kusur

kusur 

έχω ένα ελάττωμα και αυτό λέγεται "ελκύομαιαπότονδραματισμό" και την "ποίηση"
αυτή η κακώς καμωμένη φράση μεταφράζεται στον εγκέφαλό μου σαν ταύτιση του εκάστοτε έργου με καταστάσεις και σκέψεις της ζωής μου. 

Είναι αυτό που η Κ. αποκαλεί κακό τρυπάκι.
και εγώ συναινώ.
μα δεν είναι ακόμα δυνατό να αντισταθώ στο εκατό τοις εκατό.

Καλά, αν καθίσει κανείς να πάρει τη Στελα τοις μετρητοίς, θα τρελαθεί οπωσδήποτε. 

"Παράτα τους όλους και κοπάνα τη! Έλα μαζί μου στο Μαρόκο για μια βδομάδα!"

Εύκολο το 'χει η Στέλα. Γι'αυτό έκαψες το καλύβι σου να μη σε τρώνοι οι ψύλλοι, μου 'ρθε να της πω, αλλά δεν είπα τίποτα. Τι να 'λεγα; Αφού την ξέρω τόσα χρόνια. Τώρα θα τη μάθω; 

"Δε γίνεται, βρε Στέλα. Πού να τους αφήσω;"

"Σιγά τα μωρά. Ποιος έχει πρόβλημα, ο Αντρέας; Ή μήπως η Μίρκα; Κοτζάμ γυναίκα είναι πια. Πανεπιστήμιο πάει, για τ'όνομα του Θεού. Λοιπόν, ποιος έχει το πρόβλημα;"

Η Στέλα με κοιτούσε μ'εκείνο το υποτιμητικό ύφος που παίρνει πάντα όταν προσπαθώ να την κάνω να καταλάβει τη θέση μου. Σηκώνει το φρύδι - και το εννοώ αυτό, το ένα φρύδι σηκώνει πάντοτε, ούτε και ξέρω πως το κάνει, έχω δοκιμάσει χίλιες φορές μπροστά στον καθρέφτη αλλά τίποτα! Εκείνη όμως πάντοτε με το ένα φρύδι επάνω, το κεφάλι ριγμένο πίσω σε μια έκφραση αυθάδεις, το στόμα σφιγμένο μέχρι να μοιάζει με γκέισας και το μάτι μισόκλειστο αλλά γυαλιστερό έτσι, λίγο τρελό. 

Με τη Στέλα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη. Για κείνη όλα είναι εύκολα. Είναι ζήτημα θέλησης. 

Θέλεις; 

Μπορείς.

Έτσι απλά.

Ούτε αν γίνεται αυτό που θέλεις, ούτε αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, ούτε τι θα πει ο κόσμος, ούτε τίποτα. 

(...)

Την αγαπώ πολύ τη Στέλα, είναι η μόνη φίλη μου που μπορώ να χαρακτηρίσω επιστήθια. Τι λέω, η Στέλα είναι η μοναδική μου φίλη τελεία και πάυλα. Όμως έρχονται μερικές φορές που με φέρνει εκτός εαυτού...

~

Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε
Μπέσσυ Λιβανού