"Κάθε ονειροπόληση που ασχολείται με το παρελθόν, κουβαλάει στην τσάντα της ένα εισιτήριο για τον τάφο."
"Η πραγματικότητα είναι κάτι το υποκειμενικό και σ'αυτό τον πολιτισμό υπάρχει μια τάση, καθόλου φωτισμένη, να θεωρεί κάτι σαν "σημαντικό" μονάχα όταν είναι σοβαρό και άχαρο. Και σίγουρα έχεις δίκιο για τους χαζοχαρούμενους, μόνο που δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά λοβοτομημένοι. Αλλά και οι Εξυπνοκατσούφηδές σου, είναι το ίδιο γελοίοι.
Όταν δεν είσαι ευτυχισμένος, φτάνεις να δίνεις μεγάλη σημασία στον εαυτό σου κι αρχίζεις να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι εννοώ δηλαδή, οι άνθρωποι που αληθινά γουστάρουν τους εαυτούς τους, δε σκέφτονται και τόσο πολύ τους εαυτούς τους. Ο δυστυχισμένος αγανακτεί όταν προσπαθείς να τον ευθυμήσεις γιατί αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψει ν'ασχολείται με τον εαυτό του και ν'αρχίσει να προσέχει τον κόσμο ολόκληρο.
Η δυστυχία είναι η υπέρτατη μορφή της αυτοενασχόλησης."
"Όταν κάποιος ζει μια δραστήρια ζωή, όπως ο Γουίγκς, όταν κάποιος έχει στόχους, ιδανικά, ένα σκοπό για να μάχεται, αυτό το άτομο ενοχλείται, όταν η σκέψη του αποσπάται, παροδικά, από αυτό το βαρύ γιαταγάνι που κρέμεται από μια τρίχα ποντικού ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Εμείς, ο καθένας μας, έχουμε ένα εισιτήριο για το ταξίδι, κι αν το ταξίδι είναι ενδιαφέρον (αν δεν είναι, το φταίξιμο είναι μονάχα δικό μας), τότε απολαμβάνουμε το τοπίο (πόσο γρήγορα περνάει και χάνεται!), αλληλενεργούμε με τους συνταξιδιώτες μας, επισκεπτόμαστε συχνά τις τουαλέτες και τα βαγκόν - ρεστοράν αλλά σπάνια σηκώνουμε το εισιτήριό μας στο φως όπου μπορούμε να διαβάσουμε καθαρά τον πολύ απλά διατυπωμένο προορισμό του: Την Άβυσσο.
Ωστόσο, όσο κι αν το αγνοούμε με τα καθημερινά μας πάρε-δώσε, το γεγονός του επικείμενου θανάτου μας υπάρχει πάντα, πίσω απ' τις κουρτίνες, ή για να 'μαστε πιο ακριβέστεροι, σαν το πετραδάκι μέσα στο παπούτσι μας που ποτέ δεν μπορούμε να αποτινάξουμε εντελώς. Αν κάποιος ζει μια θρησκευόμενη ζωή κάποια αίσθηση του χιούμορ (και το χιούμορ, το σωστό χιούμορ, είναι ανώτερο από οποιαδήποτε θρησκευτική επινόηση), μπορεί να ελαχιστοποιήσει την απειλή του θανάτου με την ειρωνεία και τα ευφυολογήματα. Αλλά αλίμονο, το φάντασμα είναι πανταχού παρόν, νύχτα και μέρα, μέρα και νύχτα, μουτζουρώνοντας με την γκρίζα κιμωλία του, ό,τι κι αν κάνουμε. Και τα περισσότερα απ'όσα κάνουμε, ασυναίσθητα, έμμεσα, τα κάνουμε για ν'αποφύγουμε τη σκέψη του θανάτου, ή για να γίνουμε τόσο απαραίτητοι με τα επιτεύγματά μας ώστε να διστάσει ο θάνατος να μας πάρει ή για να εξασφαλίσουμε πως, όταν πέσει τελικά το γιαταγάνι, θα συνεχίσουμε να "υπάρχουμε" στη μνήμη των τυχερών που είναι ακόμα ζωντανοί."
"Κι αν τώρα ένιωθε σχετικά ήρεμη, ήταν γιατί ο Γουίγκς την είχε διδάξει ότι οι "σκληρές πραγματικότητες" δεν ήταν οι μόνες πραγματικότητες και, ως ένα βαθμό, και με την κατάλληλη επικέντρωση ενέργειας, θα μπορούσε να διαλέξει κανείς μέσα σε ποια πραγματικότητα επιθυμούσε να ζήσει. Κι ίσως θα μπορούσε κανείς να ξεγελάσει ακόμα και την πιο σκληρή πραγματικότητα απ' όλες."
"Αν είναι να ρωτήσεις το γιατί, ποτέ δεν θα μάθεις."
Jitterbug Perfume
Tom Robbins
