Ο Χρυσόστομος άκουγε τις επιπλήξεις του δίχως καμιά προσπάθεια να δικαιολογηθεί. Ήξερε πως ο Νικόλαος είχε δίκιο. Δεν περνούσε τον εαυτό του για υποδειγματικό μαθητή. Όσο προσπαθούσε να δώσει ζωή με τα χέρια του σε μιαν εικόνα που είχε στο νου του, ριχνόταν όλος κέφι και ζήλο στη δουλειά. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζε τον ερέθιζαν ευχάριστα και μεγάλωσαν το πείσμα του να πετύχει. Τη βαρειά δουλειά, όμως, τη σιχαινόταν και τα καθήκοντα που του ανάθετε ο δάσκαλος απαιτούσαν συνήθως μεγάλο κόπο και υπομονή. Αυτα τα σιχαινόταν. Τα ένιωθε σαν ένα τεράστιο, δυσβάσταχτο φορτίο. Πολλές φορές, η κατάσταση αυτή, τον έβαζε σε σκέψεις. Είχαν φτάσει μερικά χρόνια στους δρόμους για να τον μετατρέψουν σε οκνηρό και ακαμάτη; Μήπως είχε αρχίσει να επικρατεί μέσα του η επιπόλαια φύση της μητέρας του; Τι του συνέβαινε; Στο νου του έρχονταν τα πρώτα χρόνια στο μοναστήρι, τότε που ήταν ένας εργατικός κι υπεύθυνος μαθητής.
Τι τον έκανε τότε τόσο πρόθυμο να αποστηθίζει κατεβατά ολόκληρα στα Λατινικά, Ελληνικά κι ανώμαλα ρήματα τα οποία στην ουσία τον άφηναν αδιάφορο; Η απάντηση άστραψε σαν φως στο μυαλό του:
Η αγάπη !
Αυτή κινούσε την θέληση και φτέρωνε την προσπάθειά του. Η επιμέλειά του είχε μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσει το Νάρκισσο. Την επιδοκιμασία και την εκτίμηση εκείνου θεωρούσε σαν τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του. Μελετούσε αγόγγυστα για ώρες ατέλειωτες, προκειμένου να κερδίσει ένα χαμόγελό του, που το θεωρούσε σαν τη σπουδαιότερη αναγνώριση. Ο Νάρκισσος ήταν ο φίλος του κι όσο παράξενο κι αν φαινόταν, εκείνος τον βοήθησε να αντιληφθεί πως δεν είχε καμιά ξεχωριστή κλίση στα γράμματα και ξόρκισε το φάντασμα που του έκρυβε την αγαπημένη μορφή της μητέρας του. Εκείνος τον έσπρωξε μακρυά από την αγνότητα και την πλήξη της μοναστηριακής ζωής, για ν'ακολουθήσει το δρόμο που τον οδηγούσε η παράφορη φύση του, γεννημένη για ελευθερία, έντονες συγκινήσεις και σαρκικές απολαύσεις.
Χρυσόστομος και Νάρκισσος
Χέρμαν Έσσε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου