εσύ δεν έκανες τίποτα παραπάνω από ένα νεύμα, ένα λάμδα πιο παχύ κι ένα βλέμμα πιο αργό και απ'το αργό σου βλέμμα χελώνας (το οποίο συνδυάζεται με μισάνοιχτο στόμα ύπνου).

κι εγώ έμεινα. Κατεβάζοντας Erykah Badu και ακούγοντας τον δίσκο του Questlove με J Dilla τακτικώς και ανελλιπώς. Έσκασα δε, και δεν λυπήθηκα τα λεφτά, ακόμα κι αν είχα μείνει σε άσχημη και άτυχη φάση στο τέλος και αγόρασα από το Croix Rousse ένα ινδιάνικο μεταλλικό βραχιόλι. Σαν αυτό που φόραγες και σε κορόιδευα. Συμμαζεύω το δωμάτιο μου τις τελευταίες μέρες, προσπαθώντας να κάνω τον χώρο μου βιώσιμο. Και στο συμμάζεμα αυτό απάνω, βρήκα δύο μπαγκέτες ξέμπαρκες. Μια από τον Σ. και μάλλον από κάποιο ξέφρενο λάιβ στον Παπαγάλο, σουβενίρ των εφηβικών μου χρόνων και μια από ένα καλοκαιρινό λάιβ των De facto στην Εύβοια (σύμφωνα με τα λεγόμενα του Θ.) 

αν και όλα τακτοποιήθηκαν, 
οι δύο μπαγκέτες περιφέρονται ακόμα στο δωμάτιό μου.

knowledge is power

Οι μέρες είναι όλο και περισσότερο ασήκωτες. Όμως το σχέδιο αισιοδοξία πρέπει -ή μάλλον θέλω- με κάθε μέσο να βγει νικητήριο. Από όλους τους ανθρώπους κάτι μαθαίνουμε. Από όλες τις εμπειρίες επίσης. Ακόμα και αν αυτό δεν είναι πάντα εμφανές. 

Θυμάμαι μια φράση που μου είχες πει εκείνο το βράδυ. Τότε που δεν ήξερα τι μου γίνεται. (ακόμα κι αν ήξερα και δεν ήθελα να το αποδεχτώ)

μου είπες

"είτε έτσι γίνει, είτε αλλιώς, όλα για καλό θα είναι. Γιατί στο τέλος θα μάθεις. 
όποια απόφαση κι αν πάρεις."

κι ήταν ότι πιο απρόσμενο περίμενα να ακούσω από έναν άνθρωπο σαν εσένα. Κι ότι πιο υπέροχο.


και μετά είναι αλήθεια, βρίσκεσαι να συμβιώνεις με πολύ κόσμο, για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα, αλλά ακόμα κι αν τα όρια σου δεν είναι εξ αρχής ευδιάκριτα, κατά βάθος ξέρεις
ότι είναι εκεί.

έτσι και εγώ ελπίζω να μάθω να μην είμαι πλέον τόσο αχάριστη, και να είμαι περισσότερο αυθόρμητη και ειλικρινής μέσα από τις συμβουλές, τα παράπονα και τα λόγια σου. Να θέτω την κρίση μου σε λειτουργία παράλληλα με την καρδιά μου.
γιατί παραδέξου το,
δεν βλέπουμε κάθε στιγμή καθαρά.


κι όταν τελικά έρχεται η στιγμή της γνώσης, τότε καταλαβαίνεις ότι πολύ σωστά ήρθαν τα πράγματα.

sourire:)

Broc Bar, Rue Lanterne    03/06/2014

Είναι η μονιμότητα που μας τρομάζει. 

Θυμάμαι έναν Οκτώβρη. Θυμάμαι έναν Οκτώβρη αισιόδοξο. Ήταν το 2011 αν δεν κάνω λάθος. Ίσως η τελευταία φορά που είπα κάτι στον εαυτό μου και το τήρησα. Και αυτό είχε διάρκεια. Την τεράστια διάρκεια ενός μήνα. Ήταν ένας Οκτώβρης αισιόδοξος και συνεπής. 

Χθες μίλησα με την Ε. στο τηλέφωνο. Μιλήσαμε για 2 ώρες και ίσως να θέλαμε κι άλλο. Της εξήγησα τι σκέφτομαι. 

τις σκέψεις μου. 

~

Φεύγω από αυτήν την πόλη. Την αγάπησα, κι ας με φυλάκισε. Θα μου λείψει το φεγγάρι νύχι, το broc, το Look bar, το nuage noir, τα αδελφοπόταμα, η γλώσσα, τα quai, οι συναυλίες που παίζουν σε κάθε γωνιά καθ'όλη την διάρκεια της χρονιάς... 

τα αγόρια εδώ φοράνε μεταλλικά βραχιόλια και είναι όμορφο και νορμάλ, κρατάνε δερμάτινες τσάντες και κανείς δεν θα τους κοιτάξει περίεργα ούτε θα τους χλευάσει για το δερμάτινο παπουτσάκι τους. 

τα κορίτσια είναι δραστήρια, φοράνε όμορφα πουκάμισα και ζακέτες, πάνω στα όμορφα ποδήλατά τους. 

για παράδειγμα:

Αυτήν την στιγμή ακριβώς, κάθεται δίπλα μου -μόνη της κι αυτή- μια γυναίκα γύρω στα 40 με σγουρά κοντά μαλλιά -αυτό το κλασσικό ξανθό- και γράφει με την πέννα της στο μπλοκάκι της απολαμβάνοντας το τσάι της. 

Ξέρω ότι αυτές οι εικόνες δεν θα υπάρχουν, ή θα μοιάζουν γελοίες στην πόλη μου.

Η μια εικόνα φέρνει την άλλη και μόλις επανήλθε μια που είχα θάψει προσωρινά για να την ακουμπήσω εδώ, ώστε να ζήσει για πάντα. 

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη βραδιά στο Hot Club de Lyon... σε ακόμη μια jazz συναυλία, 

ένα ζευγάρι.

Η γυναίκα ήταν ίδια με αυτήν που μόλις περιέγραψα δίπλα μου. Καθόταν ήρεμη και είχε το κεφάλι της στον ώμο του αγαπημένου της πανέμορφου μαυρούλη άνδρα. Κι εκείνος της κρατούσε το χέρι και το χάιδευε τρυφερά.

και τους έπαιρνε αγκαλιά και τους δυο η jazz και τους τύλιγε και τους σήκωνε ψηλά στα ουράνια φαντάζομαι.

κι είναι αστείο γιατί θυμάμαι ακόμα και που ακριβώς καθόταν ο καθένας. 

Έτσι κάπως ξύπνησα μια νότα πιο δραστήρια και αισιόδοξη σήμερα και εγώ. Αγόρασα μια εβδομαδιαία συνδρομή ποδηλάτου και αποφάσισα ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι ο τρόμος της μονιμότητας θα υπάρχει όπως και να 'χει, ότι και να κάνω. 

Επίσης σήμερα σκέφτομαι ότι τα θέλω μας δεν είναι πάντα ξεκάθαρα και κρύβουν πάντα μια σταγόνα ενοχής και αμαρτίας. 

κι ας είναι αστεία η δεύτερη λέξη. 

Έχω καιρό να νιώσω ότι κάνω κάποιον ευτυχισμένο, ότι είμαι κάτι πέρα από ένα τομάρι και μισό. 

Χθες που μιλούσαμε στο τηλέφωνο αγαπημένη μου Ε., δάκρυσα. Και χάρηκα. Γιατί ένιωσα πως ένιωσα. 

Ίσως είναι που τους τελευταίους μήνες παρα-μιλάω με τον εαυτό μου. 

Ξέρεις σήμερα αποφάσισα ότι αν κάνω μια βόλτα τουλάχιστον στην πόλη την μέρα, τότε θα έχω εκμεταλλευτεί τέλεια τον χρόνο που μου μένει. Κι αυτό θα φτάνει! Και στο κάτω κάτω, η πόλη θα είναι εδώ. 

Αν ποτέ αποφασίσω ότι θέλω να γυρίσω, το μόνο πρόβλημα θα είναι να βρω και να αποδεχτώ πως θέλω πραγματικά. και να το τολμήσω. 

Connais-toi, toi-même

:)

και τώρα πέρα από την jazz γιατί ξέρω ότι έχει κουράσει αυτή η ιστορία, το να κάνω ποδήλατο με αυτό το τραγούδι στα αυτιά και να τραγουδάω σαν την τρελή μέσα στην πόλη έχει όντως αξία ανεκτίμητη.

Υ.Γ. η Rue Lanterne ήταν που μας τα κανε λατέρνα.