κι ενώ καταλαβαίνεις ότι δεν ωφελεί σε τίποτα να αυτοκαταστρέφεσαι και να υπερβάλεις για μια ιστορία που δεν ήταν έρωτας ποτέ, μπαίνεις στο τρυπάκι ύπουλα, και συγκρίνεις και συγκρίνεσαι, 

και νιώθεις άδικα μόνος.

σ'αυτό ή το άλλο επίπεδο. 

ε και ακούς Tom Waits.

μίνι μπαρ τσεκ

Είχα γράψει εδώ πριν κάτι μήνες για ένα μίνι μπαρ που θα 'θελα πολύ να έχω. 
και είχα πει ακριβώς τι μπουκάλια θα είχα. 

Μετά τα γενέθλια του κώλου.
έτσι για να πάει το σερί γενεθλίων του κώλου εδώ και τρία χρόνια, 
πήρα ό,τι περίσεψε σε αλκοόλ 
να το φέρω στο σπίτι μου. 
το αγαπημένο μου το σπίτι.

κι έτσι μετά από ένα εικοσιτετράωρο ποτισμένο με καπνό, αλκοόλ και δάκρυα, 
μάζεψα τα κομμάτια μου, τον στραπατσαρισμένο ντεμέκ "σεβασμό" τους, που με το ζόρι μου φόρεσαν
και το μπουκάλι τζιν μου στο χέρι και έτρεξα να προλάβω το τελευταίο μετρό. 

κι όπως στεκόμουν στο μετρό λοιπόν θυμήθηκα ότι ο αγαπημένος μου ο φίλος ο Μ. μου ο γλυκός με σκέφτηκε και μου είχε δωρήσει το bailey's που του ζήτησα. 
κι ας μου το έκλεψε χθες το βράδυ ένας μαλάκας λατίνος. Γιατί έτσι είναι οι λατίνοι που γνωρίζω μάλλον. κλέφτες. Άλλοι κλέβουν δώρα γενεθλίων, άλλοι στιγμές σου, άλλοι κομμάτια του εαυτού και της ψυχής σου...

"απ'τους ανθρώπους που δεν σέβονται 
την ψυχή του άλλου και την γεύονται
σαν ένα διαμάντι που ονειρεύονται
δεν τους νοιάζει ο πόνος κανενός"

κι όμως αφού "καθάρισε" το άλλο μου το αγόρι, το μικρό μου το αδέρφι το αγαπημένο, το μπουκάλι σύντομα θα φτάσει στα χέρια μου. 
κι έτσι έκανα το παζλ στο μυαλό μου μέσα στην κατεστραμμένη μου στιγμή..
και είπα μέσα μου 
"δε γαμιέται;"
"τουλάχιστον έχω πλέον το μίνι μπαρ μου. Ακριβώς όπως το ήθελα."

και πόσο ανακούφιση να έχεις φίλους γύρω σου κάτι τέτοιες στιγμές να σε συναισθάνονται.
έτσι να μην νιώθεις ότι είσαι υπερβολική που τα νιώθεις όλα αυτά τα σκατά. 




"Άμα θες να ξέρεις δεν σ'αγάπησα
λίγο απ'την φωτιά σου μόνο κράτησα
είπα δεν πειράζει παραστράτησα
κι είμαι ντροπιασμένη και γυμνή

κι όμως το άρωμα σου μέχρι σήμερα
αγριεύει μέσα μου τα ήμερα
έτσι είναι μάτια μου τα εφήμερα
κόλαση μαζί και ουρανός"

δεν με νοιάζει αν φοβήθηκες, μετάνιωσες ή είχες πιεί...

και μετά μιλάς με την λατρεμένη σου φίλη, 
αυτήν την "Τουρκάλα" ναι χαχα
και κλείνετε αφού έχετε μοιραστεί την μαγεία σας, τα νέα σας, τις σκέψεις, την αγάπη και τις εκμυστηρεύσεις σας...
και σου στέλνει ένα τραγούδι. 
ένα enter και ένα youtube υπόθεση 
και σου περιγράφει αυτό που νιώθεις στο έπακρο με μια μελωδία.




"τις θλιμμένες κοπέλες με τσιγάρο ή ποτό
που πια μόνες χορεύουν, ένα βαλς για δυο. 

μα αν θες να με σώσεις
να 'ρθεις να με αποτελειώσεις
φιλησέ με, ποθώ να πεθάνω
γλίτωσέ με από αυτόν τον χορό." 

ένα όνειρο για τον Γ.

Σήμερα σε είδα στον ύπνο μου Γ. 



μετά από πολύ καιρό...
και μετά από πολύ καιρό επίσης καταφέρνω να σε αναφέρω με το όνομα σου και όχι ως μ., 
όχι χρησιμοποιώντας την πιο κοινή ελληνική λέξη ανάμεσα σε φίλους και αντιπαθητικούς.
δεν θυμάμαι που, πως, τι έκανες στον ύπνο μου
κι ούτε πολύ με απασχόλησε καθώς έπαιρνα το πρωινό και τον καφέ μου

μόνο που να, 
το απόγευμα συλλογιζόμουν τον μεξικανό μου φίλο, 
και πως ήταν κλειστός άνθρωπος.
και δεν μιλούσε πολύ. 
δεν μιλούσε για τον εαυτό του. 

κι ο Μ μου έλεγε πως "δεν είναι πως δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει και δεν μιλάει, να ξέρεις."





κι ύστερα πήγε ασυναίσθητα η σκέψη σε σένα Γ.
και σκέφτηκα πόσο υπέφερα δύο χρόνια από τον πόθο να εκμαιεύσω από σένα πράγματα. 
μικρούς προσωπικούς θησαυρούς του "εγώ" σου
και πόσο μπερδεμένη ήμουν που όσες -έστω αυτές τις ελάχιστες- φορές είχα την ευκαιρία και προσπάθησα κάτι να "πιάσω" από εσένα, 
δεν μου έδωσες στάλα.

και συνειδητοποίησα πως εσύ δεν ήσουν σαν τον hermano. 
εσύ δεν μου είχες δώσει τίποτα, 


γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ τίποτα ουσίας
για να μπορείς να μου το δώσεις.






πως γελάστηκα έτσι μαζί σου
και πόσο


δεν θα το καταλάβω ποτέ







Δε βαριέσαι

Υ.Γ. κι αν με Coltrane και Miles Davis ξεκίνησε η ιστορία. Με Σταμάτη Γονίδη τελειώνει. κι αυτό τα λέει όλα. 

ΜΠΑΜ !!

είμαι φλύαρη το ξέρω. 
Όχι αλήθεια μιλάω πολύ. 
Όχι δεν ήμουν πάντα έτσι. 
και όχι δεν μπορώ να πω γιατί και πως άλλαξε αυτό έτσι απ'την μια χρονιά στην άλλη. 
εννοώ...

ξέρω ότι πάντα, πιο πολύ μιλούσα, παρά άκουγα, 
αλλά δεν ήταν ποτέ ότι ήμουν φλύαρη.

Δεν ήταν ποτέ ότι ήμουν φλύαρη όπως είμαι τώρα. 

και η λέξη "φλύαρη" συνήθως συνεπάγεται ένα άτομο που μιλάει για να μιλάει. 
και εγώ σιχαίνομαι τους ανθρώπους που μιλάνε μόνο και μόνο για να μιλάνε. 
όπως σιχαίνομαι και τους ανθρώπους που γράφουν, απλά για να γράφουν.
είναι σαν να καταλαμβάνουν χώρο στον χωροχρόνο χωρίς λόγο. 
και για έναν άνθρωπο των θετικών επιστημών που μάχεται προς την λιγότερη δυνατή σπατάλη ενέργειας 
τόσο δική σου όσο και του πλησίον, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κακό. 

κι αυτήν την παρατήρηση -πως έχω γίνει φλύαρο παιδί- την έκαναν και άλλοι...

αλλά πριν την κάνουν άλλοι την έκανα εγώ για 'μένα. 
γιατί τώρα με ξέρω ένα βήμα καλύτερα. 
ένα σκαλοπάτι ψηλότερα,

και εκεί λοιπόν που σκεφτόμουνα πως στο διάβολο μπορεί να έγινε αυτή η μεταστροφή από την μια "στιγμή" στην άλλη... 
σκέφτηκα πως κάνει ένας άνθρωπος όταν βιώνει κάτι συναρπαστικό. 

πως κάνει ένα παιδί όταν του δίνουν ξαφνικά στα χέρια ένα δώρο, 
με τι ενθουσιασμό φωνάζει από χαρά και λέει ΟΥΑΑΑΑΑΟΥ και πως σκίζει με ενθουσιασμό το περιτύλιγμα και τον ακούει όλη η πολυκατοικία να φωνάζει όλο χαρά.
Αφού θέλει να διαλαλήσει την χαρά του. 

Έτσι κι εγώ ΤΟΣΟ πολύ εκτιμώ το δώρο που έλαβα εφέτος. 
Και τι πιο πολύτιμο δώρο για έναν άνθρωπο από την ΑΛΗΘΕΙΑ και το μυστικό για την ευτυχία στην ζωή; 
Τι πιο απίθανο απ'το να ψάχνεις από δω, να ψάχνεις από 'κει την αλήθεια για την ζωή και την ομορφιά της, για τον εαυτό σου και την ισορροπία σου με τους άλλους και την μοίρα σου
και ξαφνικά να το βρίσκεις ! 

έχοντας ζήσει τα πάνδεινα για να φτάσεις εδώ...

ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ! 

έτσι λοιπόν θεωρώ πως για λίγο καιρό θα είμαι έτσι φλύαρη,

γιατί θέλω ΝΑ ΤΟ ΦΩΝΑΞΩ Σ'ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΛΑΣΗ πως βρήκα τούτο το πολύτιμο πετράδι. Το μυστικό της ευτυχίας της ζωής. Κι έμαθα την ομορφιά την ενσυναίσθησης, όχι γιατί κάποιος μου την περιέγραψε αλλά επειδή την ένιωσα στο πετσί μου. Την είδα με τα μάτια της ψυχής μου και την έζησα. 
Αφού έζησα τα τάρταρα ένα χρόνο πριν, όπου συμπυκνωμένα όλα τα κρίματα της ζωής μου ολάκερης ήρθαν και στούμπωσαν και έφτασαν τον κόμπο στο χτένι, 
βρήκα την αλήθεια της ζωής. 

κι εσύ φίλη μου που τώρα με διαβάζεις, 
κάνε λίγο υπομονή, παρακαλώ σε, 
και να χαρείς με την χαρά μου, 
όπως έκλαψες με την πληγή και τον πόνο μου, 
γιατί ξέρω πόσο με αγαπάς ή με αγάπησες, 
να χαρείς γιατί δεν είναι φλυαρία για να φλυαρίσω, ούτε για να κερδίσω δημοτικότητα ή φίλους ή να κάνω καινούργιους και να 'μαι η ωραία του χωριού. 

Είναι φλυαρία ευτυχίας. 
Σαν το ΜΠΑΜ! που κάνει στην καρδιά ενός παιδιού, το δώρο που του αφήνει ο μπαμπάς στα χέρια του.