ένα όνειρο για τον Γ.

Σήμερα σε είδα στον ύπνο μου Γ. 



μετά από πολύ καιρό...
και μετά από πολύ καιρό επίσης καταφέρνω να σε αναφέρω με το όνομα σου και όχι ως μ., 
όχι χρησιμοποιώντας την πιο κοινή ελληνική λέξη ανάμεσα σε φίλους και αντιπαθητικούς.
δεν θυμάμαι που, πως, τι έκανες στον ύπνο μου
κι ούτε πολύ με απασχόλησε καθώς έπαιρνα το πρωινό και τον καφέ μου

μόνο που να, 
το απόγευμα συλλογιζόμουν τον μεξικανό μου φίλο, 
και πως ήταν κλειστός άνθρωπος.
και δεν μιλούσε πολύ. 
δεν μιλούσε για τον εαυτό του. 

κι ο Μ μου έλεγε πως "δεν είναι πως δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει και δεν μιλάει, να ξέρεις."





κι ύστερα πήγε ασυναίσθητα η σκέψη σε σένα Γ.
και σκέφτηκα πόσο υπέφερα δύο χρόνια από τον πόθο να εκμαιεύσω από σένα πράγματα. 
μικρούς προσωπικούς θησαυρούς του "εγώ" σου
και πόσο μπερδεμένη ήμουν που όσες -έστω αυτές τις ελάχιστες- φορές είχα την ευκαιρία και προσπάθησα κάτι να "πιάσω" από εσένα, 
δεν μου έδωσες στάλα.

και συνειδητοποίησα πως εσύ δεν ήσουν σαν τον hermano. 
εσύ δεν μου είχες δώσει τίποτα, 


γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ τίποτα ουσίας
για να μπορείς να μου το δώσεις.






πως γελάστηκα έτσι μαζί σου
και πόσο


δεν θα το καταλάβω ποτέ







Δε βαριέσαι

Υ.Γ. κι αν με Coltrane και Miles Davis ξεκίνησε η ιστορία. Με Σταμάτη Γονίδη τελειώνει. κι αυτό τα λέει όλα.