την νιώθω την εγκεφαλική έκρηξη να καταφθάνει από την πολλή πληροφορία. "Ψυχραιμία!" λέω στον εαυτό μου. Θα τις δομήσουμε τις λέξεις, τα αισθήματα, τις σκέψεις, τις εικόνες.
Λοιπόν ας το πάρουμε απ'την αρχή.
Δυο λόγια για το ερωτολόγι μας. σε στυλ πάουερ πόιντ για ευκολία...
- από τη μέρα που σε γνώρισα με τρέλαινε ο τρόπος σου ο αδιάφορος, το στυλ σου το μονότονο. Μπορείς να προτείνεις το πιο έξαλλο πράγμα, μια πινελιά έκστασης κάνοντας το να μοιάζει σαν ένα καθημερινό ντου στο διπλανό περίπτερο για τσιγάρα.
- το κόλλημα σου με τη σκούφια σου και 'κει από όπου κρατάει πάντα το εκτιμούσα. Κι ας μου φαινόταν τα γούστα σου γελοία και η μουσική σου παιδεία παρατημένη κάπου στην δευτέρα Γυμνασίου.
- Φίλε ό,τι και να προσπαθείς να βγάλεις, ό,τι φιγούρα και να κάνεις, στο χορό πάντα ά-ρυθμος θα μου φαίνεσαι... αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι εντυπωσίασες εκείνο το βράδυ. Κυρίως για τις γνώσεις σου στην γυναικεία ανατομία. Αυτό που ξέρεις που να πιέσεις τις κλειδώσεις για να ακολουθήσω τις φιγούρες σου και να κουμπώσει το χορευτικό ζευγάρι ΝΑΙ, αυτό μπορεί να με τρελάνει.
μετά από τον ένα χρόνο εσωτερικής πάλης και επιβίωσης από το φάγωμα, (μάλλον το κατασπάραγμα -γιατί δεν ήταν απλό φάγωμα αυτό-) των μούτρων, το είχα που λες φιλοσοφήσει και δεν είχα ούτε κουράγιο, ούτε όρεξη να ασχοληθώ σοβαρά με το όλο ζήτημα.
κατά το "έχει κι αλλού πορτοκαλιές..." ένα πράγμα.
κοίταξε να δεις τι γίνεται όμως...
έχουμε τρεις παρανομαστές :
- το σώμα
- το μυαλό
- την καρδιά
και τώρα θα δούμε τους διάφορους πιθανούς συνδυασμούς :
1) Έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό :
εκεί που όταν συναντιούνται οι προσδοκίες σας μπορείς να πεις : "Με χαρά θα μοιραζόμουν όλα τα δευτερόλεπτα της ζωής μου μαζί σου. Όπου μοιράζεσαι το είναι σου.
2) Έχουμε τον συνδυασμό "πρώην γκόμενος" - "σχέση πλέον αδιάφορη" :
που πλέον έχεις χαρίσει την καρδιά σου, το σώμα σου αλλά δεν έχετε να μοιραστείτε τίποτα το εγκεφαλικό
τέλος τα ΟΥΑΟΥ πως το λένε;
3) Έχουμε τον ερωτικό και μόνο συνδυασμό. Εκεί που απολαμβάνεις την παρουσία του καθωσπρέπει εραστή σου :
που χαρίζεις μυαλό και σώμα.
κι ο άλλος κάθε φορά που είναι μαζί σου λέει ΟΥΑΟΥ !!! τι άτομο ! Δείξε μου κι άλλο από αυτόν τον κόσμο. Σε ένα περιβάλλον συναισθηματικής ασφάλειας πάντα γιατί
1) ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ
2) ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΕΙΣ
-όπως είπαμε στα ωραιότατα μαθήματα ζωής μας-
και τέλος έχουμε το πιο απλό...
4) Ορμές φίλε. Επιστημονικά πράγματα. Στο κάδρο της "ευγένειας" και του "σεβασμού του προσωπικού χώρου του άλλου" :
καταλήγω πως βασανίζομαι αναζητώντας το νούμερο τρία ενώ τελικά μάλλον τα τεσσάρια είναι στη μόδα. Που εμένα με τα τεσσάρια ούτε που μου σηκώνεται. ΝΑ ΤΟ το πρόβλημα. Μου είναι αδύνατο να μοιραστώ κάτι από σώμα σκέτο χωρίς να θέλω να δώσω κάτι σε μυαλό. ΝΑΙ θέλω να σου δείξω τι χάνεις που δεν έχεις χρόνο να με γνωρίσεις, τι χάνεις που δεν θα μου γίνεις ποτέ κάτι παραπάνω, αλλά και να σου δώσω για να σου δώσω. Όχι μόνο για σπάσιμο. Γιατί θέλω να σου ανοίξω ένα παράθυρο στο μυαλό μου, τα ενδιαφέροντά μου και τον κόσμο μου. Την οπτική μου γωνία την όμορφη. Κι όταν δεν μ'αφήνεις, κι όταν αδιαφορείς και ψάχνεις να πλουτίσεις τα τεσσάρια σου, τότε είναι που απογοητεύομαι και στενοχωριέμαι. Γιατί ακόμα δεν έμαθα να μην είμαι εύθραυστη. Βήμα, βήμα όμως. Τότε ναι τότε είναι που κάνω τρια τσιγάρα σε ένα βράδυ, και ένα πρωινό.
Και έτσι σε εκείνο το εφτάλεπτο, το δεκάλεπτο του τσιγάρου, είναι που μιλάω με το μέσα μου και λέω "Πουλί μου, μη πέφτεις στο τρυπάκι, η ζωή είναι ωράια ΠΑΝΤΑ. Γι'αυτό το τσιγάρο. Γι'αυτό το 3ème étage που σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί και στη Θεσσαλονίκη στο τρουασιεμ εταζ έμενες και γελάς λίγο. Γι'αυτή τη στάλα σοφίας και γνώσης που πήρες σ'ένα βράδυ.
και χαμογελάς και παίρνεις το βεραμάν σου ποδήλατο και γυρνάς σπίτι.
