Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

29/07/2022


το κύμα πάει, το κύμα έρχεται, 
πάει,
έρχεται,
πάει, 
έρχεται,
πάει,
και έρχεται

και μυρίζει φιδάκι 
και αλάτι 

22:05 - πίσσα ο ουρανός. Δεν υπήρχαν πολλές πηγές φωτός. Πέραν των αστεριών και δύο-τριών φαναριών που κρέμονταν από τις λιγοστές σκηνές.. Επρόκειτο για ένα κολπίσκο, σχεδόν άγνωστο. Μάζευε δεν μάζευε έξι εφτά παρέες τα Σαββατοκύριακα. Όσο για τις καθημερινές... την έλεγες και πριβέ παραλία.

22:20 - Εκείνη ξεπροβάλει απ'την σκηνή με μια πετσέτα τυλιγμένη στα μαλλιά σαν αφρικάνικη pagne και ένα φόρεμα καλοκαιρινό. Βγάζει κάτω απ'το τραπέζι δύο πιάτα και σερβίρει τα λίγα μακαρόνια που στράγγιζαν στο σουρωτήρι. 

22:28 - Εμφανίζεται τότε και εκείνος. Έχοντας φροντίσει το μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Για απόψε επέλεξε αυτό

22:45 - Κάθονται λοιπόν μαζί στο τραπέζι μοιράζονται το λίγο φαγητό, απολαμβάνοντας την μουσική ντόπα. 









23:14 - Τα αστέρια είναι πάρα πολλά. Είναι περιέργως πολλά. Ίσως τον χειμώνα, ξεσυνηθισμένοι ως είναι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν τέτοιοι ουρανοί. 
Κι αφήνουν τα πιάτα την άκρη. Και συζητούν και εκείνος ανάβει ένα τσιγάρο... και εκείνη ζηλεύει αλλά δεν θέλει ούτε γουλιά να του ζητήσει.. γιατί δεν το θέλει, απλά το ζηλεύει.
.
και σίγουρα τίποτα δεν θέλει να ζητήσει. 
το 'χε κόψει αυτό το συνήθειο από καιρό. 
όποιος θα 'θελε να της δώσει, από μόνος του θα 'νιωθε ίσως την ανάγκη και θα το έκανε, 
ή θα το προσπαθούσε τουλάχιστον

23:30 - Εκείνος σηκώνεται παίρνει την καρέκλα του και την βάζει δίπλα στην δική της. Καπνίζει ακόμα ένα, 
μα στο άλλο κρατά την χούφτα της με τρυφερότητα. 
το σβήνει.
την κρύβει ολόκληρη στην αγκαλιά του.


αυτό. 
κι εκείνη πλημμυρίστηκε από ευτυχία 
που μπορούσε να ακούει αυτή την υπέροχη μουσική, -που άλλοτε μόνο πληγές θα έξυνε- 
σ'αυτήν την ξεχασμένη παραλία, 

μ'αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που της ήταν τόσο παρών και εντός της, όσο ένα πακέτο τσιγάρα. 

και ας πήγαινε το κύμα πάντα, 
και ερχόταν,
πήγαινε,
και ερχόταν,
πάει, 
έρχεται...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

η ατέλειωτη ανάρτηση



ξες απο που ξεκινάει; 


  • από την μουσική που δεν μπορώ να βάλω στο τέρμα τις ώρες μη κοινής ησυχίας για να χορέψω ξέφρενα, τη διαβολεμένη μουσική μου, τους prodigy, τον Αγγελάκα, τους Onyx, Madlib, Jaylib... 
  • από τα τακούνια που δεν μπορώ να φορέσω για την πλάκα μου στο δωμάτιό μου και να περπατήσω μήπως και σπάσω την καλοκαιρινή ραστώνη χωρίς να έχω ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν περίεργα και διακριτικά...
  • από το μπλουζάκι που θα φορέσω τυχαία ανάποδα και θα "ενοχλεί" σαν τα κάδρα που δεν είναι ακριβώς ευθυγραμμισμένα και "ενοχλούν" μερικούς. 
  • από την πόρτα που δεν μπορώ να κρατήσω κλειστή, λες και αν την κράταγα θα ταν αρκετή να μου εξασφαλίσει λίγο χώρο για τον κόσμο μου... 


από αυτό το ζευγάρι μάτια που πάντα θα θέλει να σε παρατηρεί και πάντα θα σε παρατηρεί, θα σε κρίνει, θα σε βοηθάει και θα σε νοιάζεται  
εγκλωβιστικά θα σε αγαπάει

κι έτσι απ'την σωστή και καθωσπρέπει ανατροφή σου, έχοντας μάθει παρά να υπακούς και να γνέφεις καταφατικά 
να μην σε έχει σώσει ούτε το σενάριο της εφηβικής επανάστασης.

και να δείχνεις ένας υστερικός ενήλικας
με βαρύ ιστορικό. 


και το πρόβλημα είναι πως αυτό το ζευγάρι μάτια κάποτε ίσως συνειδητοποιεί τον κλοιό που έχει δημιουργήσει, μα έχουν γεράσει και όπως διάβασα προχθές

"Δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σ'ένα γέρικο σκυλί."


σπίτι είναι εκεί όπου αισθάνεσαι περισσότερο εξοικειωμένος και εναρμονισμένος με το εγώ σου
σκέφτομαι τελευταία
έτσι ώστε να μπορείς να χαρίζεις ό,τι καλύτερο έχει το μέσα σου, στους άλλους.
με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί.
συνειδητοποιώ πλέον την απορία στο μυαλό της Κ. που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτή η ζωή παραμένει διχασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους, όταν η επιστήμη και η λογική υποδεικνύει μια οδό.

είναι αυτή που φοβάσαι να διαβείς κατ'αποκλειστικότητα 
γιατί δεν έμαθες ποτέ να στέκεσαι και να προχωράς στα δικά σου πόδια!








Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

μόνο πικρός καφές


κι ύστερα από σαράντα επαναλήψεις αυτού






τι αρχίδια θέλει να βλέπεις κάποιον άλλον να ζει αυτό με το οποίο τόσο πολύ ταξίδεψες, 
που τόσο πολύ φαντασιώθηκες και λαχτάρισες χωρίς να πεις αυτό το ρημάδι το "γιατί";


"γιατί όχι εγώ;"














σκληρά προσωπικό



κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να δημιουργούν, να γεννούν το φως, την ελπίδα στον άλλον μαγικά...

ένας τύπος μου αποκάλυψε μια μέρα πόσο επικίνδυνες μπορεί να είναι οι φωτογραφίες. Πόσο φυλακίζουν τον εαυτό σου. Είχε πολύ δίκιο. Πρέπει να υπάρχει ροή στο εγώ μας, πρέπει να υπάρχει κίνηση...
αλλιώς σκουριάζουμε και αιχμαλωτιζόμαστε σε πράγματα που ζήσαμε και άλλα που ονειρευόμαστε για το μέλλον κι ίσως δεν έρθουν ποτέ.

Να το θυμάμαι αυτό.

και να θυμάμαι να σκέφτομαι απλά, να μην ζορίζω τίποτα
sinon c'est pas la peine

να γράφω και να διαβάζω συχνότερα
και να σκέφτομαι κάθε φορά που σπαταλάω τον χρόνο μου μπροστά σε μια οθόνη,
πως οι γύρω μου αυτόν τον χρόνο
τον κάνουνε αγάπη
και γράψιμο
και σκίτσα
και δημιουργία
και κόπωση
και να με παρακινώ,
να μην με δικάζω
και να συνθέτω κείμενα
και να εμπλουτίζω τα γαλλικά μου
και να μαθαίνω κι άλλες γλώσσες
και να χορεύω

και να θέλω να με βελτιώνω για μένα
και για 'κείνους που αγαπώ
κι όχι για την εικόνα μου
όχι για να αρέσω και να ικανοποιώ τον εγωισμό μου*




πόσο ξύδι δρόμος;






“That’s the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate;

and if nothing happens you drink to make something happen.”



Women
Charles Bukowski