Γεμίζεις και Συ

όταν είναι χαρούμενοι και ευτυχείς οι άνθρωποι που αγαπάς, γεμίζεις και εσύ ταυτόχρονα!






Καλά Χριστούγεννα

ΟΡΣΕ!

Όχι δε σου το συγχωρώ
Είσαι κυριολεκτικά μια Σιχαμένη Αγάπη.

Δες πόσο κόσμο απογοητεύεις γύρω σου!!
ΔΕΣ!


Έτσι ειναι.
Δέξου το.
Είσαι ένα εγωπαθές άνιωθο αδιάφορο αναίσθητο εγωπαθές αχάριστο και πάλι εγωπαθές τέρας.

Με όλους έτσι είσαι.




Ακόμα και οι λίγοι που σε υπομένουν στο τέλος τους διώχνεις μόνη σου.
Ναι! υπόσχεσε και μετά ξεχνάς!
Ξεχνάς έτσι απλά!

Ή μάλλον δε δρας!!!!
Χαίρεσαι και χαζοκαμαρώνεις που έχεις συναίσθηση της κατάστασης
και επαναπαύεσαι σ' αυτή τη μαλακία νομίζοντας οτι όοολα πάνε ρολόι.

Καμιά φορα έχεις και το θράσσος να βγαίνεις κι απο πάνω!
να έχεις δικαίωμα να έχεις και παράπονα.




ΜΗ ΚΛΑΙΣ ΓΑΜΩΤΙ ΜΟΥ!!!

Εσύ τα 'φτιαξες όλα αυτά τα σκατά!
Νομίζεις οτι άμα κλάψεις θα σε λυπηθεί κάποιος και θα πει
"Α το γλυκόοο... κρίμα, κοίτα το πως κλαίει..."
Αλλά να σου πω κάτι,

αν συνεχίσεις έτσι μόνη σου θα μείνεις
και αλίμονο σε κείνους που θα σε αντέχουν.



καλούς και γόνιμους προβληματισμούς εύχομαι για απόψε.
Σ' εκείνους που έχασες κι έδιωξες
και σε κείνους για τους οποίους θα αγωνιστείς να κρατήσεις κοντά σου
είτε γιατί το αξίζουν είτε όχι,

καληνύχτα σου.

Βαθιές Αναπνοές

Είμασταν στο λεωφορείο.
πάλι.

Μιλούσαμε μέσα απο αναμνήσεις για μέρες παλιές. Τότε που δεν σκεφτόμασταν μαζί, που δεν αισθανόμασταν μαζί, που δε γελούσαμε μαζί, που δε πληγωνόμασταν μαζί, που δεν ευτυχούσαμε μαζί
όπως τώρα.
...που η οπτική γωνία του ενός δεν σχετιζόταν με την οπτική γωνία του άλλου,
ίσως να μη βρίσκονταν καν στο ίδιο σύστημα

αλλά όχι, αν δεν βρίσκονταν στο ίδιο σύστημα δε θα εξελισόταν τίποτα μ' αυτό τον τρόπο.

εγώ πονούσα τότε κάθε φορά που αδιαφορούσες
ή που έστρεφες την προσοχή σου αλλού
και πόσο ποθούσα να είναι αυτή η άτιμη στραμμένη στις αδέσποτες μπούκλες,
στα κακοβγαλμένα φρύδια και το "εξωγήινο" βλέμμα όπως τώρα λες

δε φαντάζεσαι


λοιπόν ένας τέτοιος κόμπος στο λαιμό ξύπνησε πάλι μέσα μου σ' εκείνη τη στιγμή που η εικόνα ζωντάνεψε στο μυαλό μου.
και να το δάκρυ γεννήθηκε και ετοιμαζόταν για το σύντομο ταξίδι του...

κι εκεί που ήταν βέβαιο τι θα επακολουθήσει
μια μέσα μου δύναμη είπε ΟΧΙ, αυτό ειναι παλιό, σκονισμένο, ξεχασμένο
δε θα επιδρά πια έτσι πάνω μου
λίγο απο πείσμα, λίγο απο αντίδραση, λίγο απο ευτυχία για όσα ζω τώρα
ήρθε μια βαθιά ανάσα

ειιισσσπππνννοοοήηηηηη!!!

εκπνοοοοήηηηη.....


και πνίγηκε μέσα της το δάκρυ!





Βαθιές Αναπνοές:

τις βλέπω σαν τα bonus στα ηλεκτρονικά παιχνίδια


[πόσα μπορούν να κάνουν οι άτιμες...]

ή καλύτερα μου μοιάζουν σαν την θάλασσα! Με την ορμητική τους διάθεση κι εκείνο το πλάαααφ το απολαυστικό σκάνε στην ακτή παίρνοντας μαζί τους κάθε πίκρα, κάθε κακή σκέψη, κάθε πιθανό δάκρυ
και απαλύνουν την άμμο και καθαρίζουν τη στεριά και ηρεμούν το τοπίο


Αχ η θάλασσα, αχ το κύμα, αχ το δικό μας το ποίημα

~ Yann Tiersen ~

24/10 Μια Ηλίθια Μέρα

Λοιπόν έχουμε και λέμε

Αγριοπούλι: απογοήτευση εμπνευσμένη απ' την απουσία μου, "απόσταση", βόλεμα... κακό βόλεμα. Αγανάκτηση. Κούραση. Δικαιολογημένα όλα. Ξενέρωμα ως εκεί που δεν πάει...
Σανίδα σωτηρίας; Η αυτογνωσία. Πιστεύω υπάρχει σε καλό βαθμό.
(εσωτερική απορία της στιγμής: λες να χω ταλέντο να διώχνω τους σημαντικούς απ' τη ζωή μου;)


Πρίγκιπας: σκέψεις, προβληματισμοί, γέννεση αποριών, υποθέσεις σεναρίων. Αν δηλαδή βρεθεί κάποια στιγμή που θα είναι λιώμα η Σιχαμένη Αγάπη και σπάει ο διάολος το ποδάρι και είναι και κείνη εκεί δε θα κάνεις κάτι; Ήταν μια μικρή τέτοια δόση χθες... Με στενοχώρεσε
Καταλαβαίνω, αλλά με στενοχώρεσε
νομίζω και αυτό δικαιολογημένο

I don't wanna miss a thing!

I don't wanna close my eyes
I don't wanna fall asleep
cause I' ll miss you babe
and I don't wanna miss a thing!

I don't wanna miss one smile
I don't wanna miss one kiss
I just wanna be with you right here just like this
I just wanna hold you close
I feel your heart so close to mine
and stay in this moment for all the rest of time

Purple Rain

...και η Σιχαμένη Αγάπη φοιτήτρια όπως είπαμε. Όλα αυτά τα μεγαλίστικα μου φαίνονται τόσο αστεία στη δική μου ζωή.
κάθε φορά που ακούω τον εαυτό μου να λέει "αύριο έχω σχολή... εργαστήρια..." ή "ααα δε μπορώ να ξενυχτήσω απόψε. Αύριο δουλεύω..." μου 'ρχεται να γελάσω!

πρωί πάστωμα στα λεωφορεία κλασσικά, μαθήματα... ακαταλαβίστικα και άλλα που κατάλαβα στις παραδόσεις.

και μετά φαγητό στη λέσχη! Της οποίας το μέλλον μετά τα Χριστούγεννα ειναι μάλλον καθορισμένο απο κάποιο κέιτερινγκ. Πως κατάφεραν πάλι να τα σκατώσουν;!
Είναι τέλεια στη λέσχη! Σήμερα φάγαμε φακή και αγγουράκι όπως πάντα. Επιδόρπιο ενα καταπράσινο ξινόμηλο!
...ακριβώς όπως την προηγούμενη φορα.


ο καιρός εχει αλλάξει ριζικά
μπαίνουμε στο χειμώνα. Κρύο, διπλές κάλτσες, στρώσεις με μπλούζες για να μη σε αγγίζει η πτώση της θερμοκρασίας, φουλάρια και λοιπά...



Ο μεσημεριανός ύπνος στην αγκαλιά του Πρίγκιπα ήταν ό,τι πρέπει!
Το σουφλέ σοκολάτας επίσης ήταν μοναδικό! Το χουζούρεμα ακόμα πιο τέλειο!
<3


...και πάνω στο δρόμο της επιστροφής, μόλις ανέβηκα στο λεωφορείο ΒΡΟΧΗ!!!
γλυκιά βροχη!
υγρασία
σταγόνες που κάναν αγώνα δρόμου απο το σύννεφο και τον ουρανό στην γκρίζα άσφαλτο, στις ψυχρές μεταλλικές επιφάνειες των αυτοκινήτων ή στα δέντρα και στο χώμα όπου χώνονταν ως εκεί που τις έπαιρνε
Τα τζάμια άρχισαν να θολώνουν ώσπου δεν έβλεπα έξω απο το παράθυρο.
Δεν μου αρέσει όταν δεν βλέπω έξω απο το παράθυρο στις διαδρομές των λεωφορείων.

Σκούπισα λοιπόν τις δροσοσταλίδες σ' ένα συγκεκριμένο κομμάτι του τζαμιού και κοιτούσα απο το θολό ακόμα αυτό κομμάτι.
θυμήθηκα μια στιγμή πριν απο ένα χρόνο περίπου που είχα βρεθεί στην ίδια θέση, ίσως και στο ίδιο ακριβώς λεωφορείο, στο ίδιο παράθυρο, εκεί που τότε χαμογέλασα απλά και μόνο ακούγοντας το Purple Rain απο Prince, βυθισμένη στις σκέψεις μου και τη μελωδία χαζεύοντας τη βροχή να λούζει την πόλη.

*[ η μελωδία γέμιζε τον μέσα της κόσμο.. καθώς γυρνούσε αναζητούσε τις ευτυχισμένες σκέψεις... Οι νότες καθοδηγούσανε θαρρείς το νου της κι ο δρόμος συνοδός πώς να μην τον προσέξεις;
...κι όπως το βλέμμα καρφωνόταν στο θολό το τζάμι, την κάλεσε να εκφράσει πάνω το χαμόγελό της... καθώς το ανέδειξε της μαγικής στιγμής το ορμητικό ποτάμι, απλώνοντας το δάχτυλο σαν αποτύπωμα άφησε τον στοχασμό της ]*

Look at me! There were More to see! MORE to be proud of!!!

why, tell me why
you don't call me anymore
don't you want me anymore

black, it's all black
it's the colour of my heart
it's the colour of my eyes

But I'M HERE, YES I' M HERE!!!
everybody seems to mean so much
everybody seems to think I'm fine

late, it's too late
I am punishing myself
by admitting it's too late

Laugh, you may laugh
you may laugh at me for days
you may Spit Me if you want!!

cause I'M HERE! YES I'M HERE
everybody seems to mean so much
everybody seems to think I'm fine

LooK at Me!! There were MORE to see
THERE WERE MORE TO BE PROUD OF!!!








afierwmeno se sena...
pou toso sklhra mou milas,
pou de se noiazei pia,
pou toso e3eutelizeis auta pou niw8w...
k omws s agapaw,
k omws 8a dina tosa polla gia na xa thn eukairia na se 3anakerdisw...



...glukia mou Frosoula

Σαν κάποιος, κάτι να μου χρωστάει...

Μόλις πανικοβλήθηκα

...είναι φορές που αργούμε να συνειδητοποιήσουμε κάποιες καταστάσεις
Εμένα προσωπικά μου συμβαίνει πολύ συχνά.

Σε λίγες μέρες το Αγριοπούλι μου θα είναι χιλιόμετρα μακριά!! Σε μια όμορφη πόλη αλλά μόνο του. Δε μπορώ να το πιστέψω. Εγώ τώρα με ποιον θα αγοράζω πάστα μήλου και δαμάσκηνου από τα ξηροκαρπάδικα; Με ποιον θα διασχίζω αυτοκινητόδρομους μέρα μεσημέρι με τον ήλιο ντάαν πάνω απο τα κεφάλια μας να βαράει αλύπητα. Με ποιον θα μοιράζομαι την γκαντεμιά και την ατυχία μου; Ποιος θα με ανεβάζει σε λάθος λεωφορεία; Ποιος θα κοιτάει βυσσινί αυτοκίνητα και θα μου λέει "Α! Ωραίο χρώμα για κραγιόν!". Σε ποιον θα εμπιστεύομαι κάθε μου σκέψη; κάθε μου προβληματισμό; κάθε μου συναίσθημα; Με ποιες μπούκλες θα επικοινωνώ τώρα;
θα μου λείπεις Αγριοπούλι μου...

όσο οι μέρες αυτές θα περνάνε θα ονειρεύομαι να γυρίσεις εδώ.
Ξέρω πως και οι δυο θα γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους, θα κάνουμε παρέες, ίσως και φίλους
αλλά να σου πω κάτι;
...
Εγώ ΧΙΕΣΤΗΚΑ τώρα! Δε με νοιάζει. Ξέρω πως κανείς και καμία δε θα είναι σαν εσένα. Κατέκτησες ξεχωριστή θέση εδώ μέσα, στην καρδιά μου, και δε πρόκειται κανείς να σου την πάρει! Κανείς!!!

η οικειότητα και η εμπιστοσύνη που μου ενέπνευσες είναι μαγεία**!!



Σ' ΑΓΑΠΑΩ!
Ακούς Αγριοπούλι;
Σ' ΑΓΑΠΑΩ!!!






Μη νομίζεις πως έχω ξεχάσει οτι μου χρωστάς να μου παίξεις πιάνο.
Θα περιμένω να πάρεις τη μεταγραφή και να έρθεις να εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου.
λίγη υπομονή μόνο και...

ΤΟ ΧΑΟΣ

Έως πρόσφατα ξίνιζα τα μούτρα μου βαριεστημένα κάθε φορά που άκουγα κάποιον να "κλαίγεται" μ' εκείνη την κλισέ έκφραση τύπου: "το αιώνιο άλυτο πρόβλημα που μας απασχολεί είναι οι ανθρώπινες σχέσεις."
Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρούσα πως υπάρχουν αν όχι πιο σοβαρά, σίγουρα και άλλα θέματα στη ζωή πέραν των σχέσεων των ανθρώπων

και μετά ξύπνησα μια μέρα και έζησα τη παροιμία: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.


...ήμουν με τον Πρίγκιπα και την Α. προηγουμένως αλλά ήθελα πολύ να δω το Αγριοπούλι μου που αποφάσισα να γυρίσω νωρίς από κέντρο για να περάσω απ' το σπίτι της να την δω λίγο.

Φτάνω λοιπόν και προς έκπληξη μου δεν ήταν μόνη της σπίτι αλλα βρήκα και την Τ. και την Φ. Ευχάριστη έκπληξη θα έλεγα... (Μου αρέσουν αυτές οι μαζώξεις φίλων κι ίσως να μην ειχα την ίδια σχέση που έχω με το Αγριοπούλι μου με τις Τ. και Φ. αλλα τι σημασία έχει;)

Μιλούσαμε για ώρες πάνω στη μουσική, τη μουσική που αγαπάμε κυρίως, τα παράπονά μας απο διάφορους καλλιτέχνες αλλά και το θαυμασμό μας απέναντι σε κάποιους άλλους. Ήταν ωραία, πολύ ωραία!
Η ώρα βέβαια ήταν περασμένη και όπως κάθε βράδυ έπεφταν τηλεφωνήματα απ' τους γονείς.
Η Φ. ήταν η πρώτη που αποχώρησε. Δε θυμάμαι ακριβώς την ώρα αλλα πρεπει να ταν 12:00.

Μείναμε εγώ το Αγριοπούλι και η Τ. Άρχισα να τους λέω για σένα και τον τρόπο που αγνοείς την παρουσία μου, το πώς πονάω και πώς μου λείπεις και ζήτησα τη βοήθεια τους στο Τι Να Κάνω;! Τι πρέπει να κάνω;
...το ένα έφερε το άλλο και απο κεί περάσαμε σε σκέψεις και αισθήματα. Λέξεις και μυστικές σκέψεις που είχαμε κλειδώσει καλά και οι τρεις στο πάτο του μυαλού μας και δεν είχαμε το θάρρος να εκφράσουμε. Και ακόμα δε μπορώ να χωνέψω πόσο δύσκολο είναι να πεις κάποια πράγματα.
"Κι όμως συμβαίνει..." με διαβεβαίωσε το Αγριοπούλι.
Οι στιγμές εκέινες ήταν απο άλλο πλανήτη! Έβλεπα να γυμνωνόμαστε, η μια μετά την άλλη συναισθηματικά, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς τίποτα...
απλώς βγάζαμε τις αλήθειες μας και επέτρεπε η μια στην άλλη να τις επεξεργαστεί, να τις γνωρίσει.
Συγνώμες ειπώθηκαν αλλά και εννοήθηκαν εκείνο το βράδυ
και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.


...

Παραγγείλαμε πίτσα. Δε πεινούσα αλλά έφαγα μισή τουλάχιστον.
...η βραδιά εκείνη ήταν σαν έργο που περιμέναμε την κάθαρση
ή μήπως όλη αυτή η ώρα που ξεδιπλώναμε τους συλλογισμούς μας και τα συναισθήματα μας πάνω σε γεγονότα και στιγμές αποτελούσε κάθαρση απο μόνη της;



Είχε πάει 2:00 όταν αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε εγώ και η Τ.

"...πόσο ΧΑΟΣ μπορεί να 'ναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά;;", τη ρώτησα
Συναναστρέφομαι με το Χάος!!
να πανικοβληθώ;

ένιωθα το κεφάλι μου πως πήγαινε να σπάσει!
και εκέινο το προαίσθημα οτι θα ανεβάσω πυρετό...
χρειαζόμουν ύπνο απεγνωσμένα

καληνύχτησα και την Τ. και έφτασα σπίτι επιτέλους. Ξάπλωσα στον καναπέ του σαλονιού και προσπαθούσα επί 2 ώρες να κοιμηθώ και τελικά στις 4 θυμάμαι πως τα κατάφερα.

ο Μικρός Πρίγκιπας

Σήμερα είχα μελαγχολήσει...
αυτή η ηλίθια αλλαγή του καιρού με έχει αναμφισβήτητα επηρεάσει
όχι μόνο επειδή οι πιθανότητες να πάμε στη θάλασσα για μια τελευταία φορά, ή στη Waterland που έχω πρήξει τους φίλους μου οτι θέλω να πάω μειώθηκαν
αλλά αυτή η μουντίλα, αυτό το γκρι, αυτό το σύννεφο πάνω απ' τα κεφάλια μας
με πνίγει

Άντεξα μέχρι το απόγευμα μέσα στο σπίτι
δεν είχα τίποτα κανονίσει, όπως τις άλλες μέρες παρόλα αυτά φόρεσα το αγαπημένο μου βυσσινί φούτερ (ναι εκείνο το adidas που έχω απ' το γυμνάσιο ακόμα), πήρα το μικρό μου σακίδιο και κατέβηκα με το λεωφορείο στο κέντρο.
Περπάτησα

ήθελα να αλλάξω παραστάσεις, να νιώσω το νοθευμένο απο τα καυσαέρια οξυγόνο
να παρατηρήσω τους ανθρώπους
Μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, και είναι κάποιοι πολύ ενδιαφέροντες ομολογώ

Με πήρε τηλέφωνο ο Πρίγκιπας και παρόλο που είχα όρεξη για βόλτα στην παραλία κίνησα να τον βρω. Ήξερα πως θα με κάνει να νιώσω πολύ καλύτερα.
Έχει τον τρόπο του.

...μου αρκέι να τον κοιτάω για να χαμογελάω!
θα μπορούσα να τον κοιτάω για ώρες έτσι στην αγκαλιά μου όπως ήταν σήμερα
τι ευτυχία να μπορείς να αγκαλιάζεις τον Πρίγκιπά σου
εκείνα τα αρχοντικά του μάτια δε τα βγάζω απ' το μυαλό μου
τα καστανά αρχοντικά του μάτια

ο Πρίγκιπας με την ευγενική καρδιά και το απίστευτο χιούμορ

καμιά φορά σκέφτομαι πως θα του άξιζε μια άλλη αρχόντισσα
πιο δοτική, πιο όμορφη...
μελαχρινή πιθανότατα,
με μεταξωτά ίσια μαλλιά όπως του αρέσουν
και πιο θηλυκιά σίγουρα
...να του δείχνει την αγάπη της απλόχερα, όπως κάνει εκείνος σ' εμένα

πόσο φοβάμαι μη μετανιώσει για όλο αυτό
πόσο φοβάμαι


μα τι ευτυχία να μπορείς να αγκαλιάζεις τον Πριγκιπά σου




....φυσικά και ξε-μελαγχόλησα
στο δρόμο του γυρισμού σκεφτόμουν για άλλη μια φορά πόσο τυχερή είμαι
ό,τι ονειρευόμουν, να που τώρα βρέθηκε στην αγκαλιά μου
η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, αρκέι να την αντέχεις

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


παιχνίδια πλαστικά, δικά μου αγαπημένα
που κάποτε ταξίδευα στου κόσμου τα οχυρά
καράβια χάρτινα, με ήρωες για μένα
στον νου μου ακόμα φέρνουν γέλια παιδικά
τι κι αν μεγάλωσα λιγάκι εκεί ο νους μου τρέχει
να μπλέκει άστρα, γαλαξίες, πλανήτες άγνωστους σ' εμάς
πόσο η μαγεία αυτή απ' το γήινο κόσμο απέχει
δίλημμα μοιάζει γρίφος σωστός
που την απάντηση δε ψάχνεις, δε σε νοιάζει, δε ζητάς

Κι όπως μια αρχόντισσα κάποτε είχε ξεστομίσει
συνειδητά κι όχι επιπόλαια θαρρώ
δροσοσταλίδες φυλαχτό θα φτιάχνει ώσπου να δύσει
στον πρίγκιπά της να χαρίσει φυλαχτό
δαίμονες, δράκους και στοιχιά μακριά του να κρατήσει
όσο αυτός θα πολεμά με ανδρεία περισσή
ώσπου του βασιλείου αυτής με τ' άλογο του το λευκό το χώμα να πατήσει
κλείνοντας με ένα λυτρωτικό γλυκό φιλί

Έτσι κι εγώ τα ευχαριστώ μαζεύω ένα ένα
να τα προσφέρω άραγε στη μοίρα ή τους θεούς
μαζί με σένα πλάθωντας αυτό το παραμύθι
ως Πρίγκιπας, και Αρχόντισσα εγώ, σε τόπους μακρινούς

τώρα αυτό...

...Πώς να στο πώ;

...Μα είσαι "δικιά μου" και πάντα θα είσαι
κι ας είσαι κοντά μου, και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες τα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
Να σου δείξω, πως τα 'χω χαμένα
να σε σώσω, να σωθώ απο μένα

ΠΕΣ ΤΟ

Προσπαθώ..

προσπαθώ να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω
να σου πώ ό,τι δεν έιπα εδώ και τρεις μήνες και με βασάνιζε
και άφηνα το πείσμα μου να με κυριεύει και τον εγωισμό αν θες
τον εγωισμό μου στον οποίο χρέωσες το χάσμα που μας κράτησε τη μια μακριά απ' την άλλη

Δεν μπορεί όμως ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ όλο αυτό να είναι έργο μόνο του ενός!

είναι κάτι σαν νόμος στις ανθρώπινες σχέσεις
ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας

Ξέρω πως έκανα λάθη, είδα τα λάθη μου μεσα απ' τα λίγα λόγια που σε πίεσα να μου αφιερώσεις,
σε πίεσα ή σε παρακάλεσα...
Γιατί για μένα αυτό που ζήσαμε, που χτίσαμε, σημαίνει τόσα πολλά... Ωχ Θεέ μου πόσα πολλά.!
Είχα καιρό να κλάψω έτσι..
κι όχι τόσο γιατί με αγνοούσες και μου δήλωνες κατάμουτρα πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω απο μια γνωστή σου αλλα επειδή κανείς σχεδόν δε καταλάβαινε.. κανείς! Δάκρυα που δε μπορούσα να προσπαθήσω ακόμα λίγο για σένα.

---

το μεγαλύτερο και κυριότερο λάθος ξέρω όμως πια ποιο είναι
και δυστυχώς το κάναμε και οι δυο.

"Όταν σκέφτεσαι κάτι που σ' ενοχλέι, ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν νιώθεις αδικημένη, ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν θέλεις τόσο κάποιον να σου σταθεί, του ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν χρειαστείς βοήθεια, ΤΟ ΛΕΣ!"

δε το κρατάς μέσα σου σαράκι να σε τρώει, ούτε το θάβεις και το προσπερνάς σαν ποτέ να μην έγινε

Μπορεί να πονέσεις τον άλλον, μπορεί να πονέσεις και εσύ
αλλά ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ο πόνος δε θα φτάνει αυτόν που ένιωθα εγώ τόσες μέρες

καταλαβαίνω πως όταν έναν άνθρωπο τον θεωρείς δικό σου,
περιμένεις απο 'κείνον να διαισθάνεται κάποια πράγματα
να τα καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να του τα εκδηλώσεις
κι όμως δεν είναι έτσι...
κάποια πράγματα που εσύ ή εγώ θεωρούμε αυτονόητα δε σημαίνει οτι είναι και για τον άλλο

...

προσπάθησα!
προσπαθούσα καιρό τώρα...
Προσπάθησα!

προσπάθησα να σε πλησιάσω,
είναι όμως μερικές φορές που τα πράγματα δε περνάνε μόνο απ' το δικό μου χέρι

Δεν έχω πάψει να σ'αγαπώ
κι ας με αγνοείς
κι ας με πονάνε τα λόγια σου φριχτά

ούτε και συ βαθιά μέσα μου πιστεύω οτι μ' εχεις διαγράψει ολοκληρωτικά
δε γίνεται, δε μας αφήνουν οι στιγμές μας

Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί

ελπίζω να καταλάβεις κάποια στιγμή, να θελήσεις να ξανασμίξουμε, να 'ναι όλα όπως πριν αυτό το καλοκαίρι

Σιχαμένη Αγάπη λοιπόν...

Κατασκήνωση 2007 - Μακρυνίτσα (εννοείται!)

Σπιτάκι Γιορτής...

...ενώ τακτοποιούμε και συγυρίζουμε το "τσαντήρι" μας.. απευθύνεται η μια στην άλλη με περισσή χάρη και ευγένεια.
παραδείγματος χάριν
"μωρή βλαμμένη μάζεψε τα ρούχα σου απ' το κρεβάτι μου!!"
"Ρε ζώον άλλαξε το αυτο το ηλίθιο τραγούδι."
"Σγουρήηηη!! Θα σκουπίσεις καμια ώρα?"
(σαν να φαντάζομαι ακόμα και τώρα μπροστά μου τη Σ. να τσιρίζει με εκείνη τη φωνή καμπάνα)

μόνη της να φώναζε στην τραπεζαρία, την άκουγε όλη η κατασκήνωση. Χαλαρά!

...τέλος πάντων

και να σου η Ε. ως ωριμότερη έκανε το αναμενόμενο σχόλιο...
"..βρε ομορφιές, είναι ανάγκη να μιλάτε άγαρμπα μεταξύ σας? (βλ. μωρή βλαμμένη, ζώον κλπ.)"

"ε και τι να λέμε δηλαδή?", πετάγεται η Ε. μας...
"Σιχαμένη μου αγάπη, παρε τα ρούχα σου απ' δω?!"


όλες μας την κοιτάμε και σκάμε στα γέλια... και κάπως έτσι, τυχαία... γεννήθηκαν εκέινο το μεσημέρι οι Σιχαμένες Αγάπες.
Συγχωρέστε με όσες ήσασταν παρούσες αν δε θυμάμαι καλά το σκηνικό αλλά αυτό έχει μείνει στη μνήμη μου.
εξάλλου ζήσαμε τόσα μαζί, όμορφα και άσχημα, δύσκολα και εύκολα...
για όλα αυτά ευχαριστώ.

Καλή αρχή λοιπόν.