Από καιρό ήθελα να γράψω αυτήν την ανάρτηση. Και πάλι δεν περιέχει όλα όσα θα έπρεπε μέσα. Είναι ένας μικρός αυτοσχεδιασμός που ίσως καλύπτει ένα μέρος της αλήθειας...
Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως νικιέται η φύση ώρες ώρες.
...εννοώ είναι τόσο εντυπωσιακό πως τα πιο απίθανα και απίστευτα μπορούν να χωράνε σε μικροσκοπικά πράγματα.
αλλά να χθες γύρισα από την σχολή και πέρασα απ'το ταχυδρομείο να παραλάβω τα δέματά μου. Και ήταν και το δικό σου κυρία μου. Και ήταν απίστευτο ως συνήθως.
και ήθελα να γράψω κάτι για 'σένα. Να γράψω το ότι ΕΣΥ συγκεκριμένα, δεν ξέρω για τους άλλους -κι ας ξέρω πως όλοι είμαστε μαγικά διαφορετικοί- ΕΣΥ βασίλισσα της Αιγύπτου είσαι μια σε όλο το γαλαξία μας. Εσύ που τρως μπρόκολα και κουνουπίδια νερόβραστα, χίλια μύρια μπαχάρια και τηγανητό λάχανο και τα καλοκαίρια την βγάζεις με 5 6 αυγά βραστά στην παραλία. Πίνεις τσάι κάθε βράδυ του χειμώνα, και σκέτο ελληνικό τα καλοκαίρια. Εσύ που έχεις το σπίτι σου στολισμένο με όλη την πανίδα και την χλωρίδα με έναν τρόπο που μόνο εσύ ξέρεις πως να τον κάνεις να μην είναι ένα κιτσαριό και μισό. Εσύ κυρία μου με τις πλεξούδες και τους κεφτέδες στο κεφάλι και τα ξυλάκια και τα ψεύτικα πλαστικά λουλούδια στα μαλλιά. Εσύ που στο 1,50 σου με το ζόρι και τα 40 σου κιλά, κι αυτά με το ζόρι χωράς μια ωριμότητα 7 χιλιάδων στρεμμάτων και μια καρδιά ακόμα μεγαλύτερη. Μια ευαισθησία και μια τρέλα που όμοια της ποτέ ο Θεός δεν φαντάστηκε να φτιάξει. Που αν όλοι είχαν την αίσθηση κοινωνικής ευθύνης που εσύ έχεις και την αγάπη για την πλάση τότε ο κόσμος λίγο θα απείχε απ'τον Παράδεισο. Που τρέχεις στα λιβάδια, τις παραλίες και τα βουνά και ψάχνεις να γευτείς κάθε γωνιά αυτού του όμορφου πλανήτη. Εσύ που έρχεσαι με βρίσκεις και βγαίνουμε και μιλάμε για βιβλία και για ζωή και για τους ανθρώπους και το πρωί βάζουμε να δούμε μια σαπουνόπερα από την Γκαμπόν. Γιατί τι ποιο φυσιολογικό, 2 Ελληνίδες αντί για Κωνσταντίνου και Ελένης να βάζουν μια αφρικάνικη σαπουνόπερα;
και να γελάμε στο πρωινό μας ξύπνημα.
Εσένα που τώρα που είμαστε σε διαφορετικές χώρες και δεν έχεις σταθερό τηλέφωνο ξέρω πως μπορώ να σε βρω μόνο αν πάρω ένα χαρτί γράψω τις λέξεις που θέλω και περιμένω την Δευτέρα να σου στείλω τις σκέψεις μου για να φτάσουν σε καμιά βδομάδα περίπου στα χέρια σου. Γιατί είσαι ΜΕΣΑ στην ΑΛΗΘΙΝΗ ζωή.
και το γαμάτο σου χαμόγελο που όλοι λατρεύουν μόλις αντικρίζουν σ'αυτή την τρελή μικροσκοπική αναλογία του υπόλοιπου σώματος...
πόσα σφηνάκια, τραπέζια μας χάρισαν εξαιτίας του σ'εκείνο το πεντάμηνο;
εκείνον τον καφέ στην παλιά Λυών που είχε ήλιο και καθίσαμε μεσημεράκι και φύγαμε βράδυ και μοιραστήκαμε ό,τι φοβόμαστε κι ό,τι νιώθουμε ποτέ δεν θα τον ξεχάσω. Ούτε και την επιμονή σου να ακολουθήσουμε έναν άγνωστο -συμπατριώτη μεν- γιατί τα καλύτερα πάντα έλεγες ότι γίνονται στα σπίτια. Κι ήσασταν πάνω στην σκεπή και όλη η πόλη πιάτο, με τα ποτάμια της και τα όλα της... κι εγώ το καλύτερο που κατάφερα ήταν να έχω το κεφάλι έξω απ' το παράθυρο, έχοντας ανέβει πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Κι ύστερα να τρώμε μια απίθανη μακαρονάδα μ'αυτόν τον σκεϊτά τον επιτυχημένο Αθηναίο που μόλις πριν λίγες ώρες γνωρίσαμε, σ'ένα σπίτι που δεν ήταν καν δικό του.
ΕΣΕΝΑ λοιπόν, πολύ ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.
και σ'ευχαριστώ για όλα τα βράδια που με φρόντισες στον καναπέ σου. Για όλα τα βράδια που με ακολούθησες και με ανέχτηκες στην ερωτική μου τύφλα, τότε που δεν είχε ίχνος υπερηφάνειας αξιοπρέπειας και λογικής. Για όλα τα βιβλία που μου δάνεισες, για όλες τις συμβουλές που μου χάρισες και όλες είχαν κάτι να πουν.
άλλες κατάλαβα κι άλλες όχι...
υ.γ. πρώτη φορά σου είπα ευθέως πως σε αγαπάω σ'εκείνο το μπαρ τα ξημερώματα.. κι εσύ δοκίμασες-έβαλες το κραγιόν μου στα χείλη σου. Που εσύ πάντα ήσουν μια φυσική, κι εγώ πάντα στις εξόδους κραγιόν φορούσα.
και τότε κατάλαβα πως το μήνυμά μου είχε φτάσει απ' την καρδιά μου στην καρδιά σου.
bref...
Νιώθω τόσο τυχερή να σε έχω γνωρίσει στ'αλήθεια.
και να σε κρατώ δια αλληλογραφίας.
κι όταν τα γράμματα θα είναι πασέ, θα σου στέλνω περιστέρια χαζή μου
