Eternal sunshine

γέλιο! Γέλιο πολύ! Στριφογυρίζαμε στο κρεβάτι. Σε τσιμπούσα, προσπαθούσα... Αγωνιζόμουν βασικά να σε γαργαλίσω! (είναι πάντα μια πρόκληση για μένα να καταφέρω να σε γαργαλίσω! και πόσο τέλεια ένιωσα όταν βρήκα το σωστόοο σημείο! -μήνες πριν βέβαια.- Αυτό που πάντα πιάνει! Ένιωσα σα μικρό παιδάκι που κερδίζει σε χαζοδιαγωνισμό!! Ενθουσιασμός..)
ας μη παρεκλείνω όμως,
Γυρνούσαμε απο δω, απο κεί. Σε κοίταζα, σε παρατηρούσα βασικά. Ναι είσαι ιδιαίτερα όμορφος όταν σε κοιτάω απο πάνω. Ταυτόχρονα δε σταματούσα στιγμή να σκέφτομαι τρόπους να σε πειράξω. Να αντιδράσεις. και να γυρίσει το παιχνίδι... να με πειράξεις και εσύ.

Και έξαφνα το διεστραμμένο μυαλό μου δημιούργησε τις Σαλομαχίες!
ΧΑ! Πόσο βλακώδες μοιάζει! Και όσο βλακώδες μοιάζει, άλλο τόσο αηδιαστικό είναι.
Αηδιαστικό, σιχαμένο και τέλειο! Χμμμ, και μη νομίζεις οτι επειδή πήρες την μάχη, πήρες και τον πόλεμο... Μη το νομίσεις στιγμή!

Και πάντα θα θυμάμαι, ελπίζω και σύ το ίδιο, τη μέρα που σ' αυτό το πλανήτη, σ' αυτό τον κόσμο έλαβε χώρα η πρώτη σαλομαχία.



παύση


Ξέρεις είναι τόσο κλισέ αυτό το "Ζήσε την κάθε στιγμή!"
και δεν είναι ωραίο όταν μια αλήθεια γίνεται κλισέ. Πόσο μάλλον για μια ΤΌΣΟ όμορφη αλήθεια. Ξέρω οτι ήταν μοναδικό το απόγευμα εκείνο. Θα 'πρεπε να με πικραίνει αυτό;
Που δε θα το ξαναζήσω ΠΟΤΕ; ΠΟΤΕ το ίδιο;
Δεν νομίζω...
Δεν είμαστε καν σε θέση να καταλάβουμε τη σημασία του. Όχι όσο η αλήθεια του.
Τυχεροί πρέπει να νιώθουμε. Τυχεροί και μόνο.