Οι μέρες είναι όλο και περισσότερο ασήκωτες. Όμως το σχέδιο αισιοδοξία πρέπει -ή μάλλον θέλω- με κάθε μέσο να βγει νικητήριο. Από όλους τους ανθρώπους κάτι μαθαίνουμε. Από όλες τις εμπειρίες επίσης. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι πάντα εμφανές.
Θυμάμαι μια φράση που μου είχες πει εκείνο το βράδυ. Τότε που δεν ήξερα τι μου γίνεται. (ακόμα κι αν ήξερα και δεν ήθελα να το αποδεχτώ)
μου είπες
"είτε έτσι γίνει, είτε αλλιώς, όλα για καλό θα είναι. Γιατί στο τέλος θα μάθεις.
όποια απόφαση κι αν πάρεις."
κι ήταν ότι πιο απρόσμενο περίμενα να ακούσω από έναν άνθρωπο σαν εσένα. Κι ότι πιο υπέροχο.
και μετά είναι αλήθεια, βρίσκεσαι να συμβιώνεις με πολύ κόσμο, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ακόμα κι αν τα όρια σου δεν είναι εξ αρχής ευδιάκριτα, κατά βάθος ξέρεις
ότι είναι εκεί.
έτσι και εγώ ελπίζω να μάθω να μην είμαι πλέον τόσο αχάριστη, και να είμαι περισσότερο αυθόρμητη και ειλικρινής μέσα από τις συμβουλές, τα παράπονα και τα λόγια σου. Να θέτω την κρίση μου σε λειτουργία παράλληλα με την καρδιά μου.
γιατί παραδέξου το,
δεν βλέπουμε κάθε στιγμή καθαρά.
κι όταν τελικά έρχεται η στιγμή της γνώσης, τότε καταλαβαίνεις ότι πολύ σωστά ήρθαν τα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου