Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

του χρόνου




κάτι τέτοιες μέρες, προ πρωτοχρονιάς, μετράς και μετριέσαι πάντα με το χρόνο...

Έτσι κι εκείνη θυμήθηκε που ήταν μικρή και ξάπλωνε με τη μαμά της δίπλα δίπλα. 
και χάζευε τα δάχτυλα των ποδιών της που φόραγε μόνο παπούτσια καθώς πρέπει, έτσι που τα δάχτυλά της έμεναν διαρκώς το ένα κολλητό δίπλα στο άλλο και στο τέλος έπαιρναν ένα σχήμα αλλόκοτο και φτιάχνονταν γωνίες με το δέρμα... 
κι ύστερα εκείνη σκεφτόταν πως δεν ήθελε η ίδια να 'χει γωνίες όταν θα μεγαλώσει κι έτσι από τότε αποφάσισε να τεντώνει συχνά τα δάχτυλα των ποδιών της έτσι ώστε να μην ακουμπά το ένα δίπλα στο άλλο. 
κι όποτε είχε γυμνό πόδι αυτό έκανε.

κι αυτό ήταν και είναι ένα μέτρημα του χρόνου...






Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

μια ανάρτηση για εμάς




Αγάπη σημαίνει ελευθερία


Δεν θα ξανακαταπιεστώ για να αγαπήσω ΚΑΝΕΝΑΝ ούτε ενσυνείδητα, ούτε υποσυνείδητα. 
κι αν δεν το καταφέρω μου υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω με όλα τα κύτταρα μου και όλη την δύναμη μου

για μένα, και για αυτούς που αγαπάω. 

υπόσχομαι να μην μας κάνω ποτέ τέτοιο κακό.












Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

τζατζίκι



και ήρθε η φίλη της η Γερμανίδα... η γιατρέσσα πλέον, και την κάλεσε σπίτι της και μοιράστηκαν βουτήματα και καφέ. Και μιλούσαν για τα παλιά και τα καινούργια, μα πάντα η γραμμή που καθοδηγούσε την κουβέντα ήταν η ζωή και ο έρωτας. 

και αν και οι συζητήσεις γύρω από τα θέματα αυτά τείνουν συνήθως να έχουν έναν θεωρητικό κορμό, εκείνες, ως άνθρωποι της επιστήμης μοιράζονταν τα επιστημονικά επιχειρήματά τους. 
κι όσο ψυχρό σαν μέταλλο ακούγεται αυτό, τόσο εκπληκτικό ήταν και τόσον μεγάλο θαυμασμό τους γεννούσε προς την πλάση.




...κι ύστερα ήρθε η κουβέντα στην οξυτοκίνη


την ορμόνη της αγάπης. 


"είναι η ορμόνη που παράγεται είτε κατά τη διάρκεια του έρωτα, του οργασμού συγκεκριμένα ή κατά τον τοκετό και τον θηλασμό της μάνας στο παιδί της..." είπε η Π. 

(πληροφορία για να προστατέψει την φίλη της.)
"και να ξέρεις, είναι αλήθεια πως παράγουμε και τα δύο φύλα την ορμόνη αυτήν, μα οι γυναίκες την περνούνε για συναίσθημα, σαν μια φωνή μέσα τους που λέει "αυτός είναι για σένα" γιατί απ'την φύση τους είναι έτσι, συναισθηματικά ασταθέστερες. 
Αντίθετα οι άντρες την παράγουν και την "χωνεύουν" γρήγορα..." 
"κι ύστερα απ'την τρίτη-τέταρτη φορά που θα δεις τον άλλον, επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο πως το θέμα γίνεται επικίνδυνο για την γυναίκα..." 
γιατί τόση ποσότητα οξυτοκίνης χρειάζεται για να "δεθείς" συναισθηματικά με αυτόν.





κι ήρθε να κουμπώσει με την "θεωρία" μου ότι το πρώτο στάδιο είναι το μοίρασμα σώματος και μυαλούΑφού η αγαπημένη οξυτοκίνη αποθηκεύεται μετά την παραγωγή της σε σημείο του κεντρικού νευρικού συστήματος




κι άλλοι πέρασαν τα ζόρικα φεγγάρια τους με σοκολάτες,

κι άλλοι με τζατζίκι και ταραμά σε ψωμί απάνω...
γιατί πως να το κάνουμε, ό,τι λείπει στον καθένα...





καλή μας όρεξη λοιπόν.






Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015




την νιώθω την εγκεφαλική έκρηξη να καταφθάνει από την πολλή πληροφορία. "Ψυχραιμία!" λέω στον εαυτό μου. Θα τις δομήσουμε τις λέξεις, τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις εικόνες.


Λοιπόν ας το πάρουμε απ'την αρχή. 
Δυο λόγια για το ερωτολόγι μας. σε στυλ πάουερ πόιντ για ευκολία...

- από τη μέρα που σε γνώρισα με τρέλαινε ο τρόπος σου ο αδιάφορος, το στυλ σου το μονότονο. Μπορείς να προτείνεις το πιο έξαλλο πράγμα, μια πινελιά έκστασης κάνοντας το να μοιάζει σαν ένα καθημερινό ντου στο διπλανό περίπτερο για τσιγάρα. 
- το κόλλημα σου με τη σκούφια σου και 'κει από όπου κρατάει πάντα το εκτιμούσα. Κι ας μου φαινόταν τα γούστα σου γελοία και η μουσική σου παιδεία παρατημένη κάπου στην δευτέρα Γυμνασίου.
- Φίλε ό,τι και να προσπαθείς να βγάλεις, ό,τι φιγούρα και να κάνεις, στο χορό πάντα ά-ρυθμος θα μου φαίνεσαι... αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι εντυπωσίασες εκείνο το βράδυ. Κυρίως για τις γνώσεις σου στην γυναικεία ανατομία. Αυτό που ξέρεις που να πιέσεις τις κλειδώσεις για να ακολουθήσω τις φιγούρες σου και να κουμπώσει το χορευτικό ζευγάρι ΝΑΙ, αυτό μπορεί να με τρελάνει.

μετά από τον ένα χρόνο εσωτερικής πάλης και επιβίωσης από το φάγωμα, (μάλλον το κατασπάραγμα -γιατί δεν ήταν απλό φάγωμα αυτό-) των μούτρων, το είχα που λες φιλοσοφήσει και δεν είχα ούτε κουράγιο, ούτε όρεξη να ασχοληθώ σοβαρά με το όλο ζήτημα. 
κατά το "έχει κι αλλού πορτοκαλιές..." ένα πράγμα.

κοίταξε να δεις τι γίνεται όμως...

έχουμε τρεις παρανομαστές : 

- το σώμα
- το μυαλό 
- την καρδιά

και τώρα θα δούμε τους διάφορους πιθανούς συνδυασμούς : 


1)        Έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό : 

 

εκεί που όταν συναντιούνται οι προσδοκίες σας μπορείς να πεις : "Με χαρά θα μοιραζόμουν όλα τα δευτερόλεπτα της ζωής μου μαζί σου. Όπου μοιράζεσαι το είναι σου. 




2)        Έχουμε τον συνδυασμό "πρώην γκόμενος" - "σχέση πλέον αδιάφορη" :


που πλέον έχεις χαρίσει την καρδιά σου, το σώμα σου αλλά δεν έχετε να μοιραστείτε τίποτα το εγκεφαλικό 
τέλος τα ΟΥΑΟΥ πως το λένε;




3)         Έχουμε τον ερωτικό και μόνο συνδυασμό. Εκεί που απολαμβάνεις την παρουσία του καθωσπρέπει εραστή σου : 

 

που χαρίζεις μυαλό και σώμα. 
κι ο άλλος κάθε φορά που είναι μαζί σου λέει ΟΥΑΟΥ !!! τι άτομο ! Δείξε μου κι άλλο από αυτόν τον κόσμο. Σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής ασφάλειας πάντα γιατί
 1) ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ
 2) ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΕΙΣ 
-όπως είπαμε στα ωραιότατα μαθήματα ζωής μας- 

και τέλος έχουμε το πιο απλό...




4)          Ορμές φίλε. Επιστημονικά πράγματα. Στο κάδρο της "ευγένειας" και του "σεβασμού του προσωπικού χώρου του άλλου" :






καταλήγω πως βασανίζομαι αναζητώντας το νούμερο τρία ενώ τελικά μάλλον τα τεσσάρια είναι στη μόδα. Που εμένα με τα τεσσάρια ούτε που μου σηκώνεται. ΝΑ ΤΟ το πρόβλημα. Μου είναι αδύνατο να μοιραστώ κάτι από σώμα σκέτο χωρίς να θέλω να δώσω κάτι σε μυαλό. ΝΑΙ θέλω να σου δείξω τι χάνεις που δεν έχεις χρόνο να με γνωρίσεις, τι χάνεις που δεν θα μου γίνεις ποτέ κάτι παραπάνω, αλλά και να σου δώσω για να σου δώσω. Όχι μόνο για σπάσιμο. Γιατί θέλω να σου ανοίξω ένα παράθυρο στο μυαλό μου, τα ενδιαφέροντά μου και τον κόσμο μου. Την οπτική μου γωνία την όμορφη. Κι όταν δεν μ'αφήνεις, κι όταν αδιαφορείς και ψάχνεις να πλουτίσεις τα τεσσάρια σου, τότε είναι που απογοητεύομαι και στενοχωριέμαι. Γιατί ακόμα δεν έμαθα να μην είμαι εύθραυστη. Βήμα, βήμα όμως. Τότε ναι τότε είναι που κάνω τρια τσιγάρα σε ένα βράδυ, και ένα πρωινό. 


Και έτσι σε εκείνο το εφτάλεπτο, το δεκάλεπτο του τσιγάρου, είναι που μιλάω με το μέσα μου και λέω "Πουλί μου, μη πέφτεις στο τρυπάκι, η ζωή είναι ωράια ΠΑΝΤΑ. Γι'αυτό το τσιγάρο. Γι'αυτό το 3ème étage που σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί και στη Θεσσαλονίκη στο τρουασιεμ εταζ έμενες και γελάς λίγο. Γι'αυτή τη στάλα σοφίας και γνώσης που πήρες σ'ένα βράδυ. 




και χαμογελάς και παίρνεις το βεραμάν σου ποδήλατο και γυρνάς σπίτι. 








Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

κουβέντες με την σοφία της ζωής #1



- να ζεις τη στιγμή...
τι ωραία που το ακούω.


- Δεν θέλω να διανοηθώ την 180 μοιρών στροφή στη ζωή μου γιατί θα τρελαθώ... Ναι να ζεις τη στιγμή χωρίς να σκέφτεσαι ούτε τις προηγούμενες ούτε τις επόμενες κι ας ακούγεται σαν vodafone.

- ...και η ζωή καλό μου δε στρίβει μόνη. Οπότε βήμα βήμα κάνε το προχώρημά σου. Μην επιτρέψεις να σε στρίψουν... αλλά να γυρνάς που και που το κεφάλι... να θυμάσαι να τσεκάρεις και μετά να ορτσάρεις. 

- Πάντα έχω στον νου μου την μεγάλη αλήθεια και ατακάρα : 
"πρέπει να ΈΧΕΙΣ έναν εαυτό για να μπορείς να τον προσφέρεις."
δεν είναι εγωισμός αυτό, είναι θέμα ΣΟΒΑΡΟ.

- Γερόντισσα Γαβριηλία.

(...)

- Ο λόγος που λαχταράω την κατασκήνωση είναι η φύση, τα αγγίγματα που λες και εσύ και η προσευχή στο δάσος, ο έναστρος ουρανός και οι μαλακίες μας... το θεατρικό παιχνίδι και η Α. σίγουρα. Μα πάντα σε θαύμαζα που μέσα σε όλα αυτά κρατούσες το "πιστεύω" σου. Μου φαίνεται αδιανόητο.

- (γέλιο) αχ αγαπημένη μου ! Άρχισα να γαληνεύω και να δυναμώνει αυτή η πίστη όταν άρχισα να πιστεύω στη...
δύναμη του ανθρώπου !

Ο Θεός είναι αγάπη !
Άρα έχεις Θεό...
πετάς απλά όλες τις ταμπέλες και τα στολίδια που του φοράμε εμείς οι άνθρωποι


- μα δεν του μιλάω, δεν του απευθύνω τον λόγο ποτέ. Είναι σαν να μην υπάρχει στην ζωή μου. Μπορεί να μιλάω στην ευαισθησία, να μιλάω στην αγάπη, στην καλοσύνη, τον έρωτα την φιλία αλλά δεν θυμάμαι ποτέ να μιλούσα στο Θεό...
...εκτός από όταν ήθελα να εκμεταλλευτώ μια ανώτερη δύναμη 
να απαντήσω ένα ΓΙΑΤΙ που όλοι τον ρωτάμε σαν ηλίθιοι ενώ η απάντηση είναι τέσσερις λέξεις γαλλικές. "c'est la vie!"

- αφού μιλάς σ'όλες αυτές τις αρετές ΈΧΕΙΣ ΘΕΟ πουλάκι μου. 
Βρίσκεις Θεό, όταν βρίσκεις... εσένα... μέσα σου... όταν γαληνεύεις... όταν μπορείς...
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΑΣ ΑΛΛΑ ΖΕΙΣ !
όταν βρίσκεις τη χαρά στα μικρά...
όταν καταλαβαίνεις πως η αγάπη είναι ενέργεια και κάνει κύκλο...
όταν συνειδητοποιήσεις πως όλοι μας είμαστε πληγές από τα παλιά και ΘΕΛΕΙ ΑΓΑΠΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...
αγάπη απλή.
μια αγκαλιά
έναν καλό λόγο.

Πλέον λέω Θεε μου ευχαριστώ
για την υγεία και το ΜΑΖΙ !
voilà! 

- Αυτός είναι ο Θεός μου. Όντως. Το τελευταίο σοφό πράγμα που κατάλαβα είναι ΜΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΕΙΣ τίποτα από κανένα, (ούτε απ' τον εαυτό σου ίσως πολλές φορές) 
απλά να ζεις. 

- Το ξέρω μάτια μου
Μοιάζουμε... 
Ίδιας πάστας άνθρωποι.

Ακριβώς αποδοχή... να ηρεμείς το παιδί μέσα σου και το ενήλικο καλό "εγώ" σου είναι εκεί για αυτό.

- και επίσης το προτελευταίο ότι πρέπει να δεχθούμε ότι υπάρχουν συναισθηματικά ευφυείς και συναισθηματικά ανευφυείς άνθρωποι.... κι έτσι πρέπει να ερμηνεύουμε και να χειριζόμαστε τις καταστάσεις.
Όταν το πετυχαίνουμε αυτό........ ! 
ΟΛΗ Η ΠΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΥΚΛΑ !

και η ψυχή σου μια ομορφιά !


- έτσι...
να χαίρεσαι ένα πίνακα, ένα τραγούδι, μια βόλτα στη φύση, ένα φλυτζάνι καφέ, μια καλημέρα. Αυτό ! κι ας το λένε ρομαντικό και ονειροπόλο. 

 - ναι είναι ρομαντικό αλλά είναι και αληθινό. Οπότε δεν είναι να το κρύψεις.
Εγώ πχ ορίστε πριν ένα πεντάλεπτο χάρηκα τη ζεστασιά της αγαπημένης μου κούπας καφέ στο μούτρο μου. 
και η κούπα είναι μελιτζανί που μ' αρέσει.
αλλά δεν σου λέω πως το χαρηκα !!
ορίστε!




Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015



μου έστελνες στον ύπνο μου καλοπλυμένα όνειρα, καλοχτενισμένα

και τα δικά σου όνειρα τα ετοίμαζα εγώ...





δεν ξέρω αν θυμάσαι, 

το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας...

κι ήταν στιγμές που γινόταν ολοστρόγγυλο

θυμάσαι;











κατά Ζήτα



Αγάπησα στα μάτια σου όλα τα τρένα,
όλη την υπομονή που είχαν για μένα.
Πάντα με περίμενες αργά όταν γυρνούσα,
μου ζέσταινες τα χέρια όταν πονούσα
κι όταν τα πρωινά έβγαινα στον ήλιο,
είχα την αγάπη σου να με ζεσταίνει στο κρύο.
Κι όταν όλοι γύρω μου ζωγράφιζαν την θλίψη,
έβλεπα το γέλιο σου κι έπαιρνα δύναμη.
Υπάρχει κάτι νέο, ο ουρανός με βλέπει,
με μια κιμωλία χαράζει τον Δεκέμβρη,
την ώρα που ακριβώς κάποιος χάνει μια στιγμή,
φεύγουν δυο πουλιά απ'την πιο ψηλή οροφή
κι είναι σαν εσύ κι εγώ να είμαστε ένα,
όταν όλα γύρω μας δείχνουν χαμένα,
σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι μέρη που άφηνα,
χιλιάδες χιλιόμετρα, Ατελείωτα Χρυσάνθεμα...

Σαν μπουκέτο από ερωτήματα μοιάζει η ζωή,
το άπειρο ταβάνι μου και η αριθμητική.
Πάλι με κοιτάς δεν θέλω να φύγω,
σπάνε όλα μέσα μου και μπαίνει ένας σκύλος.
Κι είμαστε όλοι μπερδεμένοι κι αυτό το μπαλόνι,
στο μεγάλο μου δάχτυλο η μέρα ματώνει.
Εκει Που Υπάρχει Φόβος Δεν Υπάρχει Αγάπη,
Στα Πιο Μεγάλα Πάθη Κρύβονται Λάθη.
Η άγνοια φέρνει άρνηση, μια ρωγμή στο στήθος
και μες στο χάος τρέχει κατάλευκη σαν λύκος,
στα δόντια αυτά που σάπισαν η μνήμη
ας ανθίσει κι ο άσωτος υιός στο σπίτι να γυρίσει.
Και είναι σαν εσύ κι εγώ να είμαστε ένα,
όταν όλα γύρω μας δείχνουν χαμένα,
σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα,
χιλιάδες χιλιόμετρα, Ατελείωτα Χρυσάνθεμα...

Τα μάτια κοιτάζω ποτέ δεν λένε ψέματα,
οι άνθρωποι κάνουν λάθη, ασαφείς υπολογισμούς,
οι ψευδαισθήσεις τους καταρρέουν σαν σκηνικά,
με την τελευταία παλίρροια όλα "δείχναν καθαρά"
και οι υποσχέσεις τους σαν θρίαμβοι σβήνουν,
σαν φύλλα στους δρόμους όλα τώρα πέφτουν.
Το κεφάλι μου προσπαθώ να κρατήσω ευθεία
μα τα βλέπω όλα ανάποδα μες την τέλεια ηρεμία.
Οι βιολέτες δεν είναι μπλε μα η καρδιά της
είναι σαν έρημο βασίλειο που οι πάνθηρες φυλάνε.
ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ
ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ
ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ Ν'ΑΓΑΠΩ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ,
ΣΕ ΟΤΙ ΕΝΑΝΤΙΩΘΗΚΑ ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,
σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα
χιλιάδες χιλιόμετρα, ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ.












Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

περί iQ




Λοιπόν το φιλοσόφισα,


Το πρόβλημα προκύπτει τελικά 



όταν συναισθηματικά ευφυείς άνθρωποι, μπλέκουν με συναισθηματικά ανευφυείς.

μεγάλο πράγμα η συναισθηματική ευφυΐα και η κοινωνική υπευθυνότητα. 




Αυτά μάγκες.
δεν θα εξηγήσω παραπάνω. Δουλέφτε το λίγο μόνοι σας όπως νομίζετε.




Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

je bois systematiquement



...όπως έλεγα και εκθές στον φίλτατο διαδικτυακό μουσικόφιλο φίλο μου σχεδιάζω να φτιάξω ένα minibar στο δωμάτιό μου. Ήμουν για τα ψώνια της βδομάδας μωρέ στο super με μια φίλη και ήθελε να αγοράσει ουίσκι και κόκα κόλα για ένα πάρτυ που διοργάνωνε σπίτι της. 
Και σκεφτόμουν ότι δεν είναι το ποτό μου το ουίσκι κόλα. 
Αλλά είχε τόσες νοστιμιές εκεί στα ράφια. 

...και σκεφτόμουν πόσο τέλειο είναι να σου παίρνει κάποιος δώρο στη γιορτή ή στα γενέθλιά σου ποτό. 
Αντί για μια βλακεία που δεν πρόκειται να φορέσεις ποτέ γιατί, πως να το κάνουμε; Δεν ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν όλοι το γούστο σου. Ενώ το ποτό σου...;
αν έχει βγει κάποιος μαζί σου έστω μια βραδιά, θα το ξέρει. 
Όχι;

Το δικό μου λοιπόν minibar έχει τέσσερα βασικά στοιχεία :


  • Gin
  • Baileys
  • Martini (white)
  • Grand Marnier

μπορεί να πρόσθετα και Campari -αλλά δεν είμαι σίγουρη 100% γι'αυτό ακόμα- 


Ταντάααμ !

et voilà :




για να έχω όνειρα αλκοολικά λοιπόν. 

- τι ωραίο επίθετο η λέξη αλκοολικά για τη λέξη όνειρα ;! και αν βάλεις και το βεγγαλικά από δίπλα για να κάνεις ρίμα απογειώνεται ! Μη σου πω, εκτοξεύεται στον ουρανό και σκάει σαν κανονικό βεγγαλικό και πετάει χρώματα και σχήματα παντού ! -
με μέθη τόση όση . 

Συνοψίζοντας:
Αγαπητοί μου φίλοι, φέτος στη γιορτή μου μη μου φέρετε ρούχα, ούτε βιβλία, ούτε ούτε, 
Ποτά φέρτε μου !




Να τα πιούμε μαζί να γιορτάσουμε μαζί και να γίνουμε μαζί.







Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

kusur




kusur 
έχω ένα ελάττωμα και αυτό λέγεται "ελκύομαιαπότονδραματισμό" και την "ποίηση"
αυτή η κακώς καμωμένη φράση μεταφράζεται στον εγκέφαλό μου σαν ταύτιση του εκάστοτε έργου με καταστάσεις και σκέψεις της ζωής μου. 
Είναι αυτό που η Κ. αποκαλεί κακό τρυπάκι.
και εγώ συναινώ.
μα δεν είναι ακόμα δυνατό να αντισταθώ στο εκατό τοις εκατό.












Καλά, αν καθίσει κανείς να πάρει τη Στελα τοις μετρητοίς, θα τρελαθεί οπωσδήποτε. 
"Παράτα τους όλους και κοπάνα τη! Έλα μαζί μου στο Μαρόκο για μια βδομάδα!"

Εύκολο το 'χει η Στέλα. Γι'αυτό έκαψες το καλύβι σου να μη σε τρώνοι οι ψύλλοι, μου 'ρθε να της πω, αλλά δεν είπα τίποτα. Τι να 'λεγα; Αφού την ξέρω τόσα χρόνια. Τώρα θα τη μάθω; 
"Δε γίνεται, βρε Στέλα. Πού να τους αφήσω;"
"Σιγά τα μωρά. Ποιος έχει πρόβλημα, ο Αντρέας; Ή μήπως η Μίρκα; Κοτζάμ γυναίκα είναι πια. Πανεπιστήμιο πάει, για τ'όνομα του Θεού. Λοιπόν, ποιος έχει το πρόβλημα;"
Η Στέλα με κοιτούσε μ'εκείνο το υποτιμητικό ύφος που παίρνει πάντα όταν προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει τη θέση μου. Σηκώνει το φρύδι - και το εννοώ αυτό, το ένα φρύδι σηκώνει πάντοτε, ούτε και ξέρω πως το κάνει, έχω δοκιμάσει χίλιες φορές μπροστά στον καθρέφτη αλλά τίποτα! Εκείνη όμως πάντοτε με το ένα φρύδι επάνω, το κεφάλι ριγμένο πίσω σε μια έκφραση αυθάδεις, το στόμα σφιγμένο μέχρι να μοιάζει με γκέισας και το μάτι μισόκλειστο αλλά γυαλιστερό έτσι, λίγο τρελό. 
Με τη Στέλα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Για κείνη όλα είναι εύκολα. Είναι ζήτημα θέλησης. 
Θέλεις; 
Μπορείς.
Έτσι απλά.
Ούτε αν γίνεται αυτό που θέλεις, ούτε αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, ούτε τι θα πει ο κόσμος, ούτε τίποτα. 

(...)

Την αγαπώ πολύ τη Στέλα, είναι η μόνη φίλη μου που μπορώ να χαρακτηρίσω επιστήθια. Τι λέω, η Στέλα είναι η μοναδική μου φίλη τελεία και πάυλα. Όμως έρχονται μερικές φορές που με φέρνει εκτός εαυτού...


~


Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε
Μπέσσυ Λιβανού





Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Την επιδοκιμασία και την εκτίμηση σου θεωρούσα σαν τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου. Αγάπη.



Ο Χρυσόστομος άκουγε τις επιπλήξεις του δίχως καμιά προσπάθεια να δικαιολογηθεί. Ήξερε πως ο Νικόλαος είχε δίκιο. Δεν περνούσε τον εαυτό του για υποδειγματικό μαθητή. Όσο προσπαθούσε να δώσει ζωή με τα χέρια του σε μιαν εικόνα που είχε στο νου του, ριχνόταν όλος κέφι και ζήλο στη δουλειά. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε τον ερέθιζαν ευχάριστα και μεγάλωσαν το πείσμα του να πετύχει. Τη βαρειά δουλειά, όμως, τη σιχαινόταν και τα καθήκοντα που του ανάθετε ο δάσκαλος απαιτούσαν συνήθως μεγάλο κόπο και υπομονή. Αυτα τα σιχαινόταν. Τα ένιωθε σαν ένα τεράστιο, δυσβάσταχτο φορτίο. Πολλές φορές, η κατάσταση αυτή, τον έβαζε σε σκέψεις. Είχαν φτάσει μερικά χρόνια στους δρόμους για να τον μετατρέψουν σε οκνηρό και ακαμάτη; Μήπως είχε αρχίσει να επικρατεί μέσα του η επιπόλαια φύση της μητέρας του; Τι του συνέβαινε; Στο νου του έρχονταν τα πρώτα χρόνια στο μοναστήρι, τότε που ήταν ένας εργατικός κι υπεύθυνος μαθητής. 

Τι τον έκανε τότε τόσο πρόθυμο να αποστηθίζει κατεβατά ολόκληρα στα Λατινικά, Ελληνικά κι ανώμαλα ρήματα τα οποία στην ουσία τον άφηναν αδιάφορο; Η απάντηση άστραψε σαν φως στο μυαλό του: 

Η αγάπη !

Αυτή κινούσε την θέληση και φτέρωνε την προσπάθειά του. Η επιμέλειά του είχε μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσει το Νάρκισσο. Την επιδοκιμασία και την εκτίμηση εκείνου θεωρούσε σαν τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του. Μελετούσε αγόγγυστα για ώρες ατέλειωτες, προκειμένου να κερδίσει ένα χαμόγελό του, που το θεωρούσε σαν τη σπουδαιότερη αναγνώριση. Ο Νάρκισσος ήταν ο φίλος του κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν, εκείνος τον βοήθησε να αντιληφθεί πως δεν είχε καμιά ξεχωριστή κλίση στα γράμματα και ξόρκισε το φάντασμα που του έκρυβε την αγαπημένη μορφή της μητέρας του. Εκείνος τον έσπρωξε μακρυά από την αγνότητα και την πλήξη της μοναστηριακής ζωής, για ν'ακολουθήσει το δρόμο που τον οδηγούσε η παράφορη φύση του, γεννημένη για ελευθερία, έντονες συγκινήσεις και σαρκικές απολαύσεις. 





Χρυσόστομος και Νάρκισσος
Χέρμαν Έσσε




Χρυσόστομος και Νάρκισσος



"Άλλο δεν κάνεις απ'το να μιλάς για διαφορές", τον κατηγόρησε. "Έχω φτάσει να πιστεύω πως το κάνεις από καθαρή ιδιοτροπία. Κι όσο για τη δική μας περίφηση διαφορά που αναμασάς ολοένα, έχω καταλήξει πως είναι δημιούργημα της φαντασίας σου".

Νάρκισσος: Χώνεις πολύ βαθιά το μαχαίρι, φίλε μου. Έστω, όμως, δεν έχω αντίρρηση να μιλήσουμε γι'αυτό αν το θέλεις. Παραδέχομαι ότι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους, κάτι που εσένα σε απασχολεί ελάχιστα ή και καθόλου, για μένα είναι εξαιρετικά σημαντικές. Βλέπεις εγώ έχω αφιερωθεί στο ρόλο του δασκάλου και αποστολή στη ζωή δεν έχω άλλη από την επιστήμη, που έργο της είναι να ερευνά και να ανακαλύπτει διαφορές. Εκεί κρύβεται η βαθύτερη ουσία της. Στο να δίνει σωστό ορισμό για το κάθε τι που υπάρχει γύρω μας. Να προσδιορίζει την ιδιαιτερότητά του, βοηθώντας σε έτσι να το κατανοήσεις σωστά. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Μόνο όταν ανακαλύωεις πού διαφέρει κάποιος απ' όλους του άλλους, τον πλησιάζεις αρκετά, τον κατανοείς. 
"Μάλιστα. Αυτός που φορά μπαλωμένα παπούτσια είναι χωρικός κι εκείνος που έχει στέμμα στο κεφάλι, βασιλιάς. Αυτές ειναι οι περίφημες διαφορές σου. Μα αυτές τις καταλαβαίνει και μικρό παιδί."
Νάρκισσος: Ναι. Αλλά όταν ο χωρικός κι ο βασιλιάς φορούν τα ίδια ρούχα, τότε ένα παιδί δεν θα μπορούσε πια να τους ξεχωρίσει. 
Χρυσόστομος: Ούτε κι η επιστήμη. 
Νάρκισσος: Ίσως όχι. Παραδέχομαι οτι η επιστήμη δεν είναι πιο έξυπνη από ένα παιδί. Πέριορίζεται να κάνει  δειλά βήματα μπροστά και να παρατηρεί καθώς και να καταγράφει μ'επιμονή και σχολαστικότητα τις διαφορές. 
Χρυσόστομος: Το ίδιο κάνει κι ένα έξυπνο παιδί. Θα μπορούσε ν'αναγνωρίσει ένα βασιλιά από το ύφος και τη στητή κορμοστασιά του. Εσείς οι δάσκαλοι, όμως, επιμένετε να θεωρείτε τους μαθητές σας παρακατιανούς. Επειδή έχετε κάποιες γνώσεις παραπάνω, μας νομίζετε υποδεέστερους. Μάθε, ωστόσο, πως μπορεί κανείς ν'ακονίσει το πνέυμα του και χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης. 
Νάρκισσος: Χαίρομαι που σ'ακούω να λες κατι τέτοιο. Υποθέτω, όμως πως θα έχει παρατηρήσει ότι εγώ δεν εννοώ ποτέ εξυπνάδα ή μόρφωση όταν μιλάω για διαφορές μεταξύ μας. Δε λέω: είμαι εξυπνότερος από σένα ή είσαι καλύτερος ή χειρότερος από μένα. Απλώς λέω: Εσύ, δεν είσαι εγώ. 
Χρυσόστομος: Μέχρις εκεί σε καταλαβαίνω. Εσύ, όμως, δεν περιορίζεσαι να μου υποδεικνύεις τις εξωτερικές διαφορές μας. Αναφέρεσαι στις διαφορές των πεπρωμένων μας και του προορισμού μας στη ζωή. Γιατί, για παράδειγμα, θα 'πρεπε η δική σου μοίρα να διαφέρει από τη δική μου; Έχουμε τόσα κοινά. (...) Επιθυμία μας είναι η ίδια: Να ζήσουμε. με τη βοήθεια της ίδιας χάρης μια ειρηνική και ανέφελη ζωή. 
"Μέχρις εδώ δεν έχω τίποτα να αντιπαραθέσω σε όσα λες. Κι είναι γνωστό πως, σύμφωνα με τα δογματικά βιβλία, δυο άνθρωποι που έχουν τόσα κοινά γνωρίσματα μεταξύ τους, σαν εμάς, είναι εντελώς όμοιοι. Δεν συμβαίνει, όμως το ίδιο και στη ζωή. Τότε ο αγαπημένος μαθητής που θα πέθαινε για χάρη του Ιησού κι εκείνος που τον πρόδωσε, δε διέφεραν σε τίποτα κι είχαν απόλυτα όμοια πεπρωμένα".
Χρυσόστομος: Εισαι σοφιστής, Νάρκισσε. Ακολουθώντας τέτοιους δρόμους δε θα μπορέσεις ποτέ να βρεθείς κοντά μου κι εγώ κοντά σου. Δε θα σμίξουμε ποτέ. 
"Δεν υπάρχει δρόμος που να μας φέρει ποτέ κοντα, καλέ μου φίλε". 
Χρυσόστομος : Μη μιλάς έτσι, Νάρκισσε. 
"Κι όμως είναι η αλήθεια. Είναι το ίδιο παράλογο σα να ζητούσαμε κάτι τέτοιο από τον ήλιο και το φεγγάρι, τη θάλασσα και την ξηρά. Εμείς οι δύο, φίλε μου, είμαστε ο ήλιος και το φεγγάρι, η θάλασσα και η ξηρά. Τα πεπρωμένα μας δε θα ταυτιστούν ποτέ. Ο καθένας πρέπει ν'αγαπά τον άλλο γι'αυτό που είναι και να τον κατανοεί. Μόνο έτσι η φιλία μας θα μπορέσει πραγματικά να μας βοηθήσει να ολοκληρωθούμε σαν άνθρωποι".
Ο Χρυσόστομος κατέβασε το κεφάλι νικημένος. Το πρόσωπό του καθρέφτιζε πικρία και πόνο. 
"Γι'αυτό, λοιπόν, ειρωνεύεσαι τόσο συχνά τις σκέψεις μου;" ρώτησε με αργή φωνή. 
Ο Νάρκισσος δε βιάστηκε να αποκριθεί. Τέλος, είπε σε καθαρό, ήρεμο τόνο. 
"Ναι γι'αυτό. Πρέπει να με συγχωρέσεις, αδελφέ μου, που δεν παίρνω πάντα στα σοβαρά τα όσα λες. Πίστεψέ με, τα ακούω με μεγάλη προσοχή. Το ενδιαφέρον μου όλο, όμως, συγκεντρώνεται με κάθε αυθόρμητη λέξη σου, κάθε χαμόγελο, κάθε δάκρυ. Αυτά με βοηθούν να σε γνωρίσω αληθινά. Γιατί θα έπρεπε να αρκεστώ μονάχα στα λόγια σου για να μάθω εσένα που έχεις τόσα άλλα χαρίσματα;"
Τα χείλια του Χρυσόστομου μισάνοιξαν σ'ένα πικρό χαμόγελο. 
"Πάντα το 'ξερα πως μ'αντιμετώπιζες σαν ένα ανώριμο κι επιπόλαιο παιδί".
Αλλά ο Νάρκισσος δεν υποχώρησε μπροστά στην τόση λύπη του. 
"Είναι αλήθεια πως συχνά οι σκέψεις σου είναι παιδιάτικες". "Θυμήσου, όμως, τι είχαμε πει πριν λίγη ώρα. Πως πολλές φορές τα παιδιά είναι το ίδιο ευφυή με τους δασκάλους. Είναι μόνο όταν επιχειρούν να μιλήσουν για επιστήμη που οι δάσκαλοι δε τα παίρνουν στα σοβαρά". Μα εσύ με κοροϊδεύεις και χωρίς να σου μιλώ για επιστήμη". ξέσπασε επιθετικά ο Χρυσόστομος. "Μου φέρνεσαι λες κι όλη η επιθυμία μου να προοδεύσω στα μαθήματα, η ευσέβειά μου κι ο πόθος μου να αφιερωθώ στη μοναχική ζωή δεν είναι τίποτ'άλλο από ασήμαντες φλυαρίες".
Ο Νάρκισσος στύλωσε τα μάτια με σοβαρότητα στα δικά του. 
"Όταν είσαι ο πραγματικός Χρυσόστομος, δε λες ποτέ ασήμαντες φλυαρίες", τον βεβαίωσε. "Αλλά δεν είσαι πάντα ο εαυτός σου. Κι αυτό με θλίβει γιατί θα 'θελα να μιλούσα πάντα με τον αληθινό Χρυσόστομο. Εσύ δεν είσαι ούτε μοναχός ούτε δάσκαλος. Κι αυτοί, όμως, ακόμη μπορεί συχνά να είναι σκληροί και άσπλαχνοι με καρδιές από πέτρα. Φαντάζεσαι πως δεν είσαι αρκετά μορφωμένος για να είσαι φίλος μου, πως εγώ είμαι ανώτερός σου, πως δεν είσαι αρκετά ευσεβής. Κι όμως καλέ μου φίλε. Τίποτα απ'αυτά δε συμβαίνει. Μοναχά να, δεν είσαι αρκετά ο εαυτός σου".

(...)

"Άκου Χρυσόστομε. Η σημαντικότερη διαφορά μας είναι πως εγώ είμαι ξύπνιος ενώ εσύ μισοκοιμάσαι. Φοβάμαι πως ολόκληρη τη ζωή σου την αντιμετωπίζεις με αυταπάτες και με τις ρομαντικές αιθάλες ενός ονείρου. Ξύπνιος είναι για μένα ο άνθρωπος εκείνος που, όντας απόλυτα συνειδητοποιημένος, διαθέτει αρκετή ευαισθησία και κρίση για να κατανοήσει τον εαυτό του, τη δύναμη και την αδυναμία του, τις απροσδιόριστες αρετές και κακίες της ψυχής του και, κατέχοντας αυτή την πολύτιμη γνώση, να εκτιμήσει και να αγαπήσει σωστά τον εαυτό του, γι'αυτό που πραγματικά είναι. Πιστεύω πως μοναδικός προορισμός της φιλίας μας, είναι να σε βοηθήσω ν'αποκτήσεις αυτή τη γνώση. Μ¨εσα στη δική σου ψυχή, Χρυσόστομε, η πραγματικότητα έχουν σχεδόν ταυτιστεί. Υποστηριζεις πράγματα που ίσως δεν εκφράζουν τον αληθινό ευατό σου. 
Θέλω να ξέρεις πως δεν θα πάψω ποτέ να σε φέρνω αντιμέτωπο με την αλήθεια. Αλλά φτάνει. Είναι καιρός πια να ξυπνήσεις και να δεις καθαρά. Ακουσέ με! Σ'αυτό το σημείο είμαι ανώτερός σου και απαιτώ να με υπάκούσεις. Σ'όλα τα άλλα, όμως, φίλε μου, είσαι καλύτερος από μένα ή μαλλον θα είσαι σύντομα μόλις γνωρίσεις τον εαυτό σου".








Χρυσόστομος και Νάρκισσος
Χέρμαν Έσσε










Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

το αστείο είναι...




...πως αλλουνού η φοβία η τρισμέγιστη και θεόρατη ήταν πάντα η μοναξιά,


και τελικά άλλος καταλήγει να την βιώνει.






Μπορεί να είμαι χοντρόπετσος χαρακτήρας, 
κι ίσως σκέφτηκες πολλές φορές πως ό,τι κι αν μου πράξει κανείς, θα έχω την αναισθησία να το ξεπεράσω. 
ίσως με πέρασες για άνθρωπο - χρυσόψαρο...
που μπορεί και ξεχνάει την κάθε έγνοια και πληγή του σε κλάσματα των δύο δευτερολέπτων. 

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι για τον μηχανισμό μου,
ή για την θεωρία σου περί χαρακτήρων... 
γιατί για μένα αυτό ήταν ένα κοσκίνισμα που δεν έθετα πάντα ως όρο. 
πιο πολύ επικοινωνία, συμπεριφορά, καρδιά ζητούσα και γούστα. 
όχι χαρακτήρες. 

τα έχω εξιδανικεύσει όλα
φοβάμαι μόνο μήπως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσω 
πόσο μόνη με έχεις αφήσει.


βασικά δεν φοβάμαι. 



τρέμω.




~

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

chained

"

είχε παραμορφωθεί. 

την εκνεύριζε, την θύμωνε η τελειότητα της πίστης της.
Η αφοσίωση και η δύναμη που πήγαζε από την σχέση της αυτή. Η τελειότητα της ψυχής της. 
Την οδηγούσε στην κακία, την αδιαφορία, το μίσος. 
έτσι απλά από αντίδραση
γιατί αντιδραστική ήταν, 
δεν μπορούσε κανείς να το αρνηθεί. 
επειδή δεν μπορούσε να είναι κάτι καλό όπως εκείνοι, το μόνο που της έμενε να κάνει είναι να θρέφει τα κόμπλεξ της.
τις ανασφάλειές της, 

και εκείνος δεν της προκαλούσε λιγότερο θυμό. 
την εκνεύριζε η σιγουριά του, 
η αυτοπεποίθησή του,
αυτό το ξέρω-τα-πάντα-και-έχω-σε-όλα-δίκιο.

πέρα από τα νεύρα, θυμό είχε μέσα της. 
Θύμωνε γιατί την είχαν περικυκλώσει γερά με την αγάπη τους.
την είχανε δέσει χειροπόδαρα. 
της είχε προσφερθεί τόση αγάπη που δεν μπορούσε να πάρει αποφάσεις για τον εαυτό της.
πέρα από την δειλία δηλαδή, 
είχε να αντιμετωπίσει και το εμπόδιο της αγάπης.

"


  

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

όσο για σένα...





άμα δεν σου εγκλωβίσει έστω και για ένα μισάωρο, για ένα τέταρτο βρε παιδάκι μου τον εγκέφαλο ένα φιλί, τι νόημα έχει να το δώσεις;
αν δεν ηλεκτριστεί λίγο το σώμα σου, πως να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα; 

δώστε ευκαιρίες έλεγαν, 
βοηθάνε να προχωρήσεις έλεγαν,



τώρα στ'αλήθεια
ξέρεις εσύ κανέναν κολλημένο εγκέφαλο να ξεκόλλησε χωρίς την θέλησή του; 






Jay Z
Redman
Coltrane
David Lynch
groovylicious
funky
jazz 
and so
nigga, biatch, sucker non-stop

η κουλτουρομπουρζουαζία αυτής της πόλης ΓΑΜΙΕΤΑΙ._




P.S. I didn't mean to be so rude, it just happened.


surprise !





Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω να γράψω,
έχει και καιρό να γίνει αυτό...

απλά δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη στις παρατηρήσεις μου. 
Με εντυπωσιάζει η ζωή. 
Με εκπλήσσει. 

Με εκπλήσσει που μπορεί έναν άνθρωπο που τα έχει όλα, 
αγάπη
φίλους
υγεία 
ενέργεια
όρεξη
ικανότητες
δράση
όνειρα

να τον κάνει έναν χοντρό παπαγάλο που βαριέται όχι μόνο να μιλήσει αλλά ακόμα και να κράξει.

έναν παπαγάλο που δεν μπορεί ούτε να σηκώσει την φτερούγα του ούτε για πλάκα. έτσι μόνο για να το παίξει ότι πετάει και καλά (ενώ στην ουσία το μόνο που έχει να κάνει είναι να σηκώσει ένα πόδι του και να ρίξει απλά το βάρος μπροστά για να φτάσει στο διπλανό κλαδί -λίγα εκατοστά πιο πέρα απ'το σημείο που βρίσκεται-)  



δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα ούτε σε αυτήν ούτε σε οποιαδήποτε άλλη ζωή. 
όλα είναι ανατρέψιμα.
δεν έχεις ιδέα τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.

και μην νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική, 
μα με ξυπνάει πάντα ο ιδρώτας την τελευταία στιγμή.
κι αυτό το άρωμα από ατόφια παρακμή...


δεν υπάρχει πόνος πλέον, 
δεν υπάρχει δύναμη, 
δεν υπάρχει όρεξη, 
δεν υπάρχει θέληση (υποδεικνύει η λογική και οι γνώσεις μου)
δεν υπάρχουν αισθήσεις
βρισκόμαστε στην επιτομή του ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ

μου έχουν μείνει μόνο εμμονές. 
και παίζω με αυτές.



είμαι μόνο ένας θεατής. 
χειρότερο ακόμα. 
είμαι ο τύπος που ασχολείται με τις ζωές των άλλων, αντί να κοιτάξει λίγο να βελτιώσει την δική του.

κοιτάζω όλους αυτούς τους τύπους τους δραστήριους, τους καπάτσους, 
αυτούς με τα τσιγάρα ντε, και τα νιάτα
που έχουν τον κόσμο μέσα στη χούφτα τους και τον φέρνουν γυροβολιές για πλάκα, με μερικά διαλείμματα μουσικής εμβάθυνσης και εξερεύνησης, είτε ανάγνωση βιβλίων και λίγης σωματικής άσκησης ενίοτε (ή και πολλής ανάλογα τα γούστα)
και ζηλεύω
και τα μάτια μου δεν μπορούν να πιστέψουν από θαυμασμό ό,τι αντικρίζουν










και εσύ μου λες για τα χοντρά προβλήματα ύστερα.
κι εγώ σου λέω πως σκέψου έναν κόσμο όπου και τα μικρά έχουν γιγάντιες διαστάσεις.
κι όχι τίποτα άλλο, φρόντισα να μην αποφασίσω ακόμα και για τον Θεό η έξυπνη
άντε να βρεις που να ψάξεις άκρη 
και μόλις σκέφτηκα λίγο Αγγελάκα...


που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα;