Μου είχες ορκιστεί πως απ' το σπίτι μου μπροστά θα περάσει ένας δρόμος που θα μας πάει στην αγάπη με οποιοδήποτε μέσο.

   Οι άνθρωποι δεν περπατούν σχεδόν ποτέ με το κεφάλι ψηλά. Κάποιοι καμιά φορά περπατούν με το κεφάλι ψηλά, αλλά συνήθως είναι για να τονίσουν το "εγώ" τους. Η πλειοψηφία θα έλεγα, ύστερα από έρευνα που διεξήχθη σήμερα το απόγευμα στην συμπρωτεύουσα αυτής της εξωτικής χώρας, κοιτάει μόνο τις εικόνες του επιπέδου του. Δύσκολα θα βρεις κάποιον να κοιτάει τρισδιάστατα. 

Απ' την άλλη είναι και ο φόβος. Οι περισσότεροι θα έλεγα δεν αφήνονται στο βλέμμα τους, με τον φόβο ότι θα πέσουν πάνω σε κάποιον ή σε κάτι και θα "γελοιοποιηθούν", προτιμούν να χαρακτηριστούν μονοδιάστατοι, παρά χάχες (ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι).

Το Φθινόπωρο που μας πέρασε, καθόμουν στο ίδιο αυτό στενό, στο ίδιο παγκάκι. Τότε διάβαζα ένα βιβλίο που μιλούσε για τις περιπέτειες ενός 20χρονου παιδιού στις κακόφημες περιοχές της πόλης αυτής την εποχή του '60, ενώ παράλληλα μια πορεία με πολλά χημικά έφτανε στο τέλος της τρία - τέσσερα τετράγωνα παρακάτω. Σήμερα καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι που δεν μάθαμε να κοιτάμε τρισδιάστατα...

Ίσως τότε ξέραμε περισσότερα πράγματα. Καταλαβαίναμε περισσότερα πράγματα.

Πιστεύω πως θα ήθελα να έχω τον έλεγχο πάνω σε όλα γύρω μου. 

να έχω τον έλεγχο.

Κι όταν συνειδητοποιώ ότι είναι κάποια πράγματα που, όχι μόνο δεν υπακούν στους χειρισμούς μου, αλλά δεν γυρνάνε καν να με κοιτάξουν...

χιλιάδες ψέμματα, πλαστικά αστέρια

μου είπες για όλα αυτά που γυαλίζουν στο σκοτάδι

και στο σαλόνι σου μεταμορφώθηκες σε ψάρι
εσύ έφυγες, κι εγώ είχα μείνει εκεί 

μέχρι που έσπασε το χρώμα, κι ήρθε το πρωί

είναι ένα μεγάλο παιχνίδι που δεν τελειώνει, 

όχι απόψε

πιθανόν να βρέχει στα μάτια σου

που είναι;

Που Κοιτάς;

Που είσαι;