Είναι μερικοί άνθρωποι μέσα στη ζωή σου με τους οποίους έχεις αποκτήσει ένα άλφα επίπεδο οικειότητας και έχεις καταλήξει οτι τους θέλεις μέσα σ' αυτήν, γιατί αποτελούν ένα όμορφο, μεγάλο ή μικρό, κομμάτι της. Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι για τυπικούς, αδιευκρίνιστους πολλές φορές ή και κοινωνικά αναγκαστικούς λόγους (δημιουργώντας έναν δικό μου κακοφτιαγμένο όρο) ξεκινούν με την αφορμή ενος γεγονότος να απομακρύνονται απο κοντά σου και εσύ απο κοντά τους αντίστοιχα.
Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου άπειρα προσωπικά παραδείγματα, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά και κάτι μου λέει πως ο καθένας απο μας έχει πιάσει τον εαυτό του να αναπολεί τις στιγμές που έχει περάσει με τους δικούς του δυσπρόσιτους γλυκούς του ανθρώπους.
Εκεί που θέλω να καταλήξω και αυτό που με προκάλεσε να γράψω αυτό το κείμενο είναι το πόσο άδικο και χαζό μοιάζει αν το σκεφτείς να χάνεις τέτοια άτομα ολοκληρωτικά, απο τέτοιους σαχλούς λόγους. Υποτίθεται πάντα οτι είναι στο χέρι σου να φτιάξεις, βελτιώσεις, προσπαθήσεις περισσότερο για αυτό που πιστεύεις οτι δεν έπρεπε να είχε χαθεί, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Νομίζω πως στις περισσότερες περιπτώσεις κάτι τέτοιο θα έμοιαζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Οποιος βρίσκει τα κότσια να το κάνει, να ανοίγει δηλαδή τα χαρτιά του, είναι μάγκας ή αφελής το δίχως άλλο.
Μου λέιπουν οι Δυσπρόσιτοι γλυκιοί μου άνθρωποι. Η Α., ο Γ., η Φ., και όλοι οι άλλοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου