η ατέλειωτη ανάρτηση

ξες απο που ξεκινάει; 

• από την μουσική που δεν μπορώ να βάλω στο τέρμα τις ώρες μη κοινής ησυχίας για να χορέψω ξέφρενα, τη διαβολεμένη μουσική μου, τους prodigy, τον Αγγελάκα, τους Onyx, Madlib, Jaylib... 
• από τα τακούνια που δεν μπορώ να φορέσω για την πλάκα μου στο δωμάτιό μου και να περπατήσω μήπως και σπάσω την καλοκαιρινή ραστώνη χωρίς να έχω ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν περίεργα και διακριτικά...
• από το μπλουζάκι που θα φορέσω τυχαία ανάποδα και θα "ενοχλεί" σαν τα κάδρα που δεν είναι ακριβώς ευθυγραμμισμένα και "ενοχλούν" μερικούς. 
• από την πόρτα που δεν μπορώ να κρατήσω κλειστή, λες και αν την κράταγα θα ταν αρκετή να μου εξασφαλίσει λίγο χώρο για τον κόσμο μου... 

από αυτό το ζευγάρι μάτια που πάντα θα θέλει να σε παρατηρεί και πάντα θα σε παρατηρεί, θα σε κρίνει, θα σε βοηθάει και θα σε νοιάζεται  
εγκλωβιστικά θα σε αγαπάει

κι έτσι απ'την σωστή και καθωσπρέπει ανατροφή σου, έχοντας μάθει παρά να υπακούς και να γνέφεις καταφατικά 
να μην σε έχει σώσει ούτε το σενάριο της εφηβικής επανάστασης.

και να δείχνεις ένας υστερικός ενήλικας
με βαρύ ιστορικό. 


και το πρόβλημα είναι πως αυτό το ζευγάρι μάτια κάποτε ίσως συνειδητοποιεί τον κλοιό που έχει δημιουργήσει, μα έχουν γεράσει και όπως διάβασα προχθές

"Δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σ'ένα γέρικο σκυλί."


σπίτι είναι εκεί όπου αισθάνεσαι περισσότερο εξοικειωμένος και εναρμονισμένος με το εγώ σου
σκέφτομαι τελευταία
έτσι ώστε να μπορείς να χαρίζεις ό,τι καλύτερο έχει το μέσα σου, στους άλλους.
με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί.
συνειδητοποιώ πλέον την απορία στο μυαλό της Κ. που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτή η ζωή παραμένει διχασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους, όταν η επιστήμη και η λογική υποδεικνύει μια οδό.

είναι αυτή που φοβάσαι να διαβείς κατ'αποκλειστικότητα 
γιατί δεν έμαθες ποτέ να στέκεσαι και να προχωράς στα δικά σου πόδια!