Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου κάπου μεταξύ γυμνασίου και λυκείου που είχα γίνει η καλύτερη πελάτισσα σε βιβλιοχαρτοπωλεία. Μην φανταστείς ότι έψαχνα βιβλία και διάβαζα. Απλά λάτρευα να αγοράζω ένα κάρο πολύχρωμα στυλό, μολύβια, τετράδια και μπλοκάκια. Πωωω... πόσα μπλοκάκια αχρησιμοποίητα παίζει να έχω αγοράσει...
Ένα τέτοιο έπεσε στο μάτι μου σήμερα το απόγευμα, κάπου σε μια άκρη του δωματίου μου.
παραπεταμένο, μισογραμμένο, χιλιομουτζουρωμένο...
Σε αυτά τα μπλοκάκια λοιπόν είναι απίστευτο το τι κρύβαμε! Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί για κάποιον λόγο πιστεύω ότι λίγο πολύ αυτή η ασθένεια υπήρχε στο φύλο μας. ή μάλλον υπάρχει.
κι εκεί ανάμεσα στις ασκήσεις μαθηματικών που είχα σημειώσει πως έπρεπε να κάνω για το σπίτι
εμφανίστηκε ξαφνικά αυτό:
"Οι Μεγάλες Αγάπες
περνάνε ίσως...
αλλά Πάντα μένει η σπίθα...
κι αυτή η σπίθα γίνεται αστέρι!
Κάθε παλιά αγάπη, γίνεται αστέρι...
τόσα αστέρια, τόσες αγάπες."
Ομολογώ ότι γέλασα πολύ με τον εαυτό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου