Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011




Φέτος ο μπαμπάς αγόρασε γκι!!! Ήταν μια από τις ομορφότερες εκπλήξεις τα φετινά Χριστούγεννα.|
Αισθάνομαι ευτυχία που κάθομαι κάτω απ' το χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα πολύχρωμα λαμπάκια. Και τυχερή, με όλα αυτά που γίνονται τελευταία σ' αυτή τη ριμαδοχώρα, που δεν έχει λείψει τίποτα σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια από εδώ.

Θέλω τόσο πολύ να γράψω και ένα όμορφο γράμμα και να το βάλω κάτω απ' το δέντρο. Για το πόσα ένιωσα τους τελευταίους μήνες και πόσο άλλαξα μ' όλα αυτά που έγιναν. Ή μάλλον όχι πόσο άλλαξΑ, αλλά πόσο αλλάξαμε.


Οικογένεια.
είναι ένα μέρος όπου χωράει το "για πάντα".
παντοτινή αγάπη.
αγάπη από αγάπη.



Σκέφτομαι γενικότερα,




είναι αδύνατο να αγαπάς αληθινά από φόβο και είναι σκληρό και δύσκολο να αγαπάς με φόβο.

κι είναι άδικο να αγαπάς από τύψεις και ψεύτικο να αγαπάς από ενοχές.

Αγάπα από αγάπη.




Χρόνια Πολλά.



Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011




Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είχα ήδη ετοιμάσει την τσάντα μου για το τριήμερο που φεύγω να έχω φροντίσει να τηλεφωνήσω στα κτελ να μάθω για το δρομολόγιο που με ενδιαφέρει και να ξεκινάω να βλέπω το δεύτερο μου όνειρο. Αντ' αυτού κάθομαι εδώ και περιμένω να νυστάξω τόσο, ώστε να πω "εεε μωρέ... θα ξυπνήσω αύριο πιο νωρίς και θα τα κανονίσω".


Προηγήθηκαν άθλιες ώρες και άδικα γεγονότα. Ελπίζω να ξαναβρώ σύντομα την ισορροπία της ψυχής μου.
Λοιπόν αν και αποκαρδιωμένη από τη σκληρότητα της αλήθειας της ζωής, το βράδυ μου, μου χάρισε στιγμές ευτυχίας.
Ευχαριστώ λοιπόν για την επίσκεψη στο πανέμορφο εκείνο ζαχαροπλαστείο.
Ευχαριστώ για τα 6 γλυκά σοκολατάκια.
Ευχαριστώ για την όμορφη βόλτα στην πόλη, συντροφιά με την Σ.
Ευχαριστώ για την ζεστασιά του αγαπημένου φούτερ του Σ. μου.
Ευχαριστώ για το γέλιο που μου φόρεσαν οι τρεις νάνοι.


Σκέφτομαι ότι παρόλο που δεν αντέχω τα τατουάζ, εκείνο που έκανε η Ολ. τελικά ίσως με βοηθούσε πραγματικά πολύ αν ήταν δικό μου

"έχε πίστη"





καληνύχτα




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Dance of a Sugarplum fairy



Λοιπόν.

Απόψε πήγα σε ένα λάιβ καμένο και φάλτσο. Με τη Μαρία. Η Μαρία είναι μια φίλη μου απ' αυτές που δεν έχεις κατά κόρον στη ζωή σου αλλά τις εκτιμάς και νιώθεις άνετα μαζί τους και χαίρεσαι υπέροχα να τις συναντάς στο δρόμο και στα λεωφορεία και γενικότερα σου χαρίζουν χαμόγελα. :)
Λοιπόν πρώτη φορά πάτησα σ' αυτό το μαγαζί και ελπίζω να το ξανακάνω. Ήταν πολύ όμορφο. Ζεστό.

Τι εννοώ όταν λέω λάιβ καμένο και φάλτσο;
Εννοώ ότι οι δύο τύποι με τις κιθάρες παίξανε ρεπερτόριο από Ιωαννίδη μέχρι Μπρίτνευ και το γλάρο της Βουγιουκλάκη.
Ποιο το κοινό;
Όλο το κοινό οι φίλοι τους. Μια τεράστια θεατρική ομάδα παρέα. σχολή. και δεν συμμαζεύεται

Το απόλαυσα.
Τελικά αφού έφυγε η Μαρία καθόμουν ανάμεσα σε κόσμο που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Δεν ήταν άβολα. Χαμογελούσα παρατηρώντας τους. Δε θα ξεχάσω εκείνο το ζευγάρι που η κοπέλα αγχωμένη μη χάσει το λεωφορείο της με ρώτησε την ώρα και το αγόρι την ίδια στιγμή την εγκλώβισε στην αγκαλιά του και της έκλεισε με αγάπη τα μάτια για να μη δει την ώρα μήπως και έχει περάσει και πρέπει να τον αφήσει. Κι αυτό έγινε δυο τρεις φορές. Με τι τρυφερότητα την κοιτούσε...

ζήλεψα


Με καμαρώνω από μέσα μου. Που αποφάσισα να πάω σ' αυτό το λάιβ ξαφνικά και το έκανα πράξη. Επίσης εδώ και κάποιο καιρό άρχισα να διαβάζω Λουντέμη και είναι τόσο ωραίο να διαβάζεις. Το είχα ξεχάσει. Τολμώ να πω πως με φέρνει πιο κοντά στην αληθινή ζωή. Τη ζωή μακριά από το λαπτοπ.
και εκεί που τα γεγονότα εξελίσσονται, ανάμεσα στις λέξεις του βιβλίου σου να εντοπίζεις κάτι τέτοια:

"έρωτας είναι ένα μπέρδεμα που παθαίνει η γλώσσα και λέει συνέχεια το ίδιο όνομα."


ευτυχία.




Μια από τις μέρες που πέρασαν επίσης γιόρταζα και σκεφτόμουν πόσο όμορφο θα 'ταν να σκεφτόταν κάποια στιγμή κάποιος να μου χαρίσει για δώρο το λουλούδι που φέρει το όνομα μου. Κι είναι άσημο λουλούδι και αυτό θα έκανε την πράξη αυτή ακόμα πιο ξεχωριστή. Άσημο αλλά σε καμία περίπτωση άσχημο.
Ή άλλα δώρα απλά και απλά υπέροχα.
Αν κάποιος μου χάριζε ποτέ ένα όμορφο ρόδι, θα το έπαιρνα στα δυο μου χέρια, θα τον κοιτούσα στα μάτια χαμογελώντας και θα του έδινα ένα γλυκό φιλί.
Τα αγαπώ τα ρόδια.
Κι ίσως τελικά αγαπώ το φθινόπωρο. Σίγουρα αγαπώ το φοιτητικό φθινόπωρο.


Υστερόγραφο: 1) Εχθές έχασα το σκουλαρίκι μου. Αυτό που μου χάρισε ο Σ. με την μισή έναστρη νύχτα του Βαν Γκογκ και είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου και στενοχωρημένη που ξανά κατάφερα να χαλάσω ένα δώρο με την απροσεξία μου. Δεν έχω χωνέψει ακόμα ότι έχω χάσει το κρεμαστό εκείνο το υπερτέλειο και υπεραγαπημένο!

2) Σήμερα παρέλαβα το φοιτητικό μου πάσο και το αγόρασα με ακριβώς 2,46 ευρώ ακριβώς και όχι 2,50 που μου είπε ότι κάνει ο υπάλληλος στο εν λόγω κατάστημα, που κλέβοντας από εμένα από τον Γιώργο και τον Λάκη και ούτω καθεξής τα 4 λεπτά μας, κάνει περιουσία.











Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

bitter




Έχω συνδέσει τις φίλες μου με γλυκά. Γίνεται;
Κι όμως ναι.

Εσύ, η πιο αγαπημένη μου, είσαι το μιλφέιγ
και εσύ, είσαι το cheesecake
Εσύ τώρα, είσαι μια blueberry pie
καλά όσο για σένα... νομίζω είσαι όλα τα γλυκά μαζί! :Ρ


Είστε γλυκές όλες σας στο μυαλό μου.

Λες τάχα για αυτό η ψυχή μου δυσκολεύεται να χωνέψει τις πικρές μας μέρες;







Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

So come away with me in the night...





Ίσως δε θα 'πρεπε να επαινώ τις ένδοξες εποχές μου καθώς φαίνεται ταυτόχρονα ενώ τις επαινώ, τις ματιάζω.

Η τελευταία εβδομάδα είναι αηδιαστική και τόσο αργή. Αισθάνομαι μοναξιά μεσ' τους ανθρώπους.

Θέλω να φύγω και να ταξιδεύω μαζί σου για ώρες... μέρες...
Παρότι δεν με καταλαβαίνεις.

Η παρουσία σου θα είναι αρκετή.
Και εύχομαι και ελπίζω έχοντας αυτήν, να κρατηθώ και να μην ενδώσω στον πειρασμό να δείξω την αγανάκτιση μου με τη φράση που από συνήθεια έκανες λατρεία:

"έπρεπε να είχαμε κάνει αυτό..."

γιατί να ξέρεις τέτοιες φράσεις δεν εξυπηρετούν τίποτα παρά μόνον τον εγωισμό μας.





εκεί στο τραίνο
για ώρες
στη σιωπή
αγκαλιά
και μετά στον δρόμο
και το βράδυ στο πλοίο
ταξίδι μαζί σου
για ώρες




να γιατρευτώ.
















Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Χίλια χρώματα, φώτα και αρώματα!



Αυτό είναι το καλοκαίρι 2011!


Με ένα σάκο που ποτέ δεν αδειάζει τελειώς, γιατί το πιστολάκι, το νεσεσέρ και τα πέδιλα, σε αντίθεση με τα ρούχα, δε χρειάζονται μια βόλτα απ' το πλυντήριο. Και τι νόημα έχει να τα αδειάζω και να τα ξαναβάζω πάλι αφού πάνω από τρεις μέρες δεν μένω στη βάση μου; Αυτά είναι!
Χίλια χρώματα, φώτα και αρώματα! Και οι αγαπημένοι μου!

γαλανός ουρανός και ήλιος! βουνό και θάλασσα!



Τι πλέον θέλεις;












p.s. Α! Πήρα το προφίσιενσι! :)




Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Bring it Back !




Όταν ακούς πάνω από 10 συνεχόμενες φορές το Fix you των Coldplay, όταν πριν φύγεις Χαλκιδική το ξημερώνεις ακούγοντας Ηρώ, όταν φεύγεις για διακοπές με την καλύτερη σου φίλη και έχεις αυτό το συναίσθημα που σε αιχμαλωτίζει ακριβώς απέναντι απ' την ευτυχία σου, έτσι ώστε να την βλέπεις αλλά να μην μπορείς να την φτάσεις στο 100%, όταν έχεις κόμπο στο λαιμό κάθε φορά που η σκέψη σου τρέχει εκεί, κι όταν εκεί που κάθεσαι θες μόνο να κλάψεις για να λυτρωθείς. Για ώρες. Νομίζοντας πως έτσι ο πόνος θα φύγει από πάνω σου, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά.

μου είπες "Συγνώμη που δεν μπορώ να προσποιούμαι πως όλα είναι μια χαρά"...

και εγώ σου λέω πως ψάχνω απεγνωσμένα ένα τρόπο να κάνω το ψέμα που τόσο ποθώ τώρα να μου πεις πραγματικότητα. Σε παρακαλώ δέξου τις προσπάθειές μου και μη τις απορρίπτεις αβίαστα όντας προκατειλλημένος.





Μην απομακρύνεσαι Σε Παρακαλώ Πολύ





Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Incomplete









Σηκώνομαι απο το κρεβάτι που δεν είναι το δικό μου αυτή τη φορά αλλά είναι το διπλό. Τα μαξιλάρια που κοιτάω γύρω μου, μου είναι "άγνωστα" και "ανορεκτικά". Σε καμία περίπτωση δεν είναι τα αφράτα πουπουλένια και λουλουδάτα μου, τα γλυκά μου με και μπεζ με χρώματα. Ο ύπνος ήταν κακός, και πως να μην είναι;.. Anyway, σηκώνομαι που λες και αφού κάνω τη στάση μου στην τουαλέτα κάνω το λάθος και κατευθύνομαι στην κουζίνα. Θέλω και πρωινό, τρομάρα μου. Και εκεί συναντώ το χάος. Ως δια μαγείας όλα τα ποτήρια που έπλυνα χθες και τα άφησα να στεγνώνουν στο νεροχύτη τώρα στέκονται λερωμένα στον πάγκο. Πάλι! Για 50η φορά τις τελευταίες 4 μέρες. Το παίζω αδιάφορη και πάω προς το ψυγείο όπου όχι μόνο δε βρίσκω γάλα αλλά υποχρεώνομαι να έρθω αντιμέτωπη με τα σάπια βερίκοκα.
Δε θα αναλύσω το τι πέρασα για να σώσω τα λουλούδια αφού μετά απο την διήμερη απουσία μου είχαν γεμίσει έντομα και είχαν ξεραθεί.

Λοιπόν η προηγούμενη βδομάδα ξεκίνησε τόσο αισιόδοξα με σκέψεις όπως, τελικά η συγκατοίκηση με 3 αγόρια δεν είναι τόσο δύσκολη και κατέληξε σε εσωτερικά βρισίδια και αγανάκτηση. Μαμά, μη μ' αφήνεις με τους κανίβαλους.

Η πιο έντονη επιθυμία μου είναι να μείνω μόνη μου. Στο δικό μου φοιτητικό σπιτάκι που δυστυχώς δεν έτυχε και δεν ελπίζω οτι θα τύχει. Όμως πάντα ονειρευόμουν πόσο όμορφο είναι να έχεις το δικό σου σπίτι. Μάζευα τους καταλόγους ΙΚΕΑ (εντάξει αυτό είναι διαφήμιση) απο το γυμνάσιο κιόλας και έλεγα να αυτό θα είναι έτσι, θα πάρω και αυτό, θα βάψω έτσι το σπίτι. Επιτέλους θα είμαι σε σπίτι με χρώμα στους τοίχους. Και θα μαγειρεύω ό,τι θέλω και μετά θα μου λέω μπράβο μου γιατί είναι πολύ νόστιμο και δε θα με αποθαρρύνει κανείς. Και θα μπορώ ελεύθερα να απλώνω τις χειροτεχνίες μου οι οποίες θα πλυθαίνουν και θα ομορφαίνουν το σπιτάκι μου. Θα πάρω και εκείνο το πλατύ μαχαίρι, εκείνο που έχει ο Jamie Oliver που αγαπώ τις εκπομπές του. Ίσως καταφέρω να συγκατοικήσω και με έναν μικρό τετράποδο φίλο που πάντα ποθούσα οπότε είναι 2 σε 1 εκπλήρωση ονείρων.

Προς το παρόν με γειώνω και απλώς ελπίζω κάτι να συμβεί και να βρεθώ να ξεποδαριάζομαι ψάχνοντας τα "ενοικιάζεται"

.





Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

this is the floor, these are the rules




Ξες. Εξεταστική περίοδος. Αραιά πράγματα.

Άσχετο όμως μ' αυτό που σκεφτόμουν. Βάζω Madrugada. Step into this room and dance for me.

Δε σημαίνει κάτι το τραγούδι. Είναι απλά το κόλλημα των ημερών. Οι σκέψεις μου ήταν τελείως διαφορετικές. Οι σκέψεις μου με τριγυρνούν στα ψέμματα και τις αλήθειες. Προσπαθώ να υπολογίσω πόσο χαοτικά και αηδιαστικά είναι. τα ψέμματα φυσικά.
Σκέφτομαι πόσο δημιουργικό και καταστροφικό μπορεί να υπάρξει ένα ψέμμα...

[για κάποιον περίεργο λόγο το μυαλό μου σταματάει εκει που σταματάει το τραγούδι, οπότε το βάζω ξανά απ' την αρχή]


...και καταλήγω στο οτι η ζημιά που μπορούν να προκαλέσουν είναι μερικές φορές πέρα της φαντασίας.

Πάντα με τρόμαζαν και με τρομάζουν οι άνθρωποι που τρέφονται με ψέμματα. Μπορεί κανείς να ξεκινήσει μ' αυτό το ναρκωτικό και να καταλήξει πρεζάκι που παλεύει να ξεφύγει αλλά δεν τα καταφέρνει. Οι εξαρτήσεις πάντα μου ήταν απεχθείς. Ακόμα κι αν δεν μπορούσα να αντισταθώ σε μερικές, ήξερα ποιο θα ήταν το καλό.

Ναι! Ναι το πιστεύω οτι αν ήμουν θύμα του συγκεκριμένου "ναρκωτικού" θα μπορούσα να δημιουργήσω μια φανταστική ζωή, ένα φανταστικό ρόλο σ' αυτή, φανταστικές επιτυχίες και φανταστικές στιγμές ευτυχίας κσι μετά να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή είναι η αλήθεια μου.

Πόσο καημένο και αηδιαστικό. Οι μυθομανείς ήταν επίσης απο τους ανθρώπους που πάντα απέφευγα.


Ίσως δεν είναι πολλά τα πράγματα που με κάνουν να σκέφτομαι πόσο περήφανη είμαι για μένα. Ίσως δεν είναι τα αγγλικά που έκανα δυο χρόνια τώρα και σας τσαμπουνάω την προφορά μου, σίγουρα δεν είναι οι επιδόσεις μου στη σχολή, ούτε η δικαιοσύνη που δείχνω στις σχέσεις μου. Όμως χαίρομαι που είμαι ειλικρινής. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται.

Στ' αλήθεια .











Σάββατο 21 Μαΐου 2011

φιλί στη γέφυρα του πάρκου



κι είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που ενώ οι σκέψεις σου τριγυρνάνε στο "πωωωω...", το δεν-το-πιστεύω της συνήθειας μας, της επανάληψης μας,
εφευρίσκουμε κάτι καινούργιο। Ακόμα και δυό χρόνια μετά καταφέρνεις να με εκπλήσεις όμορφα।

Στην υγειά αυτών των εκπλήξεων και μια ευχή από εμένα για να πλυθήνουν





Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ο ακροβάτης



Όταν ήμουν μικρή κάποτε είχαμε πάει σε ένα τσίρκο. Ένα από τα πιο δύσκολα ταχυδακτυλουργικά που είδα και από τότε το έβρισκα απίστευτο ήταν αυτό που κατάφερναν οι ακροβάτες με το σκοινί. Ισορροπούσαν στο σκοινί.

Σήμερα που ήμασταν έξω με πήρες τηλέφωνο και δεν ανταποκρίθηκα όπως θα ήθελες και ένιωσες να σε παραμέλησα. Και ίσως το έκανα όντως σε σύγκριση με το πως φέρεσαι εσύ.
Όσο για σένα που καθόσουν απέναντι μου μετράω τις κινήσεις μου για να προλάβω μην τυχόν σου δημιουργήσω τέτοια συναισθήματα. πάλι. Δεν γκρινιάζω γι' αυτό τώρα σε περίπτωση που παρεξηγήσεις τα λόγια μου.


Το να κρατάω τις ισορροπίες, μου φαίνεται πλέον το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου.
Νομίζω πως θα σκάσω. Θα εκραγώ. Μου ζητάτε να ισορροπήσω στο σχοινί.

Μα δεν είμαι ακροβάτης. Και φοβάμαι τα ύψη. Γιατί πάντα ήμουν λίγο δειλή και φοβιτσιάρα μέσα μου. Και ποιος μου λέει ότι από κάτω μου έχει τεντωμένο πανί που θα με κρατήσει για να μη πέσω στο κενό; Γιατί εκεί ήταν τσίρκο ενώ εδώ είναι ζωή. Η ζωή μου. Θα ήμουν πολύ ευγνώμων αν απλά δεχόσασταν την αγάπη μου και δεν σκοτιζόσασταν για το ποιον θα βάλω στο ψηλότερο βάθρο.




"για τις κρυμμένες μου ζωές που κυβερνάν τις φανερές"






Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Σωπάκια!!!






"...Τα παντζάρια;;! Σου αρέσουν τα παντζάρια;"
"Πωωωω!!! Πλάκα κάνεις τώρα... Τρελαίνομαι για παντζάρια! Δεν μπορείς να φανταστείς. Όταν κάνει η μητέρα μου παντζάρια, δεν τρώω φαγητό. Βάλε μου μόνο παντζάρια και τίποτα άλλο!!"


και σκεφτόμουν ταυτόχρονα να μάθω να σου βράζω παντζάρια και να στα προσφέρω. Για να μ' αγαπήσεις κι άλλο. Και μετά μου είπες πως ο πατέρας σου σιχαίνεται το τυρί, τη φέτα, και πως δεν αντέχει να είναι ούτε στο τραπέζι και εγώ σκεφτόμουν και τώρα τι θα κάνουμε; που ο δικός μου θέλει οπωσδήποτε τυρί με το φαγητό του. Πως θα τρώμε όλοι μαζί; Γιατί να μην ήταν πρόβλημα; Μικρό μεν, εκείνη τη στιγμή αλλά θα έπρεπε να διευθετηθεί.

Τι;; Ε ναι!! Αφού μαζί θα 'μασταν!!

Χαχαχαχαχαχαχααα.....
είσαι ο πιο ευγενικός μου έρωτας. Κι ο πιο τρυφερός.

Παίζει να είχαμε κάτσει στη σκάλα αυτή 3 ώρες και να μην καταλάβαμε τίποτα από το χρόνο. Οι γείτονες μου ανεβοκατέβαιναν με το ασανσέρ και εμείς ήμασταν εκεί με τις σχολικές μας τσάντες και τα μπουφάν αραχτοί στο μάρμαρο. Στο τέλος αναγκαστήκαμε να φύγεις γιατί θα έτρωγα κατσάδα από τους γονείς μου.

Η εποχή των πάρκων μου είσαι. Είσαι ένας μικρός ήρωας, ό,τι και να λέμε. Σ' ευχαριστώ κόσι.




Ελπίζω να είσαι καλά και χαρούμενος όπου και να 'σαι, πάντοτε.









(εκεί που ξεσκόνιζα τη βιβλιοθήκη, βρήκα κάτι μεταφράσεις της τρίτης Γυμνασίου. Κοντοστάθηκα λίγο να σκεφτώ γιατί τις είχα κρατήσει αυτές και μετά απο δευτερόλεπτα βρήκα την απάντηση. Είναι οι μεταφράσεις που μου είχες βγάλει φωτοτυπία για τις εξετάσεις εκείνον τον Ιούνιο. Γιατί εσύ είχες βοήθημα, και εγώ ήμουν και είμαι ακόμα ανοργάνωτη και είχα μισές μεταφράσεις, κι οι άλλες είχαν χαθεί).

:)



Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Gracias!



Ξεκίνησα με άγχος ενθουσιασμό κουρασμένο εγκέφαλο άγχος και πάλι και όλα κύλισαν τόσο περίεργα νορμάλ. Γυρίσαμε. Γυρίσαμε και όλα είναι πιο κρύα.
Εδώ και τρεις μέρες βαριέμαι. Εδώ και τρεις μέρες γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη.


Βαριέμαι.


Είναι σαν ψέμα. Θυμάστε Σ. και Φ.; Δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε οτι είμαστε στο αεροπλάνο. Οτι τώρα είμαστε Ιταλία. Εμείς οι τρεις. Μόνες μας. Μόνο. Και μετά πετάξαμε πάλι. Έτσι απλά και καθημερινά. Και ήμασταν Μαδρίτη. Η Σ., η Φ. και εγώ. Μαδρίτη. Και την άλλη μέρα ακόμα δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε. Ίσως ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι μου μοιάζει τόσο περίεργο που αν μου το 'λεγες θα σου 'λεγα "άντε απο 'κει ρε μαλάκα.."
Συνέβη όμως.

Συνέβη κι ήταν ομορφότερο απ' όσο φαντάστηκα.

Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις τι σημαίνει να περπατάς το πρωί στο δρόμο του σπιτιού σου και το βράδυ στην Gran Via; Στην Gran Via όπου πέφτεις πάνω σ' έναν κούκλο που περνώντας απο μπροστά του η Σ. έχει πετάξει "πωωω αυτός είναι κούκλος!" και τελικά αποδεικνύεται έλληνας και μας πάει μέχρι εκεί που μέναμε; Ξέρεις τι σημαίνει να ταξιδεύεις όλη μέρα και παρόλα αυτά να βγαίνεις έξω τα μεσάνυχτα σε μια πόλη που δεν ξέρεις, δεν έχεις περπατήσει ποτέ, δεν έχεις διαβάσει αρκετά γι' αυτήν αψηφώντας τα πάντα. Να πεθαίνεις στην κούραση, να περπατάς διαρκώς κάθε μέρα, να έχεις το πιο χάλια πιάσιμο που είχες τα τελευταία 3 ή και παραπάνω χρόνια και παρόλα αυτά ενώ κοιμάσαι στις 2 να ξυπνάς και να σηκώνεσαι ευτυχισμένη στις 9 το πρωί και να αδημονείς για την καινούργια μέρα, για τα καινούργια μέρη που θα δεις, την καινούργια όμορφη γωνιά αυτής της πόλης που θα αντικρίσεις; Να μιλάς ελληνικά μόνο με την Σ. και την Φ. σ' αυτή την πόλη. Να δυσανασχετείς με τον καθυστερημένο ταξιτζή και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Να περπατάς σε δρόμους καθαρούς, αψίδες με λουλούδια, μουσεία και σχολεία παντού, σχολές που ντρέπεσαι να μπεις μέσα και το πιο μεγάλο πάρκο που έχω δει ποτέ! Να
μην σου λείπει ΤΙΠΟΤΑ απο εδώ. Οκ, σχεδόν τίποτα. Είναι σαν έρωτας!

Αυτή η πόλη με ηρέμησε. Νιώθω σαν να με εκπολίτησε. Δεν γύρισα στη Θεσσαλονίκη όπως ξεκίνησα αλλά μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Πιο σοφή, πιο ουσιαστική, πιο φιλική, πιο όμορφη... Και την πρώτη μέρα επιστροφής ήθελα να οργανώσω μια ομάδα και να καθαρίσω όλη την βρώμα της Θεσσαλονίκης. Ήθελα να κολλήσω σ' όλα τα λεωφορεία τα δρομολόγια ώστε να μη χάνεται κανείς ξένος που έρχεται εδώ, να μεταφέρω όσα είδα σε πράξη.

Θέλω να γυρίσουμε πίσω.

Vamos otra vez!

Πάμε πίσω. Κάνε κάτι να γυρίσει ο χρόνος και να το ξαναζήσουμε.
Θέλω να σκέφτομαι και να ξανασκέφτομαι όλες τις στιγμές που ζήσαμε εκεί και να μη τις ξεχάσω ποτέ και καμία. Ούτε την πιο ασήμαντη.

Μου λείπουν τα πάντα.

Μου τη σπάει που ξυπνάω και δεν υπάρχετε εσείς οι δυο στα διπλανά κρεβάτια να σας πρίξω να σηκωθείτε. Μου τη σπάει που δεν έχω κάποιον να αναγουλιάζει κάθε φορά που τρώω κάτι. Μου τη σπάει που σηκώνομαι και δεν βγαίνω όλη μέρα σε καθαρούς όμορφους δρόμους. Μου τη σπάνε τα λεωφορεία τα βρώμικα. Θέλω μετρό. Και φτηνό ταξί. Θέλω να μπαίνω στο ταξί και να λέω: "Hola! Calle de San Bernardo cinquento cinco por favor!" Μου τη σπάει που ακούω ελληνικά παντού. Θέλω να κάθομαι να πίνω σαγκριά παντού. Και απο καφέ να βρίσκω μόνο latte. Και εκεί που τον απολαμβάνω να ακούγονται οι τύποι αυτοί εδώ κάτω και να μου διασκευάζουν κομμάτια αγαπημένα σε τζαζ μαγεία. Θέλω να κυκλοφορώ με κοντομάνικο και μια ζακέτα και αυτό να μου 'ναι αρκετό. Μου τη σπάει το κρύο εδώ. Και απαιτώ μόνο ήλιο! Θέλω όλοι οι γύρω μου να είναι ξένοι. και να μιλάνε με το "θ" και εγώ να γελάω με το "θ" τουθ.

Θέλω να κάνω μια ευχή εδώ:
Ας κάτσει εράσμους στη Μαδρίτη.








Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Dear Best Friend



εικόνα:


Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά στην τσέχικη μπυραρία με τον υπέροχο πράσινο σκούρο τοίχο και το ρολόι πάνω απ' τα κεφάλια μας και την ταπετσαρία με το ρολόι της Πράγας, τον χαμηλό φωτισμό; Μου λείπει η συζήτηση μας εκείνη τη νύχτα, το κοπλιμέντο σου για το φόρεμα μου και το σχόλιο σου παρόλα αυτά οτι δεν σου αρέσουν τα φορέματα που όταν κάθεσαι φτάνουν κάτω απ' το γόνατα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός μας όταν δοκιμάσαμε το πιο ωραίο λουκάνικο που έχουμε φάει ποτέ, που σε συνδυασμό με την μπύρα ήταν τόοοοσο απολαυστικό όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Και να φανταστείς οτι δεν είμαι και τρελή φαν της μπύρας. Όμως εκείνο το βράδυ είχα εκστασιαστεί!

εικόνα:

Μου λείπει ακόμα εκείνη η εκδρομή. Η έστω ημερίσια. Που θα μπορούσε να είναι διήμερη αλλά εγώ ο
μαλάκας δεν έκανα κάτι για να την παρατείνω. Εκείνη η περιπέτεια. Μου λείπει το περπάτημα στην παραλία, εκείνη την όμορφη που θύμιζε Θεσσαλονίκη. Ο ηλίθιος και γελοίος χορός μας μπροστά στο παγοδρόμιο τον οποίο βιντεοσκοπίσαμε αλλά τελικά τίποτα δεν φαινόταν αφού είμασταν στο σκοτάδι. Δηλαδή απλώς ακούγονται δύο καθυστερημένα να χαζοχαίρονται ενώ στην εικόνα φαίνεται μια μαυρίλα.



Ξέρεις τι;

Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν έχουμε κάνει μαζί ακόμα. Δεν έχουμε πετάξει μαζί, δεν έχουμε ξαπλώσει σε φθινοπωρηνά φύλλα μαζί, Δεν έχουμε πάει ούτε καν σινεμά μαζί! (ψέμματα έχουμε πάει στο "Κύμα", αλλά μια ίσον καμία). Δεν έχουμε πάει καλοκαιρινές διακοπές μαζί.
Και απ' την άλλη είναι τόσα πολλά και όμορφα αυτά που έχουμε ζήσει μαζί και θέλω ξανά και ξανά!
Μόνο ελπίζω και εσύ να θέλεις..


Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Για τις κρυμμένες μου ζωές που κυβερνάν τις φανερές



Είναι απίστευτα εκπληκτικό το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξενυχτήσει όταν ακούει όμορφη μουσική। Σίγουρα βοηθούν και οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό αλλά η μουσική αναμφισβήτητα είναι κάτι παραπάνω απο αρκετή για κάτι τέτοιο।

Πόσο χαίρομαι που ανακάλυψα την αγάπη μου για τα υπόγεια ρεύματα!
Και απόψε έχω την τύχη να κάνω την μια ανακάλυψη μετά την άλλη!


Θα μπορούσα να αραδιάσω τους στίχους της μισής και βάλε δισκογραφίας τους।
Αλλά παρόλα αυτά θα προτιμήσω να παραθέσω μια απο τις όμορφες ανακαλύψεις της βραδιάς


"το λυκόφως μονάχα μπορεί
να ματώνει την πόλη

Δεν αλλάζουν εδώ οι καιροί,
εδώ μόνο νυχτώνει
...

Ίσως να 'σαι και εσύ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη
Μα στο χάος που είναι η ζωή,
το μικρό είναι κάτι

Κι όμως Δες!!!
ένας ήλιος χωρά στην καρδιά του χειμώνα!
βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά
και νομίζεις πως τον ήξερες χρόνια

Κι αν η λύπη ραγίζει βουνά
Σαν παιδί η γαλήνη
τι αέρινα ρούχα φορά!

τι ανέμελα ίχνη αφήνει!"








Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011




Δεν έχω σκεφτέι τα κατάλληλα λόγια. Είναι κάτι που απλώς σκέφτομαι κατά καιρούς και ισχύει. Δεν μπορώ να το αγνοήσω και ούτε να περιμένω πότε θα βρω τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο να το παρουσιάσω εδώ, γι' αυτό να με συγχωρέσετε αν αυτό το κείμενο είναι μια βαρεμάρα.

Μερικές φορες δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. Να τον αγαπάς με πράξεις. Συνεχίζεις τις κακές σου συνήθειες (και δεν μιλώ για τις λευκές κακές συνήθειες αλλά για αυτές που σε βλάπτουν) παίζοντας το άνετος και χαλαρός. Εσύ απλώς θες να ζήσεις τη ζωή σου όπως γουστάρεις. Και όταν σου λέω "Σ' αγαπώ, να προσέχεις" η απάντηση σου είναι δήθεν ταπεινή: "Μην στενοχωριέσαι για μένα. Μην ανησυχείς." συνεχίζοντας το ίδιο βιολί.

Θες να σου πω μια αλήθεια;

Πως λες οτι μ' αγαπάς και με νοιάζεσαι όταν δεν νοιάζεσαι να φροντίσεις αυτό που αγαπώ τόσο πολύ; ΕΣΕΝΑ!

ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ αν βρωμίζεις το πνευμόνι σου, με νοιάζει αν τρως αλάτι με φαγητό και όχι φαγητό με αλάτι, με νοιάζει αν θα πονάς η όχι και αν όταν μεγαλώσεις θα πρέπει να φαρμακώνεσαι. Και αν μ' αγαπάς στ' αλήθεια, κάνε ότι μπορείς για να σε κρατήσεις εδώ. Να παρατείνεις το χρόνο που θα έχουμε.

πάψε να είσαι τέτοιου είδους εγωιστής.


Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

On a eu un printemps merveileux...





-“oui?”
-“Thomas, listen!”
-“Francine?”
-“Listen!

Parfois, la vie exige un changement. une transition. comme les saisons.
On a eu un printemps merveileux, mais l’été est fini et nous avons manqué l’automne.
Tout d’un coup, il fait froid, si froid que tout se met à geler.
Notre amour s’est endormi et la neige l’a pris par surprise.
Et si tu t’endors dans le neige, tu ne sent pas la mort venir.
Prends soin de toi’ “




” Francine.Je m’en souviens exactement. c’était le 15 mai .
Le printemps tardait, la pluie menacait, et tu criais. (..)

Tu as quitté boston emménager à Paris, un petit appartement dans la rue du Faubourg Saint-Denis, je t’ai montré notre quartier, mes bars, mon école, je t’ai présenté à mes amis, mes parents.J’ai écouté les textes que tu répétais, tes chants, tes espoirs, tes désirs, ta musique.
Tu écoutais la mienne, mon italien, mon allemand, mes bribes de russe.
Je t’ai donné un walkman, tu m’as offert un oreiller et, un jour, tu m’as embrassé.
Le temps passait, le temps fillait et tout paraissait si facile, libre, si simple si nouveau et si unique.
On allait au cinéma, on allait danser, faire des courses, on riait, tu pleurais, on nageait, on fumait, on se rasait. De temps à autre tu criais, sans aucune raison, ou avec raison parfois, oui avec raison parfois.Je t’accompagnais au conservatoire je revisais mes examens, j’écoutais tes exercices de chant, tes espoirs, tes désirs, ta musique, tu écoutais la mienne.



Nous étions proches, si proches, toujours plus proches.








Nous allions au cinéma, nous allions nager, rions ensembles, tu criais, avec une raison parfois et parfois sans. Le temps passait, le temps fillait.
Je t’accompagnais au conservatoire, je revisais mes examens, tu m’écoutais parler italien, allemand, russe, francais, je révisais mes examens, tu criais, parfois avec raison, le temps passait, le temps fillait, sans raison..
Tu criais, sans raison..
Je révisais mes examens, mes examens, mes examens, mes examens, le temps passait, tu criais, tu criais, tu criais..

J’allais au cinéma.



‘Pardonne moi Francine.






Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά






Έχεις το χέρι σου μπλεγμένο σε μια τούφα απ' τα μαλλιά σου
και την πειράζεις ασταμάτητα ενώ μιλάς. Πάντα.
Την γυρνάς ακριβώς όπως εγώ παίζω με τις μπούκλες μου.
Τελικά ίσως και εσύ έχεις μπούκλες, κι ας μη σ' αρέσουν.
Σίγουρα όχι τόσο παιχνιδιάρικες και ζωηρές όπως οι δικές μου

και εγώ

Σε βλέπω να εθίζεσαι στην κίνηση αυτή, στο ανακάτεμα, στο στριφογύρισμα της τούφας που προσπαθείς να κάνεις μπούκλα και σε σταματάω.
Σου γραπώνω όλες τις τούφες, απαλά, χωρίς να καταλάβεις τίποτα
ή χωρίς να ασχοληθείς γιατί είσαι αφοσιωμένος
Το χέρι σου τώρα αναζητά απεγνωσμένα στο κενό μια μπούκλα για να παίξει
και το διασκεδάζω τόοοσο πολύ που δεν μπορείς να βρεις τίποτα γιατί όλα τα χω στη χούφτα μου.
Απολαμβάνω τόοοσο πολύ αυτό το μικρό χαριτωμένο "βασανιστήριο" της αγαπημένης σου συνήθειας

γελάω.

γελάω μόνη μου, πίσω απο την πλάτη σου.





!




Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Το πιο παράξενο πράγμα...







...που έχω αντικρίσει στο σπίτι μου είναι κάποιος να καπνίζει ενώ είναι μέσα σ' αυτό.







Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τσούπ!




Σήμερα όπως και ΚΑΘΕ φορά που γράφω μάθημα μέχρι σήμερα -ω τι πρωτοτυπία!- έπρεπε να ξυπνήσω απο τα άγρια χαράματα εννοώντας ώρα 6:00, 6:30. Λόγω της φοβερής συγκοινωνίας αλλά και της "τύχης" που έχω να μένω σαρανταπέντε με πενήντα λεπτά μακριά απο την σχολή μου με λεωφορείο συνηθίζω να ξεκινάω 1 ώρα νωρίτερα για να φτάσω συνεπής.

Εδώ κάπου θα πρέπει να σε πληροφορήσω οτι το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ η αδυναμία μου. "Χαίρω πολύ" θα μου πεις.. "εσυ και άλλα τόσα εκατομμύρια φυσιολογικοί άνθρωποι.."
Αυτό όμως δεν σβήνει τον πόθο μου να αναφέρω ποσες δυνάμεις πρέπει να ασκήσω στον ευατό μου και πόσα τεχνάσματα να εφεύρω ώστε να τον πείσω να πάρει την αράδα του απο το ζεστό καινούργιο στρώμα μου και τα πουπουλένια μαξιλάρια μου με τις λουλουδένιες μαξιλαροθήκες που τόσο αγαπώ.


Σηκώνομαι τελικά
Τα καταφέρνω!

Ακολουθούν οι κλασσικές κινήσεις πρωινού. τουαλέτα, κουζίνα, ντουλάπα... και βγαίνω λοιπόν στο δρόμο βιαστική, μέσα στη Μαύρη Νύχτα!

Ναι είναι μπλε σκούρος ο ουρανός εκείνη την ώρα. Είναι νύχτα! Κανείς και τίποτα δεν κινείται. Ζήτημα να είδα ένα περαστικό και δυό αμάξια Νιώθω πως είμαι τυχερή που είμαι μια απ' τους λίγους εκλεκτούς που βλέπουν αυτό που βλέπω. Που ξεκινούν τη μέρα τους με αυτό το μπλε. Λες και ξέρω κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν. Λες και όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται και άφησαν σε μένα σήμερα αυτή την αποστολή. Να φυλάξω τον μαυρομπλέ ουρανό. Να παρακολουθήσω την αυγή, το χάραμα.



Μπαίνω στο λεωφορείο και σκέφτομαι απο τη μια πόσο εκνευριστικό είναι που σέρνω το κορμί μου να ξυπνάει αξημέρωτα, αχόρταγο απο ύπνο και το υποβάλλω σ' αυτή την βίαιη εναλλαγή θερμοκρασίας και συγχύζομαι και θέλω να βρίσω τον έξυπνο που τόσες εξεταστικές μας σέρνει κάθε φορά αυτή την άθλια ώρα

και απο την άλλη! έρχονται πάλι στο μυαλό μου οι σκέψεις που έκανα. Τα συναισθήματα που ένιωσα. Η περίεργη οπτική γωνία αυτών των στιγμών που ξεπετάχτηκε μέσα στο μυαλό μου χωρίς να με ρωτήσει, χωρίς να καταλάβω πως, με το που έκλεισα την εξώπορτα της πολυκατοικίας και αντίκρισα εκείνο το μαυρομπλέ.




Λες να είναι στο DNA μας να δημιουργούμε σε κάθε τι μια όμορφη πλευρά; να βρίσκουμε ένα όμορφο στοιχείο; έστω και στο πιο χάλια και ξενέρωτο σκηνικό;
τι ανώμαλα πλάσματα...
"Ξέρουμε τι θέλουμε" και δεν ξέρουμε τι θα χάσουμε με την πραγματοποίηση αυτού που "θέλουμε". Δεν το μαθαίνουμε παρά μόνο όταν κάτι "μας χαλάσει τα σχέδια".





Ακους εκει... Να ξεπετάγεται έτσι στο μυαλό μου η όμορφη οπτική γωνία;
:)