Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

random


Ήμουν στο αστικό για άλλη μια φορά με το ένα μου ακουστικό στο αυτί (ό,τι απέμεινε δηλαδή) και το mp3 στο χέρι αλλάζοντας μηχανικά τους σταθμούς του ραδιοφώνου, προσπαθώντας να πετύχω ένα "καλό τραγούδι". 
και πέφτω πάνω σ'αυτόν τον στίχο:
"τον εαυτό σου δεν θα βρεις, αν δεν χαθείς στον κόσμο"

και είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ακούσει κανείς, σε μια τέτοια περίοδο αλλαγής. Καθώς έπαιζε το τραγούδι, που δεν ήξερα τον τίτλο του και δεν το είχα προσέξει ποτέ άλλοτε, επαναλάμβανα από μέσα μου αυτόν τον στίχο έτσι ώστε να τον θυμάμαι μετά από 4 ώρες που θα γυρνούσα σπίτι και να το ψάξω στο ίντερνετ γιατί το είχα τόσο ανάγκη.

Από την ζάλη της βραδιάς όμως, το μόνο που μπόρεσα να συγκρατήσω ήταν ένα αβέβαιο "να μην χαθείς". Θυμόμουν όμως, πως το τραγουδούσε ο Μάλαμας και κάθησα και έψαχνα ένα-ένα όλα τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ποτέ ο Μάλαμας για να το βρω. Μετά από 101 τραγούδια, το βρήκα!!!

και τελικά δεν ξέρω αν αυτόν τον στίχο ερωτεύτηκα πιο πολύ ή αυτόν:

αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες
στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι


~

κι ύστερα σκεφτόμουν αν υπάρχει άλλος άνθρωπος τόσο απεγνωσμένος που να ακούσει 101 τραγούδια μετά από ξενύχτι στις 4 η ώρα μέχρι να βρει αυτό που ποθεί

και η απάντηση ήρθε μερικές μέρες αργότερα, όταν μου είπες ότι το δικό σου τραγούδι-κόλλημα, έτυχε να είναι σάουντρακ της ταινίας που έβλεπες και διάβασες προσεκτικά όλους τους τίτλους του τέλους χωρίς να έχεις ιδέα πως μπορεί να λέγεται με την ελπίδα και μόνο να το βρεις. 
και το βρήκες!

και μπορεί όλα αυτά να είναι χαζορομαντικές βλακείες, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή κάθε άλλο παρά τυχαίο το θεώρησα που είμαστε φίλες.










Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

λίγο θλίψη, λίγο χάδι, λίγο ράγισμα



Πως γίνεται να ξεκινάς στις έντεκα παρά το βράδυ να ακούς Johnny Cash να κάνεις μια στάση στους Cure και να καταλήγεις στη μία να ακούς Βελεσιώτου, κανείς δεν ξέρει...

-Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων
που όλα πια τ'αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή
πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο 
για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή

Δεν ξέρω αν γίνεται να υπάρξει dejavu με στίχους αλλά αν δώσουμε έστω και 1% πιθανότητα ότι θα μπορούσε να γίνει, εγώ το έχω μόλις νιώσει. Γιατί είναι τρομακτικό να πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει τόσο πολύ μια συγκεκριμένη αγκαλιά, που να κάνει το σώμα σου να τρέχει ασυναίσθητα και χωρίς λόγο.
Χθες το βράδυ λοιπόν, ενώ εσύ με περίμενες στο σπίτι σου... και θα μπορούσα να φτάσω μισή η και μία ώρα αργότερα, 
εγώ έτρεχα. 
Έτρεχα ασυναίσθητα προς εσένα.

-How I always held close in your fear
Remembering you running soft through the night
You were bigger, brighter and whiter than snow
Screamed at the make believe, screamed at the sky
And you finally found all your courage to let it all go




και ποτέ δεν περίμενα ότι θα υπήρχε κάποια στιγμή που θα έλεγα ένα μεγάλο μπράβο και ένα ρισπέκτ στον γουίνι δε που(χ) -ναι λέω για τον γνωστό αχώνευτο χοντρομπαλά αρκούδο- για οποιονδήποτε λόγο, όμως είδα αυτό και θα πρέπει να τον παραδεχτώ.
Γιατί είναι δωρικό, υπέροχα απλό, με λέξεις ταπεινές

σχεδόν παιδικό