Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

Άρνηση.


Αυτές είναι μερικές σκέψεις που ίσως παραβαίνουν τον αγαπημένο νόμο της σιωπής.
Αν δεν έχεις να πεις ΚΑΤΙ, λένε, (κι έχουν δίκιο), καλύτερα να μην μιλήσεις καθόλου.


Πότε πρέπει να σιωπήσεις; και πότε να μιλήσεις;
Αυτές οι ισορροπίες δεν κρατιούνται εύκολα...


Οι κόμποι στο λαιμό, το χειρότερό μου.


Είχα καιρό να κλάψω με αναφιλητά και σπασμούς. Είναι απίθανα υπέροχο σε αυτές τις καταστάσεις να έρχεται κάποιος και να σου λέει "κλάψε! κλάψε πουλάκι μου!" Και το απρόσμενο.
Μετά σκέφτηκα ότι αν κάποιος σε δει να κλαις, και σου πει αυτό, 
αγγίζει την ανάγκη σου. Σε νιώθει. Ακόμα κι αν δεν έχει ιδέα γιατί έχεις φτάσει στο σημείο αυτό.
Ενώ το "δεν θέλω να σε βλέπω να κλαις, έλα σε παρακαλώ..." πόσο πιο ψυχρό ακούγεται...
Ο καθένας θα έλεγε τα ίδια.


Και εσύ που έκλαψες μαζί μου, ήταν σαν να μου 'λεγες "Σ' αγαπώ!".


Είναι άσχημο να σε αδικούν. Άλλες φορές φτάνει να χαρακτηριστεί κακό. Ηθελημένα ή ακούσια.
Ναι. Η αξιοπρέπεια θα πρέπει να είναι πάνω απ' όλα στις περιπτώσεις αυτές. 
Αλλά είμαστε και εγώ και εσύ άνθρωποι. 
Δικαιούμαστε τον πόνο και το δάκρυ. Το ξέσπασμα.


Κάποια πράγματα είναι παροδικά και ασήμαντα και άλλα μένουν χαραγμένα μέχρι.. ο καιρός θα δείξει πόσο.


"Some old wounds never truly heal, and bleed again, at the slightest word."

Λένε ότι άμα το πιστέψεις, κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί

κάτι νύχτες σαν αυτή με το βλέμμα καρφωμένο

προχωράω μες το σκοτάδι μου ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό

τον παλιό μου εαυτό, 

Ήρθε η ώρα να πηγαίνω.