Έχεις ποτέ αναρωτηθεί, "πως είμαστε έτσι;"
Βιώνοντας περίοδο εξεταστικής, μέσα σε όλα τα αδιάφορα, υπάρχουν και μαθήματα που σε μαγεύουν.
Διαβάζοντας λοιπόν για τις αρχές του κυττάρου, τους μηχανισμούς, τις άπειρες υπέρλεπτομερείς πανέξυπνες λειτουργίες, σκεφτόμουν πόσο τέλειο δημιούργημα είμαστε.
Au contraire, που θα λέγαμε και στο φροντιστήριο, αναλογιζόμουν πόσο ελαττωματικοί είμαστε πέρα από την οργανική μας πλευρά.
Jaloux, égoïstes, menteurs, moquers...
Προχθές έπιασα πάλι τον εαυτό μου να λέω "εγώ". Να λέω ψέμματα, Να κρίνω τον έναν και τον άλλον... Το επόμενο λεπτό ήθελα να μου ανατινάξω τον εγκέφαλο. κι ας είναι κι αυτό ένα τέλειο όργανο.
κι ας είναι αυτό που γράφω στην προηγούμενη πρόταση υπερβολή.
Το συναίσθημα ότι έχεις ένα μικρόβιο και δεν μπορείς να το αποβάλεις.
Χρησιμοποιεί τα όργανά σου, κάνει την δουλειά του, και κάνει ζωάρα!
Αυτό δεν είναι μικρόβιο. Είναι παράσιτο.
Είναι τόσο εύκολο να κρίνεις. Είναι τόσο εύκολο να είσαι κακοπροαίρετος, πονηρός... -και το φύλο μας παρόλο που διαφωνείτε, mes camarades, είναι πιο ύπουλο και πιο πονηρό από το masculin. Είτε μας αρέσει, είτε όχι-
και τόσο δύσκολο να μπορείς να βρίσκεις έναν καλό λόγο να πεις. Χωρίς να προσπαθείς.
Αυθόρμητα.
"Να βρίσκεις να πεις κάτι όμορφο στον άλλον"
(απ' τις καλύτερες συμβουλές σου)
situation déprimé, mais pas irréversible. L' espoir meurt en dernier...
Εξαιρετικές παρατηρήσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα πιστεύω όμως ότι κρύβεται αλλού.
Με τους σωστούς ανθρώπους,δεν "πιέζεσαι" να πείς κάτι όμορφο,ποτέ. :)
δε διαφωνώ με τη Λένα Δημ. αλλά έχω να προσθέσω "οι απολύτως καλοί άνθρωποι δεν πιέζονται να πούνε κάτι όμορφο,ποτέ" ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό που λες lover. ακριβώς όμως. Και σπανίζουν οι άτιμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένα Δήμ, ο Τρόπος είναι μια μεγάλη ιστορία.