Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

-





Αλήθεια πιστεύω -μερικές φορές που το σκέφτομαι-
πως αυτό το αίσθημα.
Να

ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΓΗ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑΣ

δεν θα φύγει όσο κι αν μεγαλώσω/ωριμάσω/...



έσκασε μια σαπουνόφουσκα η στις

2 σχόλια:

  1. αυτή που ήταν κάποτε7 Φεβρουαρίου 2012 στις 4:23 μ.μ.

    Κι όμως μια μικρή ανάσα σου δίνει αυτό το τέρας που λες. Σε ζωντανεύει για λίγο μέσα σου. Σε ξυπνάει. Και δεν είναι θέμα ηλικίας ή ωριμότητας. Είναι ανθρώπινο και το 'χουμε όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σιχαμένη Αγάπη22 Φεβρουαρίου 2012 στις 6:14 π.μ.

    Ναι, δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι είναι...

    Παρόλα αυτά μερικές φορές είναι ανυπόφορο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)