Σαπουνόφουσκες στον Ήλιο

Χθες το ξημερώσαμε στο γνωστό μαγαζί.
Ήταν κλασσική διάθεση "να βγω; να μην βγω;"
..και καταλήγεις μουσκίδι στον ιδρώτα απ'το χορό. 

Το γνωστό μαγαζί είναι το μαγαζί που ξημερώναμε στα 20, στα 21, στα 22, άντε ίσως και στα 23 μας. Ήταν περίεργα. Είναι λες και το μαγαζί έμεινε εκεί χρονικά, μα στα μάτια σου τίποτα δεν φάνταζε το ίδιο. 
κι ύστερα αναρωτιόμουν, στην ηλικία μας ποιο να 'ναι το μαγαζί το καθώς πρέπει, το σωστό, το τσίλικο για τις ώρες αυτές; 

Υπάρχει; 

Μήπως απλά από ένα χρονικό σημείο και μετά όλοι συνεννοήθηκαν πως αυτή η διασκέδαση, αυτού του τύπου η έξοδος είναι για νεαρότερους και για τους γηραιότερους που ποτέ δεν θέλησαν να περάσουν στην επόμενη πίστα της ζωής; 

ο Ε. γύρισε μαστουρωμένος απ'τον τόπο του να επισκεφθεί το όμορφο ολοζώντανο κορίτσι του. Δεν ξέρω ποια μάγια πέσανε απάνω του, μα απ'την πιο δραστήρια μορφή του (μερικούς μήνες νωρίτερα), τον Μάρτιο που αποχωριστήκαμε, 
τον βρήκα πιο αργό και πιο δυσκίνητο από χελώνα. 

κι είπα μέσα μου : "κοίτα σε πόσες εκδοχές μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό του;!"

και που λες μας εξηγούσε πως οι Έλληνες είναι superficiels. Και στράβωσα πρώτα την μουτσούνα μου αντανακλαστικά με ένα "τι λέει ρε ο άνθρωπος;;" μέσα μου. Ύστερα όμως βρέθηκα σε ένα beach bar την επομένη, και ένα bar σκέτο το ίδιο βράδυ, κι είδα τον τρόπο που κινούμαστε ανάμεσα στο πλήθος, την παρεξηγημένη "καλοπέραση", την ματαιοδοξία, την δηθενιά του έβδομου ποτού και του παραγυμνασμένου τετρακεφάλου της παραλίας και λέω ίσως αυτό. 
Ίσως αυτό εννοεί...


~
κι οι συγκυρίες ταίριαξαν έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσω τις συνθήκες με τα αποτελέσματά μου πάνω σε μένα. Γιατί ΕΜΕΙΣ δημιουργούμε τις συνθήκες της ζωής μας ως ένα βαθμό. Και το πρότζεκτ το καλοκαίρι αυτό τιτλοδοτείται : real life

αγόρασα ένα κινητό με κλικ κλακ. από αυτά τα φθηνά που κανονικά η μπαταρία τους κρατάει μια βδομάδα, μα η δική μου η κακοφορτισμένη μάλλον θα κρατάει μια μέρα δύο το πολύ. Ναι καλέ έχει και κουμπιά. 2 χρόνια πριν σκέφτηκα να αγοράσω ένα τέτοιο κινητό. Για να ηρεμήσω κι από κείνη την αρρωστημένη καψούρα.
μα τότε κάποιος μου 'χε πει πως "δεν είναι λύση αυτή, είναι βλακεία." 
και ήταν δεν ήταν βλακεία εγώ το άκουσα το σχόλιο αυτό, όπως άκουγα τότε ό,τι λέγανε οι άλλοι. 
όπως επισκιαζόταν η γνώμη μου πάντα από μια άλλη -κυρίως από αυτούς που εκτιμούσα-

είμαι σε προσαρμοστικό στάδιο. 
πιο πολύ το χαίρομαι για τις διακοπές μας. τις διακοπές μου βασικά, ας μη χαρώ υπερβολικά προς το παρόν...

Η Κ. μου πρότεινε να πάμε στη Σκύρο. 
της είπα πάμε όπου θες αρκεί να ξημερώνουμε κοντά σε θάλασσα, να είναι οικονομικό, και να έχουμε σαπούνι να καθαριζόμαστε. 

την εμπιστεύομαι