Vive le printemps !

Ομολογώ!

ερωτεύομαι.

Την Παρασκευή πηγαίνοντας στο μάθημα αμπελουργίας απόλαυσα κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής. (Γράπωσα με το βλέμμα μου και ένα καινούργιο μαγαζάκι για εξερεύνηση) Τρελαίνομαι στον ενθουσιασμό που το πρόγραμμα μου περιλαμβάνει 2 ώρες έξω από την βαβούρα της πόλης!

Και τα μπουμπούκια! Μπουμπούκια σ' όλα τα κλαδιά! Πράσινα από εκείνο το ζουζουνί ξεπετάγονται συνέχεια πάνω στα ξερά θαρρείς κλαδιά και μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Οι αμυγδαλιές έχουν φουντώσει και μαζί τους και η χαρά μου. ροζ και πράσινες φουντίτσες.

Είθε η άνοιξη να 'ναι πάντα τόσο καρπερή και ηλιόλουστη όσο ήταν την εβδομάδα αυτή που πέρασε μόλις.

Να μπαίνεις στο μαγαζί για το λάιβ του Ζακ και να μην έχει χώρο να σταθείς. Να έχεις ευκαιρία για ένα μόνο τραγούδι και αυτό να είναι τελικά το πιο πωρωτικό σου! Να τραγουδάς δυνατά τους τρελούς του στίχους και ενώ οι υπόλοιποι απλά χαζεύουν και κοιτάζουν, εσύ να αφήνεσαι κάπου ανάμεσα στις χορδές, τους στίχους και την χροιά της φωνής του. Πόσα κιλά τελειότητας;

Από σήμερα επίσης έχουμε 2 καινούργια παπαγαλάκια στην οικογένεια και έτσι όπως τα παρατηρούσα συνειδητοποίησα γελώντας ότι έχουν το χρώμα του παγωτού τσιχλόφουσκας που παίρναμε πάντα στην Αμμουλιανή από μωρά. γαλάζιο με κίτρινο.

Παράλληλα με την ανοιξιάτικη πώρωση προσμένω το καλοκαίρι. Σκέφτομαι τις βραδινές συναντήσεις σε τέτοια και άλλα μπαλκόνια με μπολ φρουτοσαλάτας ή σαλάτας, λευκά κρασιά και συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων περιτριγυρισμένη από τον πράσινο φράχτη που θα σχηματίζουν τα φυτά μας.

Το ποτάμι πλυμμήρισε ένα δρόμο

πήρε μαζί του έναν αστείο ταχυδρόμο

που 'χε στα χέρια του ένα κίτρινο δέμα

με δυό τουλίπες μια καρδιά και ένα Ψέμα

και έβρεχε μικρές πυγολαμπίδες

για να διαβάζεις μέρα νύχτα τις σελίδες

που 'χες κρυμμένες βαθιά μέσα στην τσάντα

Δικός σου για πάντα!

Πι Ες : Δεν έχω χάσει το λάιβ, παρότι το έχω χάσει. Παίζει πάλι την αυτή τη βδομάδα! ;)

Γράφω με το χρώμα των μπουμπουκιών!

όπως τα δάκρυα στη βροχή

(Αισθάνομαι πολύ την ανάγκη να γράψω τελευταία. Σήμερα τελείωσα ένα βιβλίο που διάβαζα και ενώ καμαρώνω για την γνώση που πιστεύω οτι κατέκτησα στενοχωριέμαι που δεν έχω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου το επόμενο. Θα προτιμούσα να αυξήσω τις ώρες ανάμεσα στις μυρωδάτες σελίδες και να μειώσω τις δαχτυλιές μου στο λαπτοπ και αυτή η ανάγκη θεριεύει όσο περνούν οι μέρες.)

"Μ' έχεις ξανασυναντήσει κάπου στο παρελθόν;"
Δεν έχει σημασία. Αυτό που πρέπει να σκεφτείς είναι που βρίσκεται τώρα ο καθένας απο μας. Έχουμε τη συνήθεια να μετράμε το χρόνο όπως μετράμε την απόσταση μεταξύ Μόσχας και Βλαδιβοστόκ. Δεν είναι όμως αυτό.

Ο χρόνος δεν κινείται, ούτε και σταματάει.
Ο χρόνος αλλάζει.

Εμείς καταλαμβάνουμε ένα σημείο σε αυτή τη συνεχή αλλαγή.
Η ιδέα ότι ο χρόνος περνάει έχει σημασία αν θέλουμε να ξέρουμε τι ώρα θα φεύγει το τρένο, πέρα απ' αυτό όμως δεν έχει και μεγάλη χρησιμότητα.
Ούτε καν για να μαγειρέψουμε. Κάθε φορά που φτιάχνουμε ένα φαγητό είναι διαφορετικό...


...Μπορούμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε την αγάπη να μείνει στάσιμη στο χρόνο αλλά θα κάνουμε τη ζωή μας κόλαση.
Όχι, δεν είμαι παντρεμένος σχεδόν τριάντα χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, είναι ψέμα: ούτε εκείνη ούτε εγώ είμαστε ίδιοι, γι' αυτό και παραμένει η σχέση μας πιο ζωντανή από ποτέ.
Δεν περιμένω από αυτή να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφερόταν όταν γνωριστήκαμε. Ούτε εκείνη θέλει να είμαι ίδιος με τον άντρα που ήμουν όταν τη γνώρισα.
Η αγάπη είναι πέρα απ' το χρόνο.

Ή μάλλον η αγάπη είναι ο χώρος σε ένα και μοναδικό σημείο, που πάντα μεταμορφώνεται.

Η αρχή μου ζητιάνα, στέρφα γη που διψά, η αλήθεια πικρή, μένει ό,τι αξίζει

κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Κάθε μέρα είναι μια διεκδίκηση. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που καλείσαι να πάρεις μέρος, ή ακόμα πιο σωστά να σηκωθείς αιφνίδια και να ορμίξεις στο ρινκ.

Είναι η στιγμή αυτή που θέλεις απεγνωσμένα την πιο σωστή κίνηση, την κατάλληλη στιγμή για να παραμείνεις όρθιος και να συνεχίσεις. Όμως η στιγμή αυτή κάθε φορά συνοδεύεται από τέτοιο πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων που υπό την επήρεια αυτών τελικά κάνεις την πιο γελοία κίνηση που θα μπορούσες.

κι εκεί γκρεμίζεσαι.

Είναι η στιγμή που θέλεις κάτι τόσο πολύ που σκέφτεσαι οτι με τέτοια θέληση μπορείς να υπερβείς δυνάμεις (όχι μόνο τις δικές σου αλλά και άλλες μεγαλύτερες).
Το μόνο που συμβαίνει τελικά είναι να συνειδητοποιείς ότι δεν γίνεται να πετάξεις.



Σ' αυτή τη στιγμή έχω εγκλωβιστεί.
κι αν όλα τα υπόλοιπα δείχνουν περίφιμα,
τίποτα δεν έχει την ίδια ένταση, την ίδια γεύση.

Όλα τα χρώματα μοιάζουν στα μάτια μου θαμπά.

Προσεύχομαι για ένα ατόφιο ουράνιο τόξο.
Διαρκείας παρακαλώ.

κι όμως έχω πετάξει ανάμεσα στ' αστέρια

Τα αξέχαστα.

Ήμουν 12 χρονών περίπου όταν για πρώτη φορά πέταξα με αεροπλάνο.
ο προορισμός ήταν το Παρίσι.

υπάρχει μια σκηνή σε ταινία και είναι αυτή:

και παρόλη την υπερβολή που φαίνεται να κρύβει

είναι τόσο αληθινό αυτό.

κι ύστερα,

έχοντας δει όλες τις ταινίες του Walt, περπάτησα στη χώρα της μαγείας και του παραμυθιού

και θαμπώθηκα από κάθε μικρή γωνιά αυτού του τόπου.

Αν υπάρχει η Χώρα του Ποτέ, αυτή για μένα είναι αυτή εδώ:

κι όμως, έχω πετάξει ανάμεσα στα αστέρια...

εκεί.

κι έγινε όνειρο και όρκος αν ποτέ κάνω δικά μου παιδιά να τους χαρίσω αυτό το ταξίδι.
στην ίδια ηλικία.

when you wish upon a star
makes no difference who you are
anything your heart desires will come to you

if your heart is in your dreams
no request is too extreme
when you wish upon a star
as dreamers do

~