Purple Rain

...και η Σιχαμένη Αγάπη φοιτήτρια όπως είπαμε. Όλα αυτά τα μεγαλίστικα μου φαίνονται τόσο αστεία στη δική μου ζωή.
κάθε φορά που ακούω τον εαυτό μου να λέει "αύριο έχω σχολή... εργαστήρια..." ή "ααα δε μπορώ να ξενυχτήσω απόψε. Αύριο δουλεύω..." μου 'ρχεται να γελάσω!

πρωί πάστωμα στα λεωφορεία κλασσικά, μαθήματα... ακαταλαβίστικα και άλλα που κατάλαβα στις παραδόσεις.

και μετά φαγητό στη λέσχη! Της οποίας το μέλλον μετά τα Χριστούγεννα ειναι μάλλον καθορισμένο απο κάποιο κέιτερινγκ. Πως κατάφεραν πάλι να τα σκατώσουν;!
Είναι τέλεια στη λέσχη! Σήμερα φάγαμε φακή και αγγουράκι όπως πάντα. Επιδόρπιο ενα καταπράσινο ξινόμηλο!
...ακριβώς όπως την προηγούμενη φορα.


ο καιρός εχει αλλάξει ριζικά
μπαίνουμε στο χειμώνα. Κρύο, διπλές κάλτσες, στρώσεις με μπλούζες για να μη σε αγγίζει η πτώση της θερμοκρασίας, φουλάρια και λοιπά...



Ο μεσημεριανός ύπνος στην αγκαλιά του Πρίγκιπα ήταν ό,τι πρέπει!
Το σουφλέ σοκολάτας επίσης ήταν μοναδικό! Το χουζούρεμα ακόμα πιο τέλειο!
<3


...και πάνω στο δρόμο της επιστροφής, μόλις ανέβηκα στο λεωφορείο ΒΡΟΧΗ!!!
γλυκιά βροχη!
υγρασία
σταγόνες που κάναν αγώνα δρόμου απο το σύννεφο και τον ουρανό στην γκρίζα άσφαλτο, στις ψυχρές μεταλλικές επιφάνειες των αυτοκινήτων ή στα δέντρα και στο χώμα όπου χώνονταν ως εκεί που τις έπαιρνε
Τα τζάμια άρχισαν να θολώνουν ώσπου δεν έβλεπα έξω απο το παράθυρο.
Δεν μου αρέσει όταν δεν βλέπω έξω απο το παράθυρο στις διαδρομές των λεωφορείων.

Σκούπισα λοιπόν τις δροσοσταλίδες σ' ένα συγκεκριμένο κομμάτι του τζαμιού και κοιτούσα απο το θολό ακόμα αυτό κομμάτι.
θυμήθηκα μια στιγμή πριν απο ένα χρόνο περίπου που είχα βρεθεί στην ίδια θέση, ίσως και στο ίδιο ακριβώς λεωφορείο, στο ίδιο παράθυρο, εκεί που τότε χαμογέλασα απλά και μόνο ακούγοντας το Purple Rain απο Prince, βυθισμένη στις σκέψεις μου και τη μελωδία χαζεύοντας τη βροχή να λούζει την πόλη.

*[ η μελωδία γέμιζε τον μέσα της κόσμο.. καθώς γυρνούσε αναζητούσε τις ευτυχισμένες σκέψεις... Οι νότες καθοδηγούσανε θαρρείς το νου της κι ο δρόμος συνοδός πώς να μην τον προσέξεις;
...κι όπως το βλέμμα καρφωνόταν στο θολό το τζάμι, την κάλεσε να εκφράσει πάνω το χαμόγελό της... καθώς το ανέδειξε της μαγικής στιγμής το ορμητικό ποτάμι, απλώνοντας το δάχτυλο σαν αποτύπωμα άφησε τον στοχασμό της ]*