κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Κάθε μέρα είναι μια διεκδίκηση. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που καλείσαι να πάρεις μέρος, ή ακόμα πιο σωστά να σηκωθείς αιφνίδια και να ορμίξεις στο ρινκ.
Είναι η στιγμή αυτή που θέλεις απεγνωσμένα την πιο σωστή κίνηση, την κατάλληλη στιγμή για να παραμείνεις όρθιος και να συνεχίσεις. Όμως η στιγμή αυτή κάθε φορά συνοδεύεται από τέτοιο πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων που υπό την επήρεια αυτών τελικά κάνεις την πιο γελοία κίνηση που θα μπορούσες.
κι εκεί γκρεμίζεσαι.
Είναι η στιγμή που θέλεις κάτι τόσο πολύ που σκέφτεσαι οτι με τέτοια θέληση μπορείς να υπερβείς δυνάμεις (όχι μόνο τις δικές σου αλλά και άλλες μεγαλύτερες).
Το μόνο που συμβαίνει τελικά είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν γίνεται να πετάξεις.
Σ' αυτή τη στιγμή έχω εγκλωβιστεί.
κι αν όλα τα υπόλοιπα δείχνουν περίφιμα,
τίποτα δεν έχει την ίδια ένταση, την ίδια γεύση.
Όλα τα χρώματα μοιάζουν στα μάτια μου θαμπά.
Προσεύχομαι για ένα ατόφιο ουράνιο τόξο.
Διαρκείας παρακαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου