Σαπουνόφουσκες στον Ήλιο

Κυριακή είναι η μέρα που βρίσκεις χρόνο να πάρεις μια ανάσα. 
Αλλά αναρωτιέμαι αν ένα εικοσιτετράωρο είναι αρκετό να χωρέσει το γέλιο, την ξεγνοιασιά, την τόσο σημαντική ξεκούραση, την αναδιοργάνωση το κλάμα, το ξέσπασμα, τους λυγμούς, τους κόμπους στην καρδιά και τις αμηχανίες μιας ολόκληρης βδομάδας. 

Μοιάζει να σημειώνονται όλα αυτά νοητά σε μια ατζέντα, που την ανοίγεις πότε πότε στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό και αυτή την μέρα την Κυριακή, έχεις χρόνο ίσως να διαβάσεις στ'αλήθεια "τι σου γίνεται".



Πότε ήταν Οκτώβρης είπαμε; 

πότε πέρασε αυτός ο καιρός; 

τι έκανα τόσες μέρες;

και κυρίως πότε ήταν η τελευταία φορά που αγκάλιασα ή με αγκάλιασε κάποιος;

έστω και και για εκείνη την ψεύτικη αγκαλιά 


πες μου...

πως αντέχεται η ζωή χωρίς χάδι, αγκαλιά κάποιου, χωρίς νοιάξιμο; 

χωρίς έναν άνθρωπο που θα σε ψάξει

θα σε ρωτήσει τι κάνεις

θα σου αφιερώσει ΧΡΟΝΟ

θα τον ψάξεις να του μιλήσεις χωρίς δισταγμό όταν κάποιος θα σου φερθεί σαν σκουπίδι.

θα είναι εκεί όταν κανείς δεν θα είναι ευχαριστημένος από εσένα,

όταν θα κρίνεσαι ανεπαρκής ή και ακατάλληλος για τη θέση.

θα σε ψάξει όταν θα σε δει να εκρηγνύεσαι σαν ηφαίστειο από την πίεση ή από τα νεύρα.

τα νεύρα με τους απ-άνθρωπους και αφελείς που κυκλοφορούν εκεί έξω.

που δεν μπορούν να διανοηθούν τον πόνο που μπορεί να φέρει ένα βλέμμα τους γεμάτο κακία και μίσος,

σε εκείνους που την μόνη αγκαλιά στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση είναι απλώνοντας τα ίδια τους τα 
χέρια γύρω από το σώμα τους.

δεν μπορούν να διανοηθούν τι ζημιά μπορεί να κάνει ένα κακεντρεχές τους σχόλιο,

γιατί είχαν την τύχη και ατυχία να περιβάλλονται πάντα από αγκαλιές. 

και η ενσυναίσθηση εκλείπει τόσο άσχημα...






ποια ήταν η ερώτηση είπαμε; 

Α !

Πότε ήταν Οκτώβρης. 

Οκτώβρης ήταν η τελευταία φορά που μοιράστηκα μια αληθινή αγκαλιά. 





Αν μπορώ να κλείσω με ένα θα λέγαμε happy ending... 
Αύριο τα μεσάνυχτα θα είναι η επόμενη.