όπως τα δάκρυα στη βροχή

(Αισθάνομαι πολύ την ανάγκη να γράψω τελευταία. Σήμερα τελείωσα ένα βιβλίο που διάβαζα και ενώ καμαρώνω για την γνώση που πιστεύω οτι κατέκτησα στενοχωριέμαι που δεν έχω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου το επόμενο. Θα προτιμούσα να αυξήσω τις ώρες ανάμεσα στις μυρωδάτες σελίδες και να μειώσω τις δαχτυλιές μου στο λαπτοπ και αυτή η ανάγκη θεριεύει όσο περνούν οι μέρες.)

"Μ' έχεις ξανασυναντήσει κάπου στο παρελθόν;"
Δεν έχει σημασία. Αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι που βρίσκεται τώρα ο καθένας απο μας. Έχουμε τη συνήθεια να μετράμε το χρόνο όπως μετράμε την απόσταση μεταξύ Μόσχας και Βλαδιβοστόκ. Δεν είναι όμως αυτό.

Ο χρόνος δεν κινείται, ούτε και σταματάει.
Ο χρόνος αλλάζει.

Εμείς καταλαμβάνουμε ένα σημείο σε αυτή τη συνεχή αλλαγή.
Η ιδέα ότι ο χρόνος περνάει έχει σημασία αν θέλουμε να ξέρουμε τι ώρα θα φεύγει το τρένο, πέρα απ' αυτό όμως δεν έχει και μεγάλη χρησιμότητα.
Ούτε καν για να μαγειρέψουμε. Κάθε φορά που φτιάχνουμε ένα φαγητό είναι διαφορετικό...


...Μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε την αγάπη να μείνει στάσιμη στο χρόνο αλλά θα κάνουμε τη ζωή μας κόλαση.
Όχι, δεν είμαι παντρεμένος σχεδόν τριάντα χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, είναι ψέμα: ούτε εκείνη ούτε εγώ είμαστε ίδιοι, γι' αυτό και παραμένει η σχέση μας πιο ζωντανή από ποτέ.
Δεν περιμένω από αυτή να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφερόταν όταν γνωριστήκαμε. Ούτε εκείνη θέλει να είμαι ίδιος με τον άντρα που ήμουν όταν τη γνώρισα.
Η αγάπη είναι πέρα απ' το χρόνο.

Ή μάλλον η αγάπη είναι ο χώρος σε ένα και μοναδικό σημείο, που πάντα μεταμορφώνεται.