ΤΟ ΧΑΟΣ

Έως πρόσφατα ξίνιζα τα μούτρα μου βαριεστημένα κάθε φορά που άκουγα κάποιον να "κλαίγεται" μ' εκείνη την κλισέ έκφραση τύπου: "το αιώνιο άλυτο πρόβλημα που μας απασχολεί είναι οι ανθρώπινες σχέσεις."
Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρούσα πως υπάρχουν αν όχι πιο σοβαρά, σίγουρα και άλλα θέματα στη ζωή πέραν των σχέσεων των ανθρώπων

και μετά ξύπνησα μια μέρα και έζησα τη παροιμία: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.


...ήμουν με τον Πρίγκιπα και την Α. προηγουμένως αλλά ήθελα πολύ να δω το Αγριοπούλι μου που αποφάσισα να γυρίσω νωρίς από κέντρο για να περάσω απ' το σπίτι της να την δω λίγο.

Φτάνω λοιπόν και προς έκπληξη μου δεν ήταν μόνη της σπίτι αλλα βρήκα και την Τ. και την Φ. Ευχάριστη έκπληξη θα έλεγα... (Μου αρέσουν αυτές οι μαζώξεις φίλων κι ίσως να μην ειχα την ίδια σχέση που έχω με το Αγριοπούλι μου με τις Τ. και Φ. αλλα τι σημασία έχει;)

Μιλούσαμε για ώρες πάνω στη μουσική, τη μουσική που αγαπάμε κυρίως, τα παράπονά μας απο διάφορους καλλιτέχνες αλλά και το θαυμασμό μας απέναντι σε κάποιους άλλους. Ήταν ωραία, πολύ ωραία!
Η ώρα βέβαια ήταν περασμένη και όπως κάθε βράδυ έπεφταν τηλεφωνήματα απ' τους γονείς.
Η Φ. ήταν η πρώτη που αποχώρησε. Δε θυμάμαι ακριβώς την ώρα αλλα πρεπει να ταν 12:00.

Μείναμε εγώ το Αγριοπούλι και η Τ. Άρχισα να τους λέω για σένα και τον τρόπο που αγνοείς την παρουσία μου, το πώς πονάω και πώς μου λείπεις και ζήτησα τη βοήθεια τους στο Τι Να Κάνω;! Τι πρέπει να κάνω;
...το ένα έφερε το άλλο και απο κεί περάσαμε σε σκέψεις και αισθήματα. Λέξεις και μυστικές σκέψεις που είχαμε κλειδώσει καλά και οι τρεις στο πάτο του μυαλού μας και δεν είχαμε το θάρρος να εκφράσουμε. Και ακόμα δε μπορώ να χωνέψω πόσο δύσκολο είναι να πεις κάποια πράγματα.
"Κι όμως συμβαίνει..." με διαβεβαίωσε το Αγριοπούλι.
Οι στιγμές εκέινες ήταν απο άλλο πλανήτη! Έβλεπα να γυμνωνόμαστε, η μια μετά την άλλη συναισθηματικά, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς τίποτα...
απλώς βγάζαμε τις αλήθειες μας και επέτρεπε η μια στην άλλη να τις επεξεργαστεί, να τις γνωρίσει.
Συγνώμες ειπώθηκαν αλλά και εννοήθηκαν εκείνο το βράδυ
και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.


...

Παραγγείλαμε πίτσα. Δε πεινούσα αλλά έφαγα μισή τουλάχιστον.
...η βραδιά εκείνη ήταν σαν έργο που περιμέναμε την κάθαρση
ή μήπως όλη αυτή η ώρα που ξεδιπλώναμε τους συλλογισμούς μας και τα συναισθήματα μας πάνω σε γεγονότα και στιγμές αποτελούσε κάθαρση απο μόνη της;



Είχε πάει 2:00 όταν αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε εγώ και η Τ.

"...πόσο ΧΑΟΣ μπορεί να 'ναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά;;", τη ρώτησα
Συναναστρέφομαι με το Χάος!!
να πανικοβληθώ;

ένιωθα το κεφάλι μου πως πήγαινε να σπάσει!
και εκέινο το προαίσθημα οτι θα ανεβάσω πυρετό...
χρειαζόμουν ύπνο απεγνωσμένα

καληνύχτησα και την Τ. και έφτασα σπίτι επιτέλους. Ξάπλωσα στον καναπέ του σαλονιού και προσπαθούσα επί 2 ώρες να κοιμηθώ και τελικά στις 4 θυμάμαι πως τα κατάφερα.