα, πετάγονταν και τις φορές που διατηρούσα την ψυχραιμία μου απλά άλλαζα δωμάτιο με μιας. 
Παραλήρημα. 


Με είχε φέρει σε τέτοιο σημείο που ήθελα τόσο πολύ να του δώσω μια μπουνιά στα μούτρα και να μουδιάσει.


Μερικές μέρες μετά, σε κάποιο διάλειμμα, ενώ καθόμουν σε κάποιο παγκάκι μόνη μου και χάζευα, είδα να πλησιάζει μια γνωστή μου παρέα (τους ήξερα και τους συμπαθούσα πολύ, τα μισά μας καλοκαίρια τα περνούσαμε μαζί) και περνώντας πίσω απ' το παγκάκι μου, άκουσα αμιδρά το όνομά του. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, τεντώνοντας το αυτί μου συνειδητοποίησα ότι μιλούσαν άσχημα για την όντως σπαστική του συμπεριφορά.
Κι όμως, εκείνη την στιγμή δεν ανακουφίστηκα, ούτε ένιωσα δικαίωση για κάτι που μέχρι τώρα οι ωριμότεροι μου, μου έκαναν παρατηρήσεις αποδίδοντας μου (τις μισές έστω) ευθύνες.
Εκείνη τη στιγμή το μαρτύριο που βίωνα καθημερινά, 24 ώρες το 24ωρο, οι κατεστραμμένες μου ζωγραφιές και αφίσες, το λούτρινο μου που του κρεμόταν πλέον το κεφάλι απ' την βίαιη εκδίκηση του για το παιχνίδι που του διέγραψα, εξαφανίστηκαν απ' το μυαλό μου. 
Ένιωσα θιγμένη. Δεν είχαν το δικαίωμα. Γύρισα και τους αγριοκοίταξα. 
Αυτοί σταμάτησαν και προχώρησαν με σκυμμένα βλέμματα προς το γήπεδο.


Πέρασαν μέρες μέχρι να αποκατασταθεί η ηρεμία στο δωμάτιο. Στο μυαλό μου και στα νεύρα μου.
Αλλά δεν έχει σημασία."












Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Μου είχες ορκιστεί πως απ' το σπίτι μου μπροστά θα περάσει ένας δρόμος που θα μας πάει στην αγάπη με οποιοδήποτε μέσο.




   Οι άνθρωποι δεν περπατούν σχεδόν ποτέ με το κεφάλι ψηλά. Κάποιοι καμιά φορά περπατούν με το κεφάλι ψηλά, αλλά συνήθως είναι για να τονίσουν το "εγώ" τους. Η πλειοψηφία θα έλεγα, ύστερα από έρευνα που διεξήχθη σήμερα το απόγευμα στην συμπρωτεύουσα αυτής της εξωτικής χώρας, κοιτάει μόνο τις εικόνες του επιπέδου του. Δύσκολα θα βρεις κάποιον να κοιτάει τρισδιάστατα. 
Απ' την άλλη είναι και ο φόβος. Οι περισσότεροι θα έλεγα δεν αφήνονται στο βλέμμα τους, με τον φόβο ότι θα πέσουν πάνω σε κάποιον ή σε κάτι και θα "γελοιοποιηθούν", προτιμούν να χαρακτηριστούν μονοδιάστατοι, παρά χάχες (ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι).
Το Φθινόπωρο που μας πέρασε, καθόμουν στο ίδιο αυτό στενό, στο ίδιο παγκάκι. Τότε διάβαζα ένα βιβλίο που μιλούσε για τις περιπέτειες ενός 20χρονου παιδιού στις κακόφημες περιοχές της πόλης αυτής την εποχή του '60, ενώ παράλληλα μια πορεία με πολλά χημικά έφτανε στο τέλος της τρία - τέσσερα τετράγωνα παρακάτω. Σήμερα καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι που δεν μάθαμε να κοιτάμε τρισδιάστατα...

Ίσως τότε ξέραμε περισσότερα πράγματα. Καταλαβαίναμε περισσότερα πράγματα.
Πιστεύω πως θα ήθελα να έχω τον έλεγχο πάνω σε όλα γύρω μου. 
να έχω τον έλεγχο.

Κι όταν συνειδητοποιώ ότι είναι κάποια πράγματα που, όχι μόνο δεν υπακούν στους χειρισμούς μου, αλλά δεν γυρνάνε καν να με κοιτάξουν...






χιλιάδες ψέμματα, πλαστικά αστέρια
μου είπες για όλα αυτά που γυαλίζουν στο σκοτάδι
και στο σαλόνι σου μεταμορφώθηκες σε ψάρι
εσύ έφυγες, κι εγώ είχα μείνει εκεί 
μέχρι που έσπασε το χρώμα, κι ήρθε το πρωί

είναι ένα μεγάλο παιχνίδι που δεν τελειώνει, 
όχι απόψε

πιθανόν να βρέχει στα μάτια σου
που είναι;
Που Κοιτάς;
Που είσαι;




Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

Άρνηση.


Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ίσως παραβαίνουν τον αγαπημένο νόμο της σιωπής.
Αν δεν έχεις να πεις ΚΑΤΙ, λένε, (κι έχουν δίκιο), καλύτερα να μην μιλήσεις καθόλου.


Πότε πρέπει να σιωπήσεις; και πότε να μιλήσεις;
Αυτές οι ισορροπίες δεν κρατιούνται εύκολα...


Οι κόμποι στο λαιμό, το χειρότερό μου.


Είχα καιρό να κλάψω με αναφιλητά και σπασμούς. Είναι απίθανα υπέροχο σε αυτές τις καταστάσεις να έρχεται κάποιος και να σου λέει "κλάψε! κλάψε πουλάκι μου!" Και το απρόσμενο.
Μετά σκέφτηκα ότι αν κάποιος σε δει να κλαις, και σου πει αυτό, 
αγγίζει την ανάγκη σου. Σε νιώθει. Ακόμα κι αν δεν έχει ιδέα γιατί έχεις φτάσει στο σημείο αυτό.
Ενώ το "δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, έλα σε παρακαλώ..." πόσο πιο ψυχρό ακούγεται...
Ο καθένας θα έλεγε τα ίδια.


Και εσύ που έκλαψες μαζί μου, ήταν σαν να μου 'λεγες "Σ' αγαπώ!".


Είναι άσχημο να σε αδικούν. Άλλες φορές φτάνει να χαρακτηριστεί κακό. Ηθελημένα ή ακούσια.
Ναι. Η αξιοπρέπεια θα πρέπει να είναι πάνω απ' όλα στις περιπτώσεις αυτές. 
Αλλά είμαστε και εγώ και εσύ άνθρωποι. 
Δικαιούμαστε τον πόνο και το δάκρυ. Το ξέσπασμα.


Κάποια πράγματα είναι παροδικά και ασήμαντα και άλλα μένουν χαραγμένα μέχρι.. ο καιρός θα δείξει πόσο.


"Some old wounds never truly heal, and bleed again, at the slightest word."





Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί
κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

προχωράω μες το σκοτάδι μου ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό

τον παλιό μου εαυτό, 



Ήρθε η ώρα να πηγαίνω.