Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014




Βασικά ήθελα να σου πω,
"ναι μου αρέσει πολύ να τρέχω με το ποδήλατο. Είναι γαμάτη αίσθηση, και ό,τι καλύτερο τα ξημερώματα που η πόλη είναι άδεια. Έχεις ποδήλατο εδώ; 
-
Καλά το φαντάστηκα, σιγά μην είχες. 
Ναι ξέρω εσύ είσαι σκεϊτάς. Ήσουν μάλλον... 
Να βρεις ένα
να σε βγάλω να δεις την πόλη και εκτός συνόρων. Μη φοβάσαι φλωράκο. 

Αύριο; 
Χλωμό ...

[Δεν ξέρω ... δύσκολο]. Δεν μας κέρδισε το τελευταίο..

Θα βάλω να δω το ''Όλα είναι δρόμος'' μιας που δεν το χω 'δει.
τι; 
γαμάει ε;

(Λοιπόν αν γαμάει φίλε τότε θα 'πρεπε ήδη να είχες κανονίσει να το βλέπαμε παρέα.)
-Αν ήθελες.-

και τελικά αντ'αυτού:

"Αύριο κανόνισα να δω μια φίλη. Αν θες στείλε μήπως κανονίσουμε τίποτα αργότερα ... "





Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014





κι ίσως να μην καταλάβεις ποτέ πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που έχουμε 
εδώ και τώρα .





Ναι, ναι... Έχει μια σταθερή πορεία στη ζωή - Κοιτάζει μπροστά: όπως εσύ. Είμαι πολύ κουρασμένη


"Τον Σεπτέμβριο η Μπίμπι ερωτεύτηκε έναν ντράμερ. Τη νύχτα που τον γνώρισε, γύρισε σπίτι κλαίγοντας με λυγμούς, είπε, Θα σκάσω, θα σκάσω, τον θέλω τόσο που θα πεθάνω, και καταβρόχθισε ένα ολόκληρο κουτί σοκολατάκια με ρούμι. (...)

Είχε ερωτευτεί ένα αγόρι που σύχναζε στο αγαπημένο της μπαρ κι έπαιζε κρουστά με διάφορα συγκροτήματα της μόδας, τους Πλασμάτικς, είπε, και τους Ρούντις - η ουσία είναι πως από τη στιγμή που τον γνώρισε άρχισε να κλαίει και κάτι έπαθε η ψυχή της, κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω και που δεν μπορούσε να μου εξηγήσει. Κατέβαινε κάθε βράδυ στο Μπάουερυ και τον έβρισκε, και μια φορά που δεν τον βρήκε έκλαψε περισσότερο από όσο έκλαιγε τα βράδια που τον έβρισκε. (...)

Ο Ζαχαρίας δεν της τηλεφωνούσε σχεδόν ποτέ, αν και πράγματι της είχε τηλεφωνήσει μια-δυο φορές κι αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο αβέβαια. (...)

Αργά το επόμενο βράδυ εμφανίστηκε στην πόρτα ντυμένος στα μαύρα - τα μάτια του μου φάνηκαν τεράστια - έμοιαζε διαφανής - το δέρμα του είχε κολλήσει στα κόκκαλά του. Κάθισε αμίλητος στο δωμάτιο της Μπίμπι και την περίμενε να γυρίσει κοιτώντας τον ακάλυπτο χώρο απέναντι. Κι όταν γύρισε η Μπίμπι, τον βρήκε εκεί, μισοξαπλωμένο στο κρεβάτι της - και ήταν το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στην πόλη κι έλαμπαν τα μάγουλά της και οι φακίδες της μαζί. Συνέχισε να φεγγοβολάει ως τα Χριστούγεννα. ούτε έκλαιγε, ούτε κατηγορούσε το χωριό της. κάθε βράδυ ξενυχτούσε στα κλαμπ με τον Ζαχαρία, κι όταν είχε το Όλντσμομπιλ πήγαιναν στο Χάρλεμ, στο "Κόττον Κλάμπ" και στου Βίνσεντ και άκουγαν τζαζ - οι φούστες της Μπίμπι κόντυναν και στένεψαν σε σημείο που δεν μπορούσε πια να περπατήσει. Ένιωθε ασυγκράτητα σέξυ: η Μπίμπι βρισκόταν στην καλύτερη στιγμή της. (...)



Το ωροσκόπιο έλεγε: Εξακολουθείτε να θέλετε να προσαρμόσετε τη ζωή στα όνειρά σας και όχι τα όνειρά σας στη ζωή."


κι ύστερα σκέφτηκα ένα βράδυ στον Ροδανό δίπλα να μιλάω στο τηλέφωνο μ' έναν από 'κείνους τους σοφούς ανθρώπους, που κυκλοφορούν ανάμεσα στους οικογενειακούς φίλους, που πρέπει να ρουφάς τον λόγο τους και παράλληλα να τα θυμάσαι όλα λέξη λέξη ώστε να προσπαθήσεις να τα απόκρυπτογραφήσεις αργότερα.

που με ρώτησε 

"είσαι ευτυχής ή ευτυχισμένη;"



Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014




I'm not frightened. 

I'm not frightened of anything. 
The more I suffer, the more I love.
Danger will only increase my love. 
It will sharpen it, forgive its vice.
I will be the only angel you need.
You will leave life even more beautiful than you entered it.
Heaven will take you back and look at you and say: 
Only one thing can make a soul complete and that thing is

love.







Bernhard Schlink, "The reader"


Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

τεφτέρι


είναι τόσα τα πράγματα που θέλω να μάθω.
τόσο με εκνευρίζει η αυτοπεποίθησή σου και η σιγουριά σου που τρελαίνομαι.
να περπατήσουμε απ' την νέα παραλία ως τα κάστρα. Αλλά να μην λες πράγματα βαρετά. Πράγματα που έχεις πει και σε άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι εγώ να σε διακόπτω μόνο για να πω κάτι πραγματικά γαμάτο.
να μην φτάνει το δωδεκάωρο.
και να μην αισθάνομαι κούραση όσες ώρες κι αν έχω κάνει να κοιμηθώ.
να σου μάθω και να μου μάθεις πράγματα.
να αφεθώ και να μαζευτώ όπως και όταν εγώ νομίζω και να 'ναι όλο αυτό αβίαστο.
να μου δείξεις αυτό το αξιοζήλευτο πάθος σου για το αντικείμενό σου.
και την αλήθεια πίσω απ' το προφίλ του αδιάφορου.
ένα καλό κομμάτι από τις ειλικρινείς σκέψεις σου.
ζητάω πολλά;

όταν είμαστε κοντά όμως είναι όλα τόσο περίεργα διαφορετικά
το βλέμμα σου είναι αυτόνομο σε εριστικό θα έλεγα βαθμό
και
δεν καταλαβαίνω ακόμα που πάνε και κρύβονται όλα αυτά τα "θέλω"...



Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014



εντάξει όμως 

εκεί που αγοράζεις το βιβλίο που ήθελες εδώ και ένα χρόνο και τελικά η ανάγνωση προκύπτει καταναγκαστική και όχι απόλαυση,

και εκεί που ξανακάνεις το piercing που ήθελες εδώ και δύο χρόνια (γιατί όταν το πρωτοέκανες προέκυψαν μαλακίες και σου έκλεισε η τρύπα) αλλά τελικά ΔΕΝ είναι στο σημείο που ήθελες και -λίγα χιλιοστά είναι που κάνουν την διαφορά από την ικανοποίηση και τον ενθουσιασμό στην ξενέρα της μάζας-

εκεί,

λυπάμαι που θα το πω 
αλλά,

ΕΚΕΙ είναι που η αισιοδοξία σταματά
και η κατάσταση γαμιέται.