η θηλιά της αναβολής

Δεν μπορώ να καταλάβω πoια δύναμη του χρόνου μας στρέφει εναντίον μας. 
Από πότε ο φόβος μας κυριεύει τόσο ύπουλα ώστε να περιτυλιγόμαστε σε αλυσιδωτές αναβολές; 
Από πότε το συναίσθημα της αυτο-ικανοποίησης της απόλυτης παρουσίας μας στο ΤΩΡΑ και της αφοσίωσης μας μπήκε στην άκρη με τον φόβο να μην ταραχθεί το εγώ; 
πόσο από το παίδι μέσα μας χάνουμε με κάθε φοβισμένη σκέψη;

αναρωτήθηκες ποτέ;

πάνε.
τώρα.
κάντο.
αφού το ξέρεις ότι μετά μόνο καλύτερα θα νιώθεις.
και αν δεν νιώθεις καλύτερα σίγουρα συμφωνείς χαζογελώντας πως καλύτερα να κάνεις κάτι παρά να μένεις με τη σκέψη "πως-θα-ήταν-αν"

γράφω τώρα αυτά τα λόγια εδώ αντί να διαβάσω το βιβλίο μου.
ποιος ο λόγος;

Όταν ξέρεις ότι θα πας στον οδοντίατρο και μετά θα είσαι καλύτερα και θα είσαι ικανοποιημένος και που υπήρξες γενναίος και που έκανες το σωστό, γιατί πρέπει να "αρρωστήσεις" κατά τη διάρκεια ή και στην χειρότερη να αναβάλλεις το ραντεβού σου;

République Bastille

"Τώρα η Λίζα πετάει πάνω απ'τη Γαλλία. Μες το αεροπλάνο ο θόρυβος σε ξεκουφαίνει. Η Λίζα ακούει το θόρυβο παρόλο που έχει κλείσει τα αυτιά της. 

Πόσο μακρινές είναι πια οι εποχές όπου ταξιδεύανε με ιστιοφόρα και φώναζε ο καπετάνιος: "Όρτσα τα πανιά! Πηδάλιο αριστερά!". Όταν οι ναύτες βλέπανε τις γυναίκες τους μόνο στον ύπνο τους κι οι γυναίκες τους μέτραγαν τις περασμένες νύχτες του έρωτα με τα παιδιά στα φουστάνια τους ύστερα από αυτές τις νύχτες;

Είχαν αλλάξει οι καιροί, είχαν αλλάξει οι μεταφορές, κι οι συγκινήσεις το ίδιο. Σήμερα δεν θα κλαίγαμε πια για μια όρνιθα που την πάτησε το τρένο κάπου μακριά στην εξοχή. 

Ακόμα τις πατάν τις όρνιθες τα τρένα,

μα η δικιά μας καρδιά είναι αλλού..."

Ρεπυμπλίκ Βαστίλλη 

Μέλπω Αξιώτη