Bailey's

Μια μέρα, θα μένω στην οδό Αλεξάνδρου Σβώλου στην Θεσσαλονίκη. Σε ένα διαμέρισμα παλιό. Και δεν θα θέλω να με πάρω από κει για κανένα λόγο. Θα κάνω στ'αλήθεια και στην πράξη όλα αυτά τα σενάρια που φτιάχνω τώρα με το μυαλό μου και που θα ήθελα να κάνω και δεν κάνω. Θα πίνω τα Χριστούγεννα Grand Marnier και Bailey's και σαλάτες με ποτήρια κόκκινο κρασί για βραδινό με ταινία. Θα αγοράζω μεγάλους καμβάδες και χρώματα και πινέλα, θα τα στήνω και θα ζωγραφίζω στ'αλήθεια. Θα με πηγαίνω σινεμά χειμωνιάτικα. Θα διαβάζω βιβλία με χαμηλό φωτισμό και φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου. 
Ελπίζω να με ζεσταίνει και η παρουσία κάποιου στον χώρο. Όχι γιατί δεν θα μπορώ χωρίς... 
Απλά να.. γιατί έτσι θα είναι ακόμα πιο όμορφα όλα.

Καλά Χριστούγεννα

Όταν ρώτησαν την Audrey Hepburn να αποκαλύψει τα μυστικά της ομορφιάς της, η γοητευτική ηθοποιός έγραψε αυτό το ποίημα όπου και διαβάστηκε στην κηδεία της. 

"Για να έχετε χείλη ελκυστικά, προφέρετε λόγια καλοσύνης.
Για να έχετε μάτια ωραία, κοιτάζετε τι έχουν οι άνθρωποι το ωραίο πάνω τους.
Για να μένετε αδύνατος, μοιράζεστε το γεύμα σας μ'εκείνους που πεινάνε.
Για να έχετε όμορφα μαλλιά, αφήστε ένα παιδί να τα χαϊδεύει κάθε μέρα.
Για να έχετε καλή σιλουέτα, βαδίζετε ξέροντας πως δεν είστε ποτέ μόνοι, γιατί αυτοί που σας αγαπούν ή σας αγάπησαν σας συνοδεύουν. 

Οι άνθρωποι περισσότεροι από ότι τα αντικείμενα, έχουν ανάγκη από επιδιόρθωση, κανάκεμα, αναζωογόνηση, φροντίδα, ενδιαφέρον, σωτηρία : μην απορρίπτετε ποτέ κανέναν.

Σκεφθείτε : αν μια μέρα χρειαστείτε χείρα βοηθείας, θα βρείτε μια στην άκρη καθενός από τα δύο χέρια σας. 

Γερνώντας, συνειδητοποιείτε ότι έχετε δύο χέρια. Το ένα για να βοηθάτε τον εαυτό σας και το άλλο για να βοηθάτε όποιους έχουν ανάγκη. 

Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στο πρόσωπο ή στο πως φτιάχνει τα μαλλιά της. Η ομορφιά μιας γυναίκας φαίνεται στα μάτια της γιατί αυτή είναι η ανοιχτή πόρτα της καρδιάς, η πηγή της αγάπης της. 

Η ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στο μακιγιάζ της αλλά στην αληθινή ομορφιά της ψυχής της. Είναι στην τρυφερότητα που δίνει, στην αγάπη, στο πάθος που εκφράζει."





                          

La Toilette

People around you may create circumstances. They do. They may create a cozy nest or love which is the most beautiful thing in the whole universe... But don't forget that they create circumstances. That's what they do. 

Nothing can bring peace but yourself

'Ενας τύπος με χοντρό κεφάλι μου είπε κάποτε, 

"Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ον κοινωνικό και περίεργο."

το επαναλάμβανε τόσο συχνά όσο και το 

η επανάληψη εστί η μήτηρ πάσης μαθήσεως. 

να προσθέσω εγώ και παθήσεως; Μιλώντας για κακές συνήθειες ίσως σε μια άλλη κουβέντα, μιαν ετέραν στιγμή.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο της ζωής μας, πηγαίναμε τακτικά για καφέδες. Μιλάω στον πληθυντικό και ας είμαι μόνο εγώ και το κουφάρι μου μη με ρωτάς γιατι. Καφέδες με την ελληνική έννοια. Ο καφές είναι απ'τις πιο άχρηστες και τις πιο χρήσιμες συνήθειες ταυτοχρόνως. Όχι οι μπύρες. Οι καφέδες. Οι καφέδες μετά τη δουλειά, τα απογεύματα, τις αργίες που περνούν αργά και εκείνες που περνούν γρήγορα. 

Είναι κάτι σαν το οικογενειακό Κυριακάτικο τραπέζι... για τους τυχερούς και το καθημερινό. Μόνο που το κανονίζεις (ναι μιλάω για εκείνους, όχι τους άλλους τους καθωσπρέπει τους αναγκαστικούς), το κανονίζεις λοιπόν με ανθρώπους που διαλέγεις εσύ.

Είναι ό λόγος για τον οποίο δεν επικρατεί στο κεφάλι σου ο θόρυβος του κεφαλιού σου. Σου επιτρέπει να αλληλεπιδράς. Και η αλληλεπίδραση είναι ΤΟΣΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ για τον άνθρωπο. Γιατί όπως είπαμε είμαστε κοινωνικοί και περίεργοι.


είναι η στιγμή που θα ακούσεις
θα πεις τα νέα σου
θα ανταλλάξεις απόψεις, γνώμεις, 
θα εκτονωθείς σαν καλοσυντηρημένος ενεργός αντιδραστήρας 
και θα χειριστείς εκτονώσεις
σαν καλός μηχανικός. 

Δεν απατώμαι πως οι λύσεις θα έρθουν από άλλον. Τα φίδια πάντα μόνος σου θα καλείσαι να τα βγάλεις απ' την τρύπα. Δεν μοιάζουν όμως το ίδιο τρομακτικά τα εγχειρήματα αυτά όταν έχεις σε κάποιον να διηγηθείς τι έκανες, ή και τι δεν έκανες. Τι κατάφερες και τι όχι.

Στο ορκίζομαι καθόλου δεν είναι το ίδιο. 

Femme à sa Toilette, Rousse où La toilette - Henri de Toulouse Lautrec

Κυριακή είναι η μέρα που βρίσκεις χρόνο να πάρεις μια ανάσα. 
Αλλά αναρωτιέμαι αν ένα εικοσιτετράωρο είναι αρκετό να χωρέσει το γέλιο, την ξεγνοιασιά, την τόσο σημαντική ξεκούραση, την αναδιοργάνωση το κλάμα, το ξέσπασμα, τους λυγμούς, τους κόμπους στην καρδιά και τις αμηχανίες μιας ολόκληρης βδομάδας. 

Μοιάζει να σημειώνονται όλα αυτά νοητά σε μια ατζέντα, που την ανοίγεις πότε πότε στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό και αυτή την μέρα την Κυριακή, έχεις χρόνο ίσως να διαβάσεις στ'αλήθεια "τι σου γίνεται".



Πότε ήταν Οκτώβρης είπαμε; 

πότε πέρασε αυτός ο καιρός; 

τι έκανα τόσες μέρες;

και κυρίως πότε ήταν η τελευταία φορά που αγκάλιασα ή με αγκάλιασε κάποιος;

έστω και και για εκείνη την ψεύτικη αγκαλιά 


πες μου...

πως αντέχεται η ζωή χωρίς χάδι, αγκαλιά κάποιου, χωρίς νοιάξιμο; 

χωρίς έναν άνθρωπο που θα σε ψάξει

θα σε ρωτήσει τι κάνεις

θα σου αφιερώσει ΧΡΟΝΟ

θα τον ψάξεις να του μιλήσεις χωρίς δισταγμό όταν κάποιος θα σου φερθεί σαν σκουπίδι.

θα είναι εκεί όταν κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος από εσένα,

όταν θα κρίνεσαι ανεπαρκής ή και ακατάλληλος για τη θέση.

θα σε ψάξει όταν θα σε δει να εκρηγνύεσαι σαν ηφαίστειο από την πίεση ή από τα νεύρα.

τα νεύρα με τους απ-άνθρωπους και αφελείς που κυκλοφορούν εκεί έξω.

που δεν μπορούν να διανοηθούν τον πόνο που μπορεί να φέρει ένα βλέμμα τους γεμάτο κακία και μίσος,

σε εκείνους που την μόνη αγκαλιά στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση είναι απλώνοντας τα ίδια τους τα 
χέρια γύρω από το σώμα τους.

δεν μπορούν να διανοηθούν τι ζημιά μπορεί να κάνει ένα κακεντρεχές τους σχόλιο,

γιατί είχαν την τύχη και ατυχία να περιβάλλονται πάντα από αγκαλιές. 

και η ενσυναίσθηση εκλείπει τόσο άσχημα...






ποια ήταν η ερώτηση είπαμε; 

Α !

Πότε ήταν Οκτώβρης. 

Οκτώβρης ήταν η τελευταία φορά που μοιράστηκα μια αληθινή αγκαλιά. 





Αν μπορώ να κλείσω με ένα θα λέγαμε happy ending... 
Αύριο τα μεσάνυχτα θα είναι η επόμενη.

αν ήμουν τριάντα, θα ήμουν από αυτούς που ακόμα πηγαίνουν για αφτερ στο ταξίδι. 

αυτό. 

trap

και όμως, αυτή τη φορά δεν ήταν καφές. 
Ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά, και τα κρυώματα δίνουν και παίρνουν. Την είχε γλιτώσει φθηνά, δεν μπορώ να πω... τι να σου πει ένας πονόλαιμος; 
αποφάσισε λοιπόν να ετοιμάσει τσάι. 

πήρε το κατσαρολάκι, 
ήταν σίγουρη πως ένα φλιτζάνι δεν θα ήταν αρκετό

τσάι του βουνού, 
φλαμούρι, 
χαμομήλι, 
κάρδαμο, 
και αφού δεν θα ήτανε καφές το απογευματινό ρόφημα,
ας είχε τουλάχιστον κανέλα. 

έβαλε λοιπόν και ένα ολόκληρο ξύλο κανέλα,
έπρεπε να παραδεχθεί πως τι κι αν μην ήταν η αγαπημένη μυρωδιά απ' το χαρμάνι τα βότανα μοσχοβολούσαν. 

μια ιδέα μέλι, έτσι για το καλό του λαιμού και το τσάι σερβιρίστηκε στο φλιτζάνι. 
πήρε την κούπα στα χέρια της. 

είχε περάσει τα νύχια της με ένα βερνίκι μαύρο. Το πρώτο μαύρο του χειμώνα. και κοιτώντας μια τα χέρια μια την κούπα, νιώθοντας την ζέστη απ' το φλιτζάνι και την ζεστασιά της μάλλινης μπεζ χουχουλιάρικης ζακέτας, πήρε μια δόση μικρής χαράς της ζωής που λέμε.

και ύστερα μπερδεύτηκε. Γιατί ο συνειρμός στο κεφάλι γύρισε πάλι στην εικόνα. Δεν αρκέστηκα στο τι θα ευφρανθεί μέσα της για το σκηνικό, αλλά έβαλε και πάλι στο παιχνίδι την γνώμη της στυλάτης πλειοψηφίας... Μιας πλειοψηφίας που εκφράζεται μέσα απ'τις οθόνες, που κερδίζει έδαφος μέσω τον vlog και των προφίλ, της ψηφιακής δραστηριότητας. 

πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να ξανακερδίσεις μια ζωή αληθινή, όταν ζεις πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια μεταξύ αληθινής και ψεύτικης; 

πότε θα πάψει να υπάρξει η ιδέα : "αυτό είναι για Instagram!" "αυτό θα αρέσει", 
-κόζι-σκηνικά-και-πρωινά-με-σουπερ-φουντ-και-φασιον-τρεντς-και-ταξίδια-
-όλοι-ταξιδεύουμε-παντού-και-πολύ- 
-ζήτω-το-βίντατζ-
-ζήτω-οι-ανανάδες-τα-ροζ-φλαμίνγκο-τα-παλ-χρώματα-για-τα-καλοκαίρια-

απλά για να ακούει ο κόσμος, η κοινωνία, η κοινότητα καλύτερα, ότι ταξιδεύουμε.

-και-βάφουμε-τα-νύχια-μας-μαύρα-και-κρατάμε-ζεστές-κούπες-με-ροφήματα-και-τις-φωτογραφίζουμε-για-να-τις-δείξουμε. 
Ή και δεν τις φωτογραφίζουμε,
πλέον δεν χρειάζεται. 
η σάπιοι συνειρμοί έχουν ήδη περάσει στο υποσυνείδητο 

πόσο έχουμε γελαστεί και πόσο δεν το έχουμε καταλάβει; 
πόσο συνεχίζουμε να φλερτάρουμε από ένα πληκτρολόγιο, την ίδια στιγμή που το απλό κλείσιμο ενός ματιού σε κάποιον μοιάζει το πιο τρομακτικό και βίαιο πράγμα στον κόσμο;

η θηλιά της αναβολής

Δεν μπορώ να καταλάβω πoια δύναμη του χρόνου μας στρέφει εναντίον μας. 
Από πότε ο φόβος μας κυριεύει τόσο ύπουλα ώστε να περιτυλιγόμαστε σε αλυσιδωτές αναβολές; 
Από πότε το συναίσθημα της αυτο-ικανοποίησης της απόλυτης παρουσίας μας στο ΤΩΡΑ και της αφοσίωσης μας μπήκε στην άκρη με τον φόβο να μην ταραχθεί το εγώ; 
πόσο από το παίδι μέσα μας χάνουμε με κάθε φοβισμένη σκέψη;

αναρωτήθηκες ποτέ;

πάνε.
τώρα.
κάντο.
αφού το ξέρεις ότι μετά μόνο καλύτερα θα νιώθεις.
και αν δεν νιώθεις καλύτερα σίγουρα συμφωνείς χαζογελώντας πως καλύτερα να κάνεις κάτι παρά να μένεις με τη σκέψη "πως-θα-ήταν-αν"

γράφω τώρα αυτά τα λόγια εδώ αντί να διαβάσω το βιβλίο μου.
ποιος ο λόγος;

Όταν ξέρεις ότι θα πας στον οδοντίατρο και μετά θα είσαι καλύτερα και θα είσαι ικανοποιημένος και που υπήρξες γενναίος και που έκανες το σωστό, γιατί πρέπει να "αρρωστήσεις" κατά τη διάρκεια ή και στην χειρότερη να αναβάλλεις το ραντεβού σου;

République Bastille

"Τώρα η Λίζα πετάει πάνω απ'τη Γαλλία. Μες το αεροπλάνο ο θόρυβος σε ξεκουφαίνει. Η Λίζα ακούει το θόρυβο παρόλο που έχει κλείσει τα αυτιά της. 

Πόσο μακρινές είναι πια οι εποχές όπου ταξιδεύανε με ιστιοφόρα και φώναζε ο καπετάνιος: "Όρτσα τα πανιά! Πηδάλιο αριστερά!". Όταν οι ναύτες βλέπανε τις γυναίκες τους μόνο στον ύπνο τους κι οι γυναίκες τους μέτραγαν τις περασμένες νύχτες του έρωτα με τα παιδιά στα φουστάνια τους ύστερα από αυτές τις νύχτες;

Είχαν αλλάξει οι καιροί, είχαν αλλάξει οι μεταφορές, κι οι συγκινήσεις το ίδιο. Σήμερα δεν θα κλαίγαμε πια για μια όρνιθα που την πάτησε το τρένο κάπου μακριά στην εξοχή. 

Ακόμα τις πατάν τις όρνιθες τα τρένα,

μα η δικιά μας καρδιά είναι αλλού..."

Ρεπυμπλίκ Βαστίλλη 

Μέλπω Αξιώτη

29/07/2022

το κύμα πάει, το κύμα έρχεται, 
πάει,
έρχεται,
πάει, 
έρχεται,
πάει,
και έρχεται

και μυρίζει φιδάκι 
και αλάτι 

22:05 - πίσσα ο ουρανός. Δεν υπήρχαν πολλές πηγές φωτός. Πέραν των αστεριών και δύο-τριών φαναριών που κρέμονταν από τις λιγοστές σκηνές.. Επρόκειτο για ένα κολπίσκο, σχεδόν άγνωστο. Μάζευε δεν μάζευε έξι εφτά παρέες τα Σαββατοκύριακα. Όσο για τις καθημερινές... την έλεγες και πριβέ παραλία.

22:20 - Εκείνη ξεπροβάλει απ'την σκηνή με μια πετσέτα τυλιγμένη στα μαλλιά σαν αφρικάνικη pagne και ένα φόρεμα καλοκαιρινό. Βγάζει κάτω απ'το τραπέζι δύο πιάτα και σερβίρει τα λίγα μακαρόνια που στράγγιζαν στο σουρωτήρι. 

22:28 - Εμφανίζεται τότε και εκείνος. Έχοντας φροντίσει το μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Για απόψε επέλεξε αυτό. 

22:45 - Κάθονται λοιπόν μαζί στο τραπέζι μοιράζονται το λίγο φαγητό, απολαμβάνοντας την μουσική ντόπα. 









23:14 - Τα αστέρια είναι πάρα πολλά. Είναι περιέργως πολλά. Ίσως τον χειμώνα, ξεσυνηθισμένοι ως είναι οι άνθρωποι δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν τέτοιοι ουρανοί. 
Κι αφήνουν τα πιάτα την άκρη. Και συζητούν και εκείνος ανάβει ένα τσιγάρο... και εκείνη ζηλεύει αλλά δεν θέλει ούτε γουλιά να του ζητήσει.. γιατί δεν το θέλει, απλά το ζηλεύει.
.
και σίγουρα τίποτα δεν θέλει να ζητήσει. 
το 'χε κόψει αυτό το συνήθειο από καιρό. 
όποιος θα 'θελε να της δώσει, από μόνος του θα 'νιωθε ίσως την ανάγκη και θα το έκανε, 
ή θα το προσπαθούσε τουλάχιστον

23:30 - Εκείνος σηκώνεται παίρνει την καρέκλα του και την βάζει δίπλα στην δική της. Καπνίζει ακόμα ένα, 
μα στο άλλο κρατά την χούφτα της με τρυφερότητα. 
το σβήνει.
την κρύβει ολόκληρη στην αγκαλιά του.


αυτό. 
κι εκείνη πλημμυρίστηκε από ευτυχία 
που μπορούσε να ακούει αυτή την υπέροχη μουσική, -που άλλοτε μόνο πληγές θα έξυνε- 
σ'αυτήν την ξεχασμένη παραλία, 

μ'αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που της ήταν τόσο παρών και εντός της, όσο ένα πακέτο τσιγάρα. 

και ας πήγαινε το κύμα πάντα, 
και ερχόταν,
πήγαινε,
και ερχόταν,
πάει, 
έρχεται...

η ατέλειωτη ανάρτηση

ξες απο που ξεκινάει; 

• από την μουσική που δεν μπορώ να βάλω στο τέρμα τις ώρες μη κοινής ησυχίας για να χορέψω ξέφρενα, τη διαβολεμένη μουσική μου, τους prodigy, τον Αγγελάκα, τους Onyx, Madlib, Jaylib... 
• από τα τακούνια που δεν μπορώ να φορέσω για την πλάκα μου στο δωμάτιό μου και να περπατήσω μήπως και σπάσω την καλοκαιρινή ραστώνη χωρίς να έχω ένα ζευγάρι μάτια να με κοιτούν περίεργα και διακριτικά...
• από το μπλουζάκι που θα φορέσω τυχαία ανάποδα και θα "ενοχλεί" σαν τα κάδρα που δεν είναι ακριβώς ευθυγραμμισμένα και "ενοχλούν" μερικούς. 
• από την πόρτα που δεν μπορώ να κρατήσω κλειστή, λες και αν την κράταγα θα ταν αρκετή να μου εξασφαλίσει λίγο χώρο για τον κόσμο μου... 

από αυτό το ζευγάρι μάτια που πάντα θα θέλει να σε παρατηρεί και πάντα θα σε παρατηρεί, θα σε κρίνει, θα σε βοηθάει και θα σε νοιάζεται  
εγκλωβιστικά θα σε αγαπάει

κι έτσι απ'την σωστή και καθωσπρέπει ανατροφή σου, έχοντας μάθει παρά να υπακούς και να γνέφεις καταφατικά 
να μην σε έχει σώσει ούτε το σενάριο της εφηβικής επανάστασης.

και να δείχνεις ένας υστερικός ενήλικας
με βαρύ ιστορικό. 


και το πρόβλημα είναι πως αυτό το ζευγάρι μάτια κάποτε ίσως συνειδητοποιεί τον κλοιό που έχει δημιουργήσει, μα έχουν γεράσει και όπως διάβασα προχθές

"Δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σ'ένα γέρικο σκυλί."


σπίτι είναι εκεί όπου αισθάνεσαι περισσότερο εξοικειωμένος και εναρμονισμένος με το εγώ σου
σκέφτομαι τελευταία
έτσι ώστε να μπορείς να χαρίζεις ό,τι καλύτερο έχει το μέσα σου, στους άλλους.
με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί.
συνειδητοποιώ πλέον την απορία στο μυαλό της Κ. που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτή η ζωή παραμένει διχασμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους, όταν η επιστήμη και η λογική υποδεικνύει μια οδό.

είναι αυτή που φοβάσαι να διαβείς κατ'αποκλειστικότητα 
γιατί δεν έμαθες ποτέ να στέκεσαι και να προχωράς στα δικά σου πόδια!

μόνο πικρός καφές

κι ύστερα από σαράντα επαναλήψεις αυτού, 






τι αρχίδια θέλει να βλέπεις κάποιον άλλον να ζει αυτό με το οποίο τόσο πολύ ταξίδεψες, 
που τόσο πολύ φαντασιώθηκες και λαχτάρισες χωρίς να πεις αυτό το ρημάδι το "γιατί";


"γιατί όχι εγώ;"

σκληρά προσωπικό

κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να δημιουργούν, να γεννούν το φως, την ελπίδα στον άλλον μαγικά...

ένας τύπος μου αποκάλυψε μια μέρα πόσο επικίνδυνες μπορεί να είναι οι φωτογραφίες. Πόσο φυλακίζουν τον εαυτό σου. Είχε πολύ δίκιο. Πρέπει να υπάρχει ροή στο εγώ μας, πρέπει να υπάρχει κίνηση...
αλλιώς σκουριάζουμε και αιχμαλωτιζόμαστε σε πράγματα που ζήσαμε και άλλα που ονειρευόμαστε για το μέλλον κι ίσως δεν έρθουν ποτέ.

Να το θυμάμαι αυτό.

και να θυμάμαι να σκέφτομαι απλά, να μην ζορίζω τίποτα
sinon c'est pas la peine

να γράφω και να διαβάζω συχνότερα
και να σκέφτομαι κάθε φορά που σπαταλάω τον χρόνο μου μπροστά σε μια οθόνη,
πως οι γύρω μου αυτόν τον χρόνο
τον κάνουνε αγάπη
και γράψιμο
και σκίτσα
και δημιουργία
και κόπωση
και να με παρακινώ,
να μην με δικάζω
και να συνθέτω κείμενα
και να εμπλουτίζω τα γαλλικά μου
και να μαθαίνω κι άλλες γλώσσες
και να χορεύω

και να θέλω να με βελτιώνω για μένα
και για 'κείνους που αγαπώ
κι όχι για την εικόνα μου
όχι για να αρέσω και να ικανοποιώ τον εγωισμό μου*

πόσο ξύδι δρόμος;

“That’s the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate;

and if nothing happens you drink to make something happen.”

Women

Charles Bukowski

Χθες το ξημερώσαμε στο γνωστό μαγαζί.
Ήταν κλασσική διάθεση "να βγω; να μην βγω;"
..και καταλήγεις μουσκίδι στον ιδρώτα απ'το χορό. 

Το γνωστό μαγαζί είναι το μαγαζί που ξημερώναμε στα 20, στα 21, στα 22, άντε ίσως και στα 23 μας. Ήταν περίεργα. Είναι λες και το μαγαζί έμεινε εκεί χρονικά, μα στα μάτια σου τίποτα δεν φάνταζε το ίδιο. 
κι ύστερα αναρωτιόμουν, στην ηλικία μας ποιο να 'ναι το μαγαζί το καθώς πρέπει, το σωστό, το τσίλικο για τις ώρες αυτές; 

Υπάρχει; 

Μήπως απλά από ένα χρονικό σημείο και μετά όλοι συνεννοήθηκαν πως αυτή η διασκέδαση, αυτού του τύπου η έξοδος είναι για νεαρότερους και για τους γηραιότερους που ποτέ δεν θέλησαν να περάσουν στην επόμενη πίστα της ζωής; 

ο Ε. γύρισε μαστουρωμένος απ'τον τόπο του να επισκεφθεί το όμορφο ολοζώντανο κορίτσι του. Δεν ξέρω ποια μάγια πέσανε απάνω του, μα απ'την πιο δραστήρια μορφή του (μερικούς μήνες νωρίτερα), τον Μάρτιο που αποχωριστήκαμε, 
τον βρήκα πιο αργό και πιο δυσκίνητο από χελώνα. 

κι είπα μέσα μου : "κοίτα σε πόσες εκδοχές μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό του;!"

και που λες μας εξηγούσε πως οι Έλληνες είναι superficiels. Και στράβωσα πρώτα την μουτσούνα μου αντανακλαστικά με ένα "τι λέει ρε ο άνθρωπος;;" μέσα μου. Ύστερα όμως βρέθηκα σε ένα beach bar την επομένη, και ένα bar σκέτο το ίδιο βράδυ, κι είδα τον τρόπο που κινούμαστε ανάμεσα στο πλήθος, την παρεξηγημένη "καλοπέραση", την ματαιοδοξία, την δηθενιά του έβδομου ποτού και του παραγυμνασμένου τετρακεφάλου της παραλίας και λέω ίσως αυτό. 
Ίσως αυτό εννοεί...


~
κι οι συγκυρίες ταίριαξαν έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσω τις συνθήκες με τα αποτελέσματά μου πάνω σε μένα. Γιατί ΕΜΕΙΣ δημιουργούμε τις συνθήκες της ζωής μας ως ένα βαθμό. Και το πρότζεκτ το καλοκαίρι αυτό τιτλοδοτείται : real life

αγόρασα ένα κινητό με κλικ κλακ. από αυτά τα φθηνά που κανονικά η μπαταρία τους κρατάει μια βδομάδα, μα η δική μου η κακοφορτισμένη μάλλον θα κρατάει μια μέρα δύο το πολύ. Ναι καλέ έχει και κουμπιά. 2 χρόνια πριν σκέφτηκα να αγοράσω ένα τέτοιο κινητό. Για να ηρεμήσω κι από κείνη την αρρωστημένη καψούρα.
μα τότε κάποιος μου 'χε πει πως "δεν είναι λύση αυτή, είναι βλακεία." 
και ήταν δεν ήταν βλακεία εγώ το άκουσα το σχόλιο αυτό, όπως άκουγα τότε ό,τι λέγανε οι άλλοι. 
όπως επισκιαζόταν η γνώμη μου πάντα από μια άλλη -κυρίως από αυτούς που εκτιμούσα-

είμαι σε προσαρμοστικό στάδιο. 
πιο πολύ το χαίρομαι για τις διακοπές μας. τις διακοπές μου βασικά, ας μη χαρώ υπερβολικά προς το παρόν...

Η Κ. μου πρότεινε να πάμε στη Σκύρο. 
της είπα πάμε όπου θες αρκεί να ξημερώνουμε κοντά σε θάλασσα, να είναι οικονομικό, και να έχουμε σαπούνι να καθαριζόμαστε. 

την εμπιστεύομαι

to think or not to think ?

δεν μπορώ να καταλάβω αν νιώθω οίκτο περισσότερο για 'κείνους που δεν σκέφτηκαν ποτέ πέρα από την ρουτίνα της ζωής τους, την Σαμσάρα που λέει και ο Έσσε στα βιβλία του

ή εκείνους που προβληματίζονται για την αλήθεια τους που ρέει, και την αλήθεια των άλλων.

έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης

" Pour la plupart des philosophes, l'Ego est un "habitant" de la conscience. Certains affirment sa présence formelle au sein des "Erlebnisse" comme un principe vide d'unification (allusion à Kant). D'autres - psychologues pour la plupart - pensent découvrir sa présence matérielle, comme centre des désirs et des actes, dans chaque moment de notre vie psychique. Nous voudrions montrer ici que l'Ego n'est ni formellement ni matériellement dans la conscience : il est dehors, dans le monde, COMME L'EGO D'AUTRUI. "

La transcendance de l'Ego

Jean-Paul Sartre

freezing cold

Τις τελευταίες βδομάδες η διάθεσή μου αντιγράφει τον καιρό. Σκαμπανεβάσματα και εναλλαγές ήλιου, γκρίζου και βροχής. Τελείωσα τη δουλειά και έφυγα για ένα τσιγάρο στο λατινοαμερικάνικο μπαρ που συνήθως συναντιέμαι με γνωστούς.. 
έτσι μωρέ αδερφέ, για να ανταλλάξω μια αδιάφορη κουβέντα. 
να ανταλλάξω για να ανταλλάξω.. 
να μιλήσω και να ακούσω χωρίς να ενδιαφέρομαι και χωρίς να ενδιαφέρονται.
σπάνιο "να ενδιαφέρεσαι." 

το πρωί της ίδιας μέρας η Ο. μου με ρώτησε τι κάνω..
είχαμε (κατά τη γνώμη μου) καιρό να μιλήσουμε. 
της είπα καλά και της παρέθεσα τα νέα μου.

το πρόβλημα είναι ότι δεν ήθελα κάποιον να μου πει "τι κάνεις". 
ένοιωθα την ανάγκη να ενδιαφερθεί κάποιος για το "πως είσαι" μου. 
το τι κάνω, το λέμε εύκολα. 

"πως είσαι κορτσούδι μου;"
"πως νιώθεις;"

μεγάλο πράγμα να νιώθεις τη ζεστασιά αυτή του ενδιαφέροντος. 
και απόψε είμαι πολύ μακριά της. 
ήπια το ποτό μου στα κλεφτά μέσα στο πλαστικό μου ποτήρι. 
(το μπαρ έκλεινε -μου το δώσαν à emporter-)
κάπνισα ένα τσιγάρο. 



κι ένα δεύτερο. 

κι ακόμα κρύωνα απ'τη μοναξιά μου. 





φτάνω σπίτι.

το δωμάτιο είναι ένα μπουρδέλο. 
τις τελευταίες μέρες με τη δουλειά χάθηκε και η όρεξη για τάξη. 
παίρνω δυο καραμέλες για το λαιμό. 


θυμάσαι που σου έλεγα για μια ταινία που πολύ με είχε ενθουσιάσει;;
- ε, τελικά δεν ήταν και καμία σπουδαία.
βιάστηκα όμως να την κακολογήσω..
γιατί η αλήθεια είναι πως έχει μια ατάκα που θα έδινε τέλεια την πιο ειλικρινή απάντηση που θα μπορούσα να δώσω αυτή τη στιγμή στην ερώτηση "τι κάνεις;"

αυτό. 










μπρρ...

seaker

Χρειάζομαι Διακοπές.

Αυτό μόνο.
όχι τις βαρετές κάθομαικαναπέναξεκουραστώ, τις άλλες τις γιααουυυυχουχουχα ΜΠΟΥΜ! Αντε, venture it!
άντε πάρε το πρώτο για εδώ πάνω και πάμε να γυρίσουμε τους δρόμους, τα δάση, τα βουνά, τις ακρογυαλιές και τα μονοπάτια.

Γαλλόπουλο, καλώ εσένα.

Adrenaline junkie

Εχουν έρθει και θα έρθουν στην ζωή σου πολλοί άνθρωποι που θα σου πούνε, "αυτό δεν γίνεται", ξέρεις...

"αυτό δεν μπορείς να το κάνεις."
"γιατί είσαι ΕΤΣΙ. Εγώ ξέρω... σε ξέρω"

"θα δεις... μπορεί να θέλεις πολύ,
μπορεί να νομίζεις ότι θέλεις πολύ, 
μπορεί να νομίζεις ότι ΑΥΤΟ, είναι αυτό που θέλεις.
μα καταβάθος εγώ ξέρω"

"εγώ ξέρω"

"εγώ ξέρω για σένα. Σε βλέπω από έξω, σε βλέπω αντικειμενικά. Βλέπω αυτό που εσύ δεν μπορείς να δεις σ'εσένα."

Ε λοιπόν δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει την κάβλα της στιγμής που τελικά ΠΑΣ. 
που τελικά 
αυτό που σκέφτεσαι, 
αυτό που ψύχραιμα αποφάσισες ή στόχευσες για σένα, 

ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.

ΠΡΑΞΗ.

Δεν είναι αντί-δράση. Δεν είναι ανώριμο. Δεν είναι απέναντι σε 'σένα. Γιατί μόνο ΕΣΥ μπορείς να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις κάθε στιγμή. Μην περιμένεις από κανέναν οδηγίες, Μην περιμένεις να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα για το πως κυλάει το εγώ σου, πως ανανεώνεται και πως επαναπροσδιορίζεται.

 Όταν απογυμνώνεσαι από αυτά τα κολλήματα, τα κόμπλεξ
-όχι για να αποδείξεις στους άλλους ότι δεν είσαι κομπλεξικός, αλλά για να αποκτήσεις ΕΣΥ, ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ μεγαλύτερη ελευθερία-, τότε νιώθεις αυτήν την απίστευτη ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ. 

κι αν εσύ έρθεις να μου πεις: "εγώ ξέρω πως τελικά δεν θα το κάνεις αυτό που μου λες."
- εγώ ξέρω ότι δεν μπορείς να μείνεις μόνη σου σε 5 μήνες από τώρα, 
- εγώ ξέρω ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς την αποτυχία ακόμα και θέλεις δουλειά, 
- εγώ ξέρω ότι δεν μπορείς να νομίζεις ότι ξέρεις να ανταποδίδεις αγάπη, όταν δεν τρίβεσαι καθημερινά και αιώνια με τον άλλον να γεύεσαι όλες τις πτυχές του,
- εγώ ξέρω ότι δεν δίνεις όσα σου δίνουν, 
- εγώ ξέρω ότι δεν θα την κάνεις αυτή την τρέλα γιατί δεν σε αφήνουν οι "αρχές" και οι "ιδέες" που σε φτιάξανε και σε πλάσανε έως τώρα. 

Δεν υπάρχει αυτή η κάβλα 
όταν τελικά δείχνεις με αυτό το χαμόγελο της ανεξαρτησίας της ψυχής σου, 
την απόδειξη της πράξης του εκάστοτε "σχεδίου" σου.

cigarettes after sex

04:28

έχει ένα περίπου μήνα που ανακάλυψα αυτό το υπέροχο συγκρότημα. Και ακούω τώρα το συγκεκριμένο τραγούδι, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι από την χημεία του αμύλου,
(εδώ κανονικά θα ταίριαζαν αποσιωποιητικά ίσως, αλλά θα επιμείνω στο κόμμα)

μεγάλο πουστράκι το μυαλό ώρες ώρες...
μάλλον όχι ώρες ώρες, 
ΑΥΤΕΣ τις ώρες. 
Τις ώρες του ξημερώματος ή της πίσσας της νύχτας ανάλογα τι προτιμάει κανείς.



κι έτσι τελείως τυχαία δεν ξέρω πως 
ακούω το κομμάτι Dreaming of you και χαζεύω κάτι φωτογραφίες σου. Και ξέρω ότι είναι μαλακία και η αξία που σου δίνω δεν ανταποκρίνεται στην αξία που έχεις στ' αλήθεια ή που θα έπρεπε να σου αποδώσω αλλά το μυαλό παίρνει πρωτοβουλίες το "πανέξυπνο". 
και αρχίζεις να κάνεις τις ηλίθιες ερωτήσεις; 
-γιατί;
-γιατί όχι εγώ;
-γιατί δεν βλέπεις αυτό κι εκείνο;
να το πούμε ωμά -γιατί στ'αρχίδια σου...;

τουλάχιστον αυτή την φορά έχουμε τα συγκαλά μας να δούμε την υπερβολή στον στοχασμό.
μας συγχαίρω ειρωνικά και ειλικρινά.




καθόλου αμελητέο ως αβαντάζ, δεν είμαι πλέον αχάριστη ελπίζω.





ps. Ελπίζω όπως γρήγορα θα 'ρθεις, γρήγορα και να φύγεις πάλι. 

zoom zoom zang !

laisse moi zoom zoom zang
dans ta benz benz benz
Gal', quand tu pointes ton bumpa
ça m'rend dingue dingue dingue ! 


αυτό. Πολύ είναι; 

και βασικά όχι αυτό. Όχι το cover. Το ορίτζιναλ απο NTM ζήτησα αλλά ούτε αυτό δεν μου κάθεται.. 
πφφ
και μετά κατεβάζεις εικόνες σαν αυτή : 
ως προσωπικός παρήγορός σου

φακ

                              Χθες κοιμήθηκα με το λαπτοπ ανοιχτό και πάλι. Το κρεβάτι μου το πήρα διπλό από απωθημένο της παιδικοεφηβικοφοιτητικής εως τώρα παραμονής στο πατρικό. Και όλως περιέργως όλο κάτι έχω στο πλάι μου και κοιμόμαστε παρέα. Για υλικά μιλάμε φυσικά. 

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, κι ούτε ποτέ είχα τέτοια χούγια να κοιτάω ανούσιες κοκότες στην τηλεόραση ή συμβουλές μακιγιάζ και άλλα κοριτσίστικα, αλλά βλέπω τώρα μια περσόνα και το γιουτιουμπ τσάνελ της και θέλω να κλάψω όχι με την χαζογκομενίστικη έννοια αλλά με την άλλη. 

Γιατί θέλω τις φίλες μου. Γιατί μου λείπουν πάρα πολύ. Γιατί θέλω να πάρουμε το αμάξι, ένα αμάξι τέλος πάντων και να έχουμε ραδιόφωνο και να λέμε στο δρόμο μαλακίες και να κάνουμε μαλακίες και να πάμε για καφέ στον ήλιο με τα γυαλιά ηλίου μας, τα μαϊμού ή μη και την αρμονία της οικειότητας και της αγάπης μας και την σιωπή και το πείραγμα που με κανέναν δεν μπορώ να έχω στον ίδιο βαθμο με τον ίδιο τρόπο και τόνο (γιατί μιλάμε και για κάποια χρόνια προϋπηρεσίας)... και να τους πω οτι μεθαύριο έχω ραντεβού με έναν τύπο που γνώρισα και δεν μου αρέσει αλλά θα πάω γιατί δεν βαριέσαι, μπορεί να είναι κουλ τυπάκι και τελικά να πηγαίνουμε πότε πότε γι καμιά μπύρα και δεν είναι το ίδιο να το μοιράζομαι με την "οικογένεια" εδώ

και θέλω να σηκωθώ να πάρω το αεροπλάνο ΤΩΡΑ για Θεσσαλονίκη αλλά και για Αθήνα. 

ΓΑΜΩΤΟ!