Πως γίνεται να ξεκινάς στις έντεκα παρά το βράδυ να ακούς Johnny Cash να κάνεις μια στάση στους Cure και να καταλήγεις στη μία να ακούς Βελεσιώτου, κανείς δεν ξέρει...
-Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων
που όλα πια τ'αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή
πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο
για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή
Δεν ξέρω αν γίνεται να υπάρξει dejavu με στίχους αλλά αν δώσουμε έστω και 1% πιθανότητα ότι θα μπορούσε να γίνει, εγώ το έχω μόλις νιώσει. Γιατί είναι τρομακτικό να πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει τόσο πολύ μια συγκεκριμένη αγκαλιά, που να κάνει το σώμα σου να τρέχει ασυναίσθητα και χωρίς λόγο.
Χθες το βράδυ λοιπόν, ενώ εσύ με περίμενες στο σπίτι σου... και θα μπορούσα να φτάσω μισή η και μία ώρα αργότερα,
εγώ έτρεχα.
Έτρεχα ασυναίσθητα προς εσένα.
-How I always held close in your fear
Remembering you running soft through the night
You were bigger, brighter and whiter than snow
Screamed at the make believe, screamed at the sky
And you finally found all your courage to let it all go
και ποτέ δεν περίμενα ότι θα υπήρχε κάποια στιγμή που θα έλεγα ένα μεγάλο μπράβο και ένα ρισπέκτ στον γουίνι δε που(χ) -ναι λέω για τον γνωστό αχώνευτο χοντρομπαλά αρκούδο- για οποιονδήποτε λόγο, όμως είδα αυτό και θα πρέπει να τον παραδεχτώ.
Γιατί είναι δωρικό, υπέροχα απλό, με λέξεις ταπεινές
σχεδόν παιδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου