Σαν κάποιος, κάτι να μου χρωστάει...

Μόλις πανικοβλήθηκα

...είναι φορές που αργούμε να συνειδητοποιήσουμε κάποιες καταστάσεις
Εμένα προσωπικά μου συμβαίνει πολύ συχνά.

Σε λίγες μέρες το Αγριοπούλι μου θα είναι χιλιόμετρα μακριά!! Σε μια όμορφη πόλη αλλά μόνο του. Δε μπορώ να το πιστέψω. Εγώ τώρα με ποιον θα αγοράζω πάστα μήλου και δαμάσκηνου από τα ξηροκαρπάδικα; Με ποιον θα διασχίζω αυτοκινητόδρομους μέρα μεσημέρι με τον ήλιο ντάαν πάνω απο τα κεφάλια μας να βαράει αλύπητα. Με ποιον θα μοιράζομαι την γκαντεμιά και την ατυχία μου; Ποιος θα με ανεβάζει σε λάθος λεωφορεία; Ποιος θα κοιτάει βυσσινί αυτοκίνητα και θα μου λέει "Α! Ωραίο χρώμα για κραγιόν!". Σε ποιον θα εμπιστεύομαι κάθε μου σκέψη; κάθε μου προβληματισμό; κάθε μου συναίσθημα; Με ποιες μπούκλες θα επικοινωνώ τώρα;
θα μου λείπεις Αγριοπούλι μου...

όσο οι μέρες αυτές θα περνάνε θα ονειρεύομαι να γυρίσεις εδώ.
Ξέρω πως και οι δυο θα γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους, θα κάνουμε παρέες, ίσως και φίλους
αλλά να σου πω κάτι;
...
Εγώ ΧΙΕΣΤΗΚΑ τώρα! Δε με νοιάζει. Ξέρω πως κανείς και καμία δε θα είναι σαν εσένα. Κατέκτησες ξεχωριστή θέση εδώ μέσα, στην καρδιά μου, και δε πρόκειται κανείς να σου την πάρει! Κανείς!!!

η οικειότητα και η εμπιστοσύνη που μου ενέπνευσες είναι μαγεία**!!



Σ' ΑΓΑΠΑΩ!
Ακούς Αγριοπούλι;
Σ' ΑΓΑΠΑΩ!!!






Μη νομίζεις πως έχω ξεχάσει οτι μου χρωστάς να μου παίξεις πιάνο.
Θα περιμένω να πάρεις τη μεταγραφή και να έρθεις να εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου.
λίγη υπομονή μόνο και...

ΤΟ ΧΑΟΣ

Έως πρόσφατα ξίνιζα τα μούτρα μου βαριεστημένα κάθε φορά που άκουγα κάποιον να "κλαίγεται" μ' εκείνη την κλισέ έκφραση τύπου: "το αιώνιο άλυτο πρόβλημα που μας απασχολεί είναι οι ανθρώπινες σχέσεις."
Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρούσα πως υπάρχουν αν όχι πιο σοβαρά, σίγουρα και άλλα θέματα στη ζωή πέραν των σχέσεων των ανθρώπων

και μετά ξύπνησα μια μέρα και έζησα τη παροιμία: Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.


...ήμουν με τον Πρίγκιπα και την Α. προηγουμένως αλλά ήθελα πολύ να δω το Αγριοπούλι μου που αποφάσισα να γυρίσω νωρίς από κέντρο για να περάσω απ' το σπίτι της να την δω λίγο.

Φτάνω λοιπόν και προς έκπληξη μου δεν ήταν μόνη της σπίτι αλλα βρήκα και την Τ. και την Φ. Ευχάριστη έκπληξη θα έλεγα... (Μου αρέσουν αυτές οι μαζώξεις φίλων κι ίσως να μην ειχα την ίδια σχέση που έχω με το Αγριοπούλι μου με τις Τ. και Φ. αλλα τι σημασία έχει;)

Μιλούσαμε για ώρες πάνω στη μουσική, τη μουσική που αγαπάμε κυρίως, τα παράπονά μας απο διάφορους καλλιτέχνες αλλά και το θαυμασμό μας απέναντι σε κάποιους άλλους. Ήταν ωραία, πολύ ωραία!
Η ώρα βέβαια ήταν περασμένη και όπως κάθε βράδυ έπεφταν τηλεφωνήματα απ' τους γονείς.
Η Φ. ήταν η πρώτη που αποχώρησε. Δε θυμάμαι ακριβώς την ώρα αλλα πρεπει να ταν 12:00.

Μείναμε εγώ το Αγριοπούλι και η Τ. Άρχισα να τους λέω για σένα και τον τρόπο που αγνοείς την παρουσία μου, το πώς πονάω και πώς μου λείπεις και ζήτησα τη βοήθεια τους στο Τι Να Κάνω;! Τι πρέπει να κάνω;
...το ένα έφερε το άλλο και απο κεί περάσαμε σε σκέψεις και αισθήματα. Λέξεις και μυστικές σκέψεις που είχαμε κλειδώσει καλά και οι τρεις στο πάτο του μυαλού μας και δεν είχαμε το θάρρος να εκφράσουμε. Και ακόμα δε μπορώ να χωνέψω πόσο δύσκολο είναι να πεις κάποια πράγματα.
"Κι όμως συμβαίνει..." με διαβεβαίωσε το Αγριοπούλι.
Οι στιγμές εκέινες ήταν απο άλλο πλανήτη! Έβλεπα να γυμνωνόμαστε, η μια μετά την άλλη συναισθηματικά, χωρίς παρεξηγήσεις, χωρίς τίποτα...
απλώς βγάζαμε τις αλήθειες μας και επέτρεπε η μια στην άλλη να τις επεξεργαστεί, να τις γνωρίσει.
Συγνώμες ειπώθηκαν αλλά και εννοήθηκαν εκείνο το βράδυ
και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.


...

Παραγγείλαμε πίτσα. Δε πεινούσα αλλά έφαγα μισή τουλάχιστον.
...η βραδιά εκείνη ήταν σαν έργο που περιμέναμε την κάθαρση
ή μήπως όλη αυτή η ώρα που ξεδιπλώναμε τους συλλογισμούς μας και τα συναισθήματα μας πάνω σε γεγονότα και στιγμές αποτελούσε κάθαρση απο μόνη της;



Είχε πάει 2:00 όταν αποφασίσαμε να αποχωρίσουμε εγώ και η Τ.

"...πόσο ΧΑΟΣ μπορεί να 'ναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά;;", τη ρώτησα
Συναναστρέφομαι με το Χάος!!
να πανικοβληθώ;

ένιωθα το κεφάλι μου πως πήγαινε να σπάσει!
και εκέινο το προαίσθημα οτι θα ανεβάσω πυρετό...
χρειαζόμουν ύπνο απεγνωσμένα

καληνύχτησα και την Τ. και έφτασα σπίτι επιτέλους. Ξάπλωσα στον καναπέ του σαλονιού και προσπαθούσα επί 2 ώρες να κοιμηθώ και τελικά στις 4 θυμάμαι πως τα κατάφερα.

ο Μικρός Πρίγκιπας

Σήμερα είχα μελαγχολήσει...
αυτή η ηλίθια αλλαγή του καιρού με έχει αναμφισβήτητα επηρεάσει
όχι μόνο επειδή οι πιθανότητες να πάμε στη θάλασσα για μια τελευταία φορά, ή στη Waterland που έχω πρήξει τους φίλους μου οτι θέλω να πάω μειώθηκαν
αλλά αυτή η μουντίλα, αυτό το γκρι, αυτό το σύννεφο πάνω απ' τα κεφάλια μας
με πνίγει

Άντεξα μέχρι το απόγευμα μέσα στο σπίτι
δεν είχα τίποτα κανονίσει, όπως τις άλλες μέρες παρόλα αυτά φόρεσα το αγαπημένο μου βυσσινί φούτερ (ναι εκείνο το adidas που έχω απ' το γυμνάσιο ακόμα), πήρα το μικρό μου σακίδιο και κατέβηκα με το λεωφορείο στο κέντρο.
Περπάτησα

ήθελα να αλλάξω παραστάσεις, να νιώσω το νοθευμένο απο τα καυσαέρια οξυγόνο
να παρατηρήσω τους ανθρώπους
Μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, και είναι κάποιοι πολύ ενδιαφέροντες ομολογώ

Με πήρε τηλέφωνο ο Πρίγκιπας και παρόλο που είχα όρεξη για βόλτα στην παραλία κίνησα να τον βρω. Ήξερα πως θα με κάνει να νιώσω πολύ καλύτερα.
Έχει τον τρόπο του.

...μου αρκέι να τον κοιτάω για να χαμογελάω!
θα μπορούσα να τον κοιτάω για ώρες έτσι στην αγκαλιά μου όπως ήταν σήμερα
τι ευτυχία να μπορείς να αγκαλιάζεις τον Πρίγκιπά σου
εκείνα τα αρχοντικά του μάτια δε τα βγάζω απ' το μυαλό μου
τα καστανά αρχοντικά του μάτια

ο Πρίγκιπας με την ευγενική καρδιά και το απίστευτο χιούμορ

καμιά φορά σκέφτομαι πως θα του άξιζε μια άλλη αρχόντισσα
πιο δοτική, πιο όμορφη...
μελαχρινή πιθανότατα,
με μεταξωτά ίσια μαλλιά όπως του αρέσουν
και πιο θηλυκιά σίγουρα
...να του δείχνει την αγάπη της απλόχερα, όπως κάνει εκείνος σ' εμένα

πόσο φοβάμαι μη μετανιώσει για όλο αυτό
πόσο φοβάμαι


μα τι ευτυχία να μπορείς να αγκαλιάζεις τον Πριγκιπά σου




....φυσικά και ξε-μελαγχόλησα
στο δρόμο του γυρισμού σκεφτόμουν για άλλη μια φορά πόσο τυχερή είμαι
ό,τι ονειρευόμουν, να που τώρα βρέθηκε στην αγκαλιά μου
η υπομονή είναι μεγάλη αρετή, αρκέι να την αντέχεις

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


παιχνίδια πλαστικά, δικά μου αγαπημένα
που κάποτε ταξίδευα στου κόσμου τα οχυρά
καράβια χάρτινα, με ήρωες για μένα
στον νου μου ακόμα φέρνουν γέλια παιδικά
τι κι αν μεγάλωσα λιγάκι εκεί ο νους μου τρέχει
να μπλέκει άστρα, γαλαξίες, πλανήτες άγνωστους σ' εμάς
πόσο η μαγεία αυτή απ' το γήινο κόσμο απέχει
δίλημμα μοιάζει γρίφος σωστός
που την απάντηση δε ψάχνεις, δε σε νοιάζει, δε ζητάς

Κι όπως μια αρχόντισσα κάποτε είχε ξεστομίσει
συνειδητά κι όχι επιπόλαια θαρρώ
δροσοσταλίδες φυλαχτό θα φτιάχνει ώσπου να δύσει
στον πρίγκιπά της να χαρίσει φυλαχτό
δαίμονες, δράκους και στοιχιά μακριά του να κρατήσει
όσο αυτός θα πολεμά με ανδρεία περισσή
ώσπου του βασιλείου αυτής με τ' άλογο του το λευκό το χώμα να πατήσει
κλείνοντας με ένα λυτρωτικό γλυκό φιλί

Έτσι κι εγώ τα ευχαριστώ μαζεύω ένα ένα
να τα προσφέρω άραγε στη μοίρα ή τους θεούς
μαζί με σένα πλάθωντας αυτό το παραμύθι
ως Πρίγκιπας, και Αρχόντισσα εγώ, σε τόπους μακρινούς

τώρα αυτό...

...Πώς να στο πώ;

...Μα είσαι "δικιά μου" και πάντα θα είσαι
κι ας είσαι κοντά μου, και ας μην είσαι
Ψάχνω τρόπο μες τα όνειρά μου
λίγο πριν σε χάσω να σε φέρω κοντά μου
Να σου δείξω, πως τα 'χω χαμένα
να σε σώσω, να σωθώ απο μένα

ΠΕΣ ΤΟ

Προσπαθώ..

προσπαθώ να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω
να σου πώ ό,τι δεν έιπα εδώ και τρεις μήνες και με βασάνιζε
και άφηνα το πείσμα μου να με κυριεύει και τον εγωισμό αν θες
τον εγωισμό μου στον οποίο χρέωσες το χάσμα που μας κράτησε τη μια μακριά απ' την άλλη

Δεν μπορεί όμως ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνεις...
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ όλο αυτό να είναι έργο μόνο του ενός!

είναι κάτι σαν νόμος στις ανθρώπινες σχέσεις
ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας

Ξέρω πως έκανα λάθη, είδα τα λάθη μου μεσα απ' τα λίγα λόγια που σε πίεσα να μου αφιερώσεις,
σε πίεσα ή σε παρακάλεσα...
Γιατί για μένα αυτό που ζήσαμε, που χτίσαμε, σημαίνει τόσα πολλά... Ωχ Θεέ μου πόσα πολλά.!
Είχα καιρό να κλάψω έτσι..
κι όχι τόσο γιατί με αγνοούσες και μου δήλωνες κατάμουτρα πως δεν είμαι τίποτα παραπάνω απο μια γνωστή σου αλλα επειδή κανείς σχεδόν δε καταλάβαινε.. κανείς! Δάκρυα που δε μπορούσα να προσπαθήσω ακόμα λίγο για σένα.

---

το μεγαλύτερο και κυριότερο λάθος ξέρω όμως πια ποιο είναι
και δυστυχώς το κάναμε και οι δυο.

"Όταν σκέφτεσαι κάτι που σ' ενοχλέι, ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν νιώθεις αδικημένη, ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν θέλεις τόσο κάποιον να σου σταθεί, του ΤΟ ΛΕΣ!
Όταν χρειαστείς βοήθεια, ΤΟ ΛΕΣ!"

δε το κρατάς μέσα σου σαράκι να σε τρώει, ούτε το θάβεις και το προσπερνάς σαν ποτέ να μην έγινε

Μπορεί να πονέσεις τον άλλον, μπορεί να πονέσεις και εσύ
αλλά ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
ο πόνος δε θα φτάνει αυτόν που ένιωθα εγώ τόσες μέρες

καταλαβαίνω πως όταν έναν άνθρωπο τον θεωρείς δικό σου,
περιμένεις απο 'κείνον να διαισθάνεται κάποια πράγματα
να τα καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να του τα εκδηλώσεις
κι όμως δεν είναι έτσι...
κάποια πράγματα που εσύ ή εγώ θεωρούμε αυτονόητα δε σημαίνει οτι είναι και για τον άλλο

...

προσπάθησα!
προσπαθούσα καιρό τώρα...
Προσπάθησα!

προσπάθησα να σε πλησιάσω,
είναι όμως μερικές φορές που τα πράγματα δε περνάνε μόνο απ' το δικό μου χέρι

Δεν έχω πάψει να σ'αγαπώ
κι ας με αγνοείς
κι ας με πονάνε τα λόγια σου φριχτά

ούτε και συ βαθιά μέσα μου πιστεύω οτι μ' εχεις διαγράψει ολοκληρωτικά
δε γίνεται, δε μας αφήνουν οι στιγμές μας

Συγνώμη που δεν ήμουν εκεί

ελπίζω να καταλάβεις κάποια στιγμή, να θελήσεις να ξανασμίξουμε, να 'ναι όλα όπως πριν αυτό το καλοκαίρι

Σιχαμένη Αγάπη λοιπόν...

Κατασκήνωση 2007 - Μακρυνίτσα (εννοείται!)

Σπιτάκι Γιορτής...

...ενώ τακτοποιούμε και συγυρίζουμε το "τσαντήρι" μας.. απευθύνεται η μια στην άλλη με περισσή χάρη και ευγένεια.
παραδείγματος χάριν
"μωρή βλαμμένη μάζεψε τα ρούχα σου απ' το κρεβάτι μου!!"
"Ρε ζώον άλλαξε το αυτο το ηλίθιο τραγούδι."
"Σγουρήηηη!! Θα σκουπίσεις καμια ώρα?"
(σαν να φαντάζομαι ακόμα και τώρα μπροστά μου τη Σ. να τσιρίζει με εκείνη τη φωνή καμπάνα)

μόνη της να φώναζε στην τραπεζαρία, την άκουγε όλη η κατασκήνωση. Χαλαρά!

...τέλος πάντων

και να σου η Ε. ως ωριμότερη έκανε το αναμενόμενο σχόλιο...
"..βρε ομορφιές, είναι ανάγκη να μιλάτε άγαρμπα μεταξύ σας? (βλ. μωρή βλαμμένη, ζώον κλπ.)"

"ε και τι να λέμε δηλαδή?", πετάγεται η Ε. μας...
"Σιχαμένη μου αγάπη, παρε τα ρούχα σου απ' δω?!"


όλες μας την κοιτάμε και σκάμε στα γέλια... και κάπως έτσι, τυχαία... γεννήθηκαν εκέινο το μεσημέρι οι Σιχαμένες Αγάπες.
Συγχωρέστε με όσες ήσασταν παρούσες αν δε θυμάμαι καλά το σκηνικό αλλά αυτό έχει μείνει στη μνήμη μου.
εξάλλου ζήσαμε τόσα μαζί, όμορφα και άσχημα, δύσκολα και εύκολα...
για όλα αυτά ευχαριστώ.

Καλή αρχή λοιπόν.