mon quotidien

   Όσο περνούν οι μέρες, η φετινή χρονιά ακούγεται όλο και πιο promissing και ενδιαφέρουσα. Ακολουθώ το σχέδιο "κάνεταπιοαγαπημένασουπράγματα".
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι το τένις είναι το πιο όμορφο άθλημα που υπάρχει έως τώρα. Το πιο ευγενές και το πιο πωρωτικό ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να παρομοιάσω την ρακέτα με όπλο και έναν αγώνα με μάχη. Δεν θα ξεχάσω μια προπόνηση την χρονιά που πέρασε. Χειμώνας, κάποιοι βαθμοί υπό το μηδέν, μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν ένιωθα τα άκρα μου. Κι όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω. Και άρχισαν να πέφτουν νιφάδες, και το σώμα αντιτίθονταν και έβγαζε ατμούς και ανέβαζε θερμοκρασία. Ρακέτα, φιλέ, μπαλάκι, γήπεδο. Ρεβέρ. Αγαπώ.

   En plus, είχα να ασχοληθώ με τα γαλλικά κοντά στα 6-7 χρόνια. Θα είναι ψέμα να πω ότι δεν μου έλειψαν. Ένα απ' τα πιο πρωτόγνωρα πράγματα είναι να παρακολουθώ μαθήματα γλώσσας στο κέντρο της πόλης. Σε παλαιό κτήριο με ξύλινα ψηλά παράθυρα, παγκάκια στο σαλονάκι -όπως αυτά που βλέπουμε στα όμορφα πάρκα- αντί για καναπέ ή καθίσματα αναμονής, με κουζινάκι στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι και μπορείς να φτιάξεις μόνος σου τον καφέ σου, το τσάι σου, να κεραστείς το μπισκοτάκι σου και να τα έχεις όλα αυτά μαζί σου κατά την διάρκεια του μαθήματος. Ο κόσμος είναι πολύ ξένος και απόμακρος. Όταν πρωτοπήγα για μάθημα σκεφτόμουν ότι οι κοπέλες που κάνουν γαλλικά είναι σνομπ και χαζές (εκτός από την Ε. βέβαια).

   Δεν είμαι σίγουρη αν η χημεία εντάσσεται στα αγαπημένα αυτής της χρονιάς αλλά θα φανεί στο χειροκρότημα πιστεύω. Σε κάποιους μήνες λογικά. Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσω.

   Τέλος, είναι εξίσου ή και αρκετά δυσκολότερο να βρίσκεσαι πίσω από την έδρα παρά μπροστά από αυτήν.

Α! Κι ένα ταξίδι. Το λιγότερο ένα ταξίδι. Επιτέλους ταξίδι.
παρόλα αυτά, δεν θα κρύψω ότι
Φοβάμαι την εφετινή άνοιξη. 
πολύ.


   Αύριο θα πάω σε μια φίλη να μου εμφανίσει κάποιες αγαπημένες φωτογραφίες. Αποφάσισα να είναι το όπλο μου για εκείνα τα βράδια. Για εκείνες τις άβολες, σιχαμερές ώρες που το μόνο που εύχεσαι είναι να σε πάρει ο ύπνος μια ώρα αρχύτερα να γλιτώσεις απ' τις άθλιες αυτές σκέψεις.

200 ευτυχισμένες αναμνήσεις, ελπίζω να είναι αρκετές.