Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

περί μοναδικών Καραγάτσιων στιγμών




    Η θεωρία του "απολλωνείου" Έλληνα, που στέκεται αντιμέτωπος στο "φαουστικό" σύγχρονο Ευρωπαίο -το γόνο των γερμανικών φυλών- δεν την έπειθε απόλυτα. Μελετώντας τις τραγωδίες, διαπιστώνουμε πως το ερωτικό πάθος είναι στον αρχαίο Έλληνα το ίδιο κυρίαρχο, όπως και στο σημερινό Ευρωπαίο : πάθος που συνταυτίζει τον έρωτα με το θάνατο. Με τη διαφορά ότι οι Έλληνες, έχοντας αναγάγει τον έρωτα στη σφαίρα του θεϊκού, τον περιπλέκουν με το θέλημα της θεότητας και τον παρουσιάζουν σαν όργανο της θεϊκής αυταρχικότητας. 

    Απεναντίας, ο γερμανο-χριστιανικός άνθρωπος έχει κατατάξει τον έρωτα ανάμεσα στα αντιθεϊκά, τ'ανήθικα και ντροπιασμένα πάθη, από τα οποία χρωστάμε να λυτρωθούμε όσο ζούμε, αν δεν θέλουμε να τιμωρηθούμε στη μεταθανάτια ζωή. Αυτό το αντιφυσιολογικό αντίκρισμα μιας εντελώς φυσιολογικής κατάστασης δεν μπορούσε παρά να περιβάλει τον έρωτα με ζοφερότητα "φαουστική", καθαυτό αντίθετη από την "απολλώνεια" φωτεινότητα της ελληνικής ερωτικής βιοθεωρίας. Συνεπώς η αντίληψη ότι ο έρωτας των Ελλήνων ήταν πιότερο εγκεφαλικός παρά ψυχικός είναι σφαλερή.

    Με το ίδιο δυνατό ψυχικό πάθος ερωτεύονται κι οι Έλληνες μόνο που πιστεύοντας στη θεϊκή προέλευση και τη θεϊκή υφή του έρωτα, δεν είχαν την αγωνία της αμαρτίας και του ηθικού λυτρωμού. 

Ναι το ίδιο ακριβώς πάθος. 

   Γιατί ο Βέρθερος που αυτοκτονεί, ο Οθέλλος που σκοτώνει από ζηλοτυπία κι η βασίλισσα Άννα που ερωτεύεται τον αδελφό και φονιά του άντρα της είναι παθιασμένοι εραστές από τη Μήδεια, που σκότωσε τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον άπιστο εραστή της και πατέρα τους; Ποιος φαουστικός Γερμανοχριστιανός άγγιξε τον ερωτικό παραλογισμό αυτής της απολλώνειας Ελληνίδας;



Η μεγάλη Χίμαιρα

Μ. Καραγάτση




1 σχόλιο: