όπως δεν στέκουν τα χαράματα

Είχα αγοράσει κεριά από την πρώτη εβδομάδα. Είχαν δυο μήνες που έστεκαν εδώ, διακοσμητικά. 

Τα άναψα προχθές. Με τη σκέψη σου. 
Και την βοήθεια 75cl αυτού εδώ.






Είσαι ο Μέγας Ανατολικός.

...pour oublier tous mes emmerdements

και έμεινα με το μολύβι στα χείλη και ένα μπουκάλι κρασί με τον φελλό μέσα, σε μια εξαναγκασμένη κατανάλωση.

~

Και άκουσα πάνω από 20 φορές το ίδιο κομμάτι:

ώσπου να κοιμηθώ και πάλι με τα φώτα ανοιχτά.

ο πτυσσόμενος χρόνος

Αποχαιρετιστήκαμε και μπήκαν στο τραίνο, κι όπως αυτό άρχισε να απομακρύνεται, άρχισα να κλαίω.
Δεν ξέρω γιατί. Προσπαθούσα να μην το δείχνω και χαμογελούσα παράλληλα.
τότε κατάλαβα ακόμα καλύτερα, τι σημαίνει να μένεις μακριά από αυτούς που αγαπάς.



Και προχθές μιλήσαμε στο τηλέφωνο, θυμάσαι; 
Ήθελα να μπω στο ακουστικό και να βγω με έναν μαγικό τρόπο από την άλλη μεριά για λίγα μόνο λεπτά. Όσο χρειάζεται για δύο ζεστές αγκαλιές. 

Και από την χαρά μου που σας άκουγα, δάκρυζα. 
Και με κοιτούσε η Κ. δύο μέρες μετά να μιλάω στο τηλέφωνο και να κλαίω από χαρά και είχε μείνει άφωνη.
Και τότε, πιο άμεσα από ποτέ βίωσα το νόημα αυτών των δύο λέξεων.

Μου λείπεις.










~

viens par ici

Ξεκίνησα 2:00 το βράδυ από εδώ με ένα γκρουπ μουσικών που έπαιζαν musique française όπως μου είπαν και έφτασα 7:40 στην πόλη του φωτός. Και ήταν όντως η πόλη του φωτός. Όχι όπως την θυμόμουν τις τελευταίες φορές.
Όπως δεν την είχα ποτέ φανταστεί. 
Κοιμήθηκα ένα δίωρο (που λέει ο λόγος ύπνος, -καταβάθος ανοιγόκλεινα διαρκώς τα μάτια μου και κοιτούσα στο παράθυρο γιατί δεν άντεχα να είμαι εκεί και να "σπαταλάω" τον χρόνο μου σε ύπνο-) και έπειτα περπάτησα από το σπίτι ως το κέντρο.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να την θαυμάζω.
Δεν μπορούσα να την χορτάσω
και μόνο μια σκέψη είχα διαρκώς στο μυαλό μου για την πόλη αυτή...

"Ποιος είδε το Παρίσι και δεν το λιμπίστηκε;"

Ήθελα τόοσο να φωνάξω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου!

Ψέμματα. 
Σκεφτόμουν και άλλο ένα πράγμα... 
Αυτό το τραγούδι:

και έπειτα μπήκα σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο δίπλα στον Σηκουάνα.. κι είχε ένα μικρό κουτί-δωμάτιο στον επάνω όροφο, όπου χωρούσε μόνο μια καρέκλα και μια κόκκινη γραφομηχανή, και γύρω γύρω υπήρχαν παντού κολλημένα σημειώματα. 
Ανάμεσα σ' αυτά, το μάτι μου έπεσε στο καταλληλότερο:


"Dad, thank you for giving me the opportunity to see the world"


Έμεινα._
Τίποτα δεν θα με εξέφραζε καλύτερα.

Μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί τον παραλήπτη αυτού του μυνήματος:

-Άντε να έρθετε να μου σπάσετε τα νεύρα να ηρεμήσω λίγο.





Το περίεργο είναι ότι και αυτή η συζήτηση έχει γίνει με το ίδιο άτομο:

-Να προσέχεις.
-Θα με προσέχεις;

-Θα σε προσέχω.