Έτσι, τρομακτικά απλά

Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν... Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...

Όχι απ' τη ζωή. Δεν αναφέρομαι εγώ αυτή τη στιγμή σ' αυτό. Απ' τη ζωή ΜΑΣ. Απ' τη δική μου, τη δική σου, τη δική τους. Απ' τη μέρα μου, τη βδομάδα μου, τα γύρω μου όλα. Χάνονται. Για τον οποιονδήποτε λόγο αλλά χάνονται. Ξενερώνουν, ξενερώνεις... Δε με νοιάζει το γιατί!

Πώς γίνεται αυτο;!;!
Μα πώς;!;!!

Πείτε μου ΠΩΣ!!!


Παρέες ουυυ, στην τελική αυτό είναι το φυσιολογικό. Αλλά ΦΙΛΟΙ;!; ΑΓΑΠΕΣ αληθινές;! Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Ή μήπως τελικά δεν ήταν ποτέ; Κι αν αφού έχεις μοιραστεί τόσα πολλά ακόμα δεν έχεις καταφέρει ν' αγαπήσεις τότε πότε θα το καταφέρεις;!

Και μ' αυτούς στην τελική; Περνάς την ώρα σου ευχάριστα, ονειρεύοντας κάτι το ιδανικό;! Αυτό;;;


Όσο και να το σκέφτομαι δεν μπορώ να το χωνέψω. Τελικά ίσως όλοι να είμαστε σε θέση να αντικατασταθούμε. Μπορεί να 'ναι ψυχρό αυτό και να μην αρέσει στον καθένα, σαφώς ούτε και σ' εμένα, αλλά το μικρό μου μυαλό εκεί οδηγείται.



Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...

Έτσι.





Τρομακτικά Απλά

~Betrayed~

Δεν σου έδωσε ποτέ το δικαίωμα. Ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειάστηκες. Και συ τώρα είσαι αυτή που γίνεσαι θύμα προκατάληψης εις βάρος του. Λόγω φήμων... Ψέμματα! Όχι φήμων. Λόγω γεγονότων πραγματικών. Κι όμως γιατί νομίζεις πως σε αφορούν, όταν τα ακούς απο τρίτους; Ο προδομένος; Ο προδομένος δε σου έδειξε ποτέ καμία αδυναμία. Ανάμεσα σας καμία αδυναμία. Με τους άλλους έκανε λάθη πολλά. Πολλά και βαριά. Δεν τον θαυμάζεις γι' αυτό.

Τον καταδικάζεις;


Και οκ για εκείνα που έμαθες. Για 'κείνα που υποτίθεται οτι δεν ξέρεις τι κάνεις; Απομακρύνεσαι; Αποφεύγεις; Ξεκόβεις; Τι;! Τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και για ποιον απ' ολους; Και πως καταλαβαίνεις πότε φέρεσαι εγωιστικά ή πραγματικά νοιάζεσαι για κείνον πρώτα; Προσπαθείς να προφυλαχτείς; Και ναι να του μιλήσεις στα ίσα του μπαγάσα. Αλλά όταν δε θες να προδώσεις και τους τρίτους; Τότε τι κάνεις; Θεε μου είναι τόσο μπερδεμένο. Το βλέπεις να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου και δεν σου αρέσει Καθόλου! Γιατί να συμβαίνει όλο αυτό; Για το καλό σου θα σου πουν.
Αυτό που είναι δεδομένο είναι πως όλα αυτα κάποια στιγμή θα βγουν στο φώς. Αργά ή γρήγορα έτσι γίνεται με όλα. Εκεί είναι που θα βυθιστείς στις τύψεις σου και ίσως η συγνώμη να μην είναι αρκετή. Εγώ πρώτη πιστεύω πως δεν θα 'ναι αρκετή. Ο προδομένος στη σκέψη σου θα 'χει σιχαμένο μορφασμό και μια δόση απαξίωσης στο βλέμμα. Και έσυ θα είσαι μια ακόμα κακιά μάγισσα.



Δεν νιώθω και πολλά. Δε ξέρω αν θα προτιμούσα ποτέ να μην είχα μάθει. Την άγνοια όμως δε τη συμπάθησα ποτέ, ειδικά για κείνους που 'χουν κομμάτι, όχι ψίχουλο, εδώ μέσα.




Θα 'θελα να μιλήσω ανοιχτά, μα δεν ξέρω αν τελικά θα το μπορέσω.

Pardonnez-moi

Δε με νοιάζει θα το κλέψω. Θα το κλέψω απο εκείνο το blog γιατί είναι τόσο αλήθεια. Και η αλήθεια είναι για να λέγεται. Και με εκφράζει τόσο. Τους τελευταίους μήνες με στοιχειώνει η σκέψη εκείνη.

"Ακόμα χειρότερο απο το να φέυγει κάποιος που αγαπάς, είναι να ξέρεις οτι θα φύγει"

πιο πολύ για κείνη στενοχωριέμαι, για κείνη και για τις ιστορίες που έχω τόσο καιρό να ακούσω και πια δε θυμάμαι...

Eternal sunshine

γέλιο! Γέλιο πολύ! Στριφογυρίζαμε στο κρεβάτι. Σε τσιμπούσα, προσπαθούσα... Αγωνιζόμουν βασικά να σε γαργαλίσω! (είναι πάντα μια πρόκληση για μένα να καταφέρω να σε γαργαλίσω! και πόσο τέλεια ένιωσα όταν βρήκα το σωστόοο σημείο! -μήνες πριν βέβαια.- Αυτό που πάντα πιάνει! Ένιωσα σα μικρό παιδάκι που κερδίζει σε χαζοδιαγωνισμό!! Ενθουσιασμός..)
ας μη παρεκλείνω όμως,
Γυρνούσαμε απο δω, απο κεί. Σε κοίταζα, σε παρατηρούσα βασικά. Ναι είσαι ιδιαίτερα όμορφος όταν σε κοιτάω απο πάνω. Ταυτόχρονα δε σταματούσα στιγμή να σκέφτομαι τρόπους να σε πειράξω. Να αντιδράσεις. και να γυρίσει το παιχνίδι... να με πειράξεις και εσύ.

Και έξαφνα το διεστραμμένο μυαλό μου δημιούργησε τις Σαλομαχίες!
ΧΑ! Πόσο βλακώδες μοιάζει! Και όσο βλακώδες μοιάζει, άλλο τόσο αηδιαστικό είναι.
Αηδιαστικό, σιχαμένο και τέλειο! Χμμμ, και μη νομίζεις οτι επειδή πήρες την μάχη, πήρες και τον πόλεμο... Μη το νομίσεις στιγμή!

Και πάντα θα θυμάμαι, ελπίζω και σύ το ίδιο, τη μέρα που σ' αυτό το πλανήτη, σ' αυτό τον κόσμο έλαβε χώρα η πρώτη σαλομαχία.



παύση


Ξέρεις είναι τόσο κλισέ αυτό το "Ζήσε την κάθε στιγμή!"
και δεν είναι ωραίο όταν μια αλήθεια γίνεται κλισέ. Πόσο μάλλον για μια ΤΌΣΟ όμορφη αλήθεια. Ξέρω οτι ήταν μοναδικό το απόγευμα εκείνο. Θα 'πρεπε να με πικραίνει αυτό;
Που δε θα το ξαναζήσω ΠΟΤΕ; ΠΟΤΕ το ίδιο;
Δεν νομίζω...
Δεν είμαστε καν σε θέση να καταλάβουμε τη σημασία του. Όχι όσο η αλήθεια του.
Τυχεροί πρέπει να νιώθουμε. Τυχεροί και μόνο.

το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο ειν' το επόμενο λιμάνι

Και πήγαμε εκδρομή επιτέλους! Πήγαμε για πικ νικ μέσα στα τρεχούμενα νερά τα δέντρα τα ψηλά και τα καταπράσινα και τα τρεχούμενα νερά τα γάργαρα τα ορμητικά! Και το τοπίο ήταν μαγευτικό!

Κι ήταν Ωραία!

Μακριά απο όλην αυτή τη στατική τη μούχλα. Εκεί όλα κινούνταν κι όλα ήταν τόσο χαλαρά. Φυσικά χαλαρά. Μακριά απο το ΣΚΑΤΟΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ! Μακριά απο το βαρετό ξύπνημα, απο το βαρετό μεσημέρι, το βαρετό απόγευμα... ΜΑΚΡΙΑ!

Κι ήταν Ωραία!

Και γελούσαμε! Γελούσαμε πολύ! Πέρασε καιρός απο τότε που γελάσαμε τόσο πολύ, Μαζί! Και κάναμε πολλών ειδών μαλακίες. Και η ψυχή μας το ευχαριστήθηκε! Και ίσως να μην μιλήσαμε για όλα εκείνα, αφού δεν είναι όπως παλιά. Αλλά, μην αρνηθείς, πως...

Ήταν Ωραία!

Η μουσική που διάλεξες ήταν τέλεια. Και απόλαυσα τα πάντα. Ακόμα και τις "επιθέσεις" των πελώριων εκείνων σκυλιών, που πιθανώς να παίξουν θέλαν τα καημένα, αλλά όσο να πεις μια τρομάρα την πήραμε έτσι όπως αιφνιδίασαν την σιέστα μας. Ξαπλώναμε χαζεύοντας την αράχνη και ύστερα το μυρμήγκι.

Κι ήταν Ωραία!

Ελπίζω να ξαναφύγουμε μαζί. Γιατί ξέρω οτι θα 'ναι ωραία.

Σίγμα...

όπως Στέφανος... όπως Στέλλα... όπως Σύνη...

όπως Σ' αγαπώ

Paco de Lucia...

...κι έτσι φάση!