τζατζίκι

και ήρθε η φίλη της η Γερμανίδα... η γιατρέσσα πλέον, και την κάλεσε σπίτι της και μοιράστηκαν βουτήματα και καφέ. Και μιλούσαν για τα παλιά και τα καινούργια, μα πάντα η γραμμή που καθοδηγούσε την κουβέντα ήταν η ζωή και ο έρωτας. 
και αν και οι συζητήσεις γύρω από τα θέματα αυτά τείνουν συνήθως να έχουν έναν θεωρητικό κορμό, εκείνες, ως άνθρωποι της επιστήμης μοιράζονταν τα επιστημονικά επιχειρήματά τους. 
κι όσο ψυχρό σαν μέταλλο ακούγεται αυτό, τόσο εκπληκτικό ήταν και τόσον μεγάλο θαυμασμό τους γεννούσε προς την πλάση.




...κι ύστερα ήρθε η κουβέντα στην οξυτοκίνη

την ορμόνη της αγάπης. 

"είναι η ορμόνη που παράγεται είτε κατά τη διάρκεια του έρωτα, του οργασμού συγκεκριμένα ή κατά τον τοκετό και τον θηλασμό της μάνας στο παιδί της..." είπε η Π. 
(πληροφορία για να προστατέψει την φίλη της.)
"και να ξέρεις, είναι αλήθεια πως παράγουμε και τα δύο φύλα την ορμόνη αυτήν, μα οι γυναίκες την περνούνε για συναίσθημα, σαν μια φωνή μέσα τους που λέει "αυτός είναι για σένα" γιατί απ'την φύση τους είναι έτσι, συναισθηματικά ασταθέστερες. 
Αντίθετα οι άντρες την παράγουν και την "χωνεύουν" γρήγορα..." 
"κι ύστερα απ'την τρίτη-τέταρτη φορά που θα δεις τον άλλον, επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο πως το θέμα γίνεται επικίνδυνο για την γυναίκα..." 
γιατί τόση ποσότητα οξυτοκίνης χρειάζεται για να "δεθείς" συναισθηματικά με αυτόν.





κι ήρθε να κουμπώσει με την "θεωρία" μου ότι το πρώτο στάδιο είναι το μοίρασμα σώματος και μυαλού. Αφού η αγαπημένη οξυτοκίνη αποθηκεύεται μετά την παραγωγή της σε σημείο του κεντρικού νευρικού συστήματος



κι άλλοι πέρασαν τα ζόρικα φεγγάρια τους με σοκολάτες,
κι άλλοι με τζατζίκι και ταραμά σε ψωμί απάνω...
γιατί πως να το κάνουμε, ό,τι λείπει στον καθένα...





καλή μας όρεξη λοιπόν.