Η μέρα των Χριστουγέννων είναι η μέρα του χρόνου που αποδεικνύεις στον εαυτό σου πως μπορείς να σπαταλήσεις και να αχρηστέψεις και τις 24 ώρες της ημέρας. (Ίσως και λίγες παραπάνω)
Όλη μέρα αναζητώ απεγνωσμένα εφαλτήριο για να γράψω και τελικά ήρθε χάρη στα Διάφανα Κρίνα. Το γράμμα των Χριστουγέννων πιο πολύ ποθώ να ολοκληρώσω. Κάθε χρόνο, κάθε Χριστούγεννα ένα γράμμα. Για μας.
Στο τηλέφωνο πριν μια βδομάδα σου μίλαγα για ένα επικοινωνιακό κενό.
Χθες ήξερα ότι θα πάω σε ένα μέρος που παρότι θα είμαι ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, οικείες φυσιογνωμίες όλοι, θα αισθάνομαι τόση μα τόση μοναξιά. Σχεδόν παρείσακτη. Και όντως έτσι έγινε. Ξεκινώντας ανέβηκα στο φορτηγάκι (φορτηγάκι που μεταφέρει έπιπλα απ' ότι μου 'παν), στριμωγμένοι όπως ήμασταν, και κοιτούσα το θολό τζάμι. Το βλέμμα στραμμένο προς τον δρόμο που αφήναμε πίσω μας. Το φορτηγάκι άφηνε δηλαδή, γιατί δεν υπήρχε "μας" στην ουσία. Ακόμη κι αν τα ήξερα όλα αυτά -και επαληθεύτηκα- διάλεξα να πάω να συμμετάσχω κι εγώ στην μοιρασιά του "πνεύματος". Το ξέρω ότι αν έμενα στο σπίτι, οι τοίχοι θα με έτρωγαν και θα σκεφτόμουν την απουσία μου πιο πολύ απ' την μοναχική παρουσία μου.
Σήμερα για να με βοηθήσεις να καλύψω το κενό αυτό μου έκλεισες την σύνδεση, ενώ σου έκανα όσες γκριμάτσες δεν σου έχω κάνει σε έναν απ' τους χρόνους μας, για να σε παρακαλέσω να μην προτιμήσεις το bing bang theory από την χιλιοειδωμένη μάπα μου.
και εγώ δεν πιστεύω ούτε σε όνειρα, ούτε σε σημάδια, ούτε σε τίποτα
αλλά γαμώτο με τρώει το παράπονο που λείπεις εδώ και πολύ καιρό απ' τον νου μου όταν κοιμάμαι!
Κρυώνω. καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου