ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει

χρονοποιός ας είναι η λέξη

γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

 

προσευχές και δάκρυα για το τέλος

   Η μέρα των Χριστουγέννων είναι η μέρα του χρόνου που αποδεικνύεις στον εαυτό σου πως μπορείς να σπαταλήσεις και να αχρηστέψεις και τις 24 ώρες της ημέρας. (Ίσως και λίγες παραπάνω)
Όλη μέρα αναζητώ απεγνωσμένα εφαλτήριο για να γράψω και τελικά ήρθε χάρη στα Διάφανα Κρίνα. Το γράμμα των Χριστουγέννων πιο πολύ ποθώ να ολοκληρώσω. Κάθε χρόνο, κάθε Χριστούγεννα ένα γράμμα. Για μας.

 Στο τηλέφωνο πριν μια βδομάδα σου μίλαγα για ένα επικοινωνιακό κενό.

 Χθες ήξερα ότι θα πάω σε ένα μέρος που παρότι θα είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, οικείες φυσιογνωμίες όλοι, θα αισθάνομαι τόση μα τόση μοναξιά. Σχεδόν παρείσακτη. Και όντως έτσι έγινε. Ξεκινώντας ανέβηκα στο φορτηγάκι (φορτηγάκι που μεταφέρει έπιπλα απ' ότι μου 'παν), στριμωγμένοι όπως ήμασταν, και κοιτούσα το θολό τζάμι. Το βλέμμα στραμμένο προς τον δρόμο που αφήναμε πίσω μας. Το φορτηγάκι άφηνε δηλαδή, γιατί δεν υπήρχε "μας" στην ουσία. Ακόμη κι αν τα ήξερα όλα αυτά -και επαληθεύτηκα- διάλεξα να πάω να συμμετάσχω κι εγώ στην μοιρασιά του "πνεύματος". Το ξέρω ότι αν έμενα στο σπίτι, οι τοίχοι θα με έτρωγαν και θα σκεφτόμουν την απουσία μου πιο πολύ απ' την μοναχική παρουσία μου.

Σήμερα για να με βοηθήσεις να καλύψω το κενό αυτό μου έκλεισες την σύνδεση, ενώ σου έκανα όσες γκριμάτσες δεν σου έχω κάνει σε έναν απ' τους χρόνους μας, για να σε παρακαλέσω να μην προτιμήσεις το bing bang theory από την χιλιοειδωμένη μάπα μου.


και εγώ δεν πιστεύω ούτε σε όνειρα, ούτε σε σημάδια, ούτε σε τίποτα
αλλά γαμώτο με τρώει το παράπονο που λείπεις εδώ και πολύ καιρό απ' τον νου μου όταν κοιμάμαι!



Κρυώνω. καληνύχτα.

δείγμα ανθρώπου

Είμαστε άραγε τόοοσο μαλάκες και κακοί και εγωιστές ώστε να διώχνουμε έναν άνθρωπο που μας ζητάει και έχει στ' αλήθεια ανάγκη την βοήθειά μας και την παρουσία μας;

Εκ μέρους μου,

ναι είμαστε.

για την παρτάρα μας.

Καλημέρα πραγματικότητα.

Να πονάς σιωπηλά
με την συνείδηση να καίγεται στην μέσα φωτιά
Να αντέχεις πολλά
είναι οι ωραίοι του Θεού όσους τρυπούν τα καρφιά



Δεν είναι όλα τα προβλήματα συζητήσιμα. Μερικά δεν γίνεται να είναι. Δεν πρέπει να είναι. Όσο περισσότερη σημασία τους αποδίδεις, τόσο ενδυναμώνονται. Σαν να ρίχνεις αλάτι στην πληγή.
Όχι. Δεν πρόκειται για άρνηση. -σε περίπτωση που σκέφτηκες κάτι τέτοιο-



Αναρωτιέμαι τελευταία...
πίστευα και πιστεύω έως και τώρα ότι μέσα σε όλα όσα εμφανίζονται στον δρόμο μας, κάθε πρόβλημα μικρό κι ασήμαντο ή πολύ μεγάλο, κάθε μεγάλη αλήθεια, ότι μαζί τους κουβαλούν πάντα και κάτι καλό. 
Το τελευταίο διάστημα μου είναι τόσο δύσκολο να εντοπίσω αυτό το μικρό καλό μέσα στην τόση σκατούρα που κλονίζεται η πίστη μου στην ιδέα αυτή.

   "Άγνωστε, φίλε, δικέ μου... εσύ, που μοιράζεσαι τώρα μαζί μου αυτό το σκοτάδι, μην ξεχάσεις, σαν βγεις έξω, να το κάνεις φως. Σκέψου... και θα δεις ότι θα μπορέσεις. Δε θ' ανταμώσουμε. Ψέμματα είναι πως στον κάτω κόσμο ξανανταμώνουν οι άνθρωποι. Κάτω κόσμος δεν υπάρχει. Υπάρχει πιο κάτω κόσμος από δω που κατεβάσανε τον επάνω κόσμο οι σκοτεινοί άνθρωποι; Έξω στην ζωή έχω μιαν αγαπημένη. Πόσα θα 'θελα να μάθαινε ότι δεν πρέπει να κάνει τίποτα, δεν πρέπει να θυσιάσει τίποτα, για να με σώσει. Γιατί εγώ πια σώθηκα. Έχω σωθεί απ' τη μέρα που μέτρησα την ζωή με τη θυσία της ζωής κι από κείνη τη μέρα είμαι ελεύθερος. Πρόλαβα τους δικαστές μου και τώρα γυρίζω με τη θανατική καταδίκη μου στην τσέπη και τίποτα δε με τρομάζει. Μια μόνο λύπη παίρνω μαζί μου, που δεν πρόφτασα να εκπληρώσω ένα παιδικό μου όνειρο, να γράψω ένα μικρό βιβλίο. Δεν πειράζει. Θα το γράψουν άλλοι. Αντίο φίλε. Χαιρετισμούς στον Ήλιο, αν τον ανταμώσεις. Σε φιλώ αδερφικά. ..."

Το κρασί των δειλών

Μενέλαος Λουντέμης

mon quotidien

   Όσο περνούν οι μέρες, η φετινή χρονιά ακούγεται όλο και πιο promissing και ενδιαφέρουσα. Ακολουθώ το σχέδιο "κάνεταπιοαγαπημένασουπράγματα".
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το τένις είναι το πιο όμορφο άθλημα που υπάρχει έως τώρα. Το πιο ευγενές και το πιο πωρωτικό ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την ρακέτα με όπλο και έναν αγώνα με μάχη. Δεν θα ξεχάσω μια προπόνηση την χρονιά που πέρασε. Χειμώνας, κάποιοι βαθμοί υπό το μηδέν, μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν ένιωθα τα άκρα μου. Κι όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω. Και άρχισαν να πέφτουν νιφάδες, και το σώμα αντιτίθονταν και έβγαζε ατμούς και ανέβαζε θερμοκρασία. Ρακέτα, φιλέ, μπαλάκι, γήπεδο. Ρεβέρ. Αγαπώ.

   En plus, είχα να ασχοληθώ με τα γαλλικά κοντά στα 6-7 χρόνια. Θα είναι ψέμα να πω ότι δεν μου έλειψαν. Ένα απ' τα πιο πρωτόγνωρα πράγματα είναι να παρακολουθώ μαθήματα γλώσσας στο κέντρο της πόλης. Σε παλαιό κτήριο με ξύλινα ψηλά παράθυρα, παγκάκια στο σαλονάκι -όπως αυτά που βλέπουμε στα όμορφα πάρκα- αντί για καναπέ ή καθίσματα αναμονής, με κουζινάκι στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι και μπορείς να φτιάξεις μόνος σου τον καφέ σου, το τσάι σου, να κεραστείς το μπισκοτάκι σου και να τα έχεις όλα αυτά μαζί σου κατά την διάρκεια του μαθήματος. Ο κόσμος είναι πολύ ξένος και απόμακρος. Όταν πρωτοπήγα για μάθημα σκεφτόμουν ότι οι κοπέλες που κάνουν γαλλικά είναι σνομπ και χαζές (εκτός από την Ε. βέβαια).

   Δεν είμαι σίγουρη αν η χημεία εντάσσεται στα αγαπημένα αυτής της χρονιάς αλλά θα φανεί στο χειροκρότημα πιστεύω. Σε κάποιους μήνες λογικά. Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσω.

   Τέλος, είναι εξίσου ή και αρκετά δυσκολότερο να βρίσκεσαι πίσω από την έδρα παρά μπροστά από αυτήν.

Α! Κι ένα ταξίδι. Το λιγότερο ένα ταξίδι. Επιτέλους ταξίδι.
παρόλα αυτά, δεν θα κρύψω ότι
Φοβάμαι την εφετινή άνοιξη. 
πολύ.


   Αύριο θα πάω σε μια φίλη να μου εμφανίσει κάποιες αγαπημένες φωτογραφίες. Αποφάσισα να είναι το όπλο μου για εκείνα τα βράδια. Για εκείνες τις άβολες, σιχαμερές ώρες που το μόνο που εύχεσαι είναι να σε πάρει ο ύπνος μια ώρα αρχύτερα να γλιτώσεις απ' τις άθλιες αυτές σκέψεις.

200 ευτυχισμένες αναμνήσεις, ελπίζω να είναι αρκετές.

optimisme

εκείνες οι καυτές οι νύχτες

Κομμάτια
Σηκώθηκες πάλι αργά, πρησμένα μάτια

Είναι από 'κείνες τις νύχτες που εμπλέκονται λόγια που σε κόβουνε στα δυό

Λόγια που σε καίνε σαν χολή 
κι όμως τα θυμάσαι το πρωί.
και το άλλο πρωί και το επόμενο...

Ένα από εκείνα τα βράδια που η κατανάλωση σε οινόπνευμα σε έχει κυριεύσει. 
Το μυαλό και το σώμα μουδιασμένο από την καλή καθαρή αλκοόλη.


λόγια που σε κόβουνε στα δυο 
λόγια που σε καίνε σαν χολή

πολλοί γνωστοί μόνο δυο φίλοι που 'ναι τώρα νεκροί.

Αυτό;
Αυτό είναι όλο;


"Δεν αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο να γνωρίσω τι ακριβώς είμαι. Η κύρια ενασχόληση στη ζωή, είναι να γίνεσαι κάποιος άλλος, που δεν ήσουν στην αρχή. Αν ήξερες πότε ξεκίνησες ένα βιβλίο, τι θα έλεγες στο τέλος; Νομίζεις πως θα είχες κουράγιο να το γράψεις; Ότι ισχύει για τη συγγραφή και μια σχέση, είναι αληθινό και για τη ζωή. Το παιχνίδι αξίζει όσο δε γνωρίζεις το τέλος του."


Το παιχνίδι αξίζει όσο δε γνωρίζεις το τέλος του.
ποιος ο λόγος τότε να το υποτιμάς τόσο;
γιατί; 
να παίξεις ντυμένος στο προστατευτικό σου περίβλημα.
προτιμάς να πληγώνεις ή να πληγώνεσαι;

κι η αγάπη;

κι όταν λες ότι πληγώνεσαι πιο πολύ απ' ότι πληγώνεις με τη στρατηγική σου και το επόμενο λεπτό ξαναζυγίσεις τη σκέψη σου, δεν σε τσιμπάει κάτι στο μέσα σου;

όλα σε καίνε πλέον. Λόγια, Οινόπνευμα, Δάκρυα
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει
γι' αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δεν με βλέπει
τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική! 
Και τι;


Γύρω στα 20,
σε λίγο κλείνω τα 22
και τίποτα δεν έχω ακόμα μάθει.
κι όμως το φορτίο μοιάζει ασήκωτο. Ίσως όχι το δικό μου, αλλά το δικό σου σίγουρα. Αλλά και το δικό σου είναι και δικό μου κατά κάποιον τρόπο 
γιατί σ' αγαπώ.
κι ίσως να μην καταλαβαίνω τίποτα. να μου λείπει σοφία, να μου λείπει ολόκληρη η αλήθεια.

μην αγγίζεις το για πάντα. Άσ' το.
δεν αλλάζει κάτι. Δεν το κάνει λιγότερο ειλικρινές. 
Ψεύτικοι είναι οι όρκοι.
κι όντως είναι κρίμα.

Άσε το συναίσθημα να λάμψει μια φορά. Χωρίς να μετανιώσεις. Άσ' το κι ας σου βγει και σε κακό.



c'est la vie, say the old men
it goes to show you never can tell

Μπορείς να περπατήσεις στον χώρο.

Περπάτα αργά, με βαριά, σταθερά βήματα.

Τα βήματα σου γίνονται όλο και πιο σίγουρα, όλο και πιο αργά, όλο και πιο βέβαια.

Πάρε τον χρόνο σου.

Μη βιάζεσαι.

Θέλω όσο πιο πολύ μπορείς να συγκεντρωθείς στο βήμα σου και με όλο σου το είναι να προχωράς αργά μπροστά.

Κάν'το, μην διαβάζεις μόνο αυτές τις λέξεις.




Τώρα βρες ένα σημείο στον χώρο, όπου θέλεις εσύ

ξάπλωσε σε στάση εμβρύου.



Άκου τη μουσική,

ξέχασε όλα τα υπόλοιπα και άδειασε το μυαλό σου.



Και τώρα πάνε όσο πιο πίσω μπορείς και προσπάθησε να θυμηθείς το πρώτο βλέμμα που αντίκρισες όταν ήρθες στον κόσμο αυτό.

Θυμήσου τα πρώτα μάτια που είδες. Φέρε στον νου σου αυτό το πρώτο βλέμμα που κοίταξες και σε κοίταξε.


...


Τώρα θυμήσου το πρώτο βλέμμα που σε έκανε να νιώσεις θυμό.


...


Τώρα το πρώτο βλέμμα που σε έκανε για πρώτη φορά να βιώσεις το πάθος.


...


Το πρώτο βλέμμα παρηγοριάς.


...


Και τώρα θυμήσου το πρώτο βλέμμα που σε εξουσίασε.

f(dx/dt) = u

χούγια. ιδιοτροπίες. συνήθειο. κόλλημα. αρρώστια.
βάφτισέ το όπως αγαπάς.


Υπάρχει μια εικόνα στο μυαλό μου που αναπαριστά αυτό ακριβώς που σκέφτομαι. 

Μπορεί όλοι να έχουμε τον ίδιο στόχο, αλλά δεν γίνεται να πάμε με τον ίδιο δρόμο. Ο καθένας έχει τον ρυθμό του και τον τρόπο του. Αυτό που για 'σένα μοιάζει απλό, για τον άλλον ίσως είναι ακατόρθωτο. Κι αυτό που στα μάτια σου μοιάζει κόλλημα, για τον άλλον είναι κάτι απαραίτητο. Αν στο συγκεκριμένο θέμα πιστεύεις ότι όλοι μπορούν να διαβούν από την διαδρομή Α, επειδή ΕΣΥ μπορείς, είσαι Λάθος. Και δεν είναι ούτε λιγότερο εύστροφοι, ούτε λιγότερο χαρισματικοί αυτοί που ακολουθούν την Β ή την Γ. 
Απλά Έτσι Είναι!

κι ίσως σου είναι δύσκολο να το χωνέψεις, όμως δύο σενάρια υπάρχουν.
Αν σ' ενδιαφέρει, θα πρέπει να το αποδεχτείς. Να το Σεβαστείς.
Αν δεν το αντέχεις, θα ζυγίσεις και θα δράσεις αντίστοιχα.
Ο καθένας έχει το χούι του.

ανασφαλής, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, αγχωτικός (ή αγχώδης; :s ), αυτό που σιχαίνομαι περισσότερο είναι να λειτουργώ υπό πίεση. 

κι αυτή είναι μια τέτοια περίοδος. 

Σιχαίνομαι την πίεση, πνίγομαι. Θέλω χώρο να αναπνέυσω, θέλω χώρο και χρόνο. 

everybody needs sometime on their own

λόγια και πρόσωπα σε στίβα, που έχουν φύγει μα μπερδεύονται συχνά στις υποθέσεις μου

Να μπορούσα ν' αλλάξω του κόσμου, τα "θα είμαι κοντά σου για πάντα" που ξεχνιούνται
να μπορούσανε μια και καλή, όσοι φεύγουν αυτά που 'χουν πει να θυμούνται


κι ό,τι μου 'χουν χαρίσει, το θεωρώ δικό μου για πάντα, όπως την στιγμή που μου το δώρισαν.
Κι η παράλογη εγωϊστική μου φύση, δεν μ' αφήνει να ηρεμώ.
κι είναι αρρώστια.
Γιατί να συμβαίνει αυτό; 
πολύς και ύποπτος αποπροσανατολισμός. Φοβάμαι.
Φοβάμαι πιο πολύ απ' ότι παραδέχομαι, πιο πολύ απ' ότι δείχνω, πιο πολύ απ' ότι εκφράζω
όχι πιο πολύ απ' ότι αγαπώ!!

ελπίζω



Υπάρχει ένα μέρος σ' αυτόν τον πλανήτη, που αυτόν τον συγκεκριμένο μήνα, κάθε χρόνο, μπορεί και μου χαρίζει εξιλέωση. Ξέρω ότι δεν φτάνουν οι 40 ώρες που διαθέτω φέτος, μα ελπίζω κάτι να ρουφήξω από εκείνο το οξυγόνο.
εξιλέωση.

πουτάνες σκέψεις
σπουδαίο πράγμα η λήθη μα νιώθω πως
χρειάζομαι εξιλέωση!

σου κρύβω την αλήθεια και αφήνω από τα στήθια μου να βγουν

παραμύθια για κείνους που αγαπούν

για νύχτες σκοτεινές.

το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι καρδιές τον ανθρώπων σκάνε σαν τα καρπούζια.
πιο ανοιχτές καρδιές, ποτέ άλλοτε.

"Εκείνη την περίοδο, εγώ και ο αδερφός μου, μαλώναμε σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας. Ήθελα να του σκίσω τις σημειώσεις, να πετάξω τα Λουκυ Λουκ του απ' το παράθυρο και να διαγράψω το παιχνίδι που έπαιζε στον υπολογιστή από την επιφάνεια εργασίας αλλά και από τον κάδο ανακύκλωσης.
Τολμώ να πω ότι έκανε την ζωή μου κόλαση. Τα νεύρα μου, με το που τον κοίταζα, πετάγονταν και τις φορές που διατηρούσα την ψυχραιμία μου απλά άλλαζα δωμάτιο με μιας. 
Παραλήρημα. 


Με είχε φέρει σε τέτοιο σημείο που ήθελα τόσο πολύ να του δώσω μια μπουνιά στα μούτρα και να μουδιάσει.


Μερικές μέρες μετά, σε κάποιο διάλειμμα, ενώ καθόμουν σε κάποιο παγκάκι μόνη μου και χάζευα, είδα να πλησιάζει μια γνωστή μου παρέα (τους ήξερα και τους συμπαθούσα πολύ, τα μισά μας καλοκαίρια τα περνούσαμε μαζί) και περνώντας πίσω απ' το παγκάκι μου, άκουσα αμιδρά το όνομά του. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, τεντώνοντας το αυτί μου συνειδητοποίησα ότι μιλούσαν άσχημα για την όντως σπαστική του συμπεριφορά.
Κι όμως, εκείνη την στιγμή δεν ανακουφίστηκα, ούτε ένιωσα δικαίωση για κάτι που μέχρι τώρα οι ωριμότεροι μου, μου έκαναν παρατηρήσεις αποδίδοντας μου (τις μισές έστω) ευθύνες.
Εκείνη τη στιγμή το μαρτύριο που βίωνα καθημερινά, 24 ώρες το 24ωρο, οι κατεστραμμένες μου ζωγραφιές και αφίσες, το λούτρινο μου που του κρεμόταν πλέον το κεφάλι απ' την βίαιη εκδίκηση του για το παιχνίδι που του διέγραψα, εξαφανίστηκαν απ' το μυαλό μου. 
Ένιωσα θιγμένη. Δεν είχαν το δικαίωμα. Γύρισα και τους αγριοκοίταξα. 
Αυτοί σταμάτησαν και προχώρησαν με σκυμμένα βλέμματα προς το γήπεδο.


Πέρασαν μέρες μέχρι να αποκατασταθεί η ηρεμία στο δωμάτιο. Στο μυαλό μου και στα νεύρα μου.
Αλλά δεν έχει σημασία."

Μου είχες ορκιστεί πως απ' το σπίτι μου μπροστά θα περάσει ένας δρόμος που θα μας πάει στην αγάπη με οποιοδήποτε μέσο.

   Οι άνθρωποι δεν περπατούν σχεδόν ποτέ με το κεφάλι ψηλά. Κάποιοι καμιά φορά περπατούν με το κεφάλι ψηλά, αλλά συνήθως είναι για να τονίσουν το "εγώ" τους. Η πλειοψηφία θα έλεγα, ύστερα από έρευνα που διεξήχθη σήμερα το απόγευμα στην συμπρωτεύουσα αυτής της εξωτικής χώρας, κοιτάει μόνο τις εικόνες του επιπέδου του. Δύσκολα θα βρεις κάποιον να κοιτάει τρισδιάστατα. 

Απ' την άλλη είναι και ο φόβος. Οι περισσότεροι θα έλεγα δεν αφήνονται στο βλέμμα τους, με τον φόβο ότι θα πέσουν πάνω σε κάποιον ή σε κάτι και θα "γελοιοποιηθούν", προτιμούν να χαρακτηριστούν μονοδιάστατοι, παρά χάχες (ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι).

Το Φθινόπωρο που μας πέρασε, καθόμουν στο ίδιο αυτό στενό, στο ίδιο παγκάκι. Τότε διάβαζα ένα βιβλίο που μιλούσε για τις περιπέτειες ενός 20χρονου παιδιού στις κακόφημες περιοχές της πόλης αυτής την εποχή του '60, ενώ παράλληλα μια πορεία με πολλά χημικά έφτανε στο τέλος της τρία - τέσσερα τετράγωνα παρακάτω. Σήμερα καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι που δεν μάθαμε να κοιτάμε τρισδιάστατα...

Ίσως τότε ξέραμε περισσότερα πράγματα. Καταλαβαίναμε περισσότερα πράγματα.

Πιστεύω πως θα ήθελα να έχω τον έλεγχο πάνω σε όλα γύρω μου. 

να έχω τον έλεγχο.

Κι όταν συνειδητοποιώ ότι είναι κάποια πράγματα που, όχι μόνο δεν υπακούν στους χειρισμούς μου, αλλά δεν γυρνάνε καν να με κοιτάξουν...

χιλιάδες ψέμματα, πλαστικά αστέρια

μου είπες για όλα αυτά που γυαλίζουν στο σκοτάδι

και στο σαλόνι σου μεταμορφώθηκες σε ψάρι
εσύ έφυγες, κι εγώ είχα μείνει εκεί 

μέχρι που έσπασε το χρώμα, κι ήρθε το πρωί

είναι ένα μεγάλο παιχνίδι που δεν τελειώνει, 

όχι απόψε

πιθανόν να βρέχει στα μάτια σου

που είναι;

Που Κοιτάς;

Που είσαι;

Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

Άρνηση.


Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ίσως παραβαίνουν τον αγαπημένο νόμο της σιωπής.
Αν δεν έχεις να πεις ΚΑΤΙ, λένε, (κι έχουν δίκιο), καλύτερα να μην μιλήσεις καθόλου.


Πότε πρέπει να σιωπήσεις; και πότε να μιλήσεις;
Αυτές οι ισορροπίες δεν κρατιούνται εύκολα...


Οι κόμποι στο λαιμό, το χειρότερό μου.


Είχα καιρό να κλάψω με αναφιλητά και σπασμούς. Είναι απίθανα υπέροχο σε αυτές τις καταστάσεις να έρχεται κάποιος και να σου λέει "κλάψε! κλάψε πουλάκι μου!" Και το απρόσμενο.
Μετά σκέφτηκα ότι αν κάποιος σε δει να κλαις, και σου πει αυτό, 
αγγίζει την ανάγκη σου. Σε νιώθει. Ακόμα κι αν δεν έχει ιδέα γιατί έχεις φτάσει στο σημείο αυτό.
Ενώ το "δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, έλα σε παρακαλώ..." πόσο πιο ψυχρό ακούγεται...
Ο καθένας θα έλεγε τα ίδια.


Και εσύ που έκλαψες μαζί μου, ήταν σαν να μου 'λεγες "Σ' αγαπώ!".


Είναι άσχημο να σε αδικούν. Άλλες φορές φτάνει να χαρακτηριστεί κακό. Ηθελημένα ή ακούσια.
Ναι. Η αξιοπρέπεια θα πρέπει να είναι πάνω απ' όλα στις περιπτώσεις αυτές. 
Αλλά είμαστε και εγώ και εσύ άνθρωποι. 
Δικαιούμαστε τον πόνο και το δάκρυ. Το ξέσπασμα.


Κάποια πράγματα είναι παροδικά και ασήμαντα και άλλα μένουν χαραγμένα μέχρι.. ο καιρός θα δείξει πόσο.


"Some old wounds never truly heal, and bleed again, at the slightest word."

Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

προχωράω μες το σκοτάδι μου ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό

τον παλιό μου εαυτό, 

Ήρθε η ώρα να πηγαίνω.

γι' αυτό.

Μου αρέσει η λέξη συμμορία. Μου αρέσουν οι συμμορίες γενικά. 

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μέλος σε μια συμμορία. Μια συμμορία υπέρμαχο του καλού. Εγώ και η Φ. προσπαθούσαμε να εξιχνιάσουμε μυστήρια. Θυμάμαι ειδικά μια συγκεκριμένη περίοδο κάπου μεταξύ έκτης δημοτικού και δευτέρας Γυμνασίου να έχω εκστασιαστεί. Να διαβάζω 4 1/2 φίλοι (εδώ κάπου θα ήθελα να ξέρω να χρησιμοποιώ σωστά ετικέτες - ελπίζω να τα έχω καταφέρει) και να προσπαθούμε να βρούμε ποιος έκλεψε τον παπαγάλο της συμμαθήτριας μου κάνοντας βόλτες με τα ποδήλατα γύρω από τον "τόπο του εγκλήματος".

Πάντα ήθελα να έχουμε ένα στέκι. Όταν πρωτοέμαθα τι σημαίνει η λέξη "στέκι" ήταν από ένα Μίκυ Μάους. Με το που το τελείωσα ήθελα να βρούμε με τη συμμορία μου μια εγκατελειμμένη παράγκα ή μια σοφίτα ή ένα υπόγειο και να διαμορφώσουμε το στέκι μας. Εκεί θα σχεδιάζονταν όλες οι επιχειρήσεις μας και θα μελετούσαμε τα μυστηριώδη και ύποπτα γεγονότα που θα συνέβαιναν στην γειτονιά μας.

Επίσης να συμπληρώσω ότι ήταν περίοδος που έβλεπα με πάθος και συγκίνηση τις λεγόμενες κατά τα αδέρφια μου Angel's movies.

και αυτή:

 You know, I really thought it was that can't-eat, can't-sleep, reach-for-the-stars, over- the-fence, World Series kind of stuff

η ατάκα μου φαινόταν Ποοοοολύ ψαγμένη!

   

Ας το παραδεχτούμε. Είμαι άθλια στο να δίνω συμβουλές.

κι αν όχι άθλια, επιεικώς χάλια. 

Ή μάλλον όχι συμβουλές...

είμαι χάλια στο να μεταμορφώνω σε κάτι όμορφο τη διάθεση του άλλου με τα λόγια μου.

Σήμερα ένας κυριούλης στη γειτονιά μου, που πάντα βγάζει τον κοκεράκο φίλο του βόλτα, ήταν μόνος του και με παραξένεψε και έτσι τον ρώτησα "πως και μόνος σήμερα;"

"Δυστυχώς ο Brown-άκος μας άφησε εδώ και κάποιο καιρό.."

και μη ξέροντας τι να πω (ενώ σκεφτόμουν πόσο ηλίθιο θα ήταν να έλεγα ψυχρά-άκαιρα συλλυπητήρια) είπα με ύφος στεναχωρημένης έκπληξης "...μια χαρά".

Πόσο τραγικό;

αναλογίσου

Όμως σήμερα σκέφτομαι κάποιο άλλο πρόσωπο. 

της απευθύνω λίγες σκέψεις κι ας μην τις διαβάσει ποτέ. Δεν αξίζουν τον χρόνο της εξάλλου (και δεν υπάρχει καμία δόση ειρωνίας σ' αυτή τη φράση. Αλήθεια δεν αξίζουν):

Ελπίζω να περάσει γρήγορα αυτός ο καιρός, ο χρόνος να τρέξει και να γιατρέψει.

Να καλύψει τον πόνο κι αυτό να μοιάζει μακρινό. 

Και εσύ να είσαι νικήτρια. Εσύ κι αυτοί που αγαπάς. Και σ' αγαπούν.

Να μην υποφέρεις πιο πολύ απ' αυτό ποτέ ξανά.

Και αυτές οι σκέψεις που σε βασανίζουν να χαθούν. 

Δυναμική όπως είσαι πάντα.

Είναι ηλίθιο να γράψω εδώ 7 γράμματα μαζεμένα. Αυτά μένουν δυστυχώς. και το ξέρω.

Κουτσουμούρα, 

POWER ρε γαμώτο!

αισθήσεις

φράουλες. 
ο ήχος. ο ήχος που κάνουν τα δόντια μου όταν συναντούν τα σπόρια της φράουλας.

λεύκες.
 η πλατεία μπροστά στην σχολή γεμάτη με χνούδια λεύκας. άλλα αιωρούνται και άλλα κατακάθονται στα πλακάκια. 

περπατάω πάνω στα χνούδια. κάτι μεταξύ χρατς και κρακ. ήχος τόσο απολαυστικός όσο ο προηγούμενος.

κρασί.
παλαιωμένο ή μη. λευκό κόκκινο ή ροζέ. ποπ, ο φελλός. και ακολουθεί το καλύτερο. 
το κρασί κυλάει και η διαδρομή του από τα χείλια του μπουκαλιού ως το ποτήρι αφήνει μια υπέροχη μελωδία στ' αυτιά μου. καιρό ήθελα να γράψω για αυτήν.

μαστιχιά. πετούνιες. τριαντάφυλλα. αλόη. γαρύφαλλα. βασιλικός. νυχτολούλουδο.
 μια συμφωνία μαγική. μια συναυλία μυρωδιάς μερικά μέτρα απ' το δωμάτιο μου.

επόμενες στάσεις:

κιθάρα.

χορδές. μπαρέ. νότες.

πρέπει να ξεφορτωθεί την διαφάνεια στην οποία είναι φυλακισμένη ένα χρόνο τώρα. Να κουρδιστεί και να πάρει την θέση της στις μέρες μου. για τις νύχτες που προσμένει όπως και εγώ.

ποδήλατο.

φούσκωμα τα λάστιχα. πετάλι. πετάλι. πετάλι ξανά. μέχρι την παραλία.

μέχρι να δύσει ο ήλιος.

τα κουνούπια να προσελκύονται απ' το ιδρωμένο δέρμα.

και οι ρόδες με την αλυσίδα να γουργουρίζουν.

να γουργουρίζουν όπως κατηφορίζω.

ω γλυκυ μου εαρ

καληνύχτα

Vive le printemps !

Ομολογώ!

ερωτεύομαι.

Την Παρασκευή πηγαίνοντας στο μάθημα αμπελουργίας απόλαυσα κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής. (Γράπωσα με το βλέμμα μου και ένα καινούργιο μαγαζάκι για εξερεύνηση) Τρελαίνομαι στον ενθουσιασμό που το πρόγραμμα μου περιλαμβάνει 2 ώρες έξω από την βαβούρα της πόλης!

Και τα μπουμπούκια! Μπουμπούκια σ' όλα τα κλαδιά! Πράσινα από εκείνο το ζουζουνί ξεπετάγονται συνέχεια πάνω στα ξερά θαρρείς κλαδιά και μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Οι αμυγδαλιές έχουν φουντώσει και μαζί τους και η χαρά μου. ροζ και πράσινες φουντίτσες.

Είθε η άνοιξη να 'ναι πάντα τόσο καρπερή και ηλιόλουστη όσο ήταν την εβδομάδα αυτή που πέρασε μόλις.

Να μπαίνεις στο μαγαζί για το λάιβ του Ζακ και να μην έχει χώρο να σταθείς. Να έχεις ευκαιρία για ένα μόνο τραγούδι και αυτό να είναι τελικά το πιο πωρωτικό σου! Να τραγουδάς δυνατά τους τρελούς του στίχους και ενώ οι υπόλοιποι απλά χαζεύουν και κοιτάζουν, εσύ να αφήνεσαι κάπου ανάμεσα στις χορδές, τους στίχους και την χροιά της φωνής του. Πόσα κιλά τελειότητας;

Από σήμερα επίσης έχουμε 2 καινούργια παπαγαλάκια στην οικογένεια και έτσι όπως τα παρατηρούσα συνειδητοποίησα γελώντας ότι έχουν το χρώμα του παγωτού τσιχλόφουσκας που παίρναμε πάντα στην Αμμουλιανή από μωρά. γαλάζιο με κίτρινο.

Παράλληλα με την ανοιξιάτικη πώρωση προσμένω το καλοκαίρι. Σκέφτομαι τις βραδινές συναντήσεις σε τέτοια και άλλα μπαλκόνια με μπολ φρουτοσαλάτας ή σαλάτας, λευκά κρασιά και συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων περιτριγυρισμένη από τον πράσινο φράχτη που θα σχηματίζουν τα φυτά μας.

Το ποτάμι πλυμμήρισε ένα δρόμο

πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο

που 'χε στα χέρια του ένα κίτρινο δέμα

με δυό τουλίπες μια καρδιά και ένα Ψέμα

και έβρεχε μικρές πυγολαμπίδες

για να διαβάζεις μέρα νύχτα τις σελίδες

που 'χες κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα

Δικός σου για πάντα!

Πι Ες : Δεν έχω χάσει το λάιβ, παρότι το έχω χάσει. Παίζει πάλι την αυτή τη βδομάδα! ;)

Γράφω με το χρώμα των μπουμπουκιών!

όπως τα δάκρυα στη βροχή

(Αισθάνομαι πολύ την ανάγκη να γράψω τελευταία. Σήμερα τελείωσα ένα βιβλίο που διάβαζα και ενώ καμαρώνω για την γνώση που πιστεύω οτι κατέκτησα στενοχωριέμαι που δεν έχω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου το επόμενο. Θα προτιμούσα να αυξήσω τις ώρες ανάμεσα στις μυρωδάτες σελίδες και να μειώσω τις δαχτυλιές μου στο λαπτοπ και αυτή η ανάγκη θεριεύει όσο περνούν οι μέρες.)

"Μ' έχεις ξανασυναντήσει κάπου στο παρελθόν;"
Δεν έχει σημασία. Αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι που βρίσκεται τώρα ο καθένας απο μας. Έχουμε τη συνήθεια να μετράμε το χρόνο όπως μετράμε την απόσταση μεταξύ Μόσχας και Βλαδιβοστόκ. Δεν είναι όμως αυτό.

Ο χρόνος δεν κινείται, ούτε και σταματάει.
Ο χρόνος αλλάζει.

Εμείς καταλαμβάνουμε ένα σημείο σε αυτή τη συνεχή αλλαγή.
Η ιδέα ότι ο χρόνος περνάει έχει σημασία αν θέλουμε να ξέρουμε τι ώρα θα φεύγει το τρένο, πέρα απ' αυτό όμως δεν έχει και μεγάλη χρησιμότητα.
Ούτε καν για να μαγειρέψουμε. Κάθε φορά που φτιάχνουμε ένα φαγητό είναι διαφορετικό...


...Μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε την αγάπη να μείνει στάσιμη στο χρόνο αλλά θα κάνουμε τη ζωή μας κόλαση.
Όχι, δεν είμαι παντρεμένος σχεδόν τριάντα χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, είναι ψέμα: ούτε εκείνη ούτε εγώ είμαστε ίδιοι, γι' αυτό και παραμένει η σχέση μας πιο ζωντανή από ποτέ.
Δεν περιμένω από αυτή να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφερόταν όταν γνωριστήκαμε. Ούτε εκείνη θέλει να είμαι ίδιος με τον άντρα που ήμουν όταν τη γνώρισα.
Η αγάπη είναι πέρα απ' το χρόνο.

Ή μάλλον η αγάπη είναι ο χώρος σε ένα και μοναδικό σημείο, που πάντα μεταμορφώνεται.

Η αρχή μου ζητιάνα, στέρφα γη που διψά, η αλήθεια πικρή, μένει ό,τι αξίζει

κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Κάθε μέρα είναι μια διεκδίκηση. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που καλείσαι να πάρεις μέρος, ή ακόμα πιο σωστά να σηκωθείς αιφνίδια και να ορμίξεις στο ρινκ.

Είναι η στιγμή αυτή που θέλεις απεγνωσμένα την πιο σωστή κίνηση, την κατάλληλη στιγμή για να παραμείνεις όρθιος και να συνεχίσεις. Όμως η στιγμή αυτή κάθε φορά συνοδεύεται από τέτοιο πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων που υπό την επήρεια αυτών τελικά κάνεις την πιο γελοία κίνηση που θα μπορούσες.

κι εκεί γκρεμίζεσαι.

Είναι η στιγμή που θέλεις κάτι τόσο πολύ που σκέφτεσαι οτι με τέτοια θέληση μπορείς να υπερβείς δυνάμεις (όχι μόνο τις δικές σου αλλά και άλλες μεγαλύτερες).
Το μόνο που συμβαίνει τελικά είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν γίνεται να πετάξεις.



Σ' αυτή τη στιγμή έχω εγκλωβιστεί.
κι αν όλα τα υπόλοιπα δείχνουν περίφιμα,
τίποτα δεν έχει την ίδια ένταση, την ίδια γεύση.

Όλα τα χρώματα μοιάζουν στα μάτια μου θαμπά.

Προσεύχομαι για ένα ατόφιο ουράνιο τόξο.
Διαρκείας παρακαλώ.

κι όμως έχω πετάξει ανάμεσα στ' αστέρια

Τα αξέχαστα.

Ήμουν 12 χρονών περίπου όταν για πρώτη φορά πέταξα με αεροπλάνο.
ο προορισμός ήταν το Παρίσι.

υπάρχει μια σκηνή σε ταινία και είναι αυτή:

και παρόλη την υπερβολή που φαίνεται να κρύβει

είναι τόσο αληθινό αυτό.

κι ύστερα,

έχοντας δει όλες τις ταινίες του Walt, περπάτησα στη χώρα της μαγείας και του παραμυθιού

και θαμπώθηκα από κάθε μικρή γωνιά αυτού του τόπου.

Αν υπάρχει η Χώρα του Ποτέ, αυτή για μένα είναι αυτή εδώ:

κι όμως, έχω πετάξει ανάμεσα στα αστέρια...

εκεί.

κι έγινε όνειρο και όρκος αν ποτέ κάνω δικά μου παιδιά να τους χαρίσω αυτό το ταξίδι.
στην ίδια ηλικία.

when you wish upon a star
makes no difference who you are
anything your heart desires will come to you

if your heart is in your dreams
no request is too extreme
when you wish upon a star
as dreamers do

~