απασχολείς τον εγκέφαλό μου 25 ώρες το 24ωρο εδώ και 5 μήνες.
Θέλω να κάνω μαζί σου τα ΠΑΝΤΑ.
Έχεις ιδέα τι περιλαμβάνει αυτή η φράση;
τώρα αρχίζεις και καταλαβαίνεις γιατί πρόκειται για μια ανάρτηση ημιτελή.
περπατάω στον δρόμο και νομίζω πως είσαι εσύ πάντα. Αυτός εκεί με το μαύρο τι-σερτ.
Λες και πριν από 'σένα δεν υπήρχε αυτό το χρώμα.
Θέλω να με πας στο Ροδολίβος,
και να μετρήσω όλες τις ελιές σου,
να μετρήσω την περίμετρο της κεφάλας σου και της κοιλιάς σου της τεράστιας,
να κοιμηθούμε ξανά μαζί -ή μάλλον για πρώτη φορά, γιατί εγώ εκείνο το βράδυ δεν είχα κλείσει μάτι-
να μου μάθεις να στρίβω τα καλύτερα τσιγάρα
να γλείψουμε κάθε γωνιά αυτής της πόλης.
κι όχι αυτής μόνο.
να πάμε μαζί για δίπλωμα, για να μην έχει όρια η περιπλάνηση,
να μου δείξεις πόσο πολύ γουστάρεις αυτό που κάνεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
(...)
κι ύστερα αναρωτιέμαι εγώ τι έχω να σου δώσω;
και η κατάσταση χρήζει ψυχολογικής βοήθειας
και τα βάζω με τον εαυτό μου γιατί αναρωτιέμαι
ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ ΣΕ ΚΛΑΜΑΤΑ;
μπας και φύγει ποτέ αυτό το πάθος που δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου