vers le jour qui va venir

Αυτό το τραγούδι είναι για 'σένα.

γιατί σήμερα είναι η μέρα σου

"C'est l'histoire d'un amour, éternel et banal

Qui apporte chaque jour tout le bien tout le mal

Avec l'heure où l'on s'enlace, celle où l'on se dit adieu

Avec les soirees d'angoisse et les matins merveilleux"

"ο καθένας κρίνει ανάλογα με τα βιώματά του."


(κάτι μας είπες τώρα...)

-Κι όμως δεν είναι τόσο επιπόλαια ετούτη η φράση.
γιατί εκτός αυτού, 

τα μυαλά είναι αλήθεια πως κολλάνε από τόσο νωρίς...

τρομακτικά νωρίς.
άπαξ και αρχίσεις να ακολουθείς ένα "εγκεφαλικό" μονοπάτι είναι δύσκολο να δώσεις χώρο σε κάτι διαφορετικό από τον "δρόμο" που ασπάστηκες.

Και μόλις σου αναλύσω ένα μου πρόβλημα, μπορώ να προβλέψω την απάντηση που αρχικά θα λάβω, ανάλογα σε ποιον θα το εκμυστηρευτώ.

Μα μετά σκέφτομαι ότι ακόμα και αυτό το ίδιο το πόρισμά μου, μοιάζει κολλημένο από ένα σημείο και μετά. 
και κάπου εκεί η μπάλα χάνεται




(παρατηρώντας το ποστ αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να σημαίνει η συχνή χρήση των "και" σε ένα κείμενο... Δυσκολία έκφρασης; ή απλά δυσκολία μετατροπής των σκέψεων σε λέξεις;)

Not always are stories just made of love. Sometimes love is not named. But it's love just the same.

"It's not a typical love affair, but love and tenderness, both are there. Named after a daisy, she lived amongst words, surrounded by adjectives in green fields of verbs. Some force you yield to. But she, with soft art, passed through my hard shield and into my heart. Not always are love stories just made of love. Sometimes love is not named but it's love just the same. This is not a typical love affair I met her on a bench in my local square. She made a little stir, tiny like a bird with her gentle feathers. She was surrounded by words, some as common as myself. She gave me books, two or three Their pages have come alive for me. Don't die now, you've still got time, just wait It's not the hour, my little flower Give me some more of you. More of the life in you Wait Not always are stories just made of love. Sometimes love is not named. But it's love just the same."

Δεν είναι όλες οι ιστορίες αγάπης φτιαγμένες από έρωτα. Κάποιες δεν περιέχουν καν το "σ'αγαπώ", όμως ξέρεις, ότι αγάπη υπάρχει.

~

κι ύστερα κι ύστερα 
πας να κανονίσεις τα εισιτήριά σου και βλέπεις ότι το αεροδρόμιο της Lyon λέγεται

Saint Exupéry Airport
ε μετά, πώς να μην πετάγεται η αισιοδοξία και η όμορφη διάθεση στο διάβα σου;

Τον Σεπτέμβριο έψαξα από αναλαμπή και βρήκα μια κουβέρτα φλις, ένα "χάδι" που λέει και η Φ., που κάποτε μας είχαν δωρίσει στην κατασκήνωση. Αυτές οι κουβέρτες ανακάλυψα πέρυσι ότι είναι τέλειες ακόμα και σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες όταν τις χρησιμοποιείς εσωτερικά από οποιοδήποτε άλλο σκέπασμα. Με χαρά συνειδητοποίησα ότι η δική μου συγκεκριμένα, δεν είναι από εκείνες τις φλώρικες φλις που φτάνουν ίσα ίσα για να σκεπάσεις τα πόδια σου αλλά έχει κανονικό μήκος και πλάτος, ώστε να καλύπτει το κρεβάτι σου και κατ' επέκταση όλο σου το σώμα και να περισσεύει και από πάνω -που λέει ο λόγος-.

Κι έτσι όπως μιλούσαμε στο σκάιπ και άπλωσα το χέρι μου να πάρω να σκεπαστώ μ' αυτήν την κουβέρτα, την ζεβρέ την φλις, συνειδητοποίησα ότι αυτή η χρονιά, κάπως έτσι θα βγει. 

Σκεπασμένη με μια φλις κουβέρτα και μπροστά στην κάμερα του λαπτοπ. 

Και φρίκαρα. 

in a bullet-proof vest

song - balm

~

.

επίσης...

...γιατί όταν μένουμε σε ένα μέρος όπου ζούμε ξεχωριστές εμπειρίες και στιγμές (ευχάριστες εν τέλει και ως επί το πλείστον) το θεωρούμε δικό μας; 

It's the end of an era.

4 αναχωρήσεις μέσα σε 5 ημέρες είναι too much. 

Έχουμε περάσει σε άλλο κεφάλαιο. Είναι εκεί που συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έρχεται η ώρα να αλλάξει σελίδα. 

Αν και είναι ακόμα νωρίς για τις αλλαγές αυτού του χρόνου οι πρώτες βαριές σκέψεις κάνουν βόλτα στο κεφάλι μου.

"Είναι τόσο περίεργο που τόσα μυαλά από τόσα διαφορετικά σημεία στον κόσμο συναντιούνται σε ένα μοναδικό σημείο."

Παρουσιάζω πτυχιακή εργασία σε λίγες μέρες. Ανάθεμα τι πρέπει να γράψω. Τι θέλω να γράψω.
Συνειδητοποιώ όμως πόσο τέλεια ενδιαφέρουσες είναι αυτές οι γνώσεις. 

Πόσο τέλειο είναι να μαθαίνεις ότι η διαφοροποίηση των δακτύλων μας οφείλεται σε απόπτωση των κυττάρων; 

- απόπτωση: είναι μια διεργασία προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου. Κατά τη διάρκεια της απόπτωσης το κύτταρο συρρικνώνεται, το ίδιο και η χρωματίνη, η μιτοχονδριακή μεμβράνη διαρρηγνύεται και το κύτταρο αποδομείται και σχηματίζει αποπτωτικά σώματα, τα οποία φαγοκυτταρώνονται, χωρίς φλεγμονή. Κατά τη διάρκεια της απόπτωσης έχουμε πρωτεϊνοσύνθεση. Η διαδικασία της απόπτωσης είναι καταστροφική και αυτοενισχυόμενη και μη αντιστρεπτή. -

οτι εκείνα τα κύτταρα ανάμεσα στα δάκτυλα υφίστανται απόπτωση και γι' αυτό τα χέρια μας έχουν αυτήν την μορφή.

Κι αν όλα πάνε καλά αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά του κεφαλαίου "ξέγνοιαστα φοιτητικά χρόνια".
Ρούφα ό,τι στιγμή προλαβαίνεις!

Adventure is waiting, just around the riverbend

~

Συνειδητοποιώ πως ο καθένας από εμάς -όντας μοναδικός στον κόσμο αυτό- βιώνει διαφορετικά τον πόνο. Δεν είναι ορθό να μετράς και να συγκρίνεις την ποσότητα πόνου (με κοινό παρανομαστή τον έρωτα για παράδειγμα) που κουβαλάει ο καθένας, 
να λογαριάζεις τα δάκρυα του ενός με τα δάκρυα του άλλου. Ούτε και έντιμο. 


και καμιά φορά έχουμε το γνωστό ντόμινο. 
γιατί δεν είναι από ξύλο οι καρδιές. 
ευτυχώς.

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά
στο δρόμο αυτόν δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη

μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά

κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια και ακούραστα θέλει



κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός 
φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα

κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός
το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω...

όσα χιλιόμετρα κι αν κάνεις, αν το μυαλό είναι εκεί, δεν ξεχνιέσαι.

Βόλτα με κακάο

σε άφησα -ή μήπως με άφησες;- στην στάση σου. Ήρθε το λεωφορείο σου και μπήκες γρήγορα μέσα. Σ' αυτά τα δευτερόλεπτα δεν τέθηκε θέμα κανενός νεύματος αποχαιρετισμού. Απλά σιγομουρμουρίζαμε την γκρίνια μας. Το λεωφορείο σου έφυγε και εσύ εξαφανίστηκες μαζί μ' αυτό. Αφού στάθηκα λίγο, πήρα τα μούτρα μου τα ανέκφραστα και προχώρησα στην Αγίας Σοφίας. 

Θυμάμαι πριν ένα χρόνο, την ίδια βόλτα περίπου, με την ίδια περίπου έκβαση. Μόνο που τότε είχε λυγίσει ένας απ' τους δύο. Κι οι δύο ίσως. Τώρα ήμασταν αδιάφοροι. Ψυχροί, ανέγγιχτοι από κάθε συναίσθημα, έχοντας επιτρέψει την "απαραίτητη" απόσταση να μπει και να στρογγυλοκαθήσει ανάμεσά μας άνετη. 
Άνετη, όχι άβολη. 

Προχώρησα στην οδό. Σε μια στιγμή κοντοστάθηκα μόνο σ' ένα περίπτερο να αγοράσω ένα σοκολατούχο γάλα, κι ύστερα συνέχισα αναζητώντας ένα παγκάκι άδειο σε σημείο τέτοιο όπου να μπορώ να παρατηρώ τους διαβάτες. 
Λίγο αργότερα ήρθε και κάθισε ένα ζευγάρι στο διπλανό μου παγκάκι σε σημείο τέτοιο ώστε να μην μπορώ να τους παρατηρώ -αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αδιάκριτο- αλλά ούτε και να τους αγνοήσω -αφού ήταν τόσο κοντά μου-
κι όλο αυτό αναμφίβολα γέννησε ένα μάτσο σκέψεις...

-άραγε υπάρχει κάποιος απ' τους δυό που κάνει τον άλλο ευτυχισμένο; 
που κάνει την καρδιά να σκιρτήσει και το χαμόγελο να βασιλεύει;

-οι άνθρωποι γενικότερα σκεφτόμουνα, σαν τους ανοιχτείς και αφήσεις τον εαυτό σου στα χέρια τους σε μια στιγμή αδυναμίας, θλίψης, στενοχώριας, θα έρθει η μέρα που αυτήν την ανάμνηση θα την χρησιμοποιήσουν με κάποιον ανάρμοστο τρόπο. 

-κι ίσως ο ρομαντισμός μου υπερβαίνει τα όρια του λογικού. Και προσκολάται με μελαγχολία στα όμορφα του παρελθόντος αντί να δει την πραγματικότητα και να αντιμετωπίσει με θάρρος τις καταστάσεις. 


και κάπου εκεί, το κακάο τελείωσε. Το ζευγάρι δίπλα μου είχε ήδη τελειώσει το παγωτό του και είχε φύγει. Σηκώθηκα τότε και εγώ να ακολουθήσω.

2 ώρες μετά την δική σου αποχώρηση. 

ότι αισθάνεσαι να λες

γιατί περνάνε οι στιγμές

Σαν σε φωνάξει ο ουρανός

δεν θα υπάρχει γυρισμός

Ζήσε Με Φως! 

και ο Θεός ας ρίχνει και χαλάζι

μην φύγεις με μαράζι.

Αυτό το έτος ήταν το πιο καταθληπτικό από όλα τα προηγούμενα. Είναι μάλλον. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Η μελαγχολία αυτή βαστάει γύρω στους 7 με 8 μήνες. 
Το καλοκαίρι, όταν διάλεγα σε κάποια φάση φωτογραφίες για να τις πάω για εκτύπωση, είχα στον νου μου να τις τυπώσω, να τις βάλω σε ένα όμορφο διάφανο πλαστικό κουτί και να είναι το οχυρό μου. Όπως και έκανα.
Το εφόδιο μου για τις δύσκολες στιγμές του χειμώνα που θα έρθει. 
Να μπορώ από κάπου να ρουφήξω μια ανάσα τις νύχτες που θα θέλω να κλάψω και δεν θα μπορώ. 
ενώ θα κλαίω μέσα μου.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα είναι αυτή η σκέψη τόσο προφητική. 
Δεν πίστεψα στ' αλήθεια ότι θα έρθει η στιγμή που θα έχω πραγματική ανάγκη αυτό το κουτί. 
Και πολλά περισσότερα βασικά.

Ίσως δεν μεγαλώνουμε όλοι τόσο γρήγορα. 
Δεν ωριμάζουμε τόσο γρήγορα; 
Δεν ξέρω.

πιο φλατ, πιο μουντό, πιο γκρι, πιο σιωπηλό δεν είχε συμβεί εδώ και καιρό.
και την σιωπή την φοβάμαι όταν είναι τόσο αθόρυβη. 

Σε παρακαλώ, κάνε να φτάσει στην άλλη μεριά του νήματος. Ασφαλής.

προβληματισμοί

   Νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε, σε κάθε άνθρωπο που αγαπάμε, εμπιστευόμαστε και χαρίζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Σε άλλους μεγαλύτερο, σε άλλους μικρότερο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. 
   Κι όταν έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού, εκτός από τον άνθρωπο που αποχωριζόμαστε, αποχαιρετάμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. 
κι έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι, πιο αδύναμοι, πιο τρωτοί.

Το είδα γύρω μου. Το βλέπω. Το έχω ζήσει. 
Ακόμα κι αν εσύ μου είπες ότι κάνουμε ανταλλαγές κομματιών εν τέλει... Οπότε η αδυναμία, λες, δεν είναι φυσικό ακόλουθο της αρχικής υπόθεσης...

ή μήπως είναι;



πάντως σε ευχαριστώ πολύ για την προσπάθεια αντικαταθλιπτικό μου.

...κι άντε να την βρεις.

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,

πάντα στέγει,

πάντα πιστεύει,

πάντα ελπίζει,

πάντα υπομένει. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. 

Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

thelyrics.com

Είχα πάντα μια ανόητη προσδοκία.

Ήθελα αυτοί που αγαπώ να αγαπιούνται και μεταξύ τους.

και μετά καθόμουν.

ευχές φαρμάκι

οι χειρότερες ευχές από κάποιον που αγαπάς είναι 
"να είσαι πάντα καλά"

"να έχεις την ζωή σου όπως την θες εσύ"

ευχές φαρμάκι, θα τις αποκαλούσα

υπονοούν μια απουσία.

εδώ και καιρό...

κάθε γιορτή και κάθε γενέθλια καταφέρνουν να είναι χειρότερες από κάθε άλλη μέρα.

πανηγυρικά πάντα

τουλάχιστον έως τώρα καταλήγουν με οινόπνευμα

Δεν βρίσκω λόγια

Τραγούδια έγραψα για φίλους 

που από λογής κατοπτρισμούς 

μέσα στους άξαφνους στροβίλους

χάθηκαν σαν τους ναυαγούς.

Μα γι' αυτούς

που στο πλάι μας συνεχίζουν 

ψάχνω ακόμα τους ρυθμούς 

που θα τους αξίζουν.

~

Τόσο τους θόλωνε η ερημιά τους 

που 'ναι η δουλειά τους 

καψοχαρά τους

Του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα

σπρώχνουν πιο πέρα

νύχτα και μέρα 

Και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο

ενώ κι αυτοί ψάχνουν τον δρόμο

σαχλοί και αστείοι με πίστη υπόγεια

πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια

Κι ούτε στους γέρους τους μπορούν να μοιάσουν

η νύχτα φταίει και την σπουδάζουν

Στίχοι που αστράψαν κι αθάνατα cantos

λες και γραφτήκαν γι' αυτούς προπάντος

γιατί διαλέξαν την ίδια ευθεία

που σέρνει πλάι μια τρικυμία

Σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια

πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια

Είμαι σαχλός μα όμως είδα

μπροστά στην μύτη τους εκεί 

αυτή την τόση δα φακίδα

που οροσειρές μετακινεί 

στη ζωή. 

κι αν ακόμα όλα στεγνώσουν 

οι ματζίρηδες αυτοί θα 'χουν να της δώσουν...

but if the stars shouldn't shine by the very first time, then dear is fine, so fine by me cause we can give it time

   Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου κάπου μεταξύ γυμνασίου και λυκείου που είχα γίνει η καλύτερη πελάτισσα σε βιβλιοχαρτοπωλεία. Μην φανταστείς ότι έψαχνα βιβλία και διάβαζα. Απλά λάτρευα να αγοράζω ένα κάρο πολύχρωμα στυλό, μολύβια, τετράδια και μπλοκάκια. Πωωω... πόσα μπλοκάκια αχρησιμοποίητα παίζει να έχω αγοράσει...

Ένα τέτοιο έπεσε στο μάτι μου σήμερα το απόγευμα, κάπου σε μια άκρη του δωματίου μου. 
παραπεταμένο, μισογραμμένο, χιλιομουτζουρωμένο...
Σε αυτά τα μπλοκάκια λοιπόν είναι απίστευτο το τι κρύβαμε! Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί για κάποιον λόγο πιστεύω ότι λίγο πολύ αυτή η ασθένεια υπήρχε στο φύλο μας. ή μάλλον υπάρχει. 
κι εκεί ανάμεσα στις ασκήσεις μαθηματικών που είχα σημειώσει πως έπρεπε να κάνω για το σπίτι 
εμφανίστηκε ξαφνικά αυτό:

"Οι Μεγάλες Αγάπες
περνάνε ίσως...
αλλά Πάντα μένει η σπίθα...
κι αυτή η σπίθα γίνεται αστέρι!
Κάθε παλιά αγάπη, γίνεται αστέρι...
τόσα αστέρια, τόσες αγάπες."

Ομολογώ ότι γέλασα πολύ με τον εαυτό μου.

Les gens.

Έχεις ποτέ αναρωτηθεί, "πως είμαστε έτσι;"
Βιώνοντας περίοδο εξεταστικής, μέσα σε όλα τα αδιάφορα, υπάρχουν και μαθήματα που σε μαγεύουν.
Διαβάζοντας λοιπόν για τις αρχές του κυττάρου, τους μηχανισμούς, τις άπειρες υπέρλεπτομερείς πανέξυπνες λειτουργίες, σκεφτόμουν πόσο τέλειο δημιούργημα είμαστε.

Au contraire, που θα λέγαμε και στο φροντιστήριο, αναλογιζόμουν πόσο ελαττωματικοί είμαστε πέρα από την οργανική μας πλευρά. 

Jaloux, égoïstes, menteurs, moquers...

Προχθές έπιασα πάλι τον εαυτό μου να λέω "εγώ". Να λέω ψέμματα, Να κρίνω τον έναν και τον άλλον... Το επόμενο λεπτό ήθελα να μου ανατινάξω τον εγκέφαλο. κι ας είναι κι αυτό ένα τέλειο όργανο. 
κι ας είναι αυτό που γράφω στην προηγούμενη πρόταση υπερβολή. 

Το συναίσθημα ότι έχεις ένα μικρόβιο και δεν μπορείς να το αποβάλεις.
Χρησιμοποιεί τα όργανά σου, κάνει την δουλειά του, και κάνει ζωάρα!

Αυτό δεν είναι μικρόβιο. Είναι παράσιτο.

Είναι τόσο εύκολο να κρίνεις. Είναι τόσο εύκολο να είσαι κακοπροαίρετος, πονηρός... -και το φύλο μας παρόλο που διαφωνείτε, mes camarades, είναι πιο ύπουλο και πιο πονηρό από το masculin. Είτε μας αρέσει, είτε όχι- 
και τόσο δύσκολο να μπορείς να βρίσκεις έναν καλό λόγο να πεις. Χωρίς να προσπαθείς.
 Αυθόρμητα.
"Να βρίσκεις να πεις κάτι όμορφο στον άλλον"
(απ' τις καλύτερες συμβουλές σου)


situation déprimé, mais pas irréversible. L' espoir meurt en dernier...

-Καληνύχτα..
-Καληνύχτα.

-Να σου πω κάτι;
-Πες μου.
-Η στιγμή που κοιμόμαστε αγκαλιά είναι η πιο όμορφη της βδομάδας.

-ναι είναι. Κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που κοιμόμαστε αγκαλιά.


(σιωπή)



(όνειρα γλυκά) 

Αυτή η φάση που...

...δεν συμπαθείς καθόλου τον εαυτό σου;





Σ' αυτήν είμαι.